Jasenovac i minska polja istorije

Piše Natalija Jovanović

O balkanskom „Holokaustu“ ćutalo se predugo i smišljeno, a slučaj Srebrenice koji je podignut i u Hrvatskoj i u Bosni i Hercegovini na isti nivo na kojem se nalazi 50 miliona Hitlerovih žrtava, samo govori o patološkoj mržnji koju su „bivša braća“ znala da proizvode od nesrećne ideje ujedinjenja 1918. godine, pa sve do  danas

Neposredno uoči hapšenja generala Ratka Mladića, kome je već godinama bez suđenja i presude, bez istrage i svedoka, stavljana na teret „drama Srebrenice 1995 “, u Banjaluci je održan naučni skup o Jasenovcu i zločinu koji se tamo desio nad Srbima tokom Drugog svetskog rata.
Koincidencijom ili ne, tek, predočeno je i međunarodnoj javnosti i diplomatskim službama najvažnijih faktora svetske politike da neće biti razgovora o međusobnim zločinima u XX veku, dok se onaj najveći, jasenovački, ne osudi, pre svega u Vatikanu. A o Jasenovcu se dugo ćutalo. I još se ćuti…

KAM I HAG
Upravo je zato u trenutku izdaje i hapšenja Ratka Mladića, preostalog ključa za razumevanje ne samo rata tokom 90-ih već i vekovnog satiranja Srba s one strane Drine, banjalučki skup o Jasenovcu trebalo da bude vest dana. No, horovođe antisrpstva  rečju nisu pomenule skup na ovu temu. Umesto toga, svesni da će montirani zločin u Srebrenici, vodenički kamen oko vrata srpskog generala, metak u telo RS, početi da živi tek kada ga priznaju i u njega poveruju Srbi, na nacionalnoj televiziji Srbije prikazana su „Srebrenička polja smrti“, u nekada srpskoj novini štampan je dodatak sa naslovnom: „Vreme za kaznu“, na bezbroj antisrpskih sajtova prosute su salve pohvala upućene predsedniku Tadiću i njegovoj kamarili…Tako se uspostavilo da je sa „bosanskim koljačem“, kako je generala nazvala britanska štampa, moglo da saoseća tek  „tvrdo jezgro srpskih šovinista“.
Zašto nijedan režimski analitičar ili takozvani poslenik javne reči nije promucao ono što znaju Srbi s one strane Drine, a to je da je srpski general sprečio 1941? Kako se desilo da umesto srpskih, ruska glasila ocene da se stupanje u EU, vođeno režimom iz Beograda, za Srbe graniči sa nacionalnim poniženjem „jer u Mladićevom slučaju planiraju da sude čoveku koji je dao zakletvu državi kasnije jednostavno uništenoj. I poštovao ju je, kako je on to shvatao, do kraja“?  Kako je umesto naših istoričara upoznatih sa činjenicom da je teritorija s one strane Drine, kao najzapadnija pravoslavna zemlja koja duboko zadire u telo Vatikana, kroz istoriju uvek bila viđena za biološko čišćenje od Srba, objašnjenje za specifičan položaj RS ponudio biskup Perić na „HRT“-u izjavom da uloga Hrvata u Bosni nije nacionalna već svekatolička „jer su oni zadnja odbrana katoličanstva sve do Filipina“? Da li su Srbi danas umesto ustaškog kama dobili Damaklov mač Haškog tribunala?
Da li je Mladićeva krivica u tome što je sprečio da se pojavi neki novi Dučić koji će ispevati čuvene stihove:
„Nosi srpska reko krv naših sinova
Jer krvave reke svud su naše međe
Mačevi ubica svud su istog kova
Sada nosi unuke
nosaše pređe pretke“?
Odgovore na ova pitanja mogao je ponuditi skup u Banjaluci posvećen Jasenovcu, sistemu koncentracionih logora i stratišta hrvatske države za istrebljenje Srba, Jevreja i Roma u Drugom svetskom ratu. Iza ove velike konferencije u Banjaluci stala je kompletna politička elita Republike Srpske. Na njenom otvaranju osim predsednika RS Milorada Dodika, bili su prisutni i predsednik vlade RS, kao i predsednik Skupštine RS i mnogi drugi istaknuti srpski političari u RS. Dodik je otvorio skup rečima: „Ova konferencija je značajna jer su izražene tendencije da se minimalizuje Jasenovac, a maksimalizuje incident poput Srebrenice“.

REVIZIJA BIBLIJSKE PREVARE
Mada je skup u Banjaluci bio planiran pre nego što je došlo do hapšenja generala Mladića, savršeno je jasno da je u svet trebalo da ode važna poruka kojom časni intelektualci šalju jednu važnu inicijaciju za istorijsku reviziju one biblijske prevare: da je zločin u Jasenovcu mali i da ga je počinila mala grupa ustaških ubica. O balkanskom „Holokaustu“ ćutalo se predugo i smišljeno, a slučaj Srebrenice koji je podignut i u Hrvatskoj i u Bosni i Hercegovini na isti nivo na kojem se nalazi 50 miliona Hitlerovih žrtava, samo govori o patološkoj mržnji koju su „bivša braća“ znala da proizvode od nesrećne ideje ujedinjenja 1918, ali i u vreme Titovog poluvekovnog mira.
Veliki prilog dolasku konačnih istina na skupu u Banjaluci dali su i vodeći intelektualci i duhovnici savremene Rusije, Ukrajine, SAD, Nemačke, Italije, Engleske, Srbije i RS…
Jer neobjašnjiva je činjenica da je u senci Aušvica i drugih nacističkih konclogora simbolima arijevske mašinerije smrti ostala nikada priznata i do kraja obelodanjena istina o sistemu logora Jasenovac, stratištu Jadovno, Jastrebarsko, Pagu, Rabu, Đakovu, te jedinstvenim u Evropi logorima za decu u pelenama…
Ova, Peta međunarodna konferencija održana je u vreme, kako su primetili pojedini učesnici, izraženog istorijskog revizionizma u prikazu i značaju koncentracionog logora Jasenovac. To se odnosi na istoriografske, publicističke pokušaje, umanjenje broja žrtava, ali i na novu postavku muzeja kojom je narušena autentična suština ovog logora, gde je za vreme Drugog svetskog rata na vrhuncu ustaškog ludila stradalo preko 700.000 Srba, 80.000 Roma i 23.000 Jevreja. Uklanjanjem rekvizita za mučenje iz postavke muzeja, te izostavljanjem navođenja ranijeg mesta življenja žrtava ne može se zaključiti da je postojanje ovog logora imalo osnovu u nacionalnim i verskim zakonima NDH, te da je među bodljikavim žicama ovog monstruoznog grada na najsvirepiji način umoreno 20.000 dece. Otuda je valjda Pedi Ešdaun, tadašnji visoki predstavnik za Bosnu i Hercegovinu 2005. godine prilikom obeležavanja šezdesetogodišnjice proboja jasenovačkih logoraša izjavio da je morao da odbije poziv da poseti stratište u Velikoj Gradini, jer bi „tim činom umanjio značaj Srebrenice 1995“!
Poređenje Jasenovca sa Srebrenicom, u kojoj je brojka od oko „8.000 nevino ubijenih“ olako označila i poginule u borbama i one koji su se posle dešavanja na ovim prostorima trajno naselili u Americi i Australiji, Ešdaun je samo potvrdio da se stvaranje veštačke istorije u cilju kreiranja hipoteke kojom bi srpski narod trebalo da bude opterećen u budućnosti, u istoj meri u kojoj je godinama nosio kolektivnu krivicu za „Veliku Srbiju ili za „velikosrpski hegemonizam“, nastavlja.

OTAC PODZEMNOG GRADA
A, NDH je, kako je na konferenciji u Banjaluci naveo akademik Srboljub Živanović, bila jedina zemlja na svetu koja je u toku Drugog svetskog rata imala koncentracione logore za malu decu. U referatu pod nazivom „Životinjsko mučenje i  ubijanje srpske, jevrejske i  romske dece i žena u jasenovačkom sistemu hrvatskih logora i na drugim mestima u Drugom svetskom ratu“, Živanović je podsetio da su deca trpela mučenja zajedno sa svojim majkama, ostavljana da gladuju bez vode za piće, čak prostora da legnu. Ostavljana su gola i bosa na otvorenom prostoru, izložena hladnoći, kiši i snegu. U takvim okolnostima veliki broj dece je izgubio život, a mnoga su pobijena od ruku mučitelja. Na nesreću, kaže Živanović, svaka dva od tri katolička sveštenika lično su ubijala. No, iako prema američkim izvorima stoji da je više od 1.400 sveštenika i časnih sestara u Hrvatskoj bili ubice, nikada nijedan sveštenik nije kažnjen za ubijanje male dece, isecanje nerođene dece iz utroba majki, svirepo silovanje devojčica koje su potom ubijane.
„Životinjsko ponašanje časnih sestara prema maloj deci teško je shvatljivo. Imale su običaj da razbijaju lobanje dece udarcem o zid, da im kidaju udove, dave ih sopstvenim rukama, pomažu u klanju, truju kaustičnom sodom…
Katolički biskupi i nadbiskupi, kao i papa Pije, ne samo da su znali za zločine koje je činilo njihovo sveštenstvo, već su ubice unapređivali i nagrađivali.
Politika države Vatikan i Rimokatoličke crkve bila je da se iskorene svi nekatolici, pravoslavni Srbi, Jevreji i Romi.
Dane Lastavica daje opis silovanja devojčica. Većina je silovana dok su majke to posmatrale. Đuro Zatezalo piše da su ustaše posle silovanja Srpkinja i Jevrejki imali običaj da im odsecaju dojke, seku stomake i iz utrobe vade nerođenu decu. Nažalost, katolički sveštenici su često učestvovali ili predvodili te zločine. Isti autor piše: „Decu bi obično vezali uz majke, pa bi ih ubijali nagoneći majke da polude od bola, pre nego što bi i njih ubili“. U referatu priloženom na Međunarodnoj konferenciji o Jasenovcu Lazar Lukajić navodi da je najznačajnija i najsramnija pojava kod Hrvata u celoj njihovoj istoriji klanje dece. „ Ne može se pojmiti ni veličina, ni dubina roditelja i baki i dedova dok gledaju kako im neko kolje dete, odnosno unuče. „ Večita težnja Vatikana“, stoji u referatu, „da pokatoliči Srbe i trajna patološka mržnja Hrvata prema Srbima, koju su kod njih vekovima razvijali upravo Vatikan i katolički kler, osnovni su razlog i uzrok neslaganja…“
Poseban značaj posvećen je radu Dragoja Lukića, koga je Ranko Pavlović, učesnik na konferenciji, nazvao ocem podzemnog dečijeg grada, grada sa adresama 19.432 devojčica i dečaka.  Lukić je u zajedničku grobnicu sahranio 20 hiljada uglavnom bezimenih, bespomoćnih jasenovačkih žrtava „najsličnijih tragičnim biblijskim vitlejemskim dečacima“. Ukoliko bi, kaže autor referata „Otac podzemnog grada“ pokušali da odamo poštu minutom ćutanja, nad Lukićevim dečjim gradom trebalo bi ćutati tačno 13,5 sati! Istoričar i veliki prijatelj Srba Pavel Tihomirov pokazao je mehanizme krivotvorenja, primenjene još u Drugom svetskom ratu, te ukazao na kinematografske pokušaje u funkciji stvaranje srbofobije.
„ Interesantno je da su čak i stradanje srpskog naroda u NDH, srbofobi uspevali da prikažu kao “reakciju na politiku asimilacije i srbizacije”, koju je kao sprovodila “velikosrpska vlast” pod plaštom jugoslovenstva“.
Kao svojevrsna poruka učesnicima Pete međunarodne konferenciji u Banjaluci, na povratku ka Srbiji,  u prisustvu akademika Srboljuba Živanovića i dr Ane Filimonove, njihov saputnik državljanin Srbije Mile Dakić uhapšen je na graničnom prelazu sa Srbijom – na osnovu optužnice Republike Hrvatske, iako se njegovo ime ne nalazi na spisku od 1.549 procesuiranih lica za ratne zločine u Hrvatskoj.

VOŽDOV ZLOČIN
No, u Srba je sećanje kratko. O stradanju u Jasenovcu SANU nikada nije organizovala nijedan naučni simpozijum kako bi sa tom činjenicom upoznala svetsku naučnu javnost, na sajtu Eparhije zahumsko-hercegovačke u okviru prezentacije istorije period od 1941. do 1945. godine se ne pominje, kao ni činjenica da su na tom prostoru nekada postojale jame u koje je strmoglavce letelo hiljade svezanih Srba, velebitske jame ostale su bez obeležja, za kamenu pustinju na ostrvu Pag gotovo da ne zna nijedan srpski srednjoškolac,  u protivtužbi Hrvatskoj za genocid, Jasenovac se, sem u uvodnom delu, i ne pominje… A kako Hrvatska živi casino online posttuđmanovsku „povijesnu zbilju“, tako se i desilo da je, recimo, istog dana u kojem je trajao pomen žrtvama Jadovna, organizovana komemoracija u Pakracu povodom godišnjice smrti prvog pripadnika takozvanog Zbora narodne garde, na početku ratova iz devedesetih. Ta jedina žrtva pakračkog obračuna sa Srbima 1991. godine, bila je vest dana u hrvatskim medijima isto kao i onih 40.000 u Jadovnu.
S druge strane nezamislivi zločini, i celokupan masovni pogrom u Jasenovcu, nažalost nikada u javnosti takozvane civilizovane Evrope i sveta, kao stratiše nije svrstan ravnomerno sa ostalim nacističkim konclogorima, niti je Pavelićeva ubilačka služba u Hrvatskoj osuđena od najšire hrvatske javnosti. Naprotiv, i u ovom novom 21. veku, ustaštvo i koljački zanat slave se kao nešto domoljubivo i veličanstveno, prihvatljivo i dopadljivo izvitoperenoj ideji Četvrtog Rajha, o kojem peva savremeni bard ustaškog pesništva, izvesni Marko Perković zvani Tompson, na koncertima pred prepunom dvoranom i stadionom, a njegov ustaški opus radosno prihvata i trezno i pijano domoljublje u Hrvata.
Izdaja Ratka Mladića od strane režima Borisa Tadića i priznanje mita o Srebrenici vodi u potiranje postojanja Jasenovca i čitavog krvavog lanca srpske istorije s one strane Drine. U konačnoj verziji rasrbljivanja možemo očekivati da vožd Kararađorđe, kome se pripisuju stihovi:

„Vako Đorđe Drini govorio:
Drina vodo plemenita međo
Izmeđ Bosne i izmeđ Srbije!
Naskoro će i to vreme doći
Kada ću ja i tebeka preći,
I čestitu Bosnu polaziti!“, bude označen kao zločinac.
Iz pesme: „Početak bune protiv dahija“

I kada naša hrvatska braća u Hristu kažu da Srbi posle potonjih strašnih ratova moraju proći kroz katarzu, onda oni svesno zaboravljaju da je istorija srpskohrvatskog zatiranja malo dublja, mnogo dublja i od onih strašnih jama bez dna po imenu „Golubnjača“, kroz koje i danas jauču duhovi naših predaka. Ta je istorija mnogo šira nego Jasenovac i okolina. Reč je, u stvari, o onome što je veliki istraživač ovog groznog zločina Viktor Novak nazvao: „Magnum krimen“. U svetlu ove istine trebalo bi suditi i generalu Ratku Mladiću. Jer 1941. godina je mogla, a nije se ponovila.

_________________

Deklaracije Pete međunarodne konferencije o Jasenovcu

– Polazeći od neospornih činjenica da se u današnjoj Republici Hrvatskoj namerno i sistematski zatire sećanje na genocid koji su vlasti kvislinške Nezavisne Države Hrvatske (uključivala je i područje današnje Bosne i Hercegovine, posebno muslimane prozvane „cvijećem hrvatskog naroda“) tokom Drugog svetskog rata počinile nad Srbima, Jevrejima i Romima;
– Imajući u vidu da se u hrvatskim javnim glasilima i kvaziistorijskim radovima, ne samo prećutkuju, nego i radikalno umanjuju žrtve ovog genocida, naročito u Jasenovcu, i njihov broj svodi na samo 40. 000 ubijenih Srba, Jevreja i Roma, kao što je to u svojstvu istoričara, činio i prvi predsjednik Nezavisne Republike Hrvatske Franjo Tuđman;
– Imajući na umu da se ustaše kao počinioci zločina genocida u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, uključujući i Antu Pavelića, danas u Hrvatskoj od strane veoma uticajnog desnog krila istoriografije predstavljaju kao borci za nacionalno oslobođenje i nezavisnu Hrvatsku na tzv. temelju istorijskog i državnog prava hrvatskog naroda;
– Budući da istorijski dokazan genocid nad srpskim, jevrejskim i romskim narodom nikada nije bio predmet primjerene političke osude, ni u Titovoj komunističkoj Jugoslaviji, ni u današnjoj Republici Hrvatskoj i da hrvatski narod nikada nije prihvatio odgovornost za genocid počinjen u njegovo ime, kako je to inače uradio nemački narod za holokaust koji su u njegovo ime izvršili nacisti, a da ni Rimokatolička crkva nije osudila zločine genocida u NDH, kao što je osudila zločine na drugim evropskim stratištima u Drugom svjetskom ratu i izvinila se zbog učešća nekih njenih predstavnika u njima;
– Budući da vlasti Narodne Socijalističke Republike Hrvatske, kao federalne jedinice u okviru FNRJ, odnosno SFRJ, i današnje Republike Hrvatske, kao nezavisne države, nikada nisu ponudile i isplatile obeštećenje žrtvama genocida i njihovim potomcima;
– Budući da stratišta na kojima su žrtve ovog genocida bile mučene, masakrirane i ubijane, i masovne grobnice u koje su bacane i bez dužnog poštovanja i primjerenog obreda pokopane, do danas nisu na valjan način obilježeni i zaštićeni;
– Budući da su Ante Pavelić i mnogi njegovi doglavnici po okončanju rata pobjegli iz Nezavisne Države Hrvatske, koristeći tzv. pacovske kanale, uključujući i pomoć pojedinih vatikanskih klirika i prelata, te da mnogima od njih nije suđeno u zemlji, što bi hrvatski narod dovelo do priznanja nepojmljivih zločina počinjenih u njegovo ime i moralnog prosvetljenja i pročišćenja.
Imajući sve to na umu, Peta međunarodna konferencija o Jasenovcu zaključuje:
– Da su zločini ustaša nad Srbima, Jevrejima i Romima tokom Drugog svetskog rata u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj smišljen i planiran genocid, onakav kakav je definisan Konvencijom o sprečavanju i kažnjavanju genocida, usvojenom od strane Generalne skupštine Ujedinjenih nacija 9. decembra 1948. godine;
– Da je prilikom provođenja genocida samo u jasenovačkom sistemu hrvatskih koncentracionih logora za istrebljenje Srba, Jevreja i Roma i neistomišljenika, mučeno, pljačkano, silovano i potom ubijano od strane Hrvata ustaša 700. 000 Srba, 23. 000 Jevreja i 80. 000 Roma, jedino zbog toga što su pripadali drugom narodu, vjeri ili rasi;
– Da je Nezavisna Država Hrvatska bila jedina zemlja tokom Drugog svjetskog rata u kojoj su postojali koncentracioni logori za istrebljenje djece u Staroj Gradiški, Jasenovcu, Uštici, Jablancu, Jastrebarskom, Rijeci kod Jastrebarskog, Gornjoj Rijeci kod Križevaca i Lobogradu i da je u njima, prema nepotpunim istraživanjima stradalo 42. 791 srpsko dijete, 5. 737 romske djece i 3. 710 jevrejske djece;
– Da je zločin genocida u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj po svojim razmjerama najbliži holokaustu koji je u nacističkoj Njemačkoj izvršen nad Jevrejima;
– Da je tokom provođenja ovog genocida, veliki broj Srba bio prinuđen da, zarad spasa golog života, promijeni svoj nacionalni i duhovno-istorijski identitet i da se odrekne pravoslavne vjere i pod prisilom i smrtnom prijetnjom prihvati rimokatolicizam.
Polazeći od ovih zaključaka, Konferencija zahtijeva:
-Da Republika Hrvatska, kao država hrvatskog naroda, odlukom svojih najviših organa, prihvati istorijsku i svaku drugu odgovornost za genocid nad Srbima, Jevrejima i Romima tokom Drugog svjetskog rata u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, uključujući i područje Bosne i Hercegovine;
– Da se na dostojan način obilježe i obezbijede sva mesta zločina genocida i čuva uspomena na njegove mnogobrojne žrtve;
– Da se u cjelini sačuva i održava kao spomenik žrtvama jasenovački kompleks koncentracionih logora za istrebljenje Srba, Jevreja i Roma;
– Da se utvrdi i sprovede program zaštite i uređenja Spomen-područja Donja Gradina, koji je nastavak projekta o uređenju Donje Gradine iz osamdesetih godina XX vijeka;
– Da se u Republici Hrvatskoj, Bosni i Hercegovini, Republici Srpskoj i Republici Srbiji odredi isti dan u znak sjećanja na žrtve genocida u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj – Srbe, Jevreje i Rome;
– Da se utvrdi i u razumnom roku isplati pravična odšteta žrtvama ovog genocida i njihovim potomcima od strane Republike Hrvatske.
Konferencija očekuje da međunarodna javnost, posebno države antifašističke koalicije Drugog svjetskog rata, podrži ovu Deklaraciju o genocidu Nezavisne Države Hrvatske, kako bi posle sedamdeset godina čekanja ugledala svetlost dana.