Pečat – List slobodne Srbije Politički nedeljnik, aktuelna politička dešavanja, društvo, svet, kultura.
Kako su vezu između američkog generala Kertisa Skaparotija i crnogorskog Zakona o slobodi veroispovesti razotkrili Karl Bilt i njegov Evropski savet za spoljne odnose
Sećate li se, a kako možete da ga se ne setite ako iole pažljivo promatrate sve ovo što nam se događa, američkog generala Kertisa Skaparotija i njegovog – bio je tada vrhovni saveznički (NATO) zapovednik Evrope i komandant Evropske komande Sjedinjenih Američkih Država – svedočenja pred Odborom za oružane snage američkog Senata 8. marta 2018. godine.
Za svaki slučaj, da podsetimo šta je general tada rekao o nepoželjnom rastu nepoželjnog ruskog uticaja u Evropi, i kako je s tim u vezi naročito apostrofirao Zapadni Balkan, zahtevajući zbog toga pojačano američko angažovanje na ovom našem prostoru. „Pre svega Srbija“, odgovorio je Skaparoti na pitanje koja ga među zapadnobalkanskim državama naročito brine, a onda izgovorio ono što teorije zavere protiv srpskog naroda razotkriva kao njihovu stvarnu zaveru protiv nas, koju je uz to i jasno obrazložio: „Srbija kao država, ali i srpski narod na Balkanu. Postoje, očigledno, istorijske veze i osećaj pripadnosti, a zbog toga i pogodno tlo za ruski uticaj, i oni to koriste u smislu dezinformacija, uticaja na taj narod, ali i u smislu kvarenja (američkih planova) u odnosu na Kosovo i u tripartitnom Predsedništvu Bosne i Hercegovine. I taj uticaj u poslednjih godinu i po dana, koliko sam na ovoj poziciji, raste.“
MOĆ PERSPEKTIVE I eto ga. General Kertis Skaparoti u međuvremenu je penzionisan, ali nije i ideja koju je on izneo. Problem vlasnika naše evroatlantske budućnosti, koju nam priželjkuju uz svu podrazumevajuću predanost njihovom a ne našem interesu, zaista i jeste čitav srpski narod na Balkanu. I upravo u tome, u tih nekoliko neoprezno izgovorenih reči koje su spomenutu teoriju (zavere) ogolile kao našu surovu realnost, i leži ključ za razumevanje razloga, i uticaja, koji stoje iza, inače, autodestruktivnog poteza vlasti Mila Đukanovića u vidu donošenja Zakona o slobodi vjeroispovjesti ili uvjerenja i pravnom položaju vjerskih zajednica. Autodestruktivnog zato što mu je uspelo ono što svakako nije želeo, da probudi sav taj problematični srpski narod i time natera i zvaničnu Srbiju da učini ono što nije imala snage (ili smelosti) da učini pre nego što je taj zakon donet.
No nije to sada tema, premda ćemo se i ovom pitanju vratiti kasnije, tema je naum koji stoji iza čitave ove blasfemične operacije pokušaja amputacije Srpske pravoslavne crkve iz Crne Gore. Taj naum, ako već nije postao očigledan posle onih reči generala Skaparotija, sasvim jasan postaje zahvaljujući – blagodarimo – Evropskom savetu za spoljne odnose (European Council on Foreign Relatins – ECFR) i njegovoj publikaciji „Moć perspektive: Zašto je članstvo u EU i dalje važno na Zapadnom Balkanu“.
Ovaj dokument, objavljen na naš Božić 7. januara, njima je to običan radni dan, posvećen je dokazivanju da perspektiva učlanjenja u Evropsku uniju – jednog lepog dana a možda i pre, dakle reč je samo o mogućnosti priključenja, a ne i zagovaranju našeg stvarnog članstva u EU – ima magičnu moć nad Zapadnobalkancima utoliko što ih prisiljava da, u ime te perspektive, razreše međusobne probleme, inače plemenit i hvale vredan cilj, ali ne na bilo koji način već samo na onaj način koji odgovara interesima, sve vreme je reč o interesima a ne o plemenitim ciljevima, moćnih centara koji stoje iza ovog Evropskog saveta. Što je, naravno, mnogo manje vredno bilo kakve pohvale.
„Dobrosusedski odnosi“, napominje se u uvodu ove publikacije, „postali su deo uslova Evropske unije još kada je otpočelo njeno proširenje na Centralnu i Istočnu Evropu. Ali rešavanje bilateralnih nesporazuma na Zapadnom Balkanu odnedavno je postalo eksplicitan i veoma naglašen preduslov za dalje proširenje (EU). Primera radi, Evropska komisija nedavno je sasvim jasno navela: ’EU ne može i neće da uvozi bilateralne nesuglasice i nestabilnost koju one mogu da donesu sa sobom.’“
Ovaj izveštaj, objašnjava se dalje, donosi „mapu nerešenih bilateralnih problema država Zapadnog Balkana i nudi preporuke evropskim donosiocima odluka“. A među svim tim nerešenim problemima – od Kosova i Metohije, preko ratifikacije granica od Vardara pa do Triglava, do pitanja Severne Makedonije i Grčke – kako je ukazano, „Srpska pravoslavna crkva na Kosovu i u Crnoj Gori mogla bi da se pokaže kao potencijalna goruća tačka“.
SRBIJA I CRNA GORA Kako je SPC već postala goruća tačka na Kosovu i Metohiji videli smo prilikom pogroma 17. marta 2004. godine, no sada nam je naročito interesantan njen položaj u NATO članici Crnoj Gori.
Odnose dve države, kako se navodi, opterećuju crnogorsko „priznanje državnosti Kosova“, odbijanje Crne Gore da svojim državljanima omogući istovremeno posedovanje srpskog državljanstva, i – obratite pažnju – „delovanje Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori“. Ovo stoga što „vlasti Crne Gore brinu“, Njegoš i kralj Nikola mora da se prevrću u grobu, „zbog uloge koju SPC ima u Crnoj Gori“.
Citiramo izveštaj ECFR-a, suzdržavajući se od komentara sve dok budemo imali snage za to: „U poslednje vreme, tenzije su narasle pošto je vlada usvojila novi zakon o religioznoj slobodi koji bi vlasništvo nad većinom crkvene imovine u zemlji efektivno preneo na crnogorsku državu… Shodno novom zakonu, usvojenom krajem 2019, svaka crkva, uključujući SPC, moći će da zadrži vlasništvo samo ako može da proizvede dokaze o vlasništvu pre 1918… Srpski mediji optužuju crnogorsku vladu da pokušava da opljačka SPC, dok je patrijarh SPC Irinej pripretio crnogorskom predsedniku Milu Đukanoviću anatemom. Srpska vlada, takođe, pripretila je Crnoj Gori pogoršanjem diplomatskih odnosa. Nasuprot tome, Venecijanska komisija Saveta Evrope pozdravila je nacrt zakona jer on ’donosi važne pozitivne promene postojećoj, zastareloj legislativi’.“
No suštinski prigovor ulozi koju SPC ima u Crnoj Gori tek sledi, i iz njega se vidi da ova pravnička akrobatika Venecijanske komisije – uostalom, sećamo se kako se Kanjoš Macedonović proveo u Mlecima – predstavlja samo prozirnu masku kojom se nevešto prikrivaju njihovi pokvareni ciljevi: „Iako je odvojena Crnogorska pravoslavna crkva osnovana 1993, većina pravoslavnih crnogorskih vernika pohađa SPC, koja ima veliki uticaj na javno mnjenje. Mnogi sveštenici SPC, među njima i mitropolit, iskazuju snažne nacionalističke i društveno konzervativne poglede, uključujući poricanje srpskih ratnih zločina u jugoslovenskim konfliktima. Oni su glasno protiv LGBT prava i ravnopravnosti polova; negiraju postojanje crnogorskog nacionalnog identiteta; NATO nazivaju Četvrtim rajhom…“
Iz svega toga sledi i krunska optužba, koja nas vraća na one otrežnjujuće reči generala Skaparotija: „SPC je takođe blisko povezana s Rusijom, te se često smatra zastupnikom ruskih interesa… Sve u svemu, SPC je politički neprijateljski nastrojena prema crnogorskoj državi i njenoj zapadnoj orijentaciji, zbog čega je Vlada Crne Gore i vidi kao bezbednosnu pretnju.“
A novi zakon će, optimistički predviđa ECFR i usput obelodanjuje namere njegovih inspiratora, „vlastima omogućiti veći nadzor i kontrolu nad njom (Srpskom pravoslavnom crkvom)“. Te se stoga, u zaključku izveštaja, iznosi i preporuka: „U ovom kontekstu, važno je da EU i njene države članice uzmu u obzir probleme s kojima se suočava Vlada Crne Gore.“
Ova pak preporuka možda i ne bi zavređivala ovoliku pažnju da i te kakvu pažnju, zbog značaja svojih članova, već ne zavređuje sam ECFR. A tu je okupljen sam krem, ako je to krem, te evroatlantističke elite. Na čelu mu je Karl Bilt, nekadašnji švedski premijer i šef diplomatije, a društvo mu u ECFR-u prave i bivši genseci NATO-a Havijer Solana i Jap de Hop Shefer, te Joška Fišer, Dejvid Miliband, Marti Ahtisari, Bernar Kušner, Zigmar Gabrijel, Džordž i njegov sin Aleksandar Soroš, među donatorima organizacije osim njihovog Fonda za otvoreno društvo je i Atlantski savet iz Vašingtona…
HIBRIDNI RAT Imajući, elem, sve ovo u vidu, potpuno je očevidno i ko je, i zbog čega, doneo sporni zakon u Crnoj Gori. Milo Đukanović je u svemu tome, iako ga to naravno nimalo ne abolira, samo izvođač radova na terenu. A reč je, da ne dužimo, o nastavku borbe protiv, Skaparotijevim rečima, srpskog naroda na Balkanu, u kojoj su se uostalom uvaženi pripadnici ECFR-a već dobrano istakli, pa je u ovom slučaju njihove fatve izrečene našoj pravoslavnoj crkvi u Crnoj Gori iznenađujuće samo to što nije doneta i ranije.
I ta njihova borba protiv nas neće stati donošenjem Zakona o slobodi veroispovesti, već treba očekivati da on bude i primenjen; da treba da ostane samo mrtvo slovo na papiru, najzad, ne bi ga ni donosili.
A da treba očekivati i reakciju na ustanak srpskog naroda litijama, izazvan usvajanjem ovog NATO zakona, govori i prošlonedeljna sednica Vojnog komiteta NATO-a, održana u Briselu, posle koje je njen predsedavajući, britanski maršal Stjuart Pič izjavio da se NATO „direktno suočava sa pokušajima Rusije da izvede hibridne napade, zbog čega je odlučeno da NATO u Crnu Goru uputi tim za borbu protiv hibridnih pretnji“: „NATO kontrahibridni tim za podršku raspoređen je u našu zemlju saveznicu Crnu Goru, sa ciljem da pomogne u jačanju sposobnosti zemlje i odvraćanju hibridnih izazova.“
Kako to misle da urade, tek ostaje da se vidi. Ali unapred je jasno da će Srbija na to morati da uzvrati mudro koliko i odlučno, a pre svega odlučno. Ako ni zbog čega drugog, a onda zato što srpski narod na Balkanu vrlo dobro oseća da drugačijeg izbora zapravo i nema.
Svaka čast g. dine Vrzić.
Nažalost uspevaju,nemaju nepredviđene smetnje.Mi sve znamo,i ko je predložio,i ko izvodi radove,i kada će se završiti,i sve njihove planove,iiiii,
Tacno je da mi sve znamo i da malo sta mozemo da ucinimo.Sve je jasno kao dan.Zavera protiv Srbskog naroda i drzave nije od juce.Tesko je biti pametan i naci odgovor i kontra mere.Ali postoji jedna mera koja je jaca od svih koje bi smo preduzeli.Svi smo svesni da zapad non stop insistira na promeni svesti,shvatanja,obicaja,Zakona,jednom recju na promeni mentaliteta.I zapad je shvatio da se oruzjem ne moze ostvariti cilj.To je kosmicki Zakon i pravila,malo komplikovano za objasnjenje.Nauka je dosla do te faze da se moze uticati na ljudski mozak i da se slabi i pokolebani mogu preveski na njihovu stranu.Zato su oni svoje teziste usmerili na SPC kao trenutno (sa svojim slabostima) jedinu kohezionu snagu Srbskog drustva.Samo izgradjeni ljudi verujuci ljudi ljudi verni korenima i tradiciji imaju snage da se odupru ovoj posasti.Dakle sve mogu da vam uzmu sem DUSE a oni samo nju hocu.Ne dozvolite da vam uzmu DUSU.Mozete mi verovati a i ne morate. Jos i ovo.Svi poroci ovog sveta od droge pa na dalje izmisljeni su upravo u ovu svrhu.Svrhu unistenja Duha.Duha svetog.
NEKOLIKO PODATAKA O SRBOFOBIČNNOM PROGRAMU IZVESNIH ZAPADNO-EVROPSKIH I AMERIČKIH IMPERIJALISTA-TRIJALISTA
“Englezi će nas uvek smatrati svojim virtuelnim protivnicima, onima koji više teže i naginju Rusima nego njima, onima koji će u trajnim situacijama ići sa Istokom a ne sa Zapadom” – Prof. dr Lazo M. Kostić
Imajući u vidu da je biša Jugoslavija postala zavojevački i eksperimentalni poligon NATO pakta u kojoj su se sukobljavali interesi velikih sila u tragičnom dvadesetom stoleću, kao što je slučaj i danas usled intezivnog političkog, ekonomskog i psihološkog rata, koji je objavljen Srbima do istrebljenja, direkno i indirektno, preko belosvetskih taloga izvesnih „velikih finansijera“, „velikih izabranika“ i „kadrova“ zapadno-evropskih i američkih imperijalista-trijalista i njihovih tajnih i javnih struktura i podzemnih organizacija i pokreta svake vrste u Beogradu-Josipgradu i Podgorici-Titogradu, koji su stvorili srbofobični program u drugoj polovini devetnaestog stoleća, da srbski narod izbrišu iz grupe evropskih naroda (Vidi: Pierre Virion, Bientot un gouvernement mondial?– Une super et contre-eglise, Paris, France, 1967).
Međutim, nije tajna, da današlji kreatori globalnog haosa pod okriljem izvesnog establišmenta Sjedinjenih Američkih Država i organizatori konspirativnih, reakcionarnih i revolucionarnih tajnih i javnih podzemnih pokreta i organizacija u Evropi i Americi, rade daleko od očiju javnosti, preko izvesnih struktura u Beogradu-Josipgradu i Podgorici-Titogradu, da bi uspostavili jednu svetsku vladu pod hegemonijom zapadno-evropskih i američkih imperijalista-trijalista. Oni donose srbofobične i dramatične odluke u američkoj spoljnoj politici protiv našeg nesrećnog, obespravljenog, obezglavljenog, okupiranog i poniženog srbskog naroda, koji je u dva svetska rata bio saveznik Sjedinjenih Američkih Država u korist terorističkih pokreta na Balkanu i svetu – “These CFR/TC members head State Department bureaus where dramatic shifts in American foreign policy to work against allies of the United States and in favor of revolutionary forces…” (Vidi: Editorial Staff, Say No! To the New World order CFR/TC, Metairie, LA., U.S.A, 1985).
Srbiji su izvesni srbofobični zapadno-evropski i američki imperijalisti-trijalisti preko svojih struktura u Beogradu-Josipgradu i Podgorici-Titogradu, namenili ulogu poslednjeg bastiona komunističkih ćelija u Evropi. O srbofobičnom modelu pisao je u toku 1978. godine engleski gereral Sir John Hackett u knjizi „The third world war“ ( „Treći svetski rat“ , gde između ostalog, stoji:
„Ovaj će se model sigurno sprovoditi, pre nego što će to uspeti oslabljeni režim u post-Titovoj Jugoslaviji, koji nije uspeo da se suprostavi uspostavljanju prosovjetskih ćelija u Srbiji…
Ako u Poljskoj ili Istočnoj Nemačkoj dođe do pobune, Sovjetski Savez neće poslati trupe da ih uguše. Ali će verovatno nastojati da preko komunističkih ćelija u Srbiji uguše kapitalističku kontrarevoluciju u Sloveniji ili Hrvatskoj …
Moja zamerka Jugoslavenskoj operaciji u ovoj fazi je, da će najverovatnije od ostalih četiri operacije imati široke posledice … “ – “This is a model more likely to be followed then that of de weak new regime in post-Tito Yugoslavia, which has not been able to resist the establishment of pro-Soviet cells in Serbia. But Yugoslavia is another very possible flashpoint, precisely because it is so week. If there are near-revolts in Poland or East Germany, I do not think the Soviet Union will be eager to send in its own troops to put them down. But they might well engineer ( and accept ) an invitation from communist cell in Serbia to put down a so-called capitalist counter-revolution in Slovenia or Croatia…
My objection to Operation Yugoslavia at this stage is that it would be more likely than the other four operations to have wide repercussions…” (Vidi: General Sir John Hackett & other top-ranking NATO generals & advisors, The third world war, London, Great Britain – New York, U.S.A., 1978, p. 36/37, 69).
Na srbofobičnom programu u dvadesetom stoleću radio je između izvesnih evropskih i američkih imperijalista-trijalista i Džordž F. Kenon, koji se 90-tih godnina XX stoleća zalagao za “ograničeni suvernitet za Srbiju”.
Imajući na umu da je Kenon poznat i kao jedan od izvesnih režisera, mentora i projektanata jugoslovenskog komunističkog, intermarijumskog, fabijansko-boljševičkog režima na čijem čelu se nalazio velikohrvatski hegemonista, diktator Josip Broz Tito, koji danas trune u faraonskoj mogili, u izvikanoj „kući cveća“ u Beogradu-Josipgradu, gde mu se i danas klanjaju izvesni beogradsko-josipgradski poltroni i komunisti-internacionalisti na sramotu junačke Srbije.
Kenon je u poznatom tekstu kojeg je objavio pod naslovom ”Balkanska kriza 1913. i 1993”, između ostalog, rekao:
“Turci su za vreme višestoletnog vladanja na Balkanu bili srazmerno snošljivi prema nemuslimanskim verskim ustanovama. Odnos turskih vlasti prema tim ustanovama u svakom slučaju, nije bio glavni prigovor protiv njih…
Ne valja biti preoštar kada je reč o Turcima, zverstva koja im se pripisuju u izveštajima nisu veća od onih što su ih počinili hrišćani prema Turcima…
Pre svega, jasno je da je situacija na Balkanu, prema kojoj Sjedinjene Države ne mogu ostati ravnodušne, u prvom redu problem Evropljana…
Običaj da se takav status dodeljuje Balkanskim narodima nije novost. Takva praksa je usledila pre jednog stoleća, kad se prva od njih oslobodila turskog ropstva. Ni tada to nije bilo srećno rešenje, što je jasno naglašeno u Karnegi izveštaju 1914. Vrlo brzo, to je postalo jasno da su nove države imale velike teškoće u odnosima jednih prema drugima da sarađuju u mirnom i zrelom načinu. U izvesnom smislu, bilo je više mira dok su bili pod turskom vlašću, nego što su imali kada su stekli svoju nezavisnost…
U vezi sa tim, postoji i dodatni problem zbog budućih odnosa pojedinih naroda, posebno Srba, da ih prikažemo kao vodeći primer kršenja jednog i temeljnog uslova za primanje u članstvo Ujedinjenih nacija…” – “The Turk, for one thing, appear to have been, in the centuries of their one-time ascendancy in the Balkans, relatively tolerant in their treatment of non-Muslim religious institutions. Their treatment of such institutions was in any case not the leading grievance against them…
One must not be too hard on the Turks. The atrocities attributed to them in this report were no worse than those that the Christian peoples were inflicting both on the Turks…
First of all, let it be noted that while this Balkan situation is one to which the United States cannot be indifferent, it is primarily a problem for the Europeans…
Now, the practice of conferring that status on Balkan people is not new. The same practice was followed more than a century ago when the first of them were liberated from Turkish rule. Even then, the result was not a happy one, as is so clearly shown in the Carnegie report of 1914. It very soon become evident that the new states had great difficulty in relating to one another in a mature and peaceful manner. In a sense, there was more peace when they were still under Turkish rule than there was after they gained their independence…
A further complication exists, in that connection, in the question of the future relationship of certain of those peoples, and particularly the Serbs, to take them as the leading examples, have violated in every conceivable way the one and only requirement for membership in the United Nations…” (Vidi: George F. Kennan, The Balkan crisis: 1913 and 1993, The New York review of books, Volume 40, Number 13, New York, July 15, 1993, p. 3-7).
Takođe, imajući na umu, da je za vreme Balkanskih ratova 1912/13 godine rimski katolički, ezoteriski, okultni, idolatriski korporativni establišment u Vatikanu, bio istog mišeljnja, što svedoči Anthony Rhodes u svojoj knjizi „The power of Rome in the twentieth century…“, gde doslovno stoji:
“Gospodin Gregori, britanski otpravnik spoljnih poslova u Rimu, obavestio je svoju Vladu da je bio u audijenciji kod Pape, Benedikta XV, koji ima jednu opsesiju sa Rusijom. U svim razgovorima koje sam imao sa njim, on nikako nije mogao da se odvoji od te teme. Strahuje od drugog Kulturkampfa, ako nemačka pobedi u ratu, što bledi u njegovim očima pred priviđanjem ruske pobede i prisustva ruskih trupa na Bosforu.
Benedikt XV je samo izrazio standardnu politiku Vatikana prema Rusiji i Pravoslavnoj crkvi. Vatikan je uvek više volio Turke nego Slovene u Carigradu, na osnovu njihove tolerancije i ravnodušnosti, sa kojima u pogledu bivših smatraju hrišćansku veru. U očima Vatikana, bolja je muslimanska ravnodušnost od pravoslavnog fanatizma, i više vole da vide polumesec na kupoli Svete Sofije nego pravoslavni krst. Britanija i Rusija su sada saveznici ( Britanija je napala Tursku na Dardalenima), Vatikan je čvrsto uveren da Britanska imperija namerava da tursko stanovništvo protera iz Stambola i da naseli Slovene. Povodom toga, pisao je Ser Henri Havard, britanski minister u Vatikanu o spoljnim poslovima Seru Edvardu Greju, da je Vatikan ispunjen uzbunom i slutnjom zbog sporazuma između vlade Velike Britanije i Rusije, za koju sumnjaju da je dobila u posed crkvu Svete Sofije i područje na kojem se nalazi Sveti Sinod, što može da se odrazi na uspostavljanje suprotne ustanove, kao što je Vatikan na obali Bosfora. Ovo kasnije može poslužiti, Vatikan veruje, da Pravoslavna crkva proširi svoj put do Jadranske obale.
Strah Vatkana je bio neosnovan. Daleko smo od toga da smo želeli Ruse na Bosforu, zbog kojeg je Britanija stupila u rat 1854, na Krimu da to spreči, i kasnije je zbog toga bila na ivici rata sa Rusijom na Berlinskom Kongresu 1878…” – “Mr Gregory, the British Charge d’Affaires in Rome during the war, reported of his audiences with the Pope, ‘Benedict XV has one obsession – Russia. In all the conversations I have had with him, he can never keep off the subject. Even the fear of another Kulturkampf, if Germany wins the war, pales in his eyes before the spectre of a Russian victory, and Russian troops on the Bosphorus’.
Here Benedict XV was only voicing standard Vatican policy toward Russia and the Orthodox Church. The Vatican had always preferred the Turk to the Slave in Constantinopole, on account of the tolerance, indeed indifference, with which the former regarded the Christian faith. In Vatican eyes, Muslim indifference was preferable to Orthodox fanaticism; it preferred the Crescent on the cupola of Santa Sophia to the Greek Cross. As Britain and Russia were now allies ( and later the British attacked Turkey in the Dardanelles), the Vatican firmly believed that the British Empire intended to evict the Turk from Stamboul, and replace him by the Slav. Sir Henry Howard, the British Minister at the Vatican, wrote on this subject to the Foreign Secretary, Sir Edward Grey, ‘The Vatican is filled with alarm and foreboding by the agreement made between H. M.’s Government and Russia, giving Russia possession of Santa Sophia, with an extraterritorial zone to which the Holy Synod may be transferred – the erection of a rival establishment, as it were, to the Vatican on the shores of the Bosphorus. This can later lead, the Vatican believes, to the Orthodox Church extending its way to the shores of the Adriatic.
Here the Vatican’s fears were unfounde. Far from wanting the Russians on the Bosphorus, Britain had gone to war in 1854 in the Crimea to prevent it: and again to the brink of war with Russia at the Congress of Berlin in 1878…” ( Vidi: Anthony Rhodes, The power of Rome in the twentieth century – The Vatican in the age of liberal democracies, 1870-1922, London, England, 1983, str. 228/9 i 268).
Radi istoriske istine valja reći da su u XIX stoleću zapadno-evropski imperijalisti naoružali Tursku imperiju sa najmodernijim oružjem, jer su u njoj videli svoj „imperijalistički nasip“ protivu širenja ruskih geostrategijskih interesa prema pravoslavnom Balkanskom poluostrvu i Sredozemnom moru (Vidi: Adam Pribićević, Moj život – 1880-1980, Windsor, Ontario, Canada, 1980, str. 136; Grgur Jakšić, Evropa i vaskrs Srbije 1804-1834, Beograd, 1933, str. 157-158).
Mi bismo ovde citirali i američkog publicistu Džordža Tahtarasa ( George Tahtaras) koji je publikovao knjigu pod naslovom „American military empire“ ( „Američka vojna imperija“), gde između ostalog, stoji:
„U prethodnoj prilici, kada su balkanske države Grčka, Bugarska i Srbija porazile Tursku, njihovog osvajača i proterale tursku vojsku iz Evrope nazad u Aziju odakle je došla, velike sile, posebno Engleska, intervenisale su i zaustavili pobedničke balkanske armije na osamdeset milja od Carigrada, iako je Carigrad bio kolevka hrišćanstva … ” – “But on a previous occasion, when the Balkan states of Greece, Bulgaria an Servia had defeated Turkey, their conqueror, and were driving the Turkish army out of Europe back to Asia where it had come from, the big powers, especially England, intervened and stopped the victorious Balkan forces within eighty miles of Constantinople, although Constantinople was the cradle of Christianity…” (Vidi: George Tahtaras, American military empire, New York, 1971, p. 60).
U značajnoj knjizi Tomasa Parkera Muna, koju je objavio pod naslovom „Imperijalizam i svetska politika“, doslovno stoji:
“…Velika pobeda Balkanskih saveznika u Nemačkoj i Austriji shvaćena je kao veliki korak unazad: za Rusiju kao istinskog zaštitnika Balkanskih saveznika to je bila diplomatska pobeda. Da je imala podršku Nemačke i Italije, Austrija bi napala Srbiju u julu 1913. godine…
Samo u svetlu ovih sukobljenih imperijalističkih planova može se sagledati pravi značaj atentata, koji je počinjen na prašnjavoj ulici u Sarajevu u junu 1914, koji je bio povod austriskog napada na Srbiju. To je za Austriju bio veći povod za rat protiv Srbije nego svi sukobi koji su bili sa malenim susedom; to je bio veći povod za rat nego što je bilo suzbijanje pan-srpskog zagovaranja raspada Habzburške monarhije. Takođe, bio je to ključni potez u igri na blisko-istočnoj šahovskoj tabli, koju su igrali Evropski diplomati i finansijeri. Bečka Vlada je verovatno nameravala da izvrši okupaciju Srbije, da je drži u ropskom stanju, da dodeli jedan deo srpske teritorije Bugarskoj a drugi deo Albaniji, da je svede na pravo ropsko stanje i da osnuje pro – austrisku Balkansku ligu. Na jednoj strani Berlin se pretvarao kao nezainteresovan zbog diplomatskih razloga a na drugoj strani je bio angažovan u podršci austriskoj sili i prestižu, kako bi mogla da osigura Austrisko-Nemačku prevlast na Balkanu. Iza Srbije stala je Rusija, koja je imala nameru da dominira na Balkanu i Carigradu a iza Austrije stao je nemački imperijalizam, odlučan da po svaku cenu ostvari ‘Nemački prodor na istok’ …” – “… For Germany and Austria the overwhelming victory of the Balkan allies against Turkey was therefore a distinct setback: for Russia, proud parent of the Balkan alliance, a diplomatic triumph. Austria would have drawn the sword against Serbia in July, 1913, had Germany and Italy been willing to back her…
Only in the light of these clashing imperialist aims can one perceive the full significance of the crime that was committed in the dusty street of Sarajevo, in June 1914, and of the resulting Austrian attack on Serbia. It was more than a quarrel between Austria and her small neighbor; it was more than a question of suppressing pan-Serbian agitation for the dismemberment of the Hapsburg monarchy. It was also a crucial move in the Near Eastern chess game played by the financiers and diplomat of Europe. The Vienna Government probably intended to invade Serbia, assign some Serbian territory to Bulgaria and Albania, reduce Serbia to a properly servile condition, and found a pro-Austrian Balkan league. Berlin, though pretending disinterestedness for diplomatic reasons, was vitally concerned, not only to preserve Austria’s strength and prestige, but also to insure Austro-German predominance in the Balkans. Behind Serbia loomed the Russian aim of dominating the Balkans and Constantinople; behind Austria towered German imperialism, determined to safeguard the “German road to the East.” (Vidi: Parker Thomas Moon: Imperialism and world politics – Chapter XI, Near Eastern questions old and new, New York, The Macmillan Company, 1927, page 258 – 259). (Vidi: Parker Thomas Moon: Imperialism and world politics – Chapter XI, Near Eastern questions old and new, New York, The Macmillan Company, 1927, str. 258 – 259, – „Imperijalizam i svetska politika – Poglavlje XI, Blisko- istočno pitanje staro i novo…).