Pečat – List slobodne Srbije Politički nedeljnik, aktuelna politička dešavanja, društvo, svet, kultura.
Iako korona još nije stavljena pod kontrolu, obnovljeni su politički sukobi u BiH, prvenstveno u većem entitetu dejtonske tvorevine
Republika Srpska i BiH se i dalje bore s virusom korona, ali su se na sceni ponovo pojavili politički sukobi koji su bili zamrznuti nakon pojave pandemije.
RAZBUKTAVANJE EPIDEMIJE U manjem entitetu dejtonske tvorevine – u kome je do trenutka u kome pišemo ove redove virus uzeo 43 života – došlo je do povećanja broja zaraženih, pa vlasti najavljuju mogućnost pooštravanja mera kako bi se smanjili socijalni kontakti, a samim tim i opasnost od prenošenja virusa.
Milorad Dodik je izrazio iznenađenje zbog ovakvog negativnog trenda.
„Očekivali smo da će virus korona slabiti u prvih četiri, pet nedelja, ali to se nije desilo. Zdravstvene mere u početku su bile dobro prihvaćene, ali je postepeno dolazilo do nervoze i zamora kod dela stanovništva, što je doprinelo da se uvode rigoroznije mere, pogotovo zbog proteklih praznika, Vaskrsa i 1. maja“, saopštio je Dodik.
Državnik iz Laktaša je, ipak, najavio spremnost vlade da u narednim danima predloži Narodnoj skupštini RS ukidanje vanrednog stanja, odnosno vraćanje na prvobitno donesenu zaštitnu meru vanredne situacije. U zavisnosti od aktuelne situacije i procene medicinskih stručnjaka policijski čas bi trebalo da bude skraćen ili potpuno ukinut, uz obnovljen rad privrednih subjekata i uslužnih delatnosti. Čelnici Srpske su, naravno, svesni štetnih ekonomskih posledica vanrednog stanja, što je Dodik ilustrovao podatkom da će budžetski prihodi RS u aprilu, umesto očekivanih 230 miliona KM, biti manji za 80 miliona KM.
MIGRANTSKI PROBLEM Socijalni problemi, ali i nezadovoljstvo dela građana koji smatraju rigorozne administrativne mere samoizolacije preteranim, mogli bi biti u postpandemijskom vremenu iskorišćeni od strane opozicije kao novi argumenti za napad na aktuelnu vlast.
Iako korona još nije stavljena pod kontrolu, obnovljeni su politički sukobi, prvenstveno u većem entitetu dejtonske tvorevine. U Federaciji BiH su po ko zna koji put koplja ukrstili Bošnjaci i Hrvati, međutim, možda je još interesantnije to što je migrantski problem doveo do otvorenog razmimoilaženja među čelnicima najbrojnijeg naroda nekadašnje centralne jugoslovenske republike.
Fahrudin Radončić, ministar bezbednosti BiH i predsednik Saveta za bolju budućnost Bosne i Hercegovine – koji je nakon ranijih sukoba ušao u vladajuću koaliciju sa SDA – javno se založio za „dobrovoljnu deportaciju ilegalnih ekonomskih migranata u zemlje porekla“. On je takođe predložio da ambasadori zemalja poput Pakistana, u slučaju da odbiju saradnju sa BiH u tom poslu, budu proglašeni „personom non grata“.
Uvređena pakistanska „ekselencija“ je zatražila zaštitu od Šefika Džaferovića i ministarke spoljnih poslova BiH Bisere Turković, koji su zatim „kritikovali pretnje upućene ambasadoru prijatelja BiH“ i izrazili „žaljenje zbog ekscesa“. Usledile su nove međusobne optužbe u polemici bošnjačkih „uglednika“ koje pokazuju da u Sarajevu svi ne dele stavove SDA u pogledu rešavanja problema migranata. Druga je stvar što Radončićeva inicijativa, zbog protivljenja moćnijeg koalicionog partnera, gotovo izvesno neće biti transformisana u bošnjačku politiku prema izbeglicama.
RUSKA POMOĆ Nesuglasice među partnerima u Federaciji BiH produbljene su odlukom bošnjačkih faktora u državnim organima BiH da blokiraju dolazak konvoja ruskih specijalizovanih vojnih ABHO vozila za dekontaminaciju i dezinfekciju (sa 24 člana medicinskog tima) koji je na zahtev lidera HDZ-a Dragana Čovića Moskva uputila kao pomoć bolnici u Mostaru. Konvoju 1. maja nije dozvoljeno da uđe na teritoriju dejtonskog protektorata, s obrazloženjem da je u pitanju „vojna formacija“.
Zahtev za izdavanje „zelenog svetla“ je poput pingpong loptice prebacivan iz jednog u drugo ministarstvo, da bi na kraju Fahrudin Radončić – koji se očigledno, nakon „iskakanja“, na ovom pitanju vratio u jedinstveni bošnjački blok – pokušao da pruži validno objašnjenje. On je „objasnio“ da je – za razliku od dolaska tima ruskih stručnjaka na banjalučki aerodrom, koji je tretiran kao humanitarna pomoć – ovaj ulazak vojnog konvoja preko kopnene granice u BiH „nešto sasvim drugo“. Razlog je u tome što je nota ruske ambasade u Sarajevu „sadržavala znatno detaljniji spisak vojnotehničkih sredstava, imena i prezimena, te činove članova medicinskog tima, što u potpunosti menja karakter pomoći“.
Za Bošnjake, očigledno, pomoć ruskog vojnomedicinskog tima bolnici u hrvatskom delu Mostara predstavlja veću bezbednosnu pretnju od aktuelne pandemije. Zato ne treba da iznenađuje što je nekoliko dana nakon ovog incidenta delegacija HDZ-a odbila poziv Šefika Džaferovića da prisustvuje sastanku u Predsedništvu BiH posvećenom „evropskim integracijama“, a Čović javno poručio Bakirovom askeru da „politika koju zastupa ima za cilj uspostavljanje vladavine bošnjačkog naroda kao nadmoćnog u Federaciji BiH“.
Možda će, kako neki tvrde, pandemija virusa korona zauvek promeniti svet, ali u bosanskom trouglu sve, bar za sada, ostaje po starom…
BROZOVI BEOGRADSKO-JOSIPGRADSKI AUSTROMARKSISTI ZATIRALI SU SVE ŠTO JE SRPSKO I PRAVOSLAVNO
„Kazivati istinu od koristi je za onog kome se kazuje, ali štetno po one koji je kazuju, jer navlače mržnju na sebe“ – Paskal
U ovom kontekstu vredno je ukazati da je u Beogradu- Josipgradu objavljena druga knjiga „Krajina i Krajišnici“ u privatnom izdanju profesora- heroja Jovana Zubovića, koju su tzv. „srpski“ komunisti-internacionalisti, austromarksisti taksirali kao „šovinistički pamflet“ i zahtevali od Okružnog suda da je zabrani. I tako odlukom Brozovog Okružnog suda u Beogradu-Josipgradu od 16. aprila 1970. godine, Zubovićeva knjiga je zabranjena zbog „povrede propisa zakona o štampi i drugim informacijama“. U obrazloženju zbarane knjige „Krajina i Krajišnici“, između ostalog stoji:
„Okružno javno tužilaštvo smatra da ovakvi nacionalistički prestupi u tretiranju Krajine, njezine dalje i bliže istorije, društvenog razvitka, kulture i jezika, falsifikovanje istorije naroda Bosne i Hercegovine i ženja da se nenaučnim putem dokaže da je Bosna zapadni deo Srbije… unosi uznemirenje…“ (Vidi: Zabranjeno rasturanje knjige „Krajina i krajišnici“ -Nacionalistički i šovinistički pristup u tretiranju Bosanske krajine, „Politika-Tanjug“, Beograd, 16. april 1970).
Prof. Zubović je sa bolom u duši posmatrao kako se pod Brozovim krvavim velikohrvatskim, robovlasničkim, fabijansko-intermarijumskim i NATO- komunističkim režimom zatire sve što je srpsko i pravoslavno. Ustao je u odbranu obespravljenih, potlačenih i poniženih nesrećnih Srba u Krajini, „kaurskoj i turskoj“ i ukazao na žalosne činjenice, zato ćemo preneti izvesne citate, kako bismo odbili svaki prigovor pristrasnosti.
U pesmi Jovana Potkozarca „Pokajte se“, koju je spevao povodom banjalučkog zemljotresa, na strani 9 i 10 stoji :
„Iz dubine nešto zatutnjelo I zaklikta sa obalaka vila: Pokajte se na zemlji grešnici, Vi zakone svete pogaziste, Sve zakone ljudske i božije I svetinje svoje ostaviste: Potrovaste sjeme u matera U utrobi djecu pomoriste; Odrodi se mati od djeteta, Odrodi se d’jete od matere, Odrodi se kuća od plemena, Odrodi se pleme od naroda; Ne poštuje mlađi starijega, Pobjegoše vješti i snažniji, Ostadoše stari i nemoćni I opusti polovina sela; Rasuše se narodna bogastva A zgrnuše biser i dukati, Pogradiše po primorju kule; A tada se sva zemlja zaljulja I razruši sela i gradove.
Kako ćemo bolje učiniti? – Pokajte se po zemlji grešnici,
S njima i vi, djeco krajišnici!
Ne može se bolje učiniti
Što se zakon pravi ne povrati:
Prođite se sile i nepravde,
Ne gazite slabe i nejake, Umjerite velika bogastva,
Pomažite jači slabijima
I sve svoje snage sjedinite
Pa se svakom zlu odupirite; Dižite se malo i veliko,
U koštac se sa zlom uhvatite I u teškoj borbi ponesite; Prihvatite pomoć prijareljsku
Iz c’jeloga plemenitog s’jeta
I sva naša dobra očuvajte I na korist zemlji utrošite.
I nemojte lako posrnuti U velikoj borbi i nevolji;
Sjetite se ranijih nevolja
Koje’no smo izdržali redom
Od Murata do b’jesnog Hitlera
I njegova sluge Pavelića; Sjetite se starijih junaka – Vujadina sa obadva sina, Jankovića i maloga Rade I Kočića i mladog Principa, I junaka znanih i neznanih
Koji’no su sva zla izdržali
I srušenu zemlju obnavljali.
A kada se bratski sjedinite
I zakonu pravom povratite
Pa zavlada pravda i istina,
Izniknuće iz zemlje domovi
U njima se porod izroditi,
I Krajinu ljutu obnoviti…“
Str. 13: Male duše ne mogu sakgledati i pravilno shvatiti istinu. Srcom slabi i sebični ljudi kao i ljudi drugog vjerovanja i drugog morala ne mogu da shvate našu misao pravde i slobode. Svi nasilnici ne vole slobode, a nje se plaše i neki slabi ljudi i sitne duše. Sve su to nepotpuni ljudi, ljudi obuzeti samo sobom i sebi najbližima ili opsjednuti nekom stranom misli i doktrinom. Takovih ljudi i grupa ljudi bilo je oduvijek i uvijek će ih biti. Nama se teško s njima bratimiti. Prije se mogu očekivati cukobi i borbe s njima, teške i duge i skoro vječne i neprestane.
Naša je stara misao i danas savremena, ma da neki to ne priznaju, i nije protivna savremenom shvatanju o društvenom upravljanju i društvenom redu i disciplini. Ona treba i u naše doba, u novim uslovima, da posluži kao opšte pravilo ponašanja i kao opomena onima koji griješe ili imaju na duši teških grijehova prošlosti…“
Str. 16 : „U objašnjavanju i menjanju sadašnjeg raspoloženja najteže je suzbiti strah koji je ostao još od okupacije u Krajini, napose od ustaša i njihovih sredstava. Strah je pojačan sukobima i borbama unutrašnjih srpskih grupa između sebe. U nekim je krajevima zavladao kukavičluk i strah kakav se ne pamti od Turaka…
Ljudi ostavljaju srpsko ime i nazivaju se pravoslavcima, zaboravljaju srpsku prošlost, ostavljaju pismo ćirilicu i srpske običaje, čak i slavu – posebno obeležje Srba. Srpski jezik nazivaju naš jezik, u novije vreme srpskohrvatski, srpske narodne pesme nazivaju naše narodne pesme bez srpskog obeležka. Kad spomenu srpsko ime okreću se i gledaju oko sebe da ih ko ne sluša; i slavu slave krijući a sveću zaklanjaju zastorom…“
Str. 83: „Danas svi Hrvati na Krajini nazivaju svoj jezik – hrvatski, a svesni Srbi – srpski; za neopredeljene muslimane, sve Srbe internacionaliste i sve bojažljive Srbe to je ‘naš jezik’ i jezik srpskohrvatski ili hrvatskosrpski. Kako će biti dalje i da li će biti još kakvih varijanata, ne poričem. Kako bilo da bilo, mi ćemo se truditi da ostanemo što bliže narodnom govoru“.
Str. 88: „U ‘Nezavisnoj Državi Hrvatskoj’ ćirilica je bila zabranjena i svima nametnuta latinica. U privatnom životu među Srbima ipak se održala, a jedno vreme se držala i među Srbima partizanima u šumi. Kada je i kako je uvedena latinica i u šumi i na slobodnoj partizanskoj teritoriji treba da se utvrdi.
Srbi Krajišnici jedno su se vreme opirali opštem uvođenju latinice, ali su na kraju sustali, pogotovo kada su videli da latinica prodire i pobeđuje i u Srbiji – u Saveznoj upravi, u vojsci, pa i među omladinom i profesorima na Univerzitetu (udžbenici i studentska izdanja sve više se štampaju latinicom)…“
Str. 89: „Na kraju iznosimo mišljenje čuvenog hrvatskog naučnika Tome Maretića o ćirilici i latinici.
‘Obrazovani Srbi i ne slute, kako su sretni, što su oni jedini narod u Evropi, koji se može dičiti savršenim pravopisom, tj. Takvim, u kojemu mu za svaki glas služi osobito slovo, a od njih se ni jedno ne uzima za više glasova, nego samo za jedan jedini. Zato njihova ćirilica ima taman toliko slova, koliko njihov jezik ima glasova, tj. I slova i glasova ima po 30. To jr besmrtna zasluga Buka Stef. Karadžića. Hrvatska je latinica s doduše mnogo i mnogo savršenija od francuske, engleske, njemačke, italijanske, ali je manje savršena od srpske ćirilice…
Zahtev nekih ljudi, i Srba po rođenju u Hrvatskoj, da se ukine ćirilica, pismo ‘popadija’ i ‘žandara’, kako oni kažu, niko pametan ne uzima ozbiljno. Oni ne poznaju stvar o kojoj govore ili, nekome se podvorivajući, svesno obilaze istinu, po čemu su upravo bedni“.
Str: 101: „U naše doba prilike su se izmijenile. Stara vjerovanja blijede, a nova su od ovoga svijeta – vjera i moć čovjeka nad prirodom i vjera umaterijalna dobra i materijalne klasne interese. Propovjeda se: da je stara vjera otrov za narod, a od prazne vjere nema nikakve koristi, da se treba boriti ne samo sa nepravdama u društvu i klasnim neprijateljem već i sa prirodom koja se može savladati; ali to je vjera…“
U knjizi su od posebnog značaja statističke studije profesora Jovana Zubovića „Stanovništvo po popisu od 15. marta 1948“, i Adama Milanovića „Popisi stanovništva po veri (1921. i 1931) i po narodnosti (1948, 1953, 1961)“ iz kojih se vidi značajan pad žive srpske snage prema popisu od 1948. godine u odnosu na stanje u 1931. godini (Vidi: Prof. Jovan Zubović, Krajina i krajišnici, Knjiga druga, Beograd, 1970, str. 63-69).
Ne možemo da zaboravimo i da ne pomenemo krvavo doba velikohrvatskog hegemoniste, robovlasnika i tiranina Josipa Broza tzv. „Tita“, NATO-najamnika, koji je prodao kapitalističkom zapadu više miliona radnika-gastarbajtera kao markističko-ekonomski „višak vrednosti“, koji danas trune u faraonskoj mogili u izvikanoj „kući cveća“, gde mu se i danas klanjaju zaglupljeni i opsenjeni austromarksisti „Srbi“, idolopoklonici na sramotu junačke Srbije i srpskog naroda.
Imajući u vidu, da NATO-najamnik Josip Broz tzv. „Tito“ nije uvršten u spisak najvećih tiranina u svetu, kojeg su sastavili njegovi mentori evropski i američki imperijalisti-trijalisti u svojim propagandnim delima, a gle čuda, nisu se ustručavali da uvrste u svoj spisak nesretnog Slobodana Miloševića! (Vidi: Nigel Cawthorne, 100 tyrants – History’s most evil despots & dictators, London, 2008; simon Sebag Montefiore, Monsters – History’s most evil men and women, London, 2008; Clive Foss, The Tyrants, London, 2006).
Polazeći od činjenice da je u toku 1944. godine osnovan u Beogradu-Josipgradu Brozov velikohrvatsko-hegemonistički i tiranski „Sud časti“ i da je formirana Komisija z a ispitivanje rada i držanja svih Srba nastavnika Beogradskog univerziteta za vreme nemačke okupacije. Članovi ove komisije bili su tzv. „Srbi“ u Srbiji, veliki grešnici i odrodi, zaglupljeni i opsenjeni austromarksisti, komunisti-internacionalisti: dr Siniša Stanković, dr Dušan Nedeljković, dr Jevrem Nedeljković, dr Dragoljub Kr. Jovanović, dr Borislav Stevanović, dr Petar Matavulj, dr Pavle Savić, dr Jovan Tomić, dr Sreten Šljivić, dr Aleksandar Leko, dr Petar Jovanović, dr Vaso Čubrilović, dr Mladen Josifović, dr Jovan Đorđević, dr Stevan Đelineo, dr Toma Bunuševac…
Takođe, imajući na umu, da je velikohrvatski hegemonista, tiranin i srbofob Josip Broz tzv. „Tito“ imao dvostruku ulogu kada su u pitanju njegovi sunarodnici Hrvati i to se vidi u primeru dr Mate Ujevića, urednika Pavelićeve „Hrvatske enciklopedije“ – “Encyclopaedia Croatica” i kasnije glavnog redaktora Brozove i Krležine „Enciklopedije Jugoslavije”. Među saradnicima „Enciklopedije Jugoslavije“ pojavljuju se i imena u Pavelićevoj „Hrvatskoj enciklopediji“ – “Encyclopaedia Croatica”, to su: dr Petar Skok, dr Aleksandar Primožić, inžinjer Petar Mardešić, dr Juraj Andraš, dr Hamdija Kreševljaković, dr Ljudevit Jonke i Mirostislav Bartulica (Vidi: Dvostruka uloga Mate Ujevića, „Ilustrovana Politika“, br. 1604, Beograd, 1. avgust 1989).
Šta još da kažemo o dvostrukoj ulozi Savića Markovića Štedimlije, Vladimira Nazora, Gustava Krkleca i mnogih drugih, koji su u toku Drugog sv. rata glorifikovali masovnog ubicu i tiranina Antu Pavelića, poglavnika zloglasne Nezavisne Države Hrvatske.
Srpski narod u Krajini „turskoj i kaurskoj“ stolećima je stradao od Turaka, Austrijanaca, Mlečana, hrvatskih ustaša i austromarksista, komunista-internacionalista, koji su mu radi lažnog „bratstva i jedinstva“ i knjige uništavali.