REAGOVANJE – Prihvati Plan Z-4 – ne prizivaj Oluju 

Pominjanje Plana Z-4, u vezi sa sprovođenjem Briselskog sporazuma, posledica je činjenice da se ovim sporazumom i Srbi na Kosovu pretvaraju u nacionalnu manjinu, smeštenu u međusobno nepovezanim, izolovanim i razbacanim enklavama u drugoj državi 

Poštovani Gospodine Vučeliću,

Obraćam Vam se kao branilac Milana Martića pred Tribunalom u Hagu, u kom postupku je Martiću, kao predsedniku izgnanog srpskog naroda iz Hrvatske, izrečena kazna zatvora od 35 godina na osnovu cinične optužbe da je sa većinskih srpskih teritorija u Hrvatskoj vršio izgon hrvatskog i drugog nesrpskog stanovništva (što je ne samo suprotno dokazima koji postoje u Martićevom predmetu već predstavlja, najblaže rečeno, potpuno iracionalnu tvrdnju, da neko ludački čisti većinski srpski prostor da bi stvorio na tome prostoru srpsku državu jer se po istorijskom iskustvu takve stvari dešavaju tamo gde neko nema većinu) pri čemu je taj isti Tribunal u Hagu oslobodio od optužbe za progon srpskog stanovništva iz Hrvatske kompletan hrvatski vojni, politički i policijski vrh, iako je u akciji „Oluja“ dovršeno čišćenje Hrvatske od Srba.

Neposredan povod za ovo pismo jeste obraćanje premijera Dačića Parlamentu Srbije krajem aprila ove godine, povodom Briselskog sporazuma, a potom, ovih dana, i preostalom srpskom stanovništvu na Kosovu i Metohiji, rečenicom da on ne želi da se Srbima na Kosovu i Metohiji dogodi ono što se desilo Srbima u RSK, koji su odbili Sporazum Z-4, a potom je usledila akcija hrvatske vojske, „Oluja“ i Srbi su proterani.

Smatram da je u pitanju neverovatno štetna i nemoralna izjava, koja potpuno zapostavlja stvarnu prirodu ponuđenog Plana Z-4, (koji nije i ne može biti sporazum dok ga ne prihvati i druga strana) koji je navodno hrvatska strana ponudila rukovodstvu Republike Srpske Krajine, uz posredovanje uglavnom onih istih međunarodnih faktora koji sada nude i vode i briselske pregovore.

Citiranom izjavom premijer najpre potpuno zapostavlja stvarni sadržaj ponuđenog plana, koji je tada jedinstvenu teritoriju RSK podelio na tri manja područja, na jedno oko Knina, drugo delom na Baniji, a treće delom u Slavoniji, međusobno fizički razdvojena, dakle, predviđao je podelu do tada jedinstvenog etničkog srpskog prostora, sa većinskim srpskim stanovništvom, na tri male enklave koje su vodile getoizaciji Srba i njihovom eliminisanju kao naroda sa teritorije RSK i svođenju na nivo nacionalne manjine na teritoriji strane države Hrvatske.

Međutim, mnogo gora činjenica od samog sadržaja ponuđenog Plana Z-4 jeste to što rukovodstvo RSK, sa predsednikom Milanom Martićem na čelu, nije odbilo Plan Z-4, već je odbilo da uzme u razmatranje taj plan, ponuđen krajem januara 1995. godine, dok međunarodna zajednica ne produži mandat trupama UNPROFOR-a, koje su se nalazile na područjima sa većinskim srpskim stanovništvom i kojima je u vreme nuđenja pomenutog Plana istekao dotadašnji mandat. Interesantno je da posle produžetka mandata UNPROFOR-u, u prvoj polovini 1995. srpskoj strani Plan više nikada nije ponuđen, što samo po sebi govori o navodnoj ozbiljnosti plana i o ozbiljnosti namera onih koji su ga nudili.

Najgore od svega u Dačićevoj izjavi jeste stvaranje privida da su ugroženi i postradali Srbi u RSK neodgovornim odbijanjem Sporazuma Z-4, sami krivi za svoju sudbinu, pa se onda takvo ponašanje pojavljuje kao opravdanje za hrvatsku operaciju „Oluja“ i potpuni progon Srba sa teritorije Hrvatske, iako se radi o najvećem etničkom čišćenju stanovništva na području Evrope posle Drugog svetskog rata. Suđenje Milanu Martiću pred Tribunalom u Hagu je bilo javno i predsednik Vlade RS je dužan da zna ne samo napred navedene činjenice o Planu Z-4, koje su, kao takve, na tom suđenju javno obelodanjene već mora biti upoznat sa stvarnim namerama i politikom Hrvatske onda (a i danas), pa tako i sa sadržajem knjige „Sve moje bitke“, koju je napisao načelnik Glavnog stožera Hrvatske vojske, general Janko Bobetko, a „Hrvatska naklada“ izdala 1996. godine, i ona je takođe kao dokaz izvedena u Martićevom suđenju (danas se može pronaći u više biblioteka u Beogradu) a u njoj se nalazi detaljan plan operacije „Oluja“, koji je bio gotov još 5. 12. 1994. god. i u Bobetkovoj knjizi je detaljno prikazan, sa mapama u boji na više strana knjige. Po generalu Bobetku, realizacija operacije „Oluja“ trajala je nekoliko meseci, a izvedena je od 4. do 8. avgusta 1995. godine. Već je rečeno da je hrvatsko rukovodstvo oslobođeno od odgovornosti za progon i stradanje Srba u toku ove operacije. Kada se ta činjenica poveže sa rečenicom koju je bivši hrvatski predsednik Tuđman izgovorio u „izvješću naciji“ 1996. godine da „rata ne bi bilo da ga Hrvatska nije željela“, te sa njegovim referatom u Dvorani „Lisinski“ u Zagrebu, u februaru 1990, na osnivačkom Kongresu HDZ, a koji je postao službeni programski dokument HDZ, citat: „…Zaboravljaju da NDH nije samo puka „kvislinška“ tvorba i „fašistički zločin“, već i izraz kako povjesnih težnji hrvatskog naroda za svojom samostalnom državom tako i spoznaje međunarodnih čimbenika, a u ovom slučaju vlade Hitlerove Njemačke, koja je na ruševinama Versajskog ugovora krojila Novi evropski poredak…“, postaje potpuno očigledno da su najznačajnije zapadne zemlje, tzv. međunarodna zajednica, zajedno sa hrvatskim rukovodstvom, učestvovale u planu da se Srbi u Hrvatskoj svedu na nacionalnu manjinu, brojčano na nivo statističke greške, pa je samo to razlog što Haški tribunal, kao sud tzv. međunarodne zajednice, kroz svoje presude krivotvori istoriju o stvarnim zbivanjima na teritoriji bivše Jugoslavije, tako što oslobađa od odgovornosti sve one koji su počinili zločine nad Srbima, kako u Hrvatskoj, tako i na Kosovu, sakrivajući svoje učešće u međunarodnom zločinu u vidu nasilnog razbijanja SFRJ.

Možda je pominjanje Plana Z-4, u vezi sa sprovođenjem Briselskog sporazuma od strane gospodina Dačića posledica činjenice da se tim sporazumom i Srbi na Kosovu pretvaraju u nacionalnu manjinu smeštenu u međusobno nepovezanim, izolovanim i razbacanim enklavama u drugoj državi, „Republici Kosovo“. Sprovođenjem Briselskog sporazuma stvara se druga i strana država na teritoriji Republike Srbije, uz direktno učešće Republike Srbije, tako što ona gasi svoje institucije na severu Kosova i pri tome, ovakvim i drugim pretnjama, doslovno tera stanovništvo srpske nacionalnosti na Kosovu i Metohiji da učestvuje na izborima u toj drugoj državi, „Republici Kosovo“.

U Beogradu, 17. 11. 2013.

Adv. Predrag Milovančević