Ugrocentrično državljanstvo savremene Mađarske

Dvojno državljanstvo dovodi pojedina naselja u Vojvodini kojima je brojna mađarska manjina pod kontrolu susedne Mađarske. Mađarska je dužna da svojim državljanima pruži ličnu zaštitu a zatim i da reši pitanje pokretne i nepokretne imovine. Čelnici opština i okruga kao dvojni državljani nemaju obaveze samo prema Srbiji već i prema Mađarskoj

Piše Jovan Pejin

Statut AP Vojvodine, usvojen u senci majskih poplava 2014. godine, doneo je nove političke neprijatnosti u Srbiji. Prvi put predstavljen je 2008. godine, ali je završio pred Ustavnim sudom. Ponovo je aktiviran posle navodnih ispravki nekih članova kako bi skriveni projekat federalizacije Srbije bio ublažen ali ne i otklonjen. Usvojen je u Narodnoj skupštini kad je srpska javnost bila preokupirana spasavanjem ljudi i materijalnih dobara od stihije. Zato se postavlja pitanje gde je iščilila svest o državi i kulturi.
Narodni poslanici u Skupštini olako su prihvatili predloženi tekst Statuta Pokrajine. Jednostavno su glasali „za“ i obnovili asimetrični položaj Srbije kao sablast Ustava 1974. godine. Stvorili su svojim glasanjem teritorijalnu pukotinu u državi.

PROMENA USTAVA SRBIJE Jasno se vidi separatistička opasnost od autonomaškog pokreta i stranaka DS − Novi Sad i ugrocentrista sa saveznicom LSV koja je daleko veća nego što narodni poslanici u Skupštini pretpostavljaju.
Nenad Čanak je odmah posle usvajanja Statuta otišao korak dalje i ponovio zahtev da se promeni postojeći Ustav Srbije, za šta je dobio podršku SVM, ne zbog koalicione partijske solidarnosti, kako spolja može da izgleda, već zbog njihovog interesa da uspostave mađarsku etničku autonomiju u „višenacionalnoj Vojvodini“, odnosno u osam opština na severu Republike Srbije.
Vojvodina je kao autonomna pokrajina proglašena za višenacionalnu i višekulturnu teritoriju pa je onda treba smestiti u Srbiju kao višenacionalnu državu, a to može samo novim ustavom.
Manjine u velikim državama ne postoje niti su takve države višenacionalne – to su države nacije. Manjine postoje samo u malim državama, pa su tako uspostavljene i u Srbiji. U stvari, nije dovoljna definicija Srbije kao države srpskog naroda i njenih građana.
Nenad Čanak je preko „prosrpskog“ bivšeg predsednika Srbije Borisa Tadića „ugurao“ partnerstvo mađarske manjine sa državom svojim izopačenim pogledom na političke ideje. Dotični stalnim ponavljanjem da je Srbiji potreban novi ustav čini korak dalje takvim naizgled benignim, ali vrlo opasnim političkim zahtevom.
Već duže vreme u krugovima mađarske manjinske elite u opticaju je zahtev da Srbija prihvati njihovu zamisao i osnuje posebnu mađarsku etničku teritoriju u Vojvodini, iako Mađari nisu njeni autohtoni stanovnici. Tačnije rečeno, zahtevaju osam opština na severu Srbije gde je mađarsko stanovništvo kolonizovano u 18. i 19. veku i izvršena mađarizacija drugih kolonista, uglavnom Slovaka, pa tako u odnosu na srpsko stanovništvo predstavljaju značajan udeo u ukupnom broju žitelja, ali ipak su manjina kada se uzme u obzir cela slovenska populacija. Odnosno, zahtevaju uspostavljanje mađarske autonomne oblasti u AP Vojvodini sa naslonom na državu Mađarsku.

[restrictedarea]

UGROSRBI I DVOJNO DRŽAVLJANSTVO Ovim činom, ako bi se zahtev političara u pokušaju, Nenada Čanka, prihvatio i uneo u Ustav Srbije sa usvojenim Statutom Pokrajine, dobili bismo novo žarište krize i jačanje nacionalnih tenzija koje već postoje u Pokrajini prema mađarskoj manjini i Ugrosrbima, licima koja su prihvatila državljanstvo susedne Mađarske.
Ideja Viktora Orbana o ujedinjenju svih Mađara putem dvojnog državljanstva pokazuje da u Srbiji svi ne pristupaju ovom problemu od izuzetne važnosti jednako. Ćutanje ili nebriga u vezi sa tim su izuzetno opasni pošto je ova akcija Mađarske neformalni nastavak agresije koju je pokrenula naoružavanjem ustašoida istočnonemačkim oružjem na početku secesionističkog rata započetog od Slovenije i Hrvatske 1991−1992 godine u bivšoj SFRJ.
Žarište nove krize u Srbiji nalazi se sada upravo u dvojnom državljanstvu i statusu koji nije pravno regulisan: da li se dobija državljanstvo na osnovu mesta boravka, i da li državljanstvo Mađarske srpskih Mađara i obnovljenih Ugrosrba važi samo za Mađarsku ili i za Srbiju?
Dvojno državljanstvo svojom ulogom u izvršnoj vlasti Srbije dovodi pojedina naselja u kojima je brojna mađarska manjina pod kontrolu susedne Mađarske! Ovo je loše za Srbiju, ali i za Mađarsku, koja se ponovo u Evropi pojavljuje kao palikuća regiona.
Prihvatanje mađarskog državljanstva nije vezano, bar za sada, za iseljavanje Mađara i drugih iz Srbije, ali kakav je status dvojnih državljana i kakva će biti prava srpskih Mađara i onih lica koja su uzela mađarsko državljanstvo?
Mađarska je dužna da svojim državljanima pruži ličnu zaštitu a zatim i da reši pitanje pokretne i nepokretne imovine!
Prvi put problem manjina u Srednjoj i Istočnoj Evropi rešavan je 1920, a potom 1947. godine. Po Trijanonskom mirovnom ugovoru iz 1920, zainteresovana lica imala su pravo da optiraju, što su Srbi u Mađarskoj iskoristili do 1941. godine. Manji broj Mađara iselio se iz Srbije, odnosno, posle 1921. godine, iz Kraljevine SHS/Jugoslavije, budući da je iz Budimpešte poručeno da se ne sele jer je nastalo stanje privremeno!
Da li je dvojno državljanstvo danas, u stvari, obnovilo optantsko pitanje radi iseljavanja Mađara i drugih koji su ga primili iz Srbije?Ovo pitanje poteže drugo − da li je Srbija donela interne propise koji se tiču građana i srpske nacionalnosti (Ugrosrba) u vezi sa uzimanjem mađarskog državljanstva?
Ovo je značajno pitanje za državu Srbiju zbog zahteva Saveza vojvođanskih Mađara da formiraju mađarsku autonomnu oblast na severu Bačke i Banata, jer „novi Mađari“ ne žive samo u opštinama na severu Srbije, te se zahtev, zahvaljujući Ugrosrbima, može proširiti na celu Pokrajinu radi uvođenja dvojne administracije, kako je predlagao pokojni Šandor Pal u srpskom parlamentu tokom razbijanja Jugoslavije 1991−1995 godine. Jer, autonomni paradržavni aparat ima moć da sprovede partijski program u delo. Zato se SVM trudi gde je na vlasti, a u APV deli vlast sa Demokratskom strankom i Ligom socijaldemokrata Vojvodine, da građani sa dvojnim državljanstvom budu na čelu opština, ako mogu, i okruga!
Ovakvo kadrovsko rešenje pruža priliku da se primeni strano pravo, u ovom slučaju Mađarske, i ograniči javni poredak u državi Srbiji. Kako već postoji značajan broj mađarskih državljana, država toleriše tuđe interese u Srbiji.
Čelnici opština i okruga kao dvojni državljani nemaju obaveze samo prema Srbiji već i prema Mađarskoj. Gde osvoji opštinsku i gradsku vlast, SVM će osvojiti i teritoriju zahvaljujući glasačima, mađarskim državljanima, i tolerantnom stavu Srbije prema ovoj na njenoj teritoriji malignoj pojavi. Za sada, takav način osvajanja vlasti i teritorije jeste svojevrsni referendum za otcepljenje delova Srbije a svako suprotstavljanje ovakvom razvoju stanja na terenu od strane državne vlasti antisrpska koalicija može da protumači kao državni teror!
Nije nam poznato da li uopšte postoje mere i plan Srbije za odbranu od ove agresivne politike Mađarske.
Posle separatističke pobune u Hrvatskoj i razbijanja Jugoslavije, ostale su u Srbiji pravne norme prethodne države SFRJ, ali su one izgubile osnovu za dalju primenu, pogotovu kada je Srbija donela novi, tzv. Miloševićev ustav, a potom je još jedan izglasan 2006. godine za vreme vlade Vojislava Koštunice.

OPASNA AVANTURA Međunarodni ugovori se ne prenose automatski na novu državu i posebno, ne prenosi se važenje ugovora države prethodnice, u našem slučaju SFRJ, na obnovljenu državnost Srbije.
Dvojno, asimetrično državljanstvo Mađarske je element političke i nacionalne nastranosti. Javlja se sukob državljanstva i državne pripadnosti fizičkih lica, pored državne pripadnosti pravnih lica koja nas u ovom momentu ne interesuju.
Ovo je važan razlog, možda najvažniji, što Srbija ne treba da padne u zamku zahteva praznorekog Nenada Čanka i njegovih „učenika“, Borisa Tadića, Borka Stefanovića i mudrog Ištvana Pastora, koji uz osmeh vodi svoju stranku i složnu nacionalnu zajednicu ka cilju, smejući se autonomašima u lice zbog kratke političke pameti.
Reorganizovanje postojećih okruga na severu Srbije radi stvaranja oblasti „mađarske nacionalne zajednice“ u Pokrajini, koja ima direktan naslon na teritoriju Mađarske, opasna je avantura. Predlog Nenada Čanka, političara u pokušaju koji je uveo mađarsku manjinu u partnerski odnos sa državom, da se donese novi ustav Srbije jeste politikantska igra s ciljem da LSV popuni glasovima „mađarske zajednice“ svoje glasačko telo.
Održanje partnerstva je deo politike dodele državljanstava i pasoša građanima Srbije, pripadnicima mađarske manjine i uspaljenim Ugrosrbima!
Savez vojvođanskih Mađara doživljava nedavno usvojeni, ispravljeni, ali i dalje neustavni Statut Pokrajine kao privremeno rešenje, koje će trajati dok ne bude donet novi ustav Srbije prema zahtevu Nenada Čanka i koalicionih partnera.
Shvatanje čelnika SVM, osnovano sumnjamo, počiva na tezi Jožefa Kase, jednog od najuticajnijih političara mađarske manjinske zajednice, da Vojvodina nije neotuđivi deo Srbije! Zato ćemo dodati citat iz govora mađarskog premijera Viktora Orbana, održanog oktobra 2012. godine u Memorijalnom parku „Opustaser“ u blizini Čongrada: „Ko čita znake vremena, shvatiće prvu zapovest nastajućeg sveta − moćnima pripada pravo da se ujedinjuju i razlažu slabe… Pripadnici jakih naroda opstaće zajedno, slabe nacije će se parčati.“
Ova izjava gospodina Orbana nadovezuje se na misao mađarskog pisca Dežea Kostolanjija, čije ime nosi Gimnazija u Subotici, a on je, uoči izbijanja Velikog rata, u vreme izuzetne uzrujanosti zbog pritiska mađarizacije na nemađare u Ugarskoj, u tekstu „Nacionalna politika“ napisao i potpisao da je laž da Mađari neće da unište nemađare. Naprotiv, „…mi hoćemo da ih potčinimo i moramo da ih potčinimo…“
Izjava Viktora Orbana protumačena je u Vojvodini kao izraz hegemonističkih pretenzija i pokretanje rasprave radi revizije mirovnog ugovora sklopljenog u dvorcu Trijanon u Versaju, kada je rođena nova Mađarska, nacionalna država Mađara, i kada su potlačeni narodi uzeli svaki svoje – ništa mađarsko!
Dakle, Viktor Orban parafrazirao je Hitlerove reči napisane drugim povodom, ali iste suštine, sa namerom posezanja za tuđim teritorijama: „Kada govorimo o osvajanjima novih prostranstava u Evropi, mi mislimo najpre na Rusiju i na njoj podložne zemlje. Novi Rajh treba, da bi dao, pomoću mača, zemlje našim plugovima i hleba našem narodu, da krene putem koji su nam obeležili Tevtonski konjanici.“
Gospodin Viktor Orban govorio je o mitskoj ptici Turul, koja je dovela turkijska plemena u Panoniju, a ona su razbila slovenske države!
Nenad Čanak ne uočava tesnu povezanost između velikomađarstva i ugronacizma, koji čine celinu. Zato ga podržava šef poslaničke grupe SVM u Pokrajinskoj skupštini, Šandor Egereši, državljanin Mađarske, koji zastupa stav da se Vojvodina izdvoji iz Srbije i predlaže način kako da se to učini. Gospodin Šandor Egereši, bivši predsednik Pokrajinske skupštine i partner u vlasti DS, izrazio je zadovoljstvo zbog saradnje i saglasnosti dve stranke. Podvukao je veliki korak napred u pravnom, institucionalnom i političkom pogledu u odnosu na dosadašnja rešenja Statuta. Istovremeno je naglasio dozu nezadovoljstva što je politička realnost Srbije ograničena Ustavom. Prevedeno, to je staro pitanje: šta se držite zakona k‘o pijan plota?
Svojim političkim stavom otišao je korak dalje od Nenada Čanka, te se po shvatanjima o Vojvodini ne razlikuje od Ištvana Pastora. Šandor Egereši traži „ustavni zakon“ za Vojvodinu, kojim bi se zvanično poništilo pravo Srba kao naroda na nacionalnu teritoriju, državu i nezavisnost.
Srbi u Vojvodini ne žele ovakva rešenja niti ih interesuje država gde bi živeli pod stalnim pritiskom autonomaša koji se, mesto da rade na obnovi privrede posle agresije NATO i SAD, a ona u raznim oblicima i dalje traje, bave načinom kako da opstanu na vlasti.
Ovo politikantsko zamajavanje autonomaša – separatista produžava trajanje veštački stvorenog nerešenog statusa Vojvodine, koji seže u prošlost do oktobra 1944. godine i Brozove odluke da izvrši secesiju u skladu sa programom KPJ o komadanju Srbije, razbijanju njene snage i srpskog naroda u celini.
Šandor Egereši zahteva da se Srbija odrekne Vojvodine i dela srpskog naroda po novom ustavu koji zahteva Nenad Čanak − sa formulacijom da je pokrajina multietnička i multikonfesionalna teritorija, što nije tačno!
Autonomija Vojvodine sa novim Statutom stvara jedan nimalo ohrabrujući poredak u Srbiji. Separatizam je naglašen i izražen, predstavlja najavu organizovanja nove države, odnosno oduzimanja suvereniteta državi Srbiji i Vojvodine ne kao pokrajine, već kao države. Ovo nagoveštava „deobni bilans“ dve države. „Deobni bilans“ pokreće pitanje državljanstva građana Srbije, a sada se pred našim očima odvija proces prihvatanja državljanstva susedne Mađarske, tako da su oko sto hiljada građana Srbije danas stranci – strani državljani, što menja javni poredak, odnosno umanjuje njen suverenitet.
U Vojvodini se sa državljanstvom Mađarske, koje su najviše prihvatila lica iz „mađarske nacionalne zajednice“, pojavljuju statusna pitanja – treba rešiti pitanja mesta boravka i nepokretnosti, pitanja nasleđivanja i radnih odnosa. Da li strani državljanin može biti sudija, predsednik opštine, policajac, oficir, narodni poslanik ili političar na najvišim dužnostima?
Problem smo postavili jer državljani Mađarske moraju da se pridržavaju zakona i Ustava zemlje Srbije. Svaki Mađar, novi državljanin Mađarske, pa i Ugrosrbin kao „novi Mađar“, mora da zna da je mađarsko zakonodavstvo iznad njegove želje za putovanjem po Evropi i svetu, a naročito po Nemačkoj, SAD i Kanadi. Mađarska kao država je deljenjem državljanstava članovima „mađarske nacionalne zajednice“ i onima koji imaju na njega pravo na osnovu ugarskog državljanstva predaka ili su im preci živeli na okupiranom području Bačke i Baranje za vreme Hortijeve Mađarske otišla predaleko. Neophodno je da Srbija kao država preduzme odgovarajuće mere upravo zbog pripadnika „mađarske nacionalne zajednice“, koji se ponašaju bahato izvlačeći ratne zločince iz tame u koju su sami sebe svojom voljom gurnuli za vreme rata i okupacije 1941−1944 godine, i poput Mađarske, stavljajući iste na pijedestal zaslužnih građana.
Poslednji u nizu je pokušaj da se Šandor Elek, fudbaler u međuratnom periodu iz Temerina, predstavi kao zaslužan za razvoj fudbala. Šandora Eleka ne možemo izbaciti iz istorije Temerina, a naročito obližnjeg Siriga, ali možemo ga staviti na mesto koje mu pripada! A u istoriju se sam smestio učešćem u zločinu nad 39 dece i mladih, 43 muškarca i 29 žena srpske nacionalnosti aprila 1941. godine.
Kao prvooptuženi za ovaj zločin procesuiran je prema zakonima i običajima rata u jesen 1944. godine i osuđen.
Rekli smo da ne može da se izbaci iz istorije Temerinskog sportskog kluba, ali ne mora nužno da se slavi i da se objavi njegova fotografija bez komentara o sramnoj zločinačkoj ulozi aprila 1941. godine u genocidu nemzetera i honveda nad Sirižanima. Uostalom, Mađari Temerinci kao i njihova elita u Pokrajini i Mađarskoj smatraju da je kažnjavanje ratnih zločinaca, njihovih sunarodnika, od strane vojno-policijskih i sudskih organa odmazda i genocid koji su izvršili Srbi. Takav stav je oživljavanje parole nacističke organizacije Turanski lovci: „Ne diraj Mađara, jer…“
Godinu dana kasnije, Balint Pastor je u srpskom parlamentu zatražio rehabilitaciju ratnih zločinaca, odnosno ukidanje kolektivne kazne izrečene nemzeterima i folksdojčerima u dva naselja u južnoj Bačkoj 1941−1944 godine, upravo onih koji su izvršili monstruozne zločine nad Srbima i desetak jevrejskih porodica.
Po Balintu Pastoru, isto kao i po autorima monografije o stogodišnjem jubileju Temerinskog sportskog kluba, privođenje pravdi ratnih zločinaca nije pravda, što je sramotno.
Razmere masovnog zločina u Vojvodini bile su ogromne, a nemzeteri su ga izvodili na ritualan način. Samo u Bačkoj, Srbi su svedeni na manje od polovine u odnosu na popis izvršen 1931. godine. Ipak, zahvaljujući srpskoj trezvenosti, nije došlo do nekontrolisane odmazde, nego su vojno-policijski i sudski organi radili prema zakonu i zahtevima antihitlerovske koalicije da se procesuiraju ratni zločinci.
Posle pregovora sa mađarskim intelektualcima, uglednim pojedincima i komunistima koji nisu bili kompromitovani učešćem u okupacionom sistemu vlasti Hortijeve Mađarske, nove vlasti su uključile mađarsku manjinu u politički i kulturni život onoliko koliko je ona bila spremna to da prihvati, pa im je omogućeno i učešće u gonjenju ratnih zločinaca, svojih sunarodnika.

DEKLARACIJA Leta Gospodnjeg 2013, u Novom Sadu autonomaška Pokrajinska skupština, „zabrinuta“ za budućnost Vojvodine, donela je Deklaraciju o njenom ustavnom položaju.Poznata lica, Bojan Pajtić, Ištvan Pastor, Dragoslav Petrović i njima slični, ushićeni su glasali za Deklaraciju. Smatrali su da je čin glasanja značajan politički događaj. Objasnili su sa govornice šta je Deklaracija, koliki je njen značaj, a ništa nisu rekli o tome čemu ona vodi. Nisu shvatili Bojan Pajtić i Dragoslav Petrović, ili uopšte ne shvataju, da Srbija nije savezna država, ali je neformalno novim Statutom to postala – a to dobro razume Ištvan Pastor, pošto je maja 2014. godine to potvrđeno usvajanjem prepravljenog Statuta Pokrajine i pokazuje da autonomija ipak zavisi od Srbije, što ne želi autonomaško društvo. Raspad, tačnije razbijanje Jugoslavije stvorilo je novi poredak u Srbiji koji traži nova rešenja zbog novih okolnosti u kojima se našla.
U međuvremenu, ugronacističke ideje partije „Jobik“ prelile su se u Srbiju. Ugrocentrični Mađari su fizički u Srbiji, a duhovno u Mađarskoj. Program „Jobika“ je prihvatljiv i za njih, za njihovo iskrivljeno shvatanje Mađarstva i Mađarske. Srbija je nužno zlo iz kojeg se izbavljaju prihvatanjem državljanstva Mađarske.
Ali, da li mogu da budu državljani Mađarske i da rade državne poslove u Srbiji? Mogu, za sada, budući da Srbija nema savremeni zakon o državljanstvu koji štiti njene nacionalne interese. U bivšoj SFRJ Zakon o državljanstvu nije ograničavao pravo stranaca da budu državni funkcioneri. Tako su Fadilj Hodža, Sinan Hasani i niz drugih stranaca bili na najvišim državnim funkcijama u Srbiji i u Jugoslaviji. Danas se, izgleda, scenario ponavlja. Nasuprot rečenom, Zakon o državljanstvu u Rusiji predviđa da oni koji imaju dvojno državljanstvo ne mogu da budu na državnim funkcijama.
Kako je Jugoslavija prestala da postoji, to znači da su njeni zakoni ostali u nasleđe. Zato je potreban novi zakon o državljanstvu, koji će odrediti položaj državljana i dvojnih državljana i njihova prava u Srbiji.
Balint Pastor je upravo računao na ove nerešene okolnosti kada je postavio pitanje kolektivnog kažnjavanja u Bačkoj u dva naselja nad ratnim zločincima i njihovim pomagačima. Na istoj osnovi zahteva ispred svoje stranke da se donese novi ustav Srbije. Oseća se sigurnim sa svojim ucenjivačkim zahtevom, budući da zna da poslanica u Evropskom parlamentu u Strazburu, Kristina Morvai, profesor Budimpeštanskog univerziteta, poznati ugronacista, podržava zahtev SVM za teritorijalnu autonomiju „mađarske nacionalne zajednice“ u Srbiji. Gospođa Kristina Morvai takođe preti da nema EU za Srbiju ako ne zadovolji zahtev srpskih Mađara za teritorijalnom autonomijom! Ovde je problem što gospođa Morvai, isto kao Balint Pastor – ne razlikuje Ugarsku od Mađarske.
Nepotrebna autonomija Vojvodine posle 2000. godine, kada je Đinđić uređenje Srbije vratio na stanje pre oktobra 1988. godine, našla se u službi razbijanja države. Ovaj položaj Vojvodine služi kao osnova za dvojno državljanstvo. Autonomija uživa suverenitet na određenoj teritoriji a okolnosti u Evropi su se promenile u odnosu na 1920. godinu kada je sklopljen Trijanonski ugovor o miru. Mađarska računa na pravnu klauzulu promene okolnosti, koja prepušta strankama pravo na reviziju ugovora.
Srbija i druge države, potpisnice Mirovnog ugovora, ne traže promenu Ugovora, dok Mađarska pokušava da obnovi Ugarsku putem dvojnog državljanstva.
Dvojnim državljanstvom ona pokušava da nametne svoje pravne norme susednim državama. Srbija ih još ne osporava, što ne znači da neće to učiniti!
Mađarska primenjuje davanje državljanstva licima čiji su preci bili državljani Ugarske, sa kojom se izjednačava. Budimpešta Ugarsku izjednačava sa Mađarskom, iako su ovo dve različite države. Izjednačavanje Mađarske i Ugarske pretvara se u pokušaj reintegracije državljana, a samim tim i teritorije. O ovoj nameri se niko u Srbiji od političkih čelnika ne izjašnjava, te se stekao utisak da o rečenom niko ne vodi računa.
Akcija „državljanstvo“ je puzeća agresija, pošto autonomija ima suverenitet, ali ne postoji „vojvođanska država“, a Mađarska računa na nove podanike, na Mađare i Ugrosrbe kao „nove Mađare“ iz Vojvodine. A šta dalje?
Dvojno državljanstvo kao opcija otvara problem prebivališta i imovine. Optanti se mogu iseliti ili ostati kao stranci u Srbiji.
Dvojno državljanstvo ne mora da poštuje država, ako ono ne odgovara njenom pozitivnom pravu ili se protivi domaćem poretku. Nacionalni interesi Srbije se protive ovoj vrsti državljanstva.
Svi međunarodni ugovori koje je sklopila Jugoslavija ne obavezuju Srbiju kao jednu od naslednica da ih sprovodi. Ostaju samo ugovori tesno vezani za Srbiju, njoj samoj ostaje da odluči koji će ugovori ostati na snazi, a koji ne.
Pored rečenog, dvojno državljanstvo građana Srbije jeste razlog da izbori u Vojvodini budu održani u što kraćem roku. Kada je o njima reč, najmanje je važan Bojan Pajtić, koji odoleva pritiscima. Tu su drugi, Boris Tadić, SVM i razni „evropljani“, koji tumaraju na političkoj sceni i ne znaju šta rade, kao praznoreki Čanak, još uvek u borbi protiv onih koji su prolili more krvi, od ljotićevaca do četnika i drugih velikosrba, a zaboravlja svoje glavinjanje po Zagrebu dok je Tuđman pozivao na rat sa Jelačić placa! A možda je zaboravio i ustašoidne urlike „Srijem Hrvatskoj!“ u Dvorani „Lisinski“, dok je prisustvovao „predstavi“ kao predsednik Skupštine Autonomne Pokrajine 4. 12. 2002.

[/restrictedarea]