Senke i sudbina

Izložba Damjana Đakova u „Galeriji Art“ u Kragujevcu

Slikarski „rukopis“ ovog umetnika uspešna je sinteza više prošlih i savremenih stilova, uspešna pre svega po tome što je savremena, u duhu ovog vremena. Savremen čovek je prikazan kao poslovni japi sa akten-tašnom, uhvaćen na vrhuncu svoje usamljenosti, kada mu predstoji sunovrat ili spoznaja potpunog besmisla sopstvenog življenja

U privatnoj (uspešnoj!) „Galeriji Art“ koja godinama u Kragujevcu priređuje samostalne izložbe najboljih srpskih umetnika, pretežno figurativnih slikara, do kraja septembra traje samostalna izložba Damjana Đakova. Reč je o jednom od najboljih savremenih srpskih stvaralaca, koji je više od dve decenije živeo i radio u Italiji, uspešno povezan sa italijanskim galeristima i o čijem je opusu ugledan izdavač Službeni glasnik objavio veću monografiju. Đakov je u Kragujevcu predstavio svoje figuralne kompozicije a uporedo radi i čisto prostorne slike sa arhitektonskim elementima, građevinama na ivici mašte i realnosti, koje se mogu razumeti i kao apstrakcije, površine islikane po zonama i geometrijskim podelama.

[restrict] Nomen est omen. Zašto slikar Damjan Đakov često predstavlja biblijsku temu Jakovljevih lestvica? Između ostalog i zato što nas ime i prezime određuju a njegovo je biblijsko (Đakov = Jakov). Njegova dela skrivaju tumačenja Svetog pisma i hrišćanskog učenja. Đakov je pictor-doctus, poznavalac Biblije i starih učenja, istraživač drevnih religija, što njegovom slikarstvu daje posebnu težinu. Zato je naziv njegovog novog ciklusa izveden iz čuvenog Platonovog učenja o prirodi stvarnosti – „Kao senke na zidu“.
Promiču tim slikama anđeli jer umetnik kao malo ko u istoriji (post)moderne likovno prevrednuje drevnu angeološku tematiku, prisutnu i u antičkoj paganskoj umetnosti. Jedan je od retkih, osobenih slikara, koji anđele predstavljaju kao svetlosna, čisto duhovna bića, ali kadra da sprovode Božju volju. Na njegovim akrilicima anđeli pomažu ljudima, vode ih ili izbavljuju iz nevolje, po čemu je ovo slikarstvo humanističko koliko i religiozno, ali na potpuno savremen način, reč je o anđelima u susretu sa čovekom iz svakodnevice.
Prostor je isto tako sakralno geometrijski osmišljen. Usamljeni ljudi su u pustim, praznim gradovima, konstruisanim po složenim prostorno-perspektivnim zakonima. Slikar ukršta renesansnu i vizantijsku, linearnu i inverznu perspektivu. Slike mogu i da se upare, da pojačaju i izmene dejstvo kao diptisi, zamišljene i da se izlože samostalno. Osim ikonografije i prostora, osoben je i kolorit. Ostvaren je posle dugih podslikavanja kao dramatično saglasje suprotnih harmonija, izrazitog kontrasta svetlosti i senki, toplih i hladnih boja.
Pojedine od slika zadiru u rajsku tematiku, a takve su i one bez figura, kao kulise, samo sa arhitektonskih elementima istočnih, mediteranskih i vizantijskih gradova. Savremen čovek je prikazan kao poslovni japi sa akten-tašnom, uhvaćen na vrhuncu svoje usamljenosti, kada mu predstoji sunovrat ili spoznaja potpunog besmisla sopstvenog življenja. Urbani tip predstavljen je u ključnom životnom trenutku, preobražajnom, kada susreće svoju ženu ili od klonuća biva izbavljen anđeoskim posredstvom. Reč je o katarktičkom momentu propasti ili spasa, koji može biti i krajnje iracionalan, kao kada lutajući čovek na ulicama pustog grada sreće sebe.
Đakov je među ređim srpskim majstorima čiji rad s godinama ne pada u kvalitetu. Izvan je klanova i podela, na ničijoj zemlji, između avangarde i tradicije. Često slika i noćne scene sa veštačkim osvetljenjem. Pogrešno je smatrati ga samo metafizičkim slikarom. Koliko u njegovom opusu ima tragova Đorđa de Kirika, toliko i italijanskih manirista ili vizantijskih freskopisaca, a može se reći i da je sjedinio fantastiku s futurizmom. Njegovo je slikarstvo uspešna sinteza više prošlih i savremenih stilova, uspešna pre svega po tome što je savremena, u duhu ovog vremena. Đakov je vrli tradicionalista, u pravom smislu značenja te reči (traditio = prenos). On vraća u prošlost kao što vodi i u budućnost. [/restrict]