Prioriteti se menjaju, ali ne i antisrbizam (drugi deo)

Da li je ideja međunarodne zajednice da dok je 21. vijek još uvijek američki, obuzda „male Ruse“ u Srbiji, Srpskoj i Crnoj Gori, prije no što na krilima slovenstva i pravoslavlja ne stignu „veliki“

Raznorazne ludorije o „neoliberalnom kraju istorije“, o „jednom svijetu“, o „američkoj izuzetnosti“, o „obavezi SAD da predvode“, o tome da se „preventivnim intervencijama“ bezbjednost Amerike brani na svakoj tački planete i sl., serijski su generisane na vrhuncu moći SAD kao jedine supersile. Lord Akton je odavno rekao da „svaka vlast kvari, a najveća najviše kvari“. Ova mudrost odnosila se na pojedince, ali u potpunosti važi i za imperijalne države i narode. Objektivan proces globalizacije pretvoren je u globalizam kao uništavanje suvereniteta malih i nejakih država i njihovo umrežavanje u svjetski sistem dominacije najvećih i najjačih. Madlen Olbrajt bestidno objašnjava. „Mi idemo nekoliko koraka ispred, a ostali se trude da nas shvate. I kada im se učini da su nešto shvatili, mi ćemo već ponovo biti na distanci od nekoliko koraka ispred, a oni u nedostižnom i beznadežnom zaostatku.“

UNUTRAŠNJE PRESTROJAVANJE Skloni smo da vjerujemo da veliki imaju velike planove i strategije u koje se uklapaju svi naizgled nepovezani i kontradiktorni konkretni potezi. Svijet je danas u previranju koje najavljuje epohalne promjene. Ovaj 21. vijek očigledno, bar u cjelini, neće biti američki, kako su planirali spoljnopolitički stratezi SAD. To su izgleda shvatili birači koji su podržali Trampov program okretanja Amerike samoj sebi, te uspostavljanja partnerskih odnosa s Putinovom Rusijom, nemiješanja u unutrašnje stvari drugih zemalja, ali taj program nisu prihvatili „duboka država“, finansijski monopoli, hiperbogati vladari iz sjenke. Evropa se nalazi u kriznom unutrašnjem prestrojavanju bez konsenzusa na vidiku. Globalne nepogode s virusom korona, novim migrantskim cunamijem i slično iziskuju brze, kratkoročne i neminovno nedovoljno promišljene poteze bez dugoročne vizije, a mi se uzaludno trudimo da proniknemo u suštinu politike koja suštinu i nema. Postoji čak postmoderna strategija nedosljednih i kontroverznih manevara koji zbunjuju pokušaje da se u njima pronađu logički kontinuitet i racionalni obrazac. Zato se uopšte ne treba pitati o konzistentnom sadržaju te politike, a jedino se može prepoznati nezajažljiva žudnja za dominacijom nad prostorima i narodima.
Osnivačko i danas vodeće jezgro Evropske unije čine bivše kolonijalne sile Francuska, Španija, Holandija, Belgija, Italija, do juče i najveća od njih Britanija, a pridružile su im se neokolonijalne SAD. Njemačka je, frustrirana što su joj navedene zemlje uskratile kolonijalne privilegije, izazvala dva svjetska rata. Oni ta vremena doživljavaju kao svoje „zlatno doba“, a na školskim časovima nacionalne istorije ističu prosvetiteljsko-civilizatorske tekovine kolonijalnog gospodstva nad tim divljim prostranstvima i nezahvalnim perifernim narodima. Ne pada im na pamet da čine ono što nama preporučuju: da zaboravimo nacionalnu prošlost i okrenemo se globalnoj budućnosti, da se na sve strane kajemo i izvinjavamo, da priznajemo nepočinjenje genocida, da iz udžbenika istorije brišemo sve što afirmiše srpski identitet i samopouzdanje, da mijenjamo svoju kolektivnu svijest. Ukratko, da se prilagođavamo dok ne izgubimo sva identitetska svojstva i postanemo bezlično niko i ništa. Takav ljudski materijal i sam vapi da postane terra misionis neokolonijalnih ideologija, novih religija i drugih suptilnih formi porobljavanja kojih žrtve nisu ni svjesne. Inoviranim formama gospodstva velike zemlje i narodi efikasno se suprotstavljaju upravo jačanjem nacionalnog identiteta. Iran je decenijama neprobojan bedem za hibridne napade SAD zato što je u ovoj prastaroj kulturi žrtva za vjeru cjenjenija nego gomilanje robe široke potrošnje. Rusi ne prave samo supersonično oružje nego i u ustav vraćaju pravoslavnog boga. Milijarde Kineza su se medijski zaštitile vlastitim internetom. Ali i u majušnoj Crnoj Gori sa šeststo hiljada stanovnika dogodilo se čudo da su se pravoslavne litije pokazale jače od režima iza kojeg stoji najveći vojni savez u istoriji.

EPOHALNI KONTEKST Dalje, treba imati u vidu i najširi epohalni postmoderni kontekst. Poslije kraja ideologije, pa onda i postistorije, živimo u vrijeme postistine i postčinjenica u kome Amerikanci bombarduju Srpsku i Srbiju osiromašenim uranijumom, čime izazovu epidemiju malignih oboljenja, a onda Rusima pripišu maligni uticaj na srpski narod. Ali u hobsijanskom haosu pretpolitičkog stanja i medijskoj kakofoniji bolje se prima besmisleno nego smisleno ukoliko ima jači odašiljač. Državni poredak, pisao je Hobs, nastao je da čovjek čovjeku ne bi bio vuk, a dodali bismo: međunarodni poredak nastao je da svijet ne bi bio zvjerinjak borbe svakog naroda protiv svih. Međutim, transatlantska imperija je rušila međunarodno pravo kada god joj je neki ugovor predstavljao ograničenje. Globalizacija se izvodi pomoću mreže međunarodnih institucija, a ove pak služe za legalizaciju dominacije i eksploataciju malih i nejakih od velikih i najjačih. Već Savjet bezbjednosti UN, a pogotovo MMF, SB, STO, EU ustrojeni su kao neka vrsta dobrovoljne potčinjenosti pobjednicima u Drugom svjetskom ratu, Evropskom unijom vlada ujedinjena Njemačka, NATO-om komanduje američki general koji je potčinjen šefu Pentagona. Britanija je napustila Brisel da bi se pridružila moćnijem partneru.

DEKONSTRUKCIJA „GENOCIDA“ Najzad, britanska obavještajna otkrića, koja protivrječe genocidu i politici tzv. međunarodne zajednice, pa i Ujedinjenog Kraljevstva u BiH, mogu da znače i sljedeće: mi smo završili posao i više nam nije ni potrebno da sakrivamo tragove „zabranom osporavanja genocida u Srebrenici“. Zašto bi nam uopšte trebalo da nešto objašnjavamo? Kome treba da se pravdamo i izvinjavamo? Koga to poslije četvrt vijeka uopšte interesuje izuzev Srbe? Nismo li ih dovoljno stigmatizovali kao genocidne da nemaju kredibilitet da bilo šta osporavaju? Najzad, Haški tribunal je zatvaranjem vrata pravosudno zapečatio „našu istinu“, i arhivu koja krije „pravu istinu“ poslao u Sarajevo, motivisanije da je krije i krivotvori od nas samih, a to što će kabinetski istoričari jednog dana iščeprkati masne laži, mogu da se hvale samo na svojim esnafskim kongresima. Sem toga, u humanu intervenciju uključili smo sve članice NATO-a i EU, pa „ako su svi krivi, onda nije niko kriv“.
„Međunarodna zajednica“ danas mijenja prioritete, ali antisrbizam ostaje. Sada Srbi nisu toliko genocidni koliko su kao „mali Rusi“ pomalo i maligni. Dok je 21. vijek još uvijek američki, treba obuzdati „male Ruse“ u Srbiji, Srpskoj i Crnoj Gori, prije no što na krilima slovenstva i pravoslavlja ne stignu „veliki“. Prije nove Jalte treba okupirati što više prostora naroda kao adut za novu podjelu zona uticaja. A Srbi su opasni kao ključni svjedoci optužnice protiv glavnih aktera unipolarnog svjetskog poretka kojima će suditi novi multipolarni poredak. Zato se mi danas, baveći se „otkrićima“ britanske vlade o Srebrenici, ipak ne bavimo ćoravim poslom nego radimo za budućnost koja je već počela.

Kraj