Ratni zločinac iz „Aušvica“ danas živi u Osijeku sa penzijom SAD-a

Piše Nikola Martić

Neposredne aktivnosti tajne vojske „NATO gladijatora“ u Ukrajini ukazuju na činjenicu da rat protiv fašizma u Evropi još nije završen. Snajperisti sa Majdana i velikoalbanski fašisti na Balkanu imaju istog „evroatlantskog“ saveznika, a širenje NATO-a prema Rusiji jasno je upozorenje slobodnom čovečanstvu da niko neće biti pošteđen

Prema podacima koje je krajem prošlog meseca objavio britanski Bi-Bi-Si, američka Centralna obaveštajna agencija je posle Drugog svetskog rata regrutovala na hiljade nacista za svoj „obaveštajni rad“ protiv Sovjetskog bloka. Nedavno obelodanjeni dokumenti iz američkih arhiva ukazuju na pozadinu tajne operacije, poznate kao „operacija Gladio“, koja je za cilj imala „upotrebu neprijatelja“ (nacista) u borbi protiv Sovjetskog Saveza tokom hladnog rata.

Subverzivna delatnost nacističkih agenata NATO-a nastavljena je, međutim, i posle pada Berlinskog zida i sloma komunizma na istoku, a njihova aktivnost usmerena je, kako su pokazale depeše koje je objavio „Vikiliks“, na izazivanje nemira u „interesnoj sferi“ Rusije i činjenje zločina protiv civilnog stanovništva koji bi potom bili pripisani neprijateljima NATO saveza.

Apartman na obali Drave Britanska novinska agencija prenosi da su čak i visoki oficiri SS-a, direktno umešani u planiranje i organizaciju genocida nad Jevrejima, pronašli zaštitu kod svojih novih „poslodavaca“ u Sjedinjenim Američkim Državama. Na dugačkom spisku nacističkih ratnih zločinaca, posle rata angažovanih od strane CIA-e, nalazi se i Jakob Dencinger, čovek koji je „radio“ kao čuvar u „Aušvicu“.

Na tragu ovih informacija, američka novinska agencija „Asošiejted pres“ utvrdila je da se Jakob Dencinger od kraja Drugog svetskog rata nalazi na platnom spisku SAD-a. On je jedan od mnogobrojnih nacista koji su, pošto su krajem prošlog veka izgubili američko državljanstvo i napustili ovu zemlju, ipak nastavili da primaju značajna finansijska sredstva iz američkog budžeta (na hiljade američkih dolara mesečno). Višegodišnje istraživanje novinara agencije „Asošijeted pres“ pokazalo je da je više desetina „bivših“ nacista ipak zadržalo svoje „američke beneficije“.

Ova lica, među kojima su i visoki oficiri SS-a, danas luksuzno žive od svoje „američke penzije“ širom Evrope. Dencinger, na primer, danas živi u Hrvatskoj, u Osijeku, u svom apartmanu na desnoj obali reke Drave. On nije želeo da govori sa novinarima, ali je njegov sin, koji i dalje živi u SAD-u, potvrdio da je njegov otac „zadržao svoja primanja stečena u Americi“. Kako je rekao, njegov otac je taj novac „u potpunosti zaslužio“.

Metode mučenja „Gvantanama“ patentirao „mesar iz Liona“ Ovo je, međutim, samo vrh ledenog brega. Kako je nedavno obelodanila ruska televizija „Raša tudej“, u Sjedinjene Američke Države se posle Drugog svetskog rata slilo na desetine hiljada nacista. Američka Centralna obaveštajna agencija je takozvanim pacovskim kanalima omogućila velikom broju nacista da izbegnu odgovornost za stravične zločine, presvuku se u američke uniforme i daju svoj doprinos u borbi protiv Sovjetskog Saveza i tako pomognu stvaranje novog, unipolarnog, amerocentričnog sveta kojim dominira ratna mašinerija NATO-a. Novinari ruske televizije emitovali su snimak dela razgovora sa zloglasnim Klausom Barbijem, direktno odgovornim za mučenja i ubistva Jevreja u Nemačkoj tokom Drugog svetskog rata, a o čemu postoje brojna svedočenja preživelih. Interesantno je da je poseban metod mučenja, koje se i danas sprovodi u američkom vojnom zatvoru „Gvantanamo bej“ na Kubi (tzv. unapređene tehnike ispitivanja – davljenje nalivanjem vode u usta i nozdrve žrtve koja leži na leđima, glavom nagnutom na dole – u Americi popularni „voterbording“), zapravo osmislio i „sa uspehom“ praktikovao upravo Klaus Barbi u nacističkoj Nemačkoj. Barbi je, pošto je od Amerikanaca dobio novi identitet, lično organizovao i u delo sproveo „prevođenje velikog broja visokih oficira SS-a na stranu Amerike“.

[restrictedarea]

Prema svedočenju Lise Leserv, jedne od preživelih u nacističkim logorima smrti, Klaus Barbi, poznatiji kao „mesar iz Liona“, lično je davio svoje žrtve metodom „voterbordinga“ pre ispitivanja. „Kada je došao Klaus Barbi“, priča ova Francuskinja, „držali su mi nos i davili me vodom. Mislila sam da će mi pluća eksplodirati. Barbi je pre davljenja uvek skidao svoj veliki sat sa ruke, da se ne pokvasi. Posle nekoliko sati usledila bi pitanja.“ Međutim, budući da nije „sarađivala“, Lisa navodi da joj je Barbi zapretio da će mučiti i ubiti njenog supruga i njihovog maloletnog sina. „Mučio je mog šesnaestogodišnjeg sina“, rekla je novinarima u suzama. Ona nikada više nije videla svog sina i supruga.

Klaus Barbi, koji je posle rata u Sjedinjenim Američkim Državama lično organizovao „pacovske kanale“ za „prihvat“ budućih nacističkih „saveznika“, odgovoran je za mučenja i likvidaciju preko 4.000 i zatvaranje i mučenje više od 7.000 Jevreja u koncentracionim logorima širom nacističke Evrope. Američka administracija je Barbija angažovala na stvaranju „odreda smrti“, nacističkog odreda mučitelja koji su, u ime i za račun Sjedinjenih Američkih Država, „svoje usluge“ pružali diktatorima u Latinskoj Americi i Aziji, marionetskim režimima direktno instaliranim iz sedišta Centralne obaveštajne agencije u Lengliju. Ljudi poput Hermana Bekera Frejzinga, Zigfrida Ralfa, Konrada Šefera i Kurta Bluma, lično angažovani na sprovođenju bizarnih eksperimenata nad Jevrejima u nacističkoj Nemačkoj, samo su neki od više od 30.000 nacista koji su posle rata „obukli američke uniforme“ i pridružili se NATO  borbi protiv „sovjetskog okupatora“. Mnogi od njih su kasnije aktivirani u brojnim likvidacijama neposlušnih Evropskih lidera (italijanski premijer Aldo Moro – likvidiran u Rimu 1978. godine) i terorističkim aktivnostima protiv civilnog stanovništva širom Evrope u tzv. operaciji Gladio (od masakra na trgu Taksim u Istambulu 1977. do stravičnog zločina u Odesi 2014. godine).

Reganova dobrodošlica Inače, veza savremene američke administracije sa nacistima možda se i najbolje otkriva upravo na primeru aktuelnih događaja u Ukrajini. Ukrajinski fašista Jaroslav Stecko, čovek koji je posle gotovo potpunog istrebljenja Jevreja i Poljaka u ovoj zemlji tokom Drugog svetskog rata dobio „azil“ u Sjedinjenim Američkim Državama i punu zaštitu tadašnjeg direktora CIA Alena Dalasa, kao i potonjih američkih predsednika Ronalda Regana i Džordža Buša Starijeg, tokom hladnog rata bio je više puta „visoki gost“ Bele kuće. Stecko, koji je 1941. godine umarširao u Kijev zajedno sa trupama Hitlerove SS divizije i lično organizovao formaciju poznatu kao Nahtigal bataljon (odgovornu za „etničko čišćenje“ Ukrajine), dobio je toplu dobrodošlicu u Beloj kući, gde mu se Regan obratio prigodnim rečima: „Vaša borba je naša borba, Vaš san je naš san.“ Inače, pripadnici Nahtigal bataljona ubili su više od pola miliona ljudi u Ukrajini.

Prema navodima ruske agencije „Raša tudej“, Steckov šef tajne policije Mikola Lebed takođe je dobio „zelenu kartu“ u Americi posle sloma fašističkog režima u Evropi. O tome jasno svedoči pismo koje je direktor CIA Alen Dalas napisao tadašnjem američkom komesaru za imigraciju, u kojem stoji da je „za Mikolu Lebeda neophodno organizovati siguran i nesmetan ulazak u SAD, bez istrage koja bi mogla da skrene nepotrebnu pažnju na njegove aktivnosti iz prošlosti“. Nedavno obelodanjeni dokumenti američke Centralne obaveštajne agencije ukazuju na to da su Stecko i Lebed samo dvojica od nekoliko desetina hiljada fašista iz istočne Evrope koji su „pobegli“ u SAD i od tada se nalaze na platnom spisku američke administracije (radi se o desetinama i stotinama hiljada dolara mesečno). Kako se vidi iz zvanične dokumentacije iz tog vremena, vrh američke administracije ove nacističke ratne zločince (poput Stecka i Lebeda) doživljava kao „vladu u egzilu koja čeka svoj trenutak“. A o tome da je njihov trenutak konačno došao upečatljivo govore događaji iz Odese 2014. godine.

Danas je „političko krilo“ ove otvoreno nacističke formacije, „politička partija“ Svoboda, vrlo bitan „politički faktor“ u Ukrajini. Pripadnici ovog „pokreta“ danas marširaju svojom zemljom u fašističkim uniformama i na komemoracijama odaju počast palim fašističkim sunarodnicima iz prošlosti. Šef partije Svoboda je Oleg Tjagnibok, jedan od ultradesničara otvoreno antisemitskog raspoloženja koga je Viktorija Nuland, pomoćnik američkog državnog sekretara za Evropu i Evroaziju, nominovala za jednog od glavnih lidera u postjanukovičevskoj Ukrajini. Oleg Tjagnibok, čovek koga je izraelski centar „Sajmon Vizental“ 2012. godine označio kao jednog od pet najgorih antisemita na svetu, danas javno poziva na „čišćenje preostalih 400.000 Jevreja iz Ukrajine“. Inače, za svoje zasluge u borbi protiv Janukoviča koji je interes Ukrajine video u tesnoj saradnji sa Rusijom, partija Svoboda bila je nagrađena sa šest mesta u novoformiranoj pučističkoj vlasti u Kijevu; funkcije šefa bezbednosti, zamenika premijera i ministara obrazovanja, energetike, ishrane i omladine pripale su upravo partiji Svoboda i to su, faktički, prvi nacisti u jednoj evropskoj vladi posle Drugog svetskog rata.

Inače, posle „demokratskih promena“ u Ukrajini, Amerikanci su finansirali formiranje nove ukrajinske „Nacionalne garde“, tzv. Azov bataljon čiji amblem predstavlja kombinaciju nacističkog „crnog sunca“ i grba SS divizije iz Drugog svetskog rata. Ova „garda“ je tokom sukoba na istoku Ukrajine 2014. godine masakrirala civilno stanovništvo na ruskom govornom području, o čemu svedoče čak i amaterski video-snimci emitovani na televiziji „Raša tudej“, a što je svojevremeno preneo i londonski „Sandej tajms“.

 

Ukrajinska fašistička jedinica UNA Međutim, veza između zvanične administracije SAD-a i ukrajinskih fašista još je dramatičnija. Kako su utvrdili kanadski novinari istraživačke agencije „Global riserč“ iz Montreala (CRG – „Centar za istraživanje globalizacije“,  medijska kuća koja, pre svega, prati događaje vezane za američku „borbu protiv terorizma“ i vojno širenje NATO-a na istok), iza snajperista koji su nasumično ubijali civile i policajce tokom „demonstracija“ na Majdanu u Kijevu stoji ukrajinska ultradesničarska organizacija „Ukrajinski nacionalni zbor – Ukrajinska narodna samoodbrana“ (UNA-UNSO), paramilitarna formacija sa tesnim vezama sa vrhom NATO-a. Vođa ove organizacije je Andri Škil, već više od deset godina lični savetnik Julije Timošenko, na Zapadu omiljene ukrajinske „opozicionarke“. Pripadnici ove privatne NATO vojske bili su i lično obezbeđenje Timošenkove i Viktora Juščenka na protestima protiv Janukoviča 2003. i 2004. godine tokom „narandžaste revolucije“.

Agencija „Global riserč“ nedavno je objavila „poverljive obaveštajne“ podatke o ovoj neonacističkoj organizaciji (informacije od zaštićenog izvora iz američke Centralne obaveštajne agencije), navodeći da je ova vojna formacija, koja je imala presudnu ulogu u događajima na Majdanu 2014. godine, bila aktivna u svim oružanim konfliktima od 1991. godine i „raspada“ Sovjetskog Saveza do danas. U ovom izveštaju navodi se da je UNA-UNSO zapravo deo američke tajne NATO „Gladio“ organizacije, a ne prosto ukrajinska radikalna desnica. Ova militantna (teroristička) NATO formacija, navodi CRG, a to je zvanično potvrdio i „Vikiliks“ u objavljenim depešama američkih ambasadora, bila je aktivna u konfliktima u Litvaniji 1991. godine, u Pridnjestrovlju 1992. godine, u Abhaziji 1993. godine, zatim u ratu u Čečeniji, čak i na Kosovu i Metohiji 1998. i 1999. godine, a i kasnije, na primer u Gruziji 2008. godine. Izvor CRG-a naveo je da je UNA-UNSO bila angažovana u svim „prljavim NATO ratovima u posthladnoratovskoj epohi, uvek na strani i za račun NATO-a“.

Ukrajinski nacionalni zbor, odnosno Ukrajinska narodna samoodbrana (uopšte nije ni imanentno ukrajinska, a ni samoodbrana), ta internacionalna paramilitarna NATO oružana formacija imala je, između ostalog, zadatak da „u svim ratovima koje je NATO vodio posle sloma istočnog bloka izvrši ratne zločine koji bi bili pripisani neprijateljima NATO-a“ (sećamo se, tako, i slučaja „Račak“ i „Markale“, na primer). „Ovi ljudi su opasni NATO plaćenici koji ratuju po celom svetu; zaboravite na nacionaliste koje vidite na televiziji – ovo su ljudi iza snajperskih pušaka“, zaključio je izvor CRG-a.

Viljem Engdal, geopolitički analitičar i autor knjige „Dominacija punog spektra: Totalitarna demokratija Novog svetskog poretka“, potvrdio je za televiziju „Raša tudej“ da je posle Drugog svetskog rata u SAD „pobeglo“ više desetina hiljada nacista koji danas imaju istorijsku vezu sa Ukrajinskim nacionalnim zborom (UNA). Engdal kaže da je ova nacistička grupacija „danas izuzetno moćna u Vašingtonu gde, prema nekim procenama, ima ozbiljan uticaj na više od pola američkog Senata“. Upotreba najgorih ekstremista u konfliktima koje je NATO i započinjao širom sveta zarad svojih interesa predstavlja „rat protiv humanosti“, rekao je Engdal. O tome na upečatljiv način svedoči i formiranje tzv. Islamske države na teritoriji Sirije, države na koju NATO nije mogao da izvrši invaziju, niti je uspeo da je porazi „konvencionalnom“ upotrebom terorističkih organizacija protiv civilnog stanovništva.

Čuvar iz „Aušvica“ i „američki san“

Novinari istraživači američke novinske agencije „Asošijeted pres“, Dejvid Rajsing, Rendi Heršhaft i Ričard Lardner, objavili su krajem prošlog meseca obiman istraživački članak o nacistima koji su „preživeli“ slom fašizma u Evropi i pronašli sigurno utočište u Sjedinjenim Američkim Državama, gde su proveli najveći deo svog života uz visoka mesečna primanja na ime socijalnog osiguranja u iznosima od više hiljda dolara mesečno.

Devedesetogodišnji Nemac Jakob Dencinger, inače rođen u Jugoslaviji 1924. godine na teritoriji današnje Hrvatske (Osijek, Opština Čepin), tokom Drugog svetskog rata čuvar u nacističkom logoru „Aušvic“ u Poljskoj (gde je ubijeno gotovo milion Jevreja), živeo je u Americi (grad Akron, Ohajo) do 1989. godine gde je, kao vlasnik firme koja se bavila proizvodnjom plastike, živeo svoj „američki san“. Kada mu je 1989. saopšteno da će mu američko državljanstvo ipak biti oduzeto, Dencinger se spakovao i otišao u Nemačku, a potom u Hrvatsku, u kojoj će ljudi, kako je smatrao, imati najviše razumevanja za njegovu nacističku prošlost.

I nije se prevario. Dencinger danas živi vrlo komforno u Osijeku, u svom apartmanu (koji zauzima čitav sprat jedne zgrade) na desnoj obali reke Drave. U Osijeku važi za mirnog i prijatnog čoveka koji uživa u čestim šetnjama pored reke. Najviše voli da izađe u italijanski restoran u blizini svog apartmana, gde je poznat kao „dobar napojničar“. Budući da je u dubokoj starosti, ima i negovateljicu koja je pored njega dvadeset četiri časa dnevno i brine o njegovim potrebama. On je nastavio da prima više hiljada dolara mesečno na ime socijalnog osiguranja u Americi – simbolična nadoknada za dopronos u borbi protiv Sovjeta.

Inače, istraživači „Asošijeted pres“-a u svom obimnom izveštaju o nacistima koji su „zaradili“ milione američkih dolara posle Drugog svetskog rata nisu se posebno trudili da sagledaju moralnu dimenziju ovakvog društvenog statusa ljudi odgovornih za najteže ratne zločine (a kamoli da ovakve bizarne činjenice stave u širi kontekst opšte društvene krize koja preti da se pretvori u otvoreni sukob dve supersile u Ukrajini); američke novinare više je interesovala praktična dimenzija „odliva novca američkih poreskih obveznika“ u inostranstvo.

[/restrictedarea]