Izlog knjige

Sa posvetom jubilejima
LUDUS br. 202
Udruženje dramskih umetnika Srbije, decembar 2018

Novi broj Ludusa, koji je izašao nakon skoro dve godine pauze, posvećen je pre svega veku od kada su se udružili dramski umetnici ovih prostora (osnivačka skupština Udruženja glumaca Kraljevine SHS održana je 15. septembra 1919), ali i Nebojši Glogovcu, kao 31. laureatu „Dobričinog prstena“. Ova najznačajnija glumačka nagrada za životno delo dodeljena je Glogovcu posthumno, a o njemu, „lepom i čestitom“, pišu Gorčin Stojanović i Branka Katić. Velike jubileje proslavljaju dva teatra u Beogradu – Narodno pozorište slavi 150. rođendan, a Jugoslovensko dramsko obeležava sedam decenija postojanja – pa čitaoci imaju priliku da se upoznaju sa istorijatom ove dve značajne Talijine kuće. Za Ludus govore reditelj Andraš Urban, dobitnik Nagrade „Bojan Stupica“ za izuzetnu postavku Sterijinih Rodoljubaca, prvakinja Drame nacionalnog teatra Olga Odanović, glumac Miodrag Krivokapić, koji se posle izvesnog vremena vratio „daskama koje život znače“ u novoj predstavi BDP-a Ničiji sin, rediteljka Tanja Mandić Rigonat… Iz regiona stižu vesti o početku sezone u Hrvatskoj i Crnoj Gori, gde su se bavili i preispitivanjem jugoslovenske prošlosti, Miloš Lolić je imao još jednu zapaženu režiju u Beču, a Ludus se osvrće i na premijeru Petrijinog venca u Ateljeu 212… Svojevrsna poslastica ovog broja je zapis Paola Mađelija o tome kako se zaljubio u Beograd, ali i karikature D. Petričića, J. Vlahovića i Koraksa. Glavni i odgovorni urednik Ludusa je Tatjana Nježić.

Ljubodrag Dimić, Nikola Žutić
ALOJZIJE STEPINAC – DRŽAVA, CRKVA, NADBISKUP (1934–1941)
„Filip Višnjić“, Beograd, 2018

Nedovoljno interesovanje srpskih i jugoslovenskih istoričara za naučnu obradu biografija znamenitih istorijskih ličnosti rezultiralo je slabim poznavanjem ljudi s ovih prostora koji su donosili bitne odluke ili bili svedoci-učesnici prekretnih događaja i učinilo je da se oko njihovih života ispletu mnogobrojna tumačenja i kontroverze. Po svom mestu u istoriji, po svojim fanatičnim pristalicama i oponentima, takav je i Alojzije Stepinac. Iako ga hrvatska istoriografija uzdiže na nivo sveca (mada proces kanonizacije nije doveden do kraja ni u Svetoj stolici) i predstavlja bezgrešnim, uz poslovične božanske atribute zaštitnika hrvatskog naroda i vere, te borca protiv komunističke tiranije, pravoslavnog prozelitizma, okupacije i sl., Stepinac danas predstavlja deo naknadnih i opasnih mitologizacija koje ljude određenog vremena, političkih, ideoloških i verskih ubeđenja, procena, odluka, grešaka, smišljenih poteza i iluzija, pretvaraju u svoju suprotnost i izmešta „portret“ nadbiskupa na prostor mita. U kompozicionom reljefu ove monografije dužna pažnja posvećena je klerikalizmu RKC i hrvatskoj političkoj misli kao osnovi ideološkog okvira kojem je i Stepinac pripadao; sukobima između Crkve i jugoslovenske države nakon Prvog svetskog rata; delatnostima Katoličkog pokreta i Katoličke akcije 20-ih godina XX veka; Stepinčevom detinjstvu i školovanju; njegovom izboru za nadbiskupa-koadjutora i posledičnim dešavanjima; ponašanju RKC nakon atentata na monarha i njenim udarima na državu; transformaciji režima diktature i ubrzanoj katolizaciji hrvatskog društva; odnosu Stepinca prema HSS, ustaškom pokretu i državi, te odnosu Vatikana, RKC i Jugoslavije u predvečerje Drugog svetskog rata i ponašanju nadbiskupa u danima Martovskog prevrata, Šestoaprilskog rata i prvim danima okupacije. Time postaje vidljiv korpus stavova nadbiskupa zagrebačkog i RKC prema državi, srpskom narodu i SPC, stavova koji jasno govore o njegovoj istorijskoj odgovornosti za rušenje države, pripremu i izvršenje genocida.

Tatjana Stepić Stošić
SIDRO
„Grafika Jakšić“, Beograd, 2018

„Sidro“ Tatjane Stepić Stošić se već u svom pojavnom obliku opire klasifikaciji u određene žanrove i književne vrste mada je jasno podeljeno na tri celine: zbirku pesama „Iglice i bujice“, zbirku kratkih priča „Slike i prilike“, te zbirku noveleta „Duše i ljušture“. Njenu poeziju i prozu sjedinjuje tematika kojom se autorka bavi, a po sopstvenoj potrebi i nadahnuću te izdvojene trenutke ili čitave živote pretače u poeziju ili prozu jednostavnim, ali opet snažnim jezikom koji izaziva moćnu emocionalnu reakciju u čitaoca.