Poliljubav – novi Trojanski konj protiv porodice

Nova ekonomija neutrališe porodicu i državu. Prvu kao genetsku ćeliju zajednice. Drugu kao ispunjenje etičkog života

Možete li voleti više od jedne osobe? Možete li imati više partnera, bez ljubomore ili laži?“ Na takva pitanja pokušavaju da odgovore Frenklin Vo i Eva Rikert u svojoj programskoj knjizi pod naslovom Više od dvoje. Glavna tema je takozvana „poliljubav“, reč koja nije uzeta iz Orvelove 1984 (a izgleda kao da jeste), ali aludira na nove oblike erosa u skladu sa postmodernim i postburžujskim društvom u čijim prostorima bez granica važi pravilo „uvek bez ograničenja“ uz kršenje svega što je nepovredivo, pa čak i starog građanskog odnosa između muškarca i žene prevaziđenog u korist onoga što je Bauman definisao postmodernim (i nekonvencionalnim) korišćenjem erotike.

[restrict]

 Novi instrumenti ekonomije Možemo pročitati na zadnjim koricama eseja Frenklina Voa i Eve Rikert: „Rezimirali su dvadeset godina poliljubavi, uzimajući u obzir životna iskustva i priče, iznoseći nove teorije i napisavši priručnik 2.0 o poliljubavi! U poslednjih nekoliko godina mnogi ljudi su otkrili poliljubav kao legitimnu i poželjnu opciju za svoje odnose. Ovaj vodič nam govori kako doći do cilja sa psihološke i praktične tačke gledišta.“ Dakle, nema tu mesta nekom čuđenju! Za društvo koje podrazumeva i praktikuje slobodu i uvek samo kao neograničenu liberalizaciju običaja i potrošnje, poliljubav je očigledni i neophodni pristup za nove postburžujske generacije otvorenog uma. I teško onima koji se ne slažu, držeći se starih i dosadnih heteroseksualnih odnosa u ljubavi! Ti homofobi, seksisti, paternalisti i primitivci u duši moraju se preobraziti u autentično kosmopolitske likove.

 Nova ekonomija nastoji da neutrališe porodicu i državu. Porodicu kao genetsku ćeliju zajednice. Državu kao ispunjenje etičkog života (Hegel docet). Na taj način se redefiniše društvo kao globalizovani tečni prostor za slobodno kretanje kapitala, roba i ljudskih bića. Uništava se etička zajednica tako da preostaje samo slobodna utilitarna razmena između atoma potrošnje lišenih etike. Liberalni atomizam ima za cilj da rastvori porodicu u nomadski i dijasporički pluralizam nepovezanih bića ili, na konvergentan način, da je redefiniše kao puki prolazni (poliljubavni) i vremenski ograničeni skup koji sledi isključivo slobodnu i neograničenu želju pojedinaca, bez rodnog identiteta, i koji teži jedino ka grupnom uživanju i slobodnoj erotskoj razmeni.

Potrebno je biti samopreduzetnik Oslobođen etike zajednice, čak i na erotskom planu, postporodični pojedinac mora da postane samopreduzetnik i potpuno samoopredeljen. Pomračenje etičke zajednice u poretku sistema planetarnih potreba donosi sa sobom odbacivanje nepotpunosti i međuzavisnosti, pa zato i odbacivanje neophodne komplementarnosti muškarca i žene, važnih u porodičnom životu. Uz saučesništvo privatističke individualizacije, pojedinac teži da bude autonomna celina u trijumfu mita androgene (dvopolne) kompletnosti u novom načinu života potrošače tipa fashion addicted.

Feminizam je propao U vezi sa poliljubavlju treba reći i zbogom univerzalnoj emancipaciji, koja je sada samo vektor postproleterske kapitalističke modernizacije.

Feminizam je gotov. Bio je to antikapitalistički pokret koji je imao za cilj prepoznavanje punog dostojanstva žene u njenoj drugosti i nepotčinjavanju muškarcu. Danas feminizam to više nije. Ili, bolje reći, preživljava samo kao feministički individualizam, favorizujući napuštanje paternalističkog modela što svakako nije plemeniti ideal univerzalne emancipacije, već integracija ženske populacije u globalno tržište fleksibilnog i nesigurnog rada. Ta integracija je omogućena destrukturiranjem tradicionalnog modela porodice.

 U tom smislu, feminizam postaje, protivno svojoj prvotnoj nameri, vektor postburžujske i postproleterske kapitalističke modernizacije i integralne supsumcije sveta života u logici bezrezervne hacijendalizacije. Nije uopšte slučajno da se u dominantnom diskursu žensko pitanje nikad ne pojavljuje kao skandal nejednakosti i eksploatacije o pitanju plata, već samo kao individualizam iskorenjivanja starih buržoaskih oblika (obavezno odbačenih jer su paternalistički, mačo i seksistički) i kao trijumf nove žene menadžera oslobođene od obaveza materinstva koje su demonizovane kao zastarele i direktno autoritarne.

Globalizovana ugovornost Liberalna varijanta žene menadžera u karijeri koegzistira kao suprotni izraz istog fenomena, sa anarhističkom i neoglobalnom formom feminizma u liku loših devojaka koje su antiburžoaske i ultrakapitalističke („Pusi rajot“, „Femen“ i brojne druge postmoderne ikone globalističkog konformizma, a zapravo su suštinska ideološka dopuna klasične globalizacije). Desnica novca i levica običaja, liberalna strana i anarhistička strana, i dalje su, u ovom slučaju, bedemi postburžoaskog i postproleterskog sistema bezetičkih potreba. Situacija je tragična, ali ne ozbiljna. 

[/restrict]

Prevod sa italijanskog Dragan Mraović