BISKUPSKI „SVETI“ ZLOČINI I „SVETE“ LAŽI

POVODOM NEDAVNE BLAJBURŠKE MISE U SARAJEVU

Iz propovedi kardinala Puljića moglo se zaključiti da će u predstojećem vremenu Rimokatolička crkva pristupiti tihoj postupnoj sakralizaciji ne samo hrvatskih vojnika stradalih u Blajburgu nego i svih vojnika Nezavisne Države Hrvatske koji su se u Drugom svetskom ratu, pridržavajući se ustaških načela, borili protiv istočne, pravoslavne „hereze“, Jevreja, komunizma

Ovogodišnje misno (molitveno) sećanje na hrvatske žrtve stradale krajem Drugog svetskog rata, održano 16. maja u uslovima koje je nametnula pandemija virusa korona, izazvalo je veliku pažnju šire javnosti, veću nego ranije. Iza pomena blajburških žrtava prethodnih godina stajala je zvanično ili nezvanično hrvatska država i u neku ruku, izigravajući izvesnu pasivnost, Austrija na čijoj teritoriji su blajburške masovne grobnice. Mise su služene hrvatskim vojnicima koji su napojeni verskim fanatizmom i nacističkom ideologijom tokom Drugog svetskog rata počinili velike zločine. Ove godine, pored Blajburga, služeni su pomeni na još dva mesta, na zagrebačkom Mirogoju, i u još jednoj, državi, Bosni i Hercegovini, u rimokatoličkoj katedrali Srca Isusova u Sarajevu. Sarajevski pomen, a posebno beseda uzoritog kardinala vrhbosanskog Vinka Puljića izazvala je srpska negodovanja, pokrenula bolna strašna sećanja. Sarajlije muslimanske veroispovesti čak su u vreme mise demonstrirali ispred katedrale, noseći za tu priliku pripremljena antifašistička obeležja, pevajući antifašističke pesme partizanske vojske u kojoj, bar u prvim i ključnim godinama antifašističke borbe, njihovih predaka gotovo da i nije bilo.
Kardinal Puljić nije se obazirao na srpske prigovore, ali ni na muslimanske antifašističke proteste. Pored Hrvatskog sabora, koji je bio pokrovitelj ovogodišnjih blajburških manifestacija, iza mise u sarajevskoj katedrali stala je Rimokatolička crkva pa i Katolička crkva u Hrvata. Nameru da se služi sarajevska blajburška misa, osmišljenu i služenu na ovaj način, podržao je i apostolski nuncije u Bosni i Hercegovini, predstavnik pape Franciska, nadbiskup Luiđi Pecuto. Stigla je i snažna podrška Hrvatske biskupske konferencije. Na misi su bili ambasador Hrvatske u BiH Ivan Sabolić, predsednik Federacije BiH Marinko Čavara i predstavnik Hrvatskog narodnog sabora Ilija Cvitanović. Ambasadori Sjedinjenih Američkih Država i Velike Britanije, kao ni sveprisutni predstavnik međunarodne zajednice Valentin Incko, nisu se oglašavali, pa se može reći da su dali prećutnu podršku kardinalu Puljiću.
Posebna pažnja srpske, muslimanske, ali i ostale javnosti bila je usmerena na ono što se dešavalo u sarajevskoj katedrali Srca Isusova na obeležavanju 75. godišnjice blajburške pogibije hrvatske vojske. Osluškivale su se poruke direktno rečene ili malo prikrivene u propovedi kardinala Puljića. Iz njegove propovedi moglo se zaključiti da će u predstojećem vremenu Rimokatolička crkva pristupiti tihoj postupnoj sakralizaciji ne samo hrvatskih vojnika stradalih u Blajburgu nego i svih vojnika Nezavisne Države Hrvatske koji su se u Drugom svetskom ratu, pridržavajući se ustaških načela, borili protiv istočne, pravoslavne „hereze“, Jevreja, komunizma. Ta načela bila su bliska načelima na kojima je Hitler gradio novu Evropu, a koje je podržavala i Rimokatolička crkva. U državi za koju su se oni borili nije bilo mesta za one koji nisu Hrvati i koji ne ispovedaju jedino spasavajuću rimokatoličku veru.

[restrict]

VOJNICI ISUSOVI Za današnje hrvatske biskupe, sveštenstvo i vernike blajburške žrtve su uzvišeni Isusovi vojnici. Ove godine, osim vojnicima streljanim kod Blajburga, pomen je služen i svim Pavelićevim vojnicima izginulim ili posle zarobljavanja streljanim na raznim ratištima i sudilištima. To je uostalom sadržano u poruci zadarskog nadbiskupa i predsednika Hrvatske biskupske konferencije Želimira Puljića, upućene organizatorima blajburškog, zagrebačkog i sarajevskog pomena. U toj poruci se između ostalog navodi: „Na sva tri mjesta u prvom redu molit će se za stradale zarobljenike s Bleiburga koji su skončali u nekoj od onih 1.700 masovnih grobišta, od kojih je najviše u Hrvatskoj (850), pa u Sloveniji (600), te u Srbiji (180) i Bosni i Hercegovini (90). U molitvenom ozračju preporučit će se Božjem milosrđu sve nastradale tijekom Drugog svjetskog rata i poraća, iz bilo kojeg kraja i naroda.“
Da se ova sarajevska blajburška misa predstavlja manifestacijom kojom se Nezavisna Država Hrvatska, njeni tvorci, njena vojska dižu na još viši, nebu bliži nivo potvrđuje i beseda uzoritog kardinala Vinka Puljića, izgovorena 16. maja u sarajevskoj katedrali Srca Isusova – stradanje Hrvata u 20. veku on poredi s biblijskim stradanjem izabranog naroda. I Hrvati su se, posebno u vreme Drugog svetskog rata, žrtvovali u nastojanju da u granicama Pavelićeve države stvore „božiju državu“ na zemlji. Puljiću se činilo da te istine nisu dovoljno svesni ni sami Hrvati, pa im je uputio zamerku što nedovoljno cene žrtve koje su prinete u vreme postojanja Nezavisne Države Hrvatske: „Ulazeći u Jeruzalem i gledajući s maslinske Gore svoj voljeni grad Jeruzalem, Isus je nad njim zaplakao: ’O kad bi ti znao što je za tvoj spas!’ (usp. Lk 19,42). Kako ne bi zaplakao kada je njegov voljeni grad prezirao objavljenju i naviještenu mu Istinu. Poput Isusa, danas stojimo pred svojim narodom i uzvikujemo: Kad bi ti znao cijeniti žrtve svojih predaka, bio bi sposobniji graditi sadašnjicu i današnjicu. Budućnost naroda gradi tko kolijevku njiše. Toliko čitamo Bibliju i od nje nismo naučili kako je Izabrani narod doživljavao svoju domovinu kao dar Božji. Ona je sveta jer ju je Bog nama darovao, ona je sveta jer je natopljena krvlju tolikih nevinih žrtava, tolikim suzama i znojem naših predaka. Naši predci su nam namrli najsvetije: svetu vjeru, kupelj krštenja, pobožnost prema Majci Božjoj, znak našeg identiteta: Krst časni i slobodu zlatnu djece Božje, vjernost Petrovu nasljedniku.“
Kardinal Vinko Puljić godinama radi na beatifikaciji celokupnog vođstva Nezavisne Države Hrvatske, njene celokupne oružane sile, ustaškog pokreta, ustaških ideologa, nosilaca vlasti, ukazujući na to da su svi oni već odavno u Isusovom i Gospinom zagrljaju na nebesima. Pavelić i njegove vojskovođe su u stvari sveti ratnici koji nisu u paklu, nego na nebesima u društvu svetih ratnika, arkanđela Mihovila i Gabrijela (Mihaila i Gavrila), Svetog Juraja (Đorđa) i Dimitrija… Hrvati i Hrvatska su Bogu najmiliji narod. Pre više od sto godina Gospa je proglašena kraljicom Hrvata. Toliko joj se omilila hrvatska zemlja i hrvatski narod pa često silazi s nebesa u Hrvatsku, gde je viđaju po selima i gradovima, po šumama i crkvama. I njen poočim Sveti Josip prihvatio se uloge zaštitnika Hrvatske, a to su učinili i mnogi drugi sveci. Zbog takvih zasluga kao da Bog na nebesima, Isus i Marija u Hrvate i njihove biskupe imaju toliko poverenja, dali su im odrešene ruke da rade na zemlji što žele. Šta god urade njima će biti po volji. Mogu da čine „svete zločine“ nad Srbima, mogu da govore šta hoće, smišljaju „svete laži“ da prećutkuju zločine i od zločinaca prave svece. Bog, Isus i Gospa odmahnuće rukom, okrenuće glavu, praviće se da to ne vide.

KRIŽAR BISKUP ŠARIĆ Tom spoznajom, o čemu je „Pečat“ svojevremeno pisao, rukovodio se i kardinal Puljić, kada je dve godine pošto je utihnuo poslednji verski rat u Bosni i Hercegovini preneo iz Madrida u Sarajevo kosti ratnog zločinca nadbiskupa vrhbosanskog dr Ivana Evangeliste Šarića, koji je na tronu biskupa vrhbosanskih sedeo od 1922. do 1945. godine. Nadbiskup Šarić bio je zakleti ustaša i jedan od nosećih stubova na kojima je trebalo da počiva Nezavisna Država Hrvatska. Sva zbivanja u vreme Drugog svetskog rata u njegovoj prostranoj biskupiji koja je zahvatala najveći deo Bosne i Hercegovine praćena su i usmeravana iz njegovog biskupskog sedišta u Sarajevu. Da bi izbegao suđenja za zločine koje je počinila hrvatska vojska koju je i on stvarao, pobegao je 1945. iz Sarajeva i sklonio se kod Franka u Španiju u Madrid, gde je umro 1960. godine. Šarićeve kosti počivale su na jednom madridskom groblju, sve dok ih njegov naslednik na sarajevskoj biskupskoj stolici, kardinal Vinko Puljić nije 26. aprila 1997. preneo u Sarajevo i sahranio u Šarićevoj zadužbini, u kripti Crkve Svetoga Josipa na Marindolu. Svečanu misu zadušnicu nadbiskupu Šariću služila su tada, pored kardinala Puljića, još tri biskupa: Franjo Komarica, Ratko Perić i Pero Sudar, sa još šezdesetak sveštenika. Ovaj događaj, koji se zbio neposredno po svršetku još jednog krvavog rata, nije izazvao veću pažnju srpske javnosti, jer Srba u Sarajevu gotovo da i nije bilo. Sarajlija muslimanske veroispovesti ovaj događaj se nije mnogo ticao. Zločinci okrepljivani tokom Drugog svetskog rata molitvom nadbiskupa Šarića uglavnom su prolivali srpsku krv. Danas u Crkvu Svetog Josipa na Šarićev grob dolaze brojni hodočasnici među kojima većinu čine đaci.
Najveća smetnja u stvaranju Hrvatske, nastale prema „providnosti božijoj“, bili su domaći Srbi i njihova pravoslavna crkva koje je valjalo uništiti. Da bi se to postiglo, odlučeno je da se pre svih pobiju srpski episkopi, čije su episkopije bile na teritoriji novostvorene Nezavisne Države Hrvatske. Važnu ulogu u tim zločinima imao je nadbiskup vrhbosanski Ivan Evangelista Šarić. Uz Šarićevu saglasnost odveden je 12. maja 1941. godine iz vladičanskog dvora u Sarajevu mitropolit dabrobosanski Petar Zimonjić, sin hercegovačkog ustaničkog vođe popa Bogdana Zimonjića, sproveden je u logor u Gospiću i ubijen u Jadovnu na Velebitu. Slična sudbina zadesila je i episkopa banjalučkog Platona Jovanovića, u čiji su vladičanski dvor u nedelju 4. maja po podne 1941. upale ustaše, naloživši mu da odmah napusti Banjaluku: Episkop Platon zatražio je pomoć od svog prijatelja banjalučkog biskupa Joze Galića, koji mu je jemčio da mu se ništa neće desiti. Iste noći u vladičanski dvor su došli hrvatski vojnici, izveli su vladiku Platona zajedno s protom Dušanom Subotićem, koji se tu zatekao, ugurali su ih u auto i odvezli van grada na obalu Vrbasa, gde su ih ubili, a njihova tela bacili u reku. Nekako u isto vreme, početkom maja, Italijani su u Mostaru iz ustaških ruku oteli Nikolaja Jokanovića, episkopa zahumsko-hercegovačkog koji je prethodno bio teško mučen. Italijani su episkopu Nikolaju pomogli da pređe u Srbiju, gde je izbegličke dane provodio u Sokobanji. Star i teško bolestan preminuo je 26. marta 1943. godine.
Igrom slučaja, zahvaljujući nepredviđenim okolnostima, u prvoj polovini maja 1941. godine sigurnu smrt izbegao je episkop zvorničko-tuzlanski Nektarije Krulj, koji je u to vreme bio član Svetog arhijerejskog sinoda Srpske crkve u Beogradu. Srpska pravoslavna crkva u to vreme bila je u rasulu, patrijarh Gavrilo Dožić bio je uhapšen. Da bi bio obnovljen kakav-takav rad crkve, okupacione nemačke vlasti zahtevale su da se u Beogradu održi sednica Sinoda, pa su Nemci episkopa Nektarija Krulja odveli iz Tuzle u Beograd. U Tuzli je srpsko i jevrejsko pitanje u to vreme rešavao rimokatolički sveštenik dr Dragan Dujmušić, ljubimac nadbiskupa Šarića, koji je inače bio doktor teoloških nauka i veroučitelj u Tuzlanskoj gimnaziji. Dujmušić je, kao i nadbiskup Šarić, još pre rata postao zakleti ustaša. Okupio je neke svoje đake koji su zajedno s njim hapsili i odvodili tuzlanske Srbe i Jevreje i slali ih na gubilište. Jedna takva grupa tuzlanskih „redarstvenika“ upala je 16. maja u vladičanski dvor u Tuzli, tražeći vladiku Nektarija. U dvoru su zatekli protojereja, arhijerejskog namesnika i paroha tuzlanskog Jovana Magaraševića, koji je, kao i mnogi srpski tuzlanski prvaci, odveden u logor u Koprivnici, krajem juna prebačen u logor u Gospiću, odakle je odveden i ubijen na jednom od gospićkih gubilišta.

SUROVOST MILOSRDNIH SESTARA Stradanja za veru pravoslavnu bila su namenjena i ostalim srpskim vladikama u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj. Ubijen je i episkop gornjokarlovački Sava Trlajić. Hrvatski vojnici izveli su ga uveče 19. jula 1941. iz vladičanskog dvora u Plaškom i sa sveštenicima Bogoljubom Gakovićem, Đurom Stojanovićem i Stanislavom Nasadilom odveli u gospićki logor, odakle je prebačen na gubilište na jadranskom otoku Pag. Zagrebačkog mitropolita Dositeja Vasića rat je zatekao je u Zagrebu. Uhapšen je 10. aprila 1941, na dan kada je proglašena NDH, zajedno sa đakonom Lazarom Živadinovićem. Prvo je mučen u zatvoru u Petrinjskoj ulici, te u teškom stanju prebačen u zagrebačku Bolnicu milosrdnih sestara. U toj bolnici milosrdne sestre su ga tukle, bičevale, čupale mu bradu. On to nije mogao da izdrži, živčano se razboleo pa je prebačen u Beograd. Nije se oporavio, umro je 1945. godine. Episkop sremski Valerijan Pribićević dospeo je nekako početkom Drugog svetskog rata u Split, gde su bili Italijani, i tu je umro 10. jula 1941. godine. Zahvaljujući Italijanima živu glavu sačuvao je i episkop dalmatinski dr Irinej Đorđević, koji je tokom 1941. interniran u Italiju. Uoči Drugog svetskog rata, 18. februara 1941, umro je vladika pakrački Miron Nikolić, rat je omeo da se izabere njegov naslednik. Nema nijednog verodostojnog dokaza da se bar neki dostojanstvenik Rimokatoličke crkve u Hrvata u vreme tih stradanja javno oglasio stajući u zaštitu srpskih vladika, Srpske crkve i naroda. Sve eparhije Srpske pravoslavne crkve još u prvim danima postojanja Nezavisne Države Hrvatske bile su obezglavljene, pobijena je i većina sveštenika i monaha, a onda su došli na red vernici. Neki Srbi, pokušavajući da spasavaju žive glave, prihvatali su u rimokatoličku veru.

VOJEVANJE CRNE LEGIJE Jedna od najslavnijih jedinica Nezavisne Države Hrvatske, Sarajevska crna legija, poznatija kao Francetićeva crna legija, izlegla se sredinom oktobra 1941. u Sarajevu pod habitom (biskupskim plaštom) nadbiskupa vrhbosanskoga Ivana Evangeliste Šarića. Tokom leta 1941. u jeku najžešćih pokolja Srba izvršena je teritorijalna reorganizacija NDH, koja je podeljena na dvanaest župa. Veliki župan Velike župe Vrhbosne, sa sedištem u Sarajevu, postao je Marko Mihaljević, rodom iz kupreškog sela Zlosela, ustaški emigrant, vrlo blizak Anti Paveliću, a koji je na tu dužnost stupio krajem septembra 1941. godine. Nije isključeno da su se nadbiskup vrhbosanski Šarić i veliki župan vrhbosanski Mihaljević odranije poznavali i da su se pre rata sretali u Italiji, gde se nadbiskup Šarić susreo s Antom Pavelićem. Morao je Šarić, i sam zakleti ustaša, odranije znati za Mihaljevića, Kupreška visoravan je bila u sastavu njegove nadbiskupije. S Mihaljevićem, iz jugozapadne Bosne, sa Kupreške visoravni stigao je u Sarajevo i ustaški emigrant Rafael Boban, rodom iz zapadne Hercegovine. Tokom jula 1941. godine sa četiri vojna kamiona puna ustaša stigao je u Kupres, gde ga je dočekao stari prijatelj Marko Mihaljević. Njih dvojica su s brojnim domaćim hrvatskim vojnicima odmah prionuli na posao, tokom jula i avgusta obilazili su Kupreško, Duvanjsko, Livanjsko i Glamočko polje i bugojanski kraj. Uspeli su da tim kamionima do kraških jama i vrtača dovezu i pobiju više od dve hiljade Srba civila, muškaraca, žena, staraca i dece. Tela su im pobacali u jame, kako bi se zameo trag zločinima.
U sarajevskim susretima župana Mihaljevića, nadbiskupa Šarića, emigranta Jure Franctića, rođenog u Lici, i Rafaela Bobana došlo se na ideju o neophodnosti stvaranja vojne jedinice kakva je bila Crna legija. Njen komandant postao je Jure Francetić, zamenik komandanta Rafael Boban, a ostali niži komandanti bili su Franjo Sudar, Ante Mamić, Leo Tonogal. Da bi simbolično potvrdila svoju hrišćansku misiju, stvaranje božje rimokatoličke države na zemlji, ova jedinica obukla se u crne uniforme, da bi istakla svoja hrišćanska uverenja. „Dušebrižnik“, duhovnik ove jedinice, pre nego što je premešten u Rim gde je stvorio čuvene „pacovske kanale“, bio je dr Krunoslav Draganović, profesor Teološkog fakulteta u Zagrebu. U Muzeju genocida u Beogradu čuva se jedan dokumenat koji potvrđuje da je Draganović pratio Crnu legiju u proleće 1942. godine u njenim zločinačkim pohodima na Istočnu Bosnu, kada je pobijeno oko šest hiljada srpskih civila. O uspesima ove jedinice obaveštavao je glavnu vojnu komandu u Zagrebu. U jednom od tih izveštaja on predlaže da se već tokom 1942. u zatrta srpska sela u istočnoj Bosni, na obali Drine, na granici sa Srbijom, naseli muslimanski živalj. Ova jedinica, čiji zločini idu i na dušu nadbiskupa Šarića, počinila je velike pokolje nad srpskim stanovništvom Sarajeva i okoline, istočne i centralne Bosne. U junu 1942. godine Crna legija je upućena na Kozaru, gde je, gušeći narodni ustanak, izvršila velike pokolje nad srpskim stanovništvom. Drugi dokument koji se čuva u Arhivu Jugoslavije potvrđuje da je Krunoslav Draganović bio sa Crnom legijom na Kozari. Sa Kozare je Crna legija tokom jula hitno prebačena u Kupres. Kuprešku visoravan u to vreme zaposele su proleterske partizanske jedinice koje su stigle sa istoka, iz Srbije i Crne Gore sa kojima su svakodnevno vođene borbe. Za to vreme u Kupresu i na širem prostoru jugozapadne Bosne Crna legija poklala je ili spalila više od hiljadu Srba.

SVETA OBITELJ NA USTAŠKIM GROBOVIMA U Kupresu je Crna legija ostala do marta 1943. godine. Za tih osam meseci dok je delovala u jugozapadnoj Bosni, Crna legija je uspela da odbrani Kupres, koji partizani sredinom avgusta 1942. nisu uspeli da zauzmu. U tim borbama poginulo je više od stotinu boraca Četvrte crnogorske partizanske brigade kojom je komandovao Peko Dapčević. Ginuli su u toj borbi, ali i u ostalim osmomesečnim borbama i legionari Crne legije. U istočnom delu gradića Kupresa, preko puta nekadašnjeg betonskog utvrđenja „Silos“, na jednoj poljanici formirano je ratno groblje u kome su sahranjivane u borbama poginule ustaše Crne legije i drugih jedinica Hrvatske vojske koje su tada branile Kupres. Bilo je tu i grobova ustaša domaće Kupreške bojne, sahranjivani su tu ako nije bilo mogućnosti da im se leševi prenesu do seoskih grobalja. Ovo groblje, sa grobovima poređanim u vrste brzo je raslo, bilo je tu više od stotinu humki sa drvenim krstačama. Posle pada Italije, u jesen 1943. godine, partizani su zauzeli Kupres i do temelja ga razorili, zaravnjeno je i ustaško ratno groblje.
Na mestu gde se nalazilo ratno groblje legionara Crne legije i drugih vojnika Nezavisne Države Hrvatske u Kupresu kardinal vrhbosanski Vinko Puljić sagradio je ogromnu trobrodnu crkvu s dva tornja, jednu od najvećih bogomolja u Bosni i Hercegovini. Crkva je osvećena 2012. godine i posvećena Svetoj obitelji (Bogorodici, malom Isusu i Svetom Josipu, Isusovom poočimu i zaštitniku Hrvatske).
Najveće nedoumice izazvale su reči kardinala Puljića iz propovedi izgovorene 16. maja u sarajevskoj katedrala Srca Isusovog: „Danas se spominjemo svih koji stradaše u logorima, planinama, dolinama i poljima od Blajburškog polja preko Dravograda i Maribora, Ogulina i Gospića, Jazovke i maceljskih šuma, Jasenovca i Gline, Kozare i Podgradaca, Križevaca i Bjelovara do Srijemske Mitrovice i Sarajeva, Foče i Zenice, Širokog Brijega i Mostara. U svoju molitvu uključujemo i sve stradalnike iz drugih gradova i sela bilo da znamo ili ne znamo gdje počivaju njihovi posmrtni ostaci. Pitamo se kada će se dići šutnja s tih grobova. To velikim dijelom ovisi i o današnjim nositeljima vlasti!“
Ovde je sve pomešano, ne zna se ni ko je žrtva, a ko ubica. Izmešana su stradališta na kojima počivaju nevina deca, žene, starci, civili, ubijeni samo zbog toga što nisu ispovedali rimokatoličku veru, i hrvatski vojnici koji su ubijali sve one koji se nisu klanjali „Pavlovom nasledniku u Rimu“. Među stratištima na kojima su stradali Pavelićevi vojnici pomenuti su Jasenovac i Kozara koji bi se mogli odnositi samo na Srbe.

[/restrict]