Amfilohije Radović – Dijalog o Kosovu traje 650 godina

Pokretači „javnog dijaloga“ izgleda pod „dijalogom“ podrazumijevaju samo one koji su saglasni sa njihovom ideologijom, tj. koji prihvataju njihov monolog kao posljednju riječ o kosovsko-metohijskom pitanju

Nema nikakve sumnje da je Crkva bila i ostala jedinstvena o pitanju Kosova i Metohije, bez obzira na eventualne različite procjene namjera pojedinih učesnika kosovske drame i tragedije, što potvrđuje da pitanje Kosova i Metohije nije pitanje pojedinaca, ma ko oni bili, i ma šta o sebi mislili, već je pitanje cjeline Crkve i cijelog naroda Lazarevskog (koji nikad u istoriji nije bio ograničen na Beogradski pašaluk, sem možda u željama ili zabludama pojedinaca), kaže u razgovoru za Pečat  Njegovo visoko preosveštenstvo arhiepiskop cetinjski, mitropolit crnogorsko-primorski, egzarh sveštenog trona pećkog Amfilohije Radović.

 

Apel za odbranu Kosova izazvao je burne reakcije, ali na udaru ste se našli samo vi. Smatrate li da je medijska histerija usmerena na vas lično ili na tekst Apela kojim 11 vladika, 75 profesora univerziteta, sedam akademika i srpska inteligencija upozoravaju na posledice potpisivanja pravno obavezujućeg sporazuma sa Kosovom?

Očevidno, ova medijska histerija usmjerena je prvjenstveno protiv Apela za odbranu Kosova i Metohije, potpisanog ne samo od mitropolita crnogorsko-primorskog nego i od još deset vladika, kao i brojnih profesora univerziteta, sedam akademika i mnogih uglednih intelektualaca iz Srbije, Crne Gore i Republike Srpske. Namjesto da srbijanska vlast odgovori, u duhu „dijaloga“ njome iniciranog, na ovaj apel, ona se okomila na samo jednog potpisnika Apela, nastavljajući dukljansko-montenegrinski linč crnogorskog mitropolita, koji traje bez prekida u Crnoj Gori protiv njega od strane njenih neokomunista, sve od njegovog ustoličenja na Cetinju (1990). Ovim neki od čelnika srbijanske vlasti žele samo da sakriju od javnosti i minimiziraju težinu Apela i time ponize značaj i ugled njegovih potpisnika. Ovo otkriva i drugu stranu inicijatora „javnog dijaloga“. Pokretači „javnog dijaloga“ izgleda pod „dijalogom“  podrazumijevaju samo one koji su saglasni sa njihovom ideologijom, tj. koji prihvataju njihov monolog kao posljednju riječ o kosovsko-metohijskom pitanju o kome se vodi svjetski dijalog već blizu 650 godina!

Šta je toliko uznemirujuće u ovom dokumentu koji se po svojoj suštini ne razlikuje ni od jednog do sada napisanog apela za odbranu Kosova i Metohije ili saopštenja Sinoda SPC?

Upravo to je toliko uznemirilo zagovornike ovog monologa koji bi htjeli da „dijalog“ svedu na lični plan Aleksandra Vučića, trenutačnog predsjednika Srbije i mitropolita crnogorsko-primorskog Amfilohija. U pravu ste: ovaj apel se ne razlikuje ni od jednog do sada napisanog apela za odbranu Kosova i Metohije ili saopštenja Sabora i Sinoda SPC. To se vidi kako po (prvom) Apelu iz 1982. godine koji su između ostalih potpisali među prvima i sadašnji potpisnici episkop Atanasije i mitropolit Amfilohije, ondašnji profesori Bogoslovskog fakulteta, tako i po Memorandumu Svetog arhijerejskog sabora iz 2004. godine. Povod za onaj prvi apel bilo je paljenje od strane šiptarskih terorista (oni sada vladaju Kosovom!) Pećke Patrijaršije, silovanje monahinja, nabijanje na kolac Đorđa Martinovića, ubistvo sina na rukama majke kod Samodreže Danila Milinčića, a za Memorandum Sabora i druge mnogobrojne apele i domaćoj javnosti, i međunarodnoj, sve ono što se događalo i događa na Kosovu, naročito od 1998. godine. Plod tih apela je i znamenita knjiga Zadužbine Kosova, prevedena i na engleski jezik (dostavljeno svim uglednicima SAD), kao i njeno novo izdanje Raško-prizrenske eparhije. Zanimljivo je da je već iz odluka Vlade Srbije o obrazovanju Radne grupe za pružanje podrške vođenju unutrašnjeg dijaloga o Kosovu i Metohiji isključena ne samo Crkva(e) nego i Uprava za saradnju s crkvama i vjerskim zajednicama Srbije (v. Službeni glasnik Republike Srbije br. 93/2017 od 16. oktobra 2017). Otuda nikakvo čudo što su zasmetali crkveni velikodostojnici potpisnici Apela.

Svedoci smo dvojakog, pomalo licemernog odmeravanja vaših reči o Kosovu. No čini se da vas na „mešanje u politiku“ obavezuje pećki tron čiji ste egzarh, ali i lično iskustvo iz ratnih godina pretočeno u četvorojevanđelje…

Crkvu su pokušali da isključe iz bavljenja politikom već od 1945. godine, smatrajući da je bavljenje vitalnim interesima naroda privilegija samo političara. Zato smo se i našli danas ondje gdje smo, ne samo u Srbiji. Zar političari nijesu zabranili već 1946. godine povratak više od sto hiljada prognanih sa Kosova od istih onih koji su ga danas okupirali? Treba pročitati zapise patrijarha Pavla od 1957. do 1990. godine da bi se vidjelo šta se događalo sa Crkvom, a onda i sa narodom u to vrijeme. Nijesu li političari već 1943. godine na konferenciji u Bujanu sa Enverom Hodžom donosili odluku da Kosovo ostane u Socijalističkoj Republici Albaniji, kao za vrijeme Musolinijeve okupacije? Ti isti političari su stvarali i Autonomnu Pokrajinu Kosovo da bi Ustav i zakoni od 1974. godine pripremili ovo današnje stanje lažne države „Kosova“?! Skrivali su nasilje eksplodiralo 1981. godine od istih onih koji danas vladaju Kosovom, koji ne samo što razaraju jedinstvo Srbije i srpskog naroda, zajedno sa svojim međunarodnim protektorima, nego predstavljaju i sramotu za čestiti šiptarsko-albanski narod. A o tome kakvim se „vradžbinama“ bavio i bavi mitropolit crnogorski, egzarh sveštenog trona pećkog (od 1750) može se vidjeti iz njegovog četvorotomnog Novog kosovskog raspeća, kao očevica svega ono što se događalo i događa na Kosovu i Metohiji.

Svedok ste fizičkog obima stradanja srpskog naroda na Kosovu i Metohiji. Kakva je duhovna dimenzija tog stradanja, te da li je za Crkvu podjednako bitan verski i nacionalni rad?

Bilo kako bilo, oni ne mogu lišiti Crkvu njene odgovornosti i krsta kosovskog koji ona nosi sa svojim narodom jedina bez prekida od Kosovske bitke do danas. Kako tražiti od nje da ima puno povjerenje u one koji Kosovski zavjet i krstonosnu lazarevsku vjernost proglašavaju za mitologiju?