Pečat – List slobodne Srbije Politički nedeljnik, aktuelna politička dešavanja, društvo, svet, kultura.
Gotovo šokantno na hrvatsku javnost delovali su nedavno objavljeni podaci o tome kako su Amerikanci i Englezi za vreme Drugog svetskog rata gledali, i još uvek gledaju, na četnike i generala Dražu Mihailovića
Piše Ratko Dmitrović
Najveći problem kopanja po prošlosti u vezi je sa mogućim neugodnim otkrićima. To se ovih dana događa Hrvatima, a ceo slučaj, naravno, u najdirektnijoj je vezi sa Srbima. Šta su pronašli? Četnike, ali u drugačijem svetlu i ulogama od onih u kakve ih je u svojim filmovima gurao Veljko Bulajić.
Šira hrvatska javnost se prvi put suočava sa neoborivim činjenicama koje govore da četnici nisu isto što i ustaše, da je demokratski i slobodni svet na čelu sa Amerikom i Engleskom prvih godina Drugog svetskog rata đenerala Dražu Mihailovića i njegove četnike doživljavao kao prve evropske gerilce u otporu Hitlerovom nacizmu.
IZVAN IDEOLOŠKOG OKVIRA
Oduševljenje srpskim četnicima išlo je dotle – saznaju Hrvati – da je Holivud snimao filmove o herojstvu četnika, da su štampani stripovi o borbi Srba protiv nacista, te da su – a ovo je bio povod za ceo slučaj – slavni holivudski glumci Orson Vels i Vinsent Prajs u jednoj američkoj radio-drami glumili četnike.
Nemam nikakav poseban odnos ni emocije prema četnicima, kao što ih nemam ni prema partizanima, mada bi ovo drugo bilo za očekivati s obzirom na to da su svi moji, i sa očeve i sa majčine strane, bili partizani. Posebne okolnosti koje sam u ovom serijalu opisivao uticale su da odrastem i formiram se izvan ideološkog okvira. Dakle, tu vrstu opterećenja nemam. Zašto ovo napominjem? Zbog mogućeg tumačenja da je motiv za redove koje čitate uslovljen mojim ideološkim određenjem. Nije. Uslovljen je mojom unutrašnjom „obavezom“ – za koju mislim da ima širi značaj- da objašnjavam, gde god je to moguće, a u granicama svojih mogućnosti, teške i vrlo složene odnose između Srba i Hrvata.
U tim odnosima već dvadesetak godina većina Hrvata doživljava Srbe kao četnike i to po obrascu Veljka Bulajića; bradate, krezube, prljave, sa kamom u zubima i flašom rakije u džepu. Hrvatska službena politika je, ako se sećate, 1991. godine terminološki definisala rat kao odbranu Hrvatske od „srbo-četničke agresije“. Za službenu i neslužbenu hrvatsku politiku, javnost uopšte, četnici nisu jedino: Sonja Biserko, Žarko Korać, Nataša Kandić, Petar Luković, Srđa Popović, Vesna Pešić i Čedomir Jovanović. Pupovac im je sumnjiv, uprkos njegovom nesumnjivom doprinosu konačnom rešavanju srpskog pitanja u Hrvatskoj. Svi ostali su četnici, otvoreni ili prikriveni, svejedno je.
Poznato je pod kakvim okolnostima i zbog čega je Titov režim povukao znak jednakosti između ustaša i četnika i to čitaocima „Pečata“, siguran sam, nije potrebno objašnjavati. Taj stereotip je (da ne spominjem Hrvate) uz male rezerve prihvaćen kod većine Srba. Hrvatima je to bio jedini izlaz iz vrlo teške situacije u kojoj su se našli na kraju Drugog svetskog rata, kao narod koji je imao državu monstruozne suštine, genocidnu, uspostavljenu na zločinu i planskom ubijanju Srba. A onda je smišljena i počela da se primenjuje „spasonosna“ formula: „I Hrvati i Srbi imaju svoje fašiste i zločince, prvi ustaše, drugi četnike“.
AMERIČKA I BRITANSKA ZABLUDA
Samo na osnovu toga moglo se dogoditi da novostvorena država stavi u istu ravan Antu Pavelića i Dražu Mihailovića, ustaše i četnike. Odrastali smo na toj matrici i trebalo je da prođe mnogo godina da bi se u tom podrumu upalilo prvo svetlo.
A kako je ova priča dospela pred hrvatske oči? Zagrebački istoričar filma, izvesni Daniel Rafaelić, pripremao se za snimanje dokumentarnog filma „Druga strana Orsona Velsa“ sa idejom da prikaže ovog genijalnog glumca i režisera u javnosti manje poznatim situacijama i privatnim životnim epizodama. Nije ni sanjao da će naleteti na Velsa-četnika. A dogodilo se baš to.
Pre otprilike deset godina, u jeku rada na dokumentarcu Rafaelić otkriva da je Vels 1942. godine, kao jedan od pet tada najpoznatijih i najboljih holivudskih glumaca, zajedno sa Vinsentom Prajsom (pripadao je toj petorki) glumio četnika u radio-drami američke televizije. Drama se zvala vrlo jednostavno „Četnici“. Rafaelić pokušava da dođe do fonozapisa, do same drame, ali ne uspeva; oni retki koji su je imali u arhivi tražili su za kopiju veliki novac, Rafaelić ih nije imao i prikazao je svoj film 2005. godine u kojem je prećutao Velsovo „četnikovanje“ u radio emisiji.
U međuvremenu internet se širi neslućenom brzinom, na razne načine oplemenjuje i osiromašuje naše živote, zavisi od toga kako ga ko koristi, i radio-drama „Četnici“ postaje besplatno dostupna svakome ko za to ostvarenje pokaže interes. „Četnici“ su urađeni kombinacijom narativnih delova, prepuštenih Prajsu, i igranih u kojima se javlja Orson Vels. On pri tom, zahvaljujući svom ogromnom talentu i mogućnostima glasovne transformacije, glumi nekoliko likova, uključujući i devojku Jovanu u koju se zaljubljuje glavni junak Dušan.
Njih dvoje se venčaju i dolaze da žive u Beogradu, otvaraju malu zanatsku radnju, potom ona ostaje u drugom stanju, treba da rodi sina, ali onda Hitler bombarduje Beograd, Jovana gine, a Dušan odlazi u četnike i pred strojem izgovara svoju ličnu dramu, poziva Srbe na borbu protiv Nemaca, a Dražu Mihailovića uzdiže na nivo božanstva.
Spomenuti Rafaelić priprema za 28. april, ove godine, u Zagrebu predavanje i prezentaciju na temu „Nikad viđeni filmovi iz tajnih arhiva“. U sklopu tog programa, najavljeno je, biće emitovana i Velsova radio-drama o četnicima.
Tako je nova slika o četnicima prodrla ovih martovskih dana u široke hrvatske mase i tamo izazvala čuđenje i nevericu.
Nove podatke o četnicima objavilo je nekoliko hrvatskih listova i portala, razvila se široka forumska rasprava, nekoliko autora, kao i javnih ličnosti Hrvatske, upinje se da dokaže kako se tu u stvari radi o velikoj američkoj i britanskoj zabludi u koju su ovi upali iz neobaveštenosti i zbog „uspešne srpske propagande“. Bilo bi za smeh da nije za plakanje; Srbi i uspešna propaganda? To niti je bilo, niti će biti.
Kako god bilo, Hrvatska javnost saznala je da su Amerikanci za vreme trajanja Drugog svetskog rata, uz spomenutu radio-dramu, snimili i film „Četnici-borbena gerila“, u režiji Luisa Kinga, sa Filipom Dornom i Anom Sten u glavnim ulogama. Filmsko ostvarenje pod identičnim naslovom snimili su i Englezi, ali su ga zbog mogućeg poistovećivanja sa holivudskim filmom prikazivali pod imenom „Ilegalno“.
Hrvatska je saznala i to da je krajem maja 1942. godine magazin „Tajm“ na naslovnoj strani objavio portret-crtež Draže Mihailovića i veliki tekst o njemu i njegovim četnicima pod naslovom „Orao Jugoslavije“. Tu je Draža predstavljen kao vođa antifašističkog pokreta koji je najzaslužniji što Hitler značajan deo svojih snaga mora da drži na Balkanu, umesto na Istočnom frontu.
UPADANJE U KONFUZIJU
Uz sve ovo objavljeno je u Zagrebu da su četnici, kao hrabri ilegalci i borci protiv Hitlera, bili glavni junaci brojnih stripova štampanih u Engleskoj i Americi.
Mimo glavnih tekstova, u forumskim reagovanjima na raznim hrvatskim portalima, prezentovani su još neki podaci o četnicima koji do temelja ruše decenijski stereotip o „četnicima-srpskim koljačima i fašistima“.
Tako mlade generacije Hrvata upadaju u konfuziju između onoga što su do juče znali kao „istinu“ i onoga što im se sada prezentuje kao prava istina. Drama je tim veća, što gore spomenute činjenice i podatke koji slede niko ne osporava, jer su nesporni. Na primer:
Šarl de Gol, komandant francuskog Pokreta otpora, odlikovao je 1943. godine đenerala Dražu Mihailovića „Ratnim krstom“. Tim povodom pred francuskim jedinicama čitana je pohvalna naredba u kojoj De Gol Dragoljuba Dražu Mihailovića naziva „legendarnim junakom“ i simbolom najčistijeg rodoljublja.
Hrvatima je prezentovana i činjenica da je američki predsednik Hari Truman, posthumno, 1948. godine, odlikovao Dražu Mihailovića ordenom „Legije zasluga“. Kod ovog podatka izražava se posebno čuđenje jer, kažu forumaši, ako je zapadni svet bio u zabludi šta se događa na tlu Jugoslavije prve tri godine Drugog svetskog rata, nema nikakve šanse da Amerikanci 1948. godine još uvek žive u zabludi oko Draže i njegovih četnika.
Potpuni haos u snažno formirani hrvatski Sud o četnicima unosi podatak da je gradonačelnik Los Anđelesa Tom Bredli, 1986. godine potpisao Ukaz kojim se 17. jul proglašava za „Dan sećanja na generala Dragoljuba D. Mihailovića“. Pa još kad su pročitali da je „Tajms“ 28. jula 1946. godine, posle streljanja generala Mihajlovića, objavio: „Svet se trese iz temelja. Mihajlović, časni rodoljub, pao je kao žrtva i mučenik pod noge pobednika komunističke invazije sa istoka“.
Iz ovog korpusa izvlačim još samo podatak da je Loznica prvi grad oslobođen u okupiranoj Evropi. Dogodilo se to 31. avgusta 1941. godine, a oslobodioci su bili četnici pod komandom potpukovnika Veselina Misite.
Biće vrlo interesantno pratiti kako će sve ovo u budućnosti uticati na odnos Hrvata prema četnicima, kao pojmu i pokretu.
Što se tiče Orsona Velsa, on je uz uloge četnika na američkom tlu i na ovim prostorima nosio četničko znamenje; igrao je četnika u filmu „Bitka na Neretvi“. U to vreme upoznao je hrvatsku glumicu Oju Kodar – pravim imenom Olgu Palinkaš – sa kojom je bio u vezi sve do smrti, 1985. godine.
Kao i obicno, sve pohvale autoru.
Gospodine Dmitroviću, hrvatska javnost trenutno četništvu poklanja vrlo malu pažnju, tek toliku da se ima na umu po onoj “ne ponovilo se”. Zato ne pridajite sebi i četništvu važnost koju objektivno nemate u hrvatskoj javnosti. O tome što su imali reći o četništvu hrvatski građani su rekli od 91. go 95. godine. Kažem hrvatski građani, a ne Hrvati jer je u HV sudjelovao otprilike isti postotak Srba kao što je bio i u sastavu stanovništva. A što se tiče WW2 hrvatski narod tu nema nikakve dileme četnici su svoje pravo lice pokazali (doduše skupa sa partizanima) već 27. srpnja 1991. koljući 200 hodočasnika hrvata iz sela Krnjeuše koji su se vraćali sa proslave sv. Ante iz Knina. Usput taj dan se u BiH do 1990. godine slavio kao Dan ustanka. To što su četnici u Srbiji neko vrijeme varali saveznike (ne njihove da se razumjemo) da se bore protiv Njemaca to je druga priča i povijesno ne svrstava četnike u savezničku stranu. Pravdanje četništva nekakvim dramama i filmovima koji pozitivno za potrebe promidžbe opisuje četništvo isto je kao da Bin Laden pravda rušenje “blizanaca” svojim sudjelovanjem u filmu Stevena Seagala iz osamdesetih godina. Totalna glupost i izvrćanje povijesti. Što se tiče izgleda četnika dovoljno je da na internetu pronađete filmić iz “oslobađanja” Vukovara 91. godine kada četnici idu i pjevaju “biće mesa klaćemo Hrvate”. Tada ipak nije bilo Bulajića.
Greška. treba biti u tekstu 27. srpnja 1941. godine.
Rođen je 23. januara 1917. godine u selu Podruljaju, kod Donjeg Lapca u Lici. Potiče iz siromašne zemljoradničke porodice. Posle završene osnovne škole, počeo je da radi kod bogatijih seljaka, a kao petnaestogodišnji dečak zaposlio se u majdanu kamena u Kupirovu. Izvesno vreme do polaska u vojsku, radio je na izgradnji železničke pruge Bihać-Knin.
Za vreme odsluženja vojnog roka u Vojsci Kraljevine Jugoslavije završio je Trupnu podoficirsku školu. Posle odsluženja kadrovskog roka vratio se u rodno selo. Zbog nemogućnosti da nađe posao, stupio je žandarmerijsku službu i pred početak rata službovao je u mestu Sveti Juraj, u Hrvatskom primorju.
Posle okupacije Kraljevine Jugoslavije i proglašenja ustaške Nezavisne Države Hrvatske, Milan se pod utiskom masovnih pokolja i progona srpskog stanovništva priključio u pripreme za oružani ustanak u svom rodnom kraju. U prvoj ustaničkoj akciji u Hrvatskoj, 27. jula 1941. godine na Srbaljskom klancu, Milan se sa puškomitraljezom nalazio u grupi boraca iz Srba i Podurljaja, koji su imali zadatak da spreče dolazak pojačanja od Otrića napadnutoj posadi u Srbu. U ovoj akciji Milan se istakao kada je s puškomitaljezom učestvovao u uništenju kamiona s ustašama.
U četi boraca iz Srba, koja je ubrzo posle prvih ustaničkih akcija prebacila na Drenovaču prema Bihaću, i odatle išla u akcije u Bosnu, on je, kao puškomitraljezac, kod Gorjevca opet uništio kamion s ustašama. U partizanskom odredu „Čapajev“, formiranom septembra 1941. godine na Drenovači, istakao se u borbama oko Kulen Vakufa i Donjeg Lapca, a naročito na Čovki, 3. oktobra 1941. godine, kada je Odred ubio veći broj neprijateljskih vojnika, među kojima četiri oficira, a među njima i komandanta 11. domobranskog puka.
Zbog hrabrosti, iskazane u dotadašnjim borbama, Milan je 29. novembra 1941. godine, prilikom formiranja bataljona Marko Orešković, postavljen za komandira voda. Kao komandir voda Milan se još više isticao u borbenim akcijama, a naročito u toku borbi s italijanskim snagama oko Korenice, krajem 1941. i početkom 1942. godine. U napadu na Donji Lapac, 27. februara 1942. godine, Milan je jurišao u streljačkom stroju i bez oružja savladao italijanskog mitraljezca. Neposredno posle oslobođenja Donjeg Lapca primljen je u članstvo Komunističke partije Jugoslavije.
Sredinom aprila 1942. godine, Milan je, kao komandir čete, sa 32 boraca noću otišao u Jezerane, gde se nalazio jak ustaško-domobranski garnizon, i zauzeo crkvu koju su ustaše pretvorile u utvrđenje. Pošto napadi jedinica, koje su napadale spolja, nije uspeo, on je celog dana s borcima ostao opkoljen u crkvi, odbijajući napade ustaša i napadajući okolne utvrđene zgrade. U toku ovog napada njegova grupa je uspela da zarobi komandanta garnizona, a sledeće noći Milan se s borcima probio iz okruženja, uz gubitke od dvoje mrtvih i jednog ranjenog.
Kada je, 7. maja 1942. godine u oslobođenoj Korenici, formiran Prvi proleterski bataljon Hrvatske Milan je postavljen za njegovog operativnog oficira. ubrzo je postao zamenik komandanta, a potom i komandant ovog bataljona. Veštim komandovanjem i hrabrošću isticao se u mnogim borbama bataljona u Lici, Dalmaciji, Gorskom kotaru, Hrvatskom primorju, Žumberku, Sloveniji i Kordunu. Posebno se istakao kada je, 18. jula 1942. godine, njegov bataljon, zajedno s Trećim bataljonom Prvog primorsko-goranskog partizanskog odreda, na putu između Senja i Novog, uništio bateriju 57. artiljerijskog puka italijanske divizije Lombardija, i početkom avgusta iste godine, kada su Prvi proleterski bataljon i Udarni bataljon Drugog primorsko-goranskog partizanskog odreda, na putu između Gerova i Crnog Luga, oslobodili 400 ljudi, žena i dece koje su italijanski fašisti sprovodili u logor.
Prilikom formiranja Trinaeste hrvatske brigade „Josip Kraš“ (kasnije Trinaesta proleterska udarna brigada „Rade Končar“), 10. novembra 1942. godine, Milan je posato komandant Prvog bataljona i zamenik komandanta brigade. Značajan uspeh brigada je, zajedno s Četvrtom kordunaškom brigadom, postigla početkom januara 1943. godine, zauzimajući Krašiće, kada je ubijeno oko 200 a zarobljeno 314 ustaša i domobrana. U toku ove borbe Milan je bio ranjen.
Aprila 1943. godine postavljen je za komandanta Trinaeste proleterske udarne brigade. Ubrzo potom izveo je, noću 28/29. maja, jednu od uspešnijih akcija na Jedriličarsku školu u Svetoj Jani, kod Zagreba. Milan je, preobučen u domobranku vazduhoplovnu uniformu, upao s grupom borca na aerodrom, razoružao stražu i napadom bataljona spolja veoma brzo slomio otpor iznenađenog neprijatelja. Tada je zarobljeno 70 domobrana, 56 pitomaca, 4 oficira i 4 nastavnika, a uništena su dva aviona, kao i više jedrilica, sve stambene zgrade i radionice na aerodromu. Pod Milanovom komandom brigada je postigla još niz značajnih uspeha u borbama u Žumberku i Sloveniji, a zatim u sastavu Prve proleterske divizije u Bosni i Srbiji, i prilikom oslobođenja Beograda i Zemuna.
Kao iskusnog i sposobnog rukovodioca Vrhovni štab NOV i POJ ga je 1. oktobra 1944. godine postavio za komandanta tada formirane Gardijske brigade. Na toj dužnosti dočekao je kraj rata, u kojem je više puta ranjavan.
Posle oslobođenja Jugoslavije Milan se nalazio na raznim dužnostima u Jugoslovenskoj narodnoj armiji – bio je komandant Gardijske divizije i komandant Garde JNA, lični pratilac Vrhovnog komandanta oružanih snaga FNRJ maršala Josipa Broza Tita i načelnik Komande graničnih jedinica. Penzionisan je u činu general-pukovnika JNA. Bio je član Saveta Socijalističke Republike Hrvatske. Umro je 28. jula 1995. godine i sahranjen je u Aleji narodnih heroja na Novom groblju u Beogradu.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. kao i drugi jugoslovenskih odlikovanja, među kojima Ordena partizanske zvezde, Ordena zasluga za narod, Ordena bratstva i jedinstva, Ordena narodne armije, Ordena za vojne zasluge, Ordena za hrabrost i Ordena narodnog heroja, kojim je odlikovan 12. januara 1945. godine.
Ako je netko veliki ratni zločinac i koljač onda je to Stipe Mesić koji je objavio i knjigu kako sam srušio Jugoslaviju . S Franjom Tuđmanom proveo je čišćenje Krajine od oko 550 000 što Srba što Jugoslovena iz Hrvatske . Zalaže se besprekidno za ukidanje Republike Srpske čak je išao tako daleko da je prijetio novim ratom .Njegova izjava kako sam srušio Jugoslaviju kasnije je pripisavana drugima mada se on u svojoj knjizi jasno hvali da je on taj . Znači uz Tuđmana direktno je odgovoran za sve žrtve , raspad Jugoslavije , i prolivanje nedužne krvi . Srbija mora obavezno zahtjevati da završi u Hagu gdje mu je i mesto . O Josipu Brozu niti ne trebam ponavljati upropastio je srpski narod od Hrvatske , preko Bosne , Srbije , Crne Gore do Makedonije . Svojim cepanjem Srbije i stvaranjem autonomija Vojvodine i Kosova a ne davanjem takve autonomije Srbima u Hrvatskoj . Stvaranjem i odvajanjem Crne Gore i Makedonije taj zločinac je najviše nanio štete srpskom narodu .Nastavio je samo politiku Pavelića a Tuđman i Mesić politiku Broza . Jednu te istu zločinačku politiku zatiranja svega što je srpsko .
Tuđman ti je bre najveći ovdje komunista. Mogu da kažem kao jedan Hrvatski građanin. Pretvara se on da je neki “demokrata”.
Preporučila bih gdinu autoru i čitaocima knjigu koju je napisala Ruth Mitschell Knowles “The Serbs choose war” (1943)koja je izdata na srpskom jeziku (Borba), a koja autentično opisuje događanja na balkanskim prostorima od 1939 do 1942 godine…
Naravno da su četnici Draže Mihailovića bili antifašistički pokret koji je ustvari bio gradjansko-monarhistički i koji je okupljao stranke različitih orijentacija u Kraljevini Jugoslaviji. Za to postoje tvrdi dokazi i bezrazložno je objašnjavati šizoidnim čistačima bečkih štala te činjenice, jer sve to oni znaju ali su dresirani da ko papagaji ponavljaju nebuloze, a kao “argument” iznose, pa pazite molim vas “zna se ko su bili četnici”, a da bi nebuloza bila veća navode primjer Vukovara iz ’91., a to je njihova bruka jer su potkopali Ustav SFRJ. A šta su Tudjmanove ustaše radili u Sijekovcu (BiH) 1992. godine? Ovako mentalno zakržljali čistači bečkih štala ispadaju još veće budale, jer zbog više-vjekovne dresure u Vatikanu čipovani su da samo ponavljaju laži za četnike, a te laži su tako očite da liče na dječiju maštu i svakom normalnom čovjeku vrijedjaju inteligenciju.
I sve što nije uspjelo šizoidnim Pavelićevim čistačima bečkih štala, to je nastavilo šizoidno austrijsko kopile Broz, koji je nakon 2. sv. rata dosljedno nastavio da sprovodi ustaško-komunistički sporazum degenerika Moše Pijade i Mila Budaka koji su sklopili 1930-ih u zatvorskim ćelijama Kraljevine Jugoslavije.
“VJEČNA SLAVA NAŠEM NEUMRLOM ČIČA DRŽI”!
Jedino je važno da Srbi najzad podvuku crtu i međusobno zakopaju ratne sekire. Draža Mihailović se upisao u besmrtnike. A šta o njemu misli narod koji je tvorac jednog od najužasnijih genocida ikada izvršenih, 1941-1945 – Hrvati – zaista me ne zanima.
Kad god se, u mom okruženju, povede priča o četnicima ja postavljam jedno te isto pitanje: ”O kojim četnicima pričamo”?
Da li pričamo o četnicima iz epohe Petra Mrkonjića (ko ne zna ko je bio Petar Mrkonjića neka se raspita), o najelitnijoj vojsci iz Prvog svetskog rata, kojoj je pripadao i moj deda po ocu, o časnim ljudima koji su se zakleli za kralja i otadžbinu i koji su tu zakletvu ostavili u amanet generacijama koje dolaze, a koji amanet je ispoštovao moj ujak (u Drugom svetskom ratu) odbivši da se vrati u Jugoslaviju, posle golgote koju je proživeo u nacističkim logorima izjavivši: ”Ne želim da se vratim u domovinu… ja sam se jednom zakleo”. Da li pričamo o četnicima koji su, boreći se u Prvom svetskom ratu ”pripremili teren” i za ”njihovu tisućlećnu”. Onaj moj, ranije spomenuti deda po ocu, bio je zamenik komandanta IV čete, I bataljona, XII puka ”Geri Indijana”, Srpske Oslobodilačke vojske u americi i jedan od učesnika one epopeje koja se i danas proučava na svim vojnim akademijama u svetu, u kojoj je srpska vojska (sa svim ukopavanjima i zastojima između juriša) za 46 dana pretrčala nekih 600 kilometara, gurajući ispred sebe Austro-ugarsku armadu i razbijajući je ”kao dete zvečku”. Taj moj deda je bio naki današnji Rambo… njemu i njegovim saborcima nož je bio osnovno sredstvo za eliminaciju neprijatelja u tišini. To su radili tako dobro i brzo, da su naterali saveznike da ih mole da malo uspore jer ne mogu da ih prate…
Da li pričamo o četnicima koji su, u Drugom svetskom ratu bili jedina, od sveznika, priznata gerila, koja se (u tom trenutku)borila protiv Hitlerove armade u Evropi; o četnicima koji su, kao i njihovi očevi položili zakletvu ”za Kralja i Otadžbinu” i tu zakletvu ispunili do kraja, da bi na kraju bili izdani i ”pušteni niz vodu” od Čerčila i ostalih pripadnika tog nezajažljivog kolonijalističkog naroda…
Da li pričamo o ”četnicima” unucima i sinovima onih prvih i onih drugih četnika koji su se dobrovoljno javljali da odu u rat protiv unuka i sinova onih ustaša koji su napravili pomor u Hrvatskoj 90-ih godina, pokušavajući da završe prekinuti posao iz Drugog svetskog rata, a koji je franjo tuđman tako lepo rekao na Brijunima http://www.youtube.com/user/27calgary1
Jure, pao si iz istorije, samo zato što živiš u potpuno pogrešnom ubeđenju da istorija počinje tvojim rođenjem. Izvaćarili te Srbende na scenografiju i kostimografiju… zalepio si se ”k’o mladi majmun” verujući da je šubara i kokarda suština četništva. Nije Jure, nego je tradicija, svesnost onoga ko si i šta si, srce, ponos i rodoljublje, iliti kako vi kažete domoljublje. U ime tog domoljublja 1942 godine ustaški domoljubi su zaklali 12 glava Novakovića u blizini sela Hrastovača – moje strine i braću i sestre. Usstaše su ih klale jer su voleli da gledaju kako se život gasi u očima žrtve (nemoj da kažeš da nisu, jer ću onda da te pitam što ih nisu humano streljali). Da ironija bude veća, jedan stric (tada dete je preživeo taj pokolj – nisu ga preklali- valjda su se umorili pa su počeli da ošljare) dok su druga dva strica preživela taj pokolj jer su bili u nemačkim konc-logorima. Rat je strašna zajebancija i kad jednom počne nema ”puj-pike-ne važi” – ti spominješ 200 hodočasnika (neka im je laka crna zemlja), ali mi nije jasno kako si zaboravio da spomeneš 700.000 jasenovačkih žrtava (nadam se da se nećeš drznuti da umanjuješ broj jer koliko god da ga umanjiš, opet će biti mnogo veći od 200). Nije mi jasno kako se nisi setio da spomeneš sve one jame koje su komunisti zabetonirali i koje su mogle da vas Hrvate odvedu u Nirnberg… davne 1945… izvukli ste se za dlaku i u to ime nemojte rušiti Joškine spomenike. Nisi spomenuo, a nisi ni mogao jer nisi znao, da je za vreme ”hrvatskog proljeća” autor ovog teksta, od strane lokalnog, ostrašćenog i ustaški odgojenog meštanina, bio zasečen nožem u Supetru na Braču (o čemu je pisala cela jugoslovenska štampa). Nadam se da mi taj meštanin nije mnogo zamerio što sam mu izvalio ruku iz ramena… ali to su već neke druge priče.
Ovo su, Jure, fragmenti jedne istorije koja je postojal pre tvoje istorijske verziji, ali ovaj tekst je posvećen Orsonu Velsu i nekim drugim istorijaskim detaljima (iskrano se nadam da nećeš tvrditi da su ti detalji srbo-ćetnićka propaganda).
Jure, to su notorne činjenice i “DE FACTO” i “DE IURE” (gle koincidencije!)
Gospodine Dmitroviću. Mislim da ste napravili dobar tekst, koji bih želeo malko da”dopunim”. Da li znate da su Orson Vels i Jul Briner umrli u razmaku od nekoliko sati?
Jugoslovenska štampa je Julovu smrt objavila pod velikim naslovom ”Nema više minera Vlade”! Orsonovu je objavila pod naslovom ”Odlazak Orsona Velsa”. U želji da budem originalan, javno sam izgovorio da, ako su Julovu snrt objavili tako kako su objavili, zašto onda Orsonovu smrt nisu objavili pod naslovom, recimo, ”Odlazak četničkog vojvode” – bilo bi to u duhu ”Neretve”, zar ne!?
Izgleda da sam to izrekao malo prerano, čega radi sam jedno duže vreme morao da objašnjavam mnoge stvari u želji da izbegnem procesuiranje od strane drugova… ali to je već neka druga priča.
P.S samo za Jureta
Na diplomi moga dede po ocu, udruženja srpskih četnika ”Petar Mrkonjić” ispod Petrovih nogu stoji (kao) neka kamena ploča na kojoj piše ”Petar Mrkonjić ČETNIK-USTAŠ 1875goda – oslobodilac srpskog naroda”. Odavno mi je palo na pamet da ustaše nisu bile u stanju ni naziv da izmisle, nego su ga kopirali od Srba. Šta će vam veća kazna od tog saѕnanja…
Kontinuiteta radi,pamtim i sliku, *cetnika pocetnika*, vojvode SrBskog Sarajeva..Aleksica, sa subarom, kokardom, maskirnom uniformom, sa mitraljezom sarcem, vitlajucim redenikom oko sebe i izjavom da *nece krociti u Srbiju dok je na vlasti Slobodan Milosevi*. Koja ste *vi* bagra bili…neki i ostali !
Jure bolje poznaje cinjenice nego vinovnici ratnih dogadjaja? Najmocniji ljudi toga vremena neznaju nista ali nas jure zna? Zvanicna svetska istorija je netacna al’ hrvatska verzija je ona prava? Jos jedna potvrda hrvatskog mentaliteta. Ali neka nas ne iznenadjuje hrvat, nasa vlast je jos gora. Dzabe im svima trud, zna Srpski narod istinu i pored 70godisnje prljave propagande.
Valjda su ovo neki *novi cetnici pocetnici*…?
………………………………………………
U centru Banjaluke danas su se pojavili plakati sa porukom “Srbine, probudi se, NATO je nacističko-fašistička organizacija”
Plakate je potpisala organizacija pod nazivom “Četnička organizacija protiv nacizma”, koja kao obeležje koristi dvoglavog orla sa četiri ocila i mrtvačku glavu.
Orao i mrtvačka glava nalaze se u prstenu lovorovog venca.
Na plakatima je između simbola NATO-a stavljen znak jednakosti sa svastikom, simbolom nacističke Nemačke.
U RS do sada nije poznata organizacija koja se predstavlja kao “Četnička organizacija protiv nacizma”.
“Nema garde bez kokarde,
nit’ vojnika bez četnika”!
A ova mi je srcu milija:
“Šta se ono na Igmanu sjaji –
redenici dolaze četnici”!
Dražin će barjak da se vije širom cijele Jugoslavije!
Zašto tolika žestina, bes i prostakluk prema nekome ko je rođen mnogo godina kasnije i koji je ispričao delove svoje porodične istorije (koju pamti iz priča). Verovatno ste naslednik ili potomak Miodraga Milovanovića Luneta pa ste se iz pijeteta prema njemu, sakrili u njegov nadimak. Način na koji se javljate govori o porodičnoj ostrašćenosti u kojoj ste odrasli i koju ne želite (ili ne možete)da prevaziđete. Ja se ne stidim ničeg što su moji preci uradili… mislim da su imali svoje razloge za ono što su činili, kao što ja imam svoje razloge što pokušavam da ignorišem ostrašćenost. Baš iz tog razloga sam i napisao onaj deo istorije koji su komunisti uspeli (Bogu hvala samo na kratko) da izvitopere. Moje težište je bilo na otkrivanju istorije četničkog pokreta i učešću mojih predaka u njemu PRE nego što su pobednici u Drugom svetskom ratu napisali ”istoriju”, kao i značaj tog pokreta u onom delu istorije Balkana, koji mu po svim ”zakonima” pripada, a koji vi vašim izbezumljenjem negirate i pravite istu grešku kao i Jure. Istorija nije počela vašim rođenjem.
Mislim, da je sporazum Stojadinovic-Pavelic..*historijska cinjenica*, kao sto je *istorijska cinjenica* da je Mosa Pijade, zajedno sa Vickom Krstulovicem, podneo zahtev za AP Dalmacija, koji nije prosao,. Morate da budete *kompetentni* u oceni sta bristete !!
Evo što piše Đilas:
»Na drugoj sjednici Pijade je podnio prijedlog o teritorijalnoj autonomiji Srba u Hrvatskoj… Jedan od njegovih dokumenata sadržavao je prijedlog o autonomnom srpskom području koje bi se sastojalo od općina sa srpskom većinom u Lici, Baniji i Kordunu. Na Pijadinu zemljovidu taj je teritorij izgledao kao savijena crijeva, ali nije uzeo u obzir slavonske Srbe, što bi bilo moguće samo “uključivanjem” brojnih čisto hrvatskih područja.
Ideja je nesumnjivo bila nova. A Srbi u Hrvatskoj stekli su velike zasluge u ustanku. No nitko na to nije mogao odmah pristati, vladala je opća neodlučnost. Izgledalo mi je da se na Titovu licu vidi potištenost: vjerojatno mu je kao Hrvatu bilo neugodno izraziti se protiv toga – ili u njemu su se borile suprotstavljene ideje?
Prvi sam se protivio Pijadinu prijedlogu; taj je teritorij neprirodan, bez centra i dostatnih životnih uvjeta. Osim toga, ulio bi ulje u vatru hrvatskog nacionalizma. Kardelj mi se odmah pridružio.
Pijade je u CK važio kao žustar borac za prava Srba, ali Ranković je njegovu projektu priredio brz kraj: “Između Srba i Hrvata ne postoje tako velike razlike, da bi bilo opravdano izdvojiti pojedine srpske općine.” Tito se posve mirno pridružio našem mišljenju, pridodavši mu marksističko tumačenje: “Kod nas će to biti više administrativna podjela, kod nas neće biti “granice” kao kod buržuazije…«
__________________
Ja, nigde ne pominjem vase pisanje,,,nigde vas ne pominjem..kao i vi, pominjem dogadjaje, prilozene uz cinjenicu…da je mir trajao 50. godina,sto vi izbezumljeno negirate, pa navedite *taj* drugi period mira,. prekinut vracanjem u *istoriju*, imperijalnih, sluginskih kontakata USTASA I CETNIKA, sa stranim faktorom i medju sobom. Rod,sa Lunetom nisam, rodjen sam posle drugog sv rata..verovatno ni vi niste rod sa kalabicem ili Drazom..pa…??? vi mozete, a ja nemogu.
MOJOJ UMRLOJ BRAĆI
Spavajuć snevam hiljadama noći,
kako se bojim život će proći,
jer vrijeme ko vjetar kraj mene leti,
a ja ni riječi ne rekoh o četi,
u kojoj bejah četerespete,
postrojen kao odraslo dete,
u snovima čekam oni će doći,
i sa mnom u stroju opet proći,
iako znam da neće moći,
jer moja braća u dalekoj noći,
usniše sanak kad dušman kroči,
koljući handžarom i vadeći oči.
Svi smo bili tako mladi,
komandir imaše ljeta devetnes,
a svi ostali manje prema meni,
koji sam imo samo šesnaes,
nismo nosili britvu koja brije,
jer niko brade ni imao nije.
Te majske noći mjesec je kupo,
hladne zidine Gradiške Stare,
a cvrčci pjevaše ko uz gitare,
leteše nečujno buba mare,
nad zemljom treptaše vazduh od jare,
a oni su umirali kraj rjeke Save,
gdje su im bacana tjela i glave,
da odvojeno niz Savu plove,
do Jasenovca i Gradiške Nove.
Tu našu četu odrasle djece,
skupio bješe čika Branko,
voleo nas s bolom očinski jako,
jer bijasmo djeca iz sprženih sela,
gdje nam ostade porodica cjela,
gdje zaklani bjehu očevi i majke,
koji su do juče slušajuć muziku,
cvrčkove noćne balalajke,
i nogom zibajući drvenu kolevku,
pjevali stare uspavanke,
i pričali tiho isto tako,
mnogo puta ponavljane bajke.
Milutina Bojića grobnica plava,
nije isto što i rjeka Sava,
niti sam ja njegovih godina,
niti sam pjesnik njegovih dubina,
niti znam čitati kao on opela,
za umrle mladiće cjelih tela,
ja samo plačem u sutonu života,
za mojom četom jer me je sramota,
pred zemljom i nebom od Boga grehota,
što i ja ne odoh ploveći Savom,
posebno telom posebno glavom,
praznijeh dječijih duplji očnih,
kopani handžarom dušmana moćnih,
jer da otplovih u rjeci Savi,
umro bi bez grijeha ko anđeo plavi,
sećanja mojih nebi bilo,
niti bi se u duši kajanje krilo,
što se ne sjetih ranije đaka,
studenata,radnika i seljaka,
iz moje čete djece momaka,
što i danas možda Savom brode,
posebno telom posebno glavom,
u rajske poljane ka nebu plavom.
Zato vas molim da umjesto oluje,
grmljavine topova,kuršuma što zuje,
osvetu nemojte da iko kuje,
za mojom četom što Savom putuje,
tišinom gdje se ništa ne čuje,
nek pravoslavni hrišćanin mirno tuguje.
Jauke ne želim niti ko da jeca,
za mojom četom što bjehu djeca,
što čitaše Miljana po svjetlu mjeseca,
i Njegošev vjenac gdje spominje žreca,
Đurinu otadžbinu i Đorđa kao sveca,
Golgotu Šantića koja nema premca,
Predragove poruke iz pjesme prvenca,
Zmajeve hajduke sa majkom koja jeca,
otpozdrav Miloša koji čašom zveca,
pa ih vječnost zagrli ko da nisu djeca.
Danas bi bili djede i starci,
poneko zbog godina moro bi da kleca,
a oni usnuše davno,davno,
kad bjehu samo odrasla djeca.
Gledam u stvarnost buneć se na sebe,
što plačem za momcima kao da su bebe,
zaboravljam na juriše u Lijevču Polju,
kad zbijeg htjedoše dušmani da kolju,
kad bombe pod tenkove s Pavlom bacaše,
kad s Brankom goniše titovce i ustaše,
ostavljajuć poruke ispisane krvlju,
na zamlji,stjenama i slomljenom drvlju,
kod Razboja,Kukulja i Topole,
davaše za Otadžbinu živote gole,
ranjeni a ozbiljni ko rane ne bole,
govoraše nemo kako Otadžbinu vole.
I danas kad snevam njihova lica,
sa smješkom očnih modrih zenica,
srećan sam što osta njihova ljepota,
jača i veća od praznog života,
koju će rajske djevojke da ljube,
tih zlatnih momaka mladosti grube,
vječno živeći u carstvu Boga,
daleko od današnjeg svijeta zloga.
Ja kao starac ići ću tamo,
sa pričom braći kako je amo,
zbunivši četu što mladosti cveta,
sa pričom mojom sa ovog sveta,
pitaće ko si,odakle ih znam,
i šta ko nepoznat da njima dam,
a mene će tada uhvatiti seta,
zaista šta nudim iz ovog sveta,
kad sve ko nekad mnogo je gore,
zlo sa zlim još uvjek se bore,
ljudi su postali protuve prave,
jedni drugim skidaju glave,
mjesto da srećni zajedno žive,
jedni druge za svašta krive,
i pošto nemam lepo da kažem,
a moju četu neću da lažem,
ostaću nijem u novom životu,
sakriću od njih ljudsku sramotu,
iskreno misleć da nema ljudi,
i da su svi na zemlji ludi.
Sad sam na javi u zemlji tuđoj,
od moje zemlje mnogo luđoj,
i gledam stravu bolesna sveta,
međ kojim stalno mržnja cveta.
Sećam se opet četeres pete,
kad bejah samo odraslo djete,
u stroju moje umrle čete
i gledam opet laste doleću,
šaljući pozdrav ranom proleću,
zamišljam ponovo da smo svi živi,
jer zašto bi umrli kad nismo krivi,
opet je vedro i cveće cveta,
oko nas mnogo nemirnog sveta,
dok moja braća umrle čete,
ko lastani lagano nebu lete,
a djevojke ih prate lastavice,
raspleteni kosa ljube im lice,
a kad se vjenčaju na nebu plavom,
i budu međ snovima i prošlom javom,
sakriće prošlost na nebu zdravom,
da dođoše zaklani rijekom Savom,
za osvetu pravoslavni nemaju volju,
prema crnim i crvenim što ljude kolju,
s pravoslavljem žele da žive u miru,
služeći Hristu ljudskom pastiru.
Još stojim budan na zemlji sam,
i šaljem četi sa svjeća plam,
i moja sjećanja danju i noću,
s porukom da s njima u stroj hoću,
i opet ko nekad molit se Bogu,
samo sad starac klecavih nogu,
a oni svako hitar i čio,
kakav sam i ja nekada bio,
nadam se da će ko bratu svome,
reći mi braća na jeziku mome,
tvoje su rječi što reče ovde,
ispovjest brata vredne slobode,
sećamo se i mi četeres pete,
vojnik si opet prateće čete.
Ove riječi je napisao Pologoš (Jovana) Slavoljub,rođen 12.05.1928 god.U četnicima bio od 28.06.1942 god.do decembra 1945 god. u 6 četi,2 bataljona,Zeničkog četničkog odreda.Od januara 1945 god.poslije opsade Tuzle,priključio se četnicima vojvode ppukovnika,Pavla Đurišića do zarobljavanja od strane partizana 12.05.1945 god.u Celju – Slovenija.Riječi su posvećene mojoj pobijenoj braći četnicima u Staroj Gradišci,u periodu kraj aprila – početak maja 1945 god.To su prateća četa ppukovnika Zaharije Ostojića,alijas čika Branko,i prateći bataljon vojvode,ppukovnika Pavla Đurišića.
Htjeo sam da napišem,nešto u vezi sa javljanjem gosp.Jure,ali sam bio toliko uzbuđen da nisam mogao jer su Jure i Ante rodom između Viteza i Travnika 2.avgusta 1941 god. iako su se sa mojim ocem Jovanom družili od 1937 do 1941 u noći između 24 i 02 časa
iz noćne željezničke službe,odveli ga i on se nikada nije vratio.Te noći iz Raspotočja i Drivuše kod Zenice odvedeno je još 25 građana Srba koji se nikada nisu vratili.”Država Hrvata”
postojala je samo maj,juni i juli i za tako kratko
vrijeme ti Srbi nisu mogli ništa zgriješiti da ih vlast te “države” odvede i pobije ,da se čak ne zna ni gdje!!!
Jugoslavije vise nema, sa Hrvatima nismo u zajednici..a, cini se 1990-1995.godine..ili je kukavicluk ili izdaja…? A, posto nema vise Hrvata,Slovnaca..*dobri su i komunisti*..pa *vozi misko*…???
Mosa Pijade i Mile Budak,…Pavle Djurisic i Sekula Drljevic i Ljubo Milos…??
……………………………………………………………………………………………………………………
Po dolasku u Staru Gradišku, dočekale su ga naoružane ustaše i razoružale i njega i ostale četničke oficire 20. aprila 1945. godine.
Pod izgovorom da treba da ostanu u Gradiški do novih pregovora sa Sekulom Drljevićem, svi oficiri, na čelu sa Đurišićem su zatvoreni u staru zgradu. I pored poslednjih nada da će ih Ustaše poštedeti, već je naređeno uništenje tragova Jasenovca.
Uskoro u Staru Gradišku dolaze istaknuti ustaški oficiri, među kojima su bili: Ljubo Miloš, pukovnik Ivan Džal, kapetan Dragutin Pudić, kapetan Josip Sudar, Boško Agram, Dušan Popović i potpukovnik Dominik Pičili. Nakon popisa stvari i ličnog naoružanja, naređenje dolazi do potpukovnika Pičilija da sa svojom grupom likvidira četnike Pavla Đurišića i sve zatvorene oficire u Jasenovcu.
Posle ponoći, 21. aprila 1945. svi oficiri, na čelu sa Pavlom Đurišićem, su vezani i otpremljeni do motornih čamaca koji su ih čekali na Savi. U najvećoj tajnosti i pod obezbeđenjem jakih ustaških snaga čamac je otplovio i pristigao u Jasenovac, gde su se već uveliko uništavali tragovi ustaških zločina.
Grupa zarobljenih četnika je upućena u dvorište Sabirnog logora br III (Službena kapija koncentracionog logora Jasenovac) gde ih je potpukovnik Dominik Pičili sve postreljao. Leš Pavla Đurišića je bačen u obližnji bunar, dok su ostali leševi pobacani i izmešani sa drugim žrtvama Ustaša, a neki su i spaljeni u krematorijumu.
Po ulasku jedinica 4. srpske brigade u logor, zarobljene ustaše su im rekle da je Pavle Đurišić bačen u bunar. Iz bunara je zaista izvađen jedan leš, ali partizani nisu verovali da je to bio leš Đurišića.
Pored Đurišića, streljani su još i pukovnici Zaharije Ostojić, Mirko Lalatović, Luka Baletić, major Petar Baćović, Miloš Dujović komandant Letećeg odeljenja od 95 četnika, Petar Drašković kapetan žandarmerije, Andrija Drašković komandant jurišnog četničkog odreda, kapetan Gajo Radović. Jedino je pošteđen Dragiša Vasić, koji je predat partizanskim jedinicama.
Ubijena je kompletna pratnja vojvode Pavla Đurišića idućeg dana sa ostatkom zarobljenika. Postoji i pesma o Đurišiću pod imenom “Đurišiću mlad majore”.
Ako Vam je promaklo, da Vas ja upozorim na jos jednu podvalu komentatora Jure. Kaze nam”vrli Jure”: “Kažem hrvatski građani, a ne Hrvati jer je u HV sudjelovao otprilike isti postotak Srba kao što je bio i u sastavu stanovništva.”
U toj tvrdnji imamo dve dimenzije jedne te iste lazi: Prva je da su Srbi sami ucestvovali u progonu Srba u devedesetim a druga je broj tih Srba koji su ucestvovali u progonu Srba.
Koliko ja pamtim raspolozenje u dogadjajima koji su vodili stvaranju nove drzave Hrvatske medju mojim prijateljima i rodjacima Srbima- glavne odrednice tog raspolozenja su bile strah od ponavljanja NDH i nedoumica na koji se nacin zastiti od hrvatskog neonacizma.Ni u snu nijedan Srbin ne bi sebi dopustio mogucnost da se pridruzi Hadezeovcima, niti bi ih oni prihvatili, ako cemo pravo.Preko noci se iskristalisala cinjenica da je svaki Hrvat , samim tim sto se osjeca Hrvatom protiv Srbina bez obzira da li se Srbin osjecao Srbinom ili Jugoslavenom. Nije postojala mogucnost da se Srbin odjednom pocne osjecati Hrvatom.
Dakle, imali smo situaciju da je Srbin mogao da bjezi kud mu drago ili da ostane i da ceka sudbinu.Oni koji su bjezali, uspjeli su se organizovati , stvoriti enklave i odatle se boriti protiv Hrvata a oni koji su ostali su se ponasali kako im je i mjesto zahtjevalo- da budu taoci hrvatskog neonacizma. Njima koji su ostali bilo je daleko teze. Danonocno su bili u strahu i na udaru. S jedne strane bombe Srba koji nisu ostali , s druge strane maltretiranja od strane Hrvata.Svaki Srbin koji je ostao u svojoj kuci ili stanu , pamti par “incidenata” kad su mu po noci dolazili ” hrvatski branitelji” da ih istjeraju iz te kuce ili stana.A po danu su odvodjeni na “razgovore” da se utvrdi da nisu i oni cetnici( sa meko c).
Dakle ova tvrdnja Juretova da su Srbi bili dio HV zaista nije ni bila moguca.
Drugo , kaze Jure, postotak ucestvovanja Srba u HV je srazmjeran postotku srpskog stanovnistva u novoj drzavi Hrvatskoj. Na koji to inicijalni broj Srba misli? Valjda ne misli na ovaj broj Srba koji je sada ostao posle genocida. Cinjenica je da broj prognanih Srba nikad nigde nije dokumentovan ( sto je definitivno nepravda ucinjena Srbima i veliki propust medjunarodne zajednice), prema tome ni Jure ne moze da tvrdi da zna pravi broj prognanih Srba a kamoli da nam prodaje iluzije o “Hrvatskoj vojsci” i etnickom sastavu te HV.
Opet moram da naglasim da bi medjunarodna zajednica trebala biti obavjestena o ociglednim misinformacijama koji kruze medju Hrvatima i time se omogucava sakrivanje genocida nad Srbima od strane Hrvata.
Jure , kad budes nasao da su Hrvati ikada , igdje imali ovakva zlodjela prema njima, slobodno se javi a do tada se pokrij po usima i suti. Za sada procitaj pismo talijanskog generala Luzanea Musoliniju i bit ce ti jasnije sta su Srbi u devedesetim ocekivali od HDZ-a i hrvatske vojske:
“Duče! Moja bezgranična odanost prema Vama mi, nadam se, daje za pravo da, u nečemu, odstupim od strogog vojničkog protokola. Zato i žurim da Vam opišem jedan dogadjaj kojemu sam, unazad tri sedmice, lično prisustvovao.
Obilazeći sreska mesta Stolac, Čapljinu i Ljubinje (izmedju 60 i 130 km severno od Dubrovnika) – saznam od naših obaveštajnih oficira da su Pavelićeve ustaše, prethodnog dana, počinile neki zločin u jednom selu (Prebilovci), i da će, kada se to pročuje, okolni Srbi ponovo da se uznemire.
Nedostaju mi reči da opišem ono što sam tamo zatekao. U velikoj školskoj učionici, zatekao sam zaklanu učiteljicu i 120 njenih učenika! Nijedno dete nije bilo starije od 12 godina! Zločin je neumesna i nevina reč – to je prevazilazilo svako ludilo! Mnogima su odsekli glave i poredjali ih po djačkim klupama. Iz rasporenih utroba ustaše su izvukle creva i, kao novogodišnje vrpce, rastegli ih ispod plafona i ekserima ukucali u zidove! Roj muva i nesnošljiv smrad nisu dozvoljavali da se tu duže zadržimo. Primetio sam načeti džak soli u ćošku i zgranuto ustanovio da su ih klali polako, soleći im vratove! I taman kad smo odlazili, u zadnjoj klupi se začulo dečje krkljanje. Pošaljem dvojicu vojnika da vide šta je. Izneli su jednog djaka, još je bio u životu, disao je sa napola presečenim grkljanom! Svojim kolima odvezem to jadno dete u našu vojnu bolnicu, povratimo ga svesti i od njega saznamo punu istinu o tragediji.
Zločinci su najpre, na smenu, silovali učiteljicu Srpkinju (ime joj je Stana Arnautović) i onda je, pred decom ubili. Silovali su i devojčice od osam godina. Za sve to vreme, pevao je silom dovedeni orkestar cigana i udarao u tambure!
Na večnu sramotu naše, rimske crkve – i jedan božji čovek, jedan župnik, u svemu tome je učestvovao! Dečak koga smo spasili, brzo se oporavio. I čim je rana zarasla, našom nepažnjom pobegao je iz bolnice i otišao u svoje selo, da traži rodbinu. Poslali smo patrolu za njim, ali uzalud; našli su ga na pragu kuće zaklanog! Od hiljadu i nešto duša, u selu više nema nikoga! Istoga dana (to smo otkrili kasnije) kad je izvršen zločin u školi, ustaše su pohvatale još 700 stanovnika sela Prebilovci i sve ih bacili u jamu ili na životinjski način na putu do jame pobili. Spasilo se samo oko 300 muškaraca: jedino je njima uspelo da probiju ustaški obruč oko sela i da pobegnu u planinu! Tih 300 preživelih jače je od najelitnije Pavelićeve divizije. Sve što su imali da izgube, oni su izgubili! Decu, žene, majke, sestre, kuće, imovinu. Čak su i straha od smrti oslobodjeni. Smisao njihovog života je jedino u osveti, u strašnoj osveti njih je, u neku ruku i stid što su preživeli! A takvih sela, kao što su Prebilovci, puna je Hercegovina, Bosna, Lika, Dalmacija.
Pokolji Srba su dostigli takve razmere da su, u tim krajevima, zagadjeni i mnogi vodeni izvori. Iz jednog vrela u Popovom Polju, nedaleko od jame u koju je bačeno 4.000 Srba, izbijala je crvenkasta voda, lično sam se u to uverio! Na savest Italije i naše kulture pašće neizbrisiva mrlja, ako se, dok je vreme, ne distanciramo od ustaša i ne sprečimo da se nama pripiše da podržavamo bezumlje!”
O ovom pismu se nije smjelo pricati za vrijeme Tita , da slucajno ne uvredimo ” bracu” Hrvate ali za sam dogadjaj svi su Srbi znali i prepricavali svojoj djeci. Pa kad je Tudjman poceo da oslovljava gradjane :” Gradjani Hrvati i ostali gradjani”- svaki Srbin se sjetio Prebilovaca i uciteljice Stane i njenih djaka.
A ovaj “tvoj ” dogadjaj od 27 srpnja 1941 istorijski pripada ovim dogadjajima:Krajiški Srbi započeli su borbu za opstanak 26. jula( Jure nek slobodno procita srpanj umjesto jula) 1941. godine. Vođe ustanka u Srpskoj Krajini bili su sveštenik a potom vojvoda Momčilo Đujić, Mirko Marić, poručnik Mićo Lukić, Nikola Drča, Jovo Bogunović, major Boško Rašeta, poručnici Milan Starčević i Stojan Matić, i drugi. Do polovine avgusta ustanici su oslobodili najveći deo Krajine. Ustaška protivofanziva, započeta 16. avgusta, završila se potpunim neuspehom. U odsudnoj bici kod Kulen Vakufa, 19. avgusta, ustaška divizija imala je 365 poginulih, 190 ranjenih i 608 zarobljenih, dok su istovremeno poginula samo tri četnika: Nikola Ljiljak, Milo Obradović i Nikola Đoković (Slava im!) U neverovatnoj pobedi protiv odlično opremljenih ustaša, Krajišnici su došli do bogatog ratnog plena: preko 1.000 pušaka, 17 puškomitraljeza, itd. Zarobljene ustaše pustili su kućama. (teška greška!)
Posle ovoga, Pavelić je naredio istragu o uzrocima velikih ustaških poraza, koju je vodio podmaršal Lakša. “Ustaše po ustaškim jedinicama su posve slabo vojnički izobraženi, skloni pljačkanju i ubijanju izvan okvira borbe, veoma su podložni panici i širenju alarmantnih vijesti”, izvestio je potom Lakša svog poglavnika.
U noći između 26. i 27. jula kuriri su vest o početku ustanka raznosili kroz Liku, Zapadnu Bosnu i Dalmaciju. Sutradan , 27. jula, proglašen je ustanak Srba Krajine protiv ustaša. Toga istog dana, u svetu nedelju, Srbi iz okoline Srba, ozlojeđeni užasnim pokoljima, naoružani kosama, sekirama, vilama, srpovima, pijucima i batinama, i samo po kojom puškom, krenuli su na ustaše u Srbu. Organizatori napada na ustaše, prema tome i vođe, bili su Miloš Torbica, Dane Kalinić i Pero Rajak. Prvi je bio beležnik, a druga dvojica žandarmerijski narednici.
Titova Jugoslavija je ove dogadjaje prevela kao partizanski ustanak u Hrvatskoj i nametnula ideju o antifashizmu Hrvata. Kao sto vidimo iz prilozenog nije se radilo o partizanima , ni o Hrvatima da se podizu protiv Ustasa. Radilo se samo o Srbima koji su se u to vreme nazivali Cetnicima.A general Luzane ih je pravilno okarakterisao :” Sve što su imali da izgube, oni su izgubili! Decu, žene, majke, sestre, kuće, imovinu. Čak su i straha od smrti oslobodjeni. Smisao njihovog života je jedino u osveti, u strašnoj osveti njih je, u neku ruku i stid što su preživeli…”
Toliko o cetnicima za sada.
Pogrešno Lune, pogrešno… ja smatram da SVAKO ima pravo na svoje viđenje ali, smatram da, ako neko koristi jedan ”paket” informacija objašnjavajući neke stvari, onda bi trebalo da iskoristi i sve druge ”prateće pakete” informacija. Nisam izbezumljen i ne negiram da je mir trajao 50 godina. Događanja iz 90-tih su dala najbolji opis kvaliteta tog mira i intezitet ”šarene laže” u kojoj smo objica rođeni. Titova besmrtnost je okončana 1980 i nepunih godinu dana kasnije šiptari su krenuli tamo gde su danas stigli !!! Takođe, ta događanja su eoma lepo pokazala da je prošlost na ovima prostorima – još uvek u sadašosti. Ništa u životu nije tako crno i belo, kako je prikazan period istorije koji su pisali pobednici posle Drugog svetskog rata… To što je Draža ubijen ne znači da su oni, koji su ga ubili, bili u pravu, da su dokazali optužnicu i sva zlodela koja su u njoj bila navedena… Partizani su ubili i ujaka moje supruge Žikicu Jovanovića ”Španca” jer je ozbiljno ugrožavao Titov status u Srbiji… zato je njegova egzekucija bila (rečeno jezikom današnjih političara) politički oportuna?!
Juri i njegovim nesrećnicima tek predstoji golgota antiklimaksa, tj, “grizodušja” što bi oni rekli. Poslije “Danke Dojčland” euforije i orgazmičkog vrhunca izazvanog postizanjem “tisućljetnog sna o državi”, stvari se počinju vraćati u sivu svakodnevicu i realnost, a ona je za Hrvate veoma ružna. U stvari, ne znam ni jedan evropski narod sem šiptara koji bi im parirali po podmuklosti. Sve znaju šta je i kako je, ali iz svoje luđačke košulje ih ne bi ni Bog izvukao!
Nešto kao neizbježni i notorni “Lune”, koji nije problem sam po sebi zbog svog svakodnevnog, neprekidnog i već degutantno jednoličnog trolovanja na ovom izvrsnom nedeljniku, nego je najveći problem SAMOM sebi i tu lijeka nema. Ja skoro pa redovno preskočim njegova “mudrovanja”, kao što ih vjerujem, preskaču i ostali normalni čitaoci, ali taj gospodin mora da živi svaki sekund sa tim svojim haosom i manijom! Neprekidno, neizbježno, 24 sata, sedam dana u nedelji, manija kao radijacija truje i ubija – sve dok jednog dana ne padne mrtav i sretne se sa Tvorcem. Kakav je to život? Ponekad ga zamislim kao Stivena Hopkinsa, totalnog invalida prikovanog za kolica i laptop koji je jedino što ga može spojiti sa svijetom izvan sopstvene glave!? Tužno…
Počela je borba natalitetom tko će postati najveći narod na teritoriju nekadašnje Jugoslavije . Do sada smo to bili mi Srbi ali kako je krenulo lako će nas prestići Albanci ili Hrvati koji puno više rade na natalitetu od Srba koji se zadovoljavaju vlastitim hedonizmom .Danas Hrvati vode narod od oko 4 miliona stanovnika i rađaju 46.000 beba s tendencijom prema 50.000 .Hrvata se sada rađa samo 7.000 godišnje manje nego ih umire a Srba oko 35.000 znači Srpski minus je 500 % veći od hrvatskog pa dobro razmislite o posljedicama .Dok naš narod s manjinama koji je skoro duplo veći daje tek oko 68.000 od toga 56.400 beba srba s daljnjom tendencijom pada . Tako da ako ovako nastavimo izjednačit ćemo se s brojem rođenih Hrvata . A to će biti kraj mita o najvećem narodu bivše Jugoslavije . Mesto Srba koji se ne žele rađati preuzet će vitalniji narodi Hrvati ili Albanci .Našem narodu treba velika biološka obnova i jedino tako možemo mirnim putem vratiti sve srpske krajeve srpskom narodu. Ali taj narod mora biološki ojačati na oko 10.000.000 srba i tada će procvijetati sada uništena Republika Srpska Krajina, Republika Srpska, Srpska Crna Gora, Kosovo , i stara Južna Srbija ( Makedonija ) Nastavimo li mi Srbi sa nerađanjem neće nam trebati niti Beogradski pašaluk , nego ćemo da živimo u Velikoj Albaniji sa glavnim gradom Beogradom. Europska unija i Amerika centar sotonizma na sve načine želi uništiti srpski narod nesmemo to dozvoliti.Ući u savez sa Rusijom jedini je garant da će srpski narod preživeti. Najbolji Srbin kojeg sada imamo je Dodik drugo su sve nesrbi, petokolonaši i vazali zapada . Srpski se narod treba pokazati zrelim , ljubavlju i potomstvom osigurati našu Republiku Srpsku , Srbiju, Vojvodinu , Srpsku Crnu Goru i staru Srbiju ( Makedonija ) kao trajnu državu Srpskog naroda.Srpski narod mora naučiti lekciju od šiftara “ čije su ovce onoga je i livada “ niskim natalitetom jedincima i sa dvoje dece gubimo teritoriju za teritorijom i to će se nastaviti. U Hrvatskoj delom zbog proterivanja ali puno većim delom zbog izumiranja izgubljen je srpski teritorij i ljudstvo. Nekada su Srbi bili 30 % hrvatske. To piše u hrvatskim novinama Gospodarski list a danas ? Samo hrpa nemoćnih bakica i dekica bez potomstva. Kosovo smo isto tako izgubili kao i Makedoniju. U Crnoj Gori Srbi prizovite se pameti i svaki par minimalno petero dece i nedajte se. Republika Srpska će kao i Kosovo i Hrvatska biti izgubljena baš zbog velike površine a premalog broja srba. BH federacija na istoj površini godišnje ima oko 25.000 beba a Srpska od 10.000 do 11.000 i sve je jasno da bi zadržali taj teritorij moramo imati minimalno beba kao i druga polovica države. U Vojvodini isto tako Srbi treba da puno više rađaju jer samo ako brojčano ojačaju mogu spriječiti secesiju.U Bosni treba ojačati i pomagati povratak i opstanak Srba u Brčko kao najvažniji deo Srpske a onda u pet opština gdje je vrlo važno da opstanemo i postanemo ponovno većina a to su Drvar , Petrovac, Grahovo, Glamoč i Kupres .U Srbiji treba ojačati Suboticu , Sentu , Kanjižu itd . i Rašku oblast u užoj Srbiji .Izbjeglice treba naseljavati tamo gdje nam nedostaje stanovništva a ne u mjestima u kojima su Srbi i tako preko 85 % . U Hrvatskoj treba tražiti povratak na plan Z-4 od međunarodne zajednice jer inače se Srbi nikad neće moći vratiti u svoje kuće i stanove .Preko crkve treba pomagati Srbe u Krajini naročito Podunavlje , Vukovar , Ilok, Beli Manastir i Osek .A u Dalmaciji na prostoru između Zadra i Šibenika pa prema granici s Bosnom . Kao i Albanci grupirati se i odrediti centar recimo Srbi iz Dalmacije ,Senja ,Zadra , Splita itd . pomalo grupirati u Šibenik .Trebamo se ugledati na Hrvate oni su u Krajini promenili etničku strukturu planski naseljavajući socijalne porodice iz Zagorja , Međimurja , Zagreba, Podravine , Slavonije po Krajini najbolji primjer je Knin prije 99 % Srbi sad 85 % Hrvati .Znači ako si rodoljub, srbin, srpkinja prihvatite se ljubavi i natalitetom pobjedimo neprijatelje .
Prvi zločini nad hrvatskim civilima počinjeni su na sam dan početka ustanka, 27. srpnja, tj., preciznije govoreći, ustanak je i započeo kao zločin nad hrvatskim civilima. Da je tome tako svjedoči sam pripadnik partizanskog pokreta Stevo Babić. U svojoj knjizi on opisuje kako je 27. srpnja pobijena skupina katoličkih hodočasnika, dakle, nenaoružanih civila:”Bilo je svanulo sunce (27. srpnja 1941.) koje je obasjavalo cijelu okolinu. Četa se već spremala za pokret prema žandarmeriskoj stanici Trubar. Kada je četa stigla u reon Žitkovca pojavio se putnički voz, jer pruga na tom mjestu nije bila prekidana. U vozu nije primijećena vojska pa su ustanici propustili voz prema Vagnju. Na željezničkoj stanici Vaganj, Damjan Željković sa grupom starijih ljudi i omladinaca pokupio je sve putnike iz voza.
Među njima se nalazio ustaša Marko Špiranović, katolički svećenik Petar Maks i neki trgovci. Ova grupa je izvela iz voza strojovođu Lokšmita, čiji je sin tada bio član KPJ i nalazio se kod ustanika. Grupa Damjana Željkovića je na svoju ruku povela sve putnike ka Golubnjači i sve ih, bez ičijeg odobrenja postreljala” (Stevo BABIĆ, Drvar 1941-1945 – Sjećanje učesnika, II. sv., Drvar, 1972., 207.-208.). Dakle, sam partizan svjedoči o zločinu nad civilima, a istoga je dana – kao što smo već pisali – poubijana i druga skupina hodočasnika koji su išli na hodočašće u Oštrelj, dok su “ustanici” svoj “humanizam” i “antifašizam” dokazivali tako što su katoličke svećenike pekli na ražnju.
Ustanak u Srbu i na tromeđi Like, Dalmacije i Bosne započeo je dakle kao zločin nad civilima (nije, uzgred govoreći, naznačeno protiv kojih su se to vojnih postrojbi “ustanici” 27. srpnja borili). teoriju koju razvija u spomenutome članku).
Petre prvi, ne mogu više sam! Dosta je pisanja haj’te u seks. Meni je dosta sa mojih pet sinova…
Da, velika je manijakalna sposobnost ljudi, koji, i dalje borave u Drugom svtskom ratu, da bi opravdali svoje *ideje* sprovedene 1990-1995.godine, pa i dan danas rovare, ne protiv komunista i partizana,kojih nema, nego danasnjice i sutrasnjice. Danke Dojcland u proslosti, danke amerika i eU u buducnosti, su vasa *svojstva*, cena je placena krvlju, i *junackim gubitkom-ustupkom* prostora RSK, vidim i Kosmeta..nij daleko korak od i Vojvodine, Raske. Sindrom raspadanja,i prokona nazovi *krivca*.
100 udruzenja Srba iz Krajine,45.000 potpisa,odbijanje Tadica da da podrsku, a koliko vidim, Tadic ima vasu podrsku.
Piter Galbrajt, je umro …
Novinar Radovan Borović često se prisjeća riječi Pitera Galbrajta: “Plašim se da Srbi iz Krajine ne prođu kao američki Indijanci.” Nažalost, to se i dogodilo. Iako je 3. avgusta 1995. novoizabrani predsjednik vlade RSK-a Milan Babić potpisao plan Z4 kao osnovu za daljnje pregovore, očito je to bilo kasno i nedovoljno.
– Sve je bilo van naših moći. Krajina više nije mogla izbjeći ono što joj se očigledno već davno spremalo. Beograd i Banjaluka ostavili su nas na cjedilu, predstavljali su nam samo koridor do krajnjeg cilja – Kosova. Petnaest godina poslije uviđamo da sa prihvaćanjem plana ne bi bilo vojnih akcija. Bez obzira na stupanj autonomije i teritorijalne granice, Srba bi u Krajini ostalo više nego što ih sada ima i što će ih ikada biti – ocjenjuje Dušan Vještica.
Da su građani RSK i javnost bili potpuno isključeni iz rasprave i odlučivanja o prihvaćanju plana Z4 kazao nam je kratko i sociolog Ozren Žunec, napominjući da je o njemu odlučivao isključivo uski oligarhijski krug sa Martićem i Miloševićem na čelu.
Da je tome bilo tako potvrdio nam je i predsjednik SDSS-a Vojislav Stanimirović.
– Još od donošenja Ustava Savezne Republike Jugoslavije 1992. godine kojim se definirala državna zajednica Srbije i Crne Gore moglo se vidjeti da nismo uključeni u te okvire i da pripadamo ustavnom i administrativnom sustavu Republike Hrvatske. Trebalo je razmišljati kako u Hrvatskoj ostvariti maksimum prava, od političke i kulturne autonomije, ali to nije imao tko. Plan Z4 bio je dobra prilika za ostanak srpske zajednice u Hrvatskoj. Nažalost, tadašnja skupština RSK, čiji sam bio član, nije ni dobila priliku da ga pročita. Upravo poučeni lošim iskustvom neprihvaćanja plana Z4, prihvatili smo Erdutski sporazum, koji je uspješno realiziran uz pomoć međunarodne zajednice – kaže Stanimirović.
Mikelića zanimala nafta, a ne mirno rješenje
Drago Kovačević, posljednji gradonačelnik Knina u RSK, opisao je 2003. u izbjeglištvu svoja sjećanja, objavljena u knjizi “Kavez – Krajina u dogovorenom ratu”. U njoj govori da je predsjednik RSK Mile Martić u posljednjim trenucima odustao od dogovorenog sastanka sa Galbrajtom, jer da se ovaj slikao na ustaškim tenkovima. Sastanku nije prisustvovao ni Borislav Mikelić, ali jest Milan Babić.
Kovačević piše da je na sastanku Galbrajt Babiću doslovno rekao da u Krajini plan trebaju prihvatiti i proglasiti ga uspjehom krajiške politike te ga predstaviti kao maksimalno povoljno rješenje za srpsku zajednicu u Hrvatskoj. “Naglasio je da on ne vidi razumnu alternativu planu i stekao sam utisak da mu je stalo da to rješenje bude osnova stabilnog i trajnog mira.”
Međutim, koliko su krajiški političari shvaćali ozbiljnost situacije najbolje govori to što je Mikulić nakon tog sastanka, kome nije ni prisustvovao, prišao Galbrajtu “sa izvjesnom ljutnjom i preko princes krofne koju je grickao cijelo vrijeme govorio o nepoštivanju dogovorene dinamike isporuke nafte”.
U svojoj knjizi Kovačević ovako opisuje scenu: “Cijela slika djelovala je nekako nadrealno i činilo mi se da Mikelić uopće ne haje za ništa na bijelom svijetu osim za naftu. Političko rješenje i teške odluke koje je trebalo donijeti kao da ga nisu zanimale. Martić je prema planu iskazao potpuno negativan stav, i čak ga je u jednom momentu nazvao propašću. Rekao je da mi treba da odbijemo napad Hrvatske vojske kada on uslijedi i da ih ‘prostremo’, pa nam nitko ne može uzeti državu. Babić je pitao Martića što će biti ako ih ne ‘prostremo’. ‘Ali ljudi, ako prihvatimo plan možda u Krajini nećemo ostati ti i ja, možda će otići dvadeset posto, ostat će većina naroda. Ako ne prihvatimo, a stvar se bude rješavala vojnim sredstvima, u Krajini neće ostati nitko, a žrtve će biti uzaludne.’ Ovo je doslovno rekao Babić i Martić se uozbiljio.”
Isto veče Martić je otišao u Beograd, a po povratku je sazvao Vrhovni savjet odbrane koji je donio negativan stav o planu Z4 i prije nego je on uopće službeno ponuđen. “Martić će kasnije, u septembru 1995. godine, u intervju u ‘Nedeljnom telegrafu’ kazati da mu je odbijanje Z4 naložio lično Milošević. Tu tvrdnju će kasnije ponoviti još nekoliko puta i to nitko nikada nije demantovao”, napisao je Drago Kovačević.
Paulina Arbutina
Sto bi danas rekli..*govor mrznje*, Lune nije u kolicima, a sta i da jeste…? Tvoje pisanje je upravo dokaz da imas *pogresne predstave*, pokusaj da mene i moje pisanje, vidis *realisticno*.
Petre prvi u pravu si.Ja sam to ranije shvatio i “napravio” sam petero djece,tri sina i dve kćerke.Dva sina su živa i dvije kćerke i od njih imam pet unuka.Jedan mi je sin umro,pokoj mu duši,ali je iza njega ostalo dvoje unučadi.Međutim,mi nemožemo toliko djece napraviti koliko ih dušmani mogu da poubijaju.Povremeno pomišljam da nas prati neki “usud”!? Možda su naši preci skrivili nešto u prošlosti,pa to sada mi vraćamo,jer neki noviji podaci govore da su Srbi narod star preko 7.ooo godina i da je oko 1000 godina Skadar bio glavni grad države Srbije !? Šiptari su živjeli u okolini Kaspiskog jezera,pa su ih carevi Rimskog carstva doveli u današnju Italiju i nastanili u jednom mjestu,koje se zove čini mi se nekako Albano,to je negdje oko Rima i Napulja,ne znam tačno.Kasnije su zloupotrebljeni u borbi protiv Vizantije i kao rimski vojnici iskrcani u današnjoj Albaniji gdje su se jedno vrijeme nastanili.Neki su se vratili,a neki su ostali na području današnje Albanije koja je po njima tako 1912 god. nazvana kada su zapadne zemlje stvorile tu marionetsku državu,”da im se nađe pri ruci ako zatreba!?” Do sada su korišćeni od Turaka,Italijana,Engleza,Francuza,Amerikanaca i pokazali su se kao dobre sluge da služe svojim gazdama i veoma zli prema onim narodima koji žive u njihovoj blizini,ako ih ne maltretiraju.
ppukovnik Zaharije Ostojić,alijas Čika Branko,ostavio mi je svoj revolver i dvvije male bombe koje smo mi nazivali “četničke bombe”
i pri rastanku sa mnom rekao mi,mali čuvaj se nije dobro,Pavle sa Sekulom još pregovara.Kada se nismo mogli probiti preko Kozare,u kojim borbama sa partizanima,je poginuo komandant Hercegovačkih četnika,kapetan Milorad Popović,a cilj nam je bio da se spojimo sa četnicima vojvode Đujića koji su nas očekivali,Pavle je pokušao da se dogovori sa Selukom Drljevićem koji je bio sa Pavelićem u Zagrebu.Još za vrijeme borbi u Lijevč Polju,kada su iz aviona bacani leci da se predamo sa garancijom od Sekule Drljevića,Pavle
je kontaktirao preko radio stanice sa Sekulom ali njegove uslove nije htjeo da prihvati za nas borce,a prihvatio je za izbjeglice koje su bile sa nama.Poslije poraza od strane partizana ispog Kozare Pavle i Branko su ostali i dalje na vezi sa Sekulom preko radio stanice ali ne znam šta je dalje bilo.Pošto sam bio pratilac čika Branka,to sam saznavao od jednog telegrafiste iz štaba sa kojim sam bio prijatelj.No,priča ima nastavak – kada su probrani pravi Crnogorci u jednoj noćnoj provjeri,formirana su dva ili tri bataljona četnika Sekule Drljevića i oni su bili smješteni u Dugom Selu kod Zagreba.Negdje početkom maja 1945 oni su krenuli (bili su odjeveni u plave uniforme sa okruglim plavim crnogorskim kapama,ali bez oznaka)prema Sloveniji.Usput su se pobunili,pobili su svoje rukovodioce,napravili zasjedu jednoj ustaškoj koloni i sve ustaše su izginule.Ja sam zarobio šinjel jednog ustaškog majora.U njemu su me zarobili partizani 12.maja 1945 god.u Celju u Sloveniji.Podaci koje navodi autor komentara o događajima u Staroj Gradišci su približno tačni jer se sjećam imena nekih ustaških oficira npr. Sudara za koga su govorili da je pukovnik.
Poslije 66 godina prvi puta dobivam jednu tačniju informaciju o događanjima u Staroj Gradiški jer su mnogi podaci veoma tačni,a
njihova tačnost dopunjava moja sjećanja,koja su bila izblijedila.
Jure,vidim da nisi prihvatio moj savjet da se pokrijes po usima i sutis. Silom hoces da dokazes nesto sto nije moguce. Hoces da dokazes da su Hrvati narod sa dugom istorijom, da su Hrvati bili antifasisti i da nisu uradili genocid nad srpskim narodom. I ne mozes…..
Iz same cinjenice da se javljas na ovom portalu – mogu da zakljucim da imas osjecaj krivice ali tu svoju krivicu i krivicu svog naroda ne mozes neces uspjeti oprati sa izmisljotinama, prefarbanim cinjenicama i propagandom.
Cinjenica je da Hrvati nisu imali nacionalni identitet do pojave Starcevica i Pavelica, cinjenica je da su svoj identitet sagradili na istrebljenju jednog drugog naroda , srpskog naroda koji nije imao problema sa identitetom od pamtivjeka. Cinjenica je da su Hrvati pocinili fizicko istrebljivanje Srba u NDH. Cinjenica je da su Tito i kompanija sakrili hrvatski fasizam i ostao je nekaznjen. ( Ruzvelt je kao sto znamo trazio da Hrvatska bude pod protektoratom kao i Njemacka, Tito je izmislio antifasizam kod Hrvata da bi ” zaradio” teritoriju)Cijena sakrivanja hrvatskog fasizma placena je u devedesetim i to opet zivotima i samim postojanjem Srba kao naroda na teritoriji nove drzave Hrvatske. Rezultat se vidi i iz aviona: od naroda koji je brojao dva miliona – danas imamo manje od dvesta hiljada ljudi Srba na teritoriji nove drzave Hrvatske.Znaci od brojnog naroda ostade manja nacionalna manjina.Hrvatska je najvjerojatnije etnicki najcistija mlada drzava na jednom starom kontinentu kao sto je Evropa, gdje je logicno da se ocekuje multietnicka struktura ako zbog niceg drugog a ono zbog starosti civilizacije na tim prostorima .To je sadasnje cinjenicno stanje i ne moze se ni prefarbati , ni opravdati ma koliko se ti trudio. Ja mogu da razumijem taj strasan osjecaj krivice koju nosi svaki Hrvat u sebi ali ne mogu ti pomoci da ga se rjesis. I ti i ja mozemo samo da se nadamo da medjunarodna zajednica istrazi cinjenice i donese zakljucke koje ce meni doneti priznanje o stradanju mog naroda a tebi da se rijesis tog osjecaj krivice koji te razara.Bez tog rada i rezultata rada medjunarodne zajednice -oboje smo frustrirani i nesmireni.
Lune, vidimo mi tebe( pardon, tvoje komentare ) sasvim realisticno . Vidimo da se trudis iz petnih zila da dokazes i pokazes da je rezim koji je postojao od kraja Drugog svjetskog rata go pocetka raspada druge Jugoslavije bio dobar i da se onda bolje zivjelo. Mozemo se samo sloziti u jednom a to je da se ne slazemo.
Ja , recimo , bas u tom rezimu vidim uzroke raspada druge Jugoslavije. Zasto? Zato sto je taj rezim samo produljio agoniju srpskog naroda i ostavio ga osakacenog pred novim izazovima.I sve ovo sto se dogadja u zadnjih dvadesetak godina je samo uzrocno- posljedicna veza sa starim rezimom.Ostao je napacen i neduzan narod kojeg razapinju na stubu srama i ubijaju u pojam tako da vise niko nema ni zelje za dokazivanjem istine ni za ispiranjem blata koje je nabacano na njega.Pa zar niko vise nema razuma da vidi da je srpski narod zrtva koja se pokusala braniti ali je proglasena za zlocinca , i svaki pokusaj te zrtve da dokaze svoju nevinost ispada kao pokusaj zlocinca da se opravda? I cak kada nam neko kao Dmitrovic pokusava otvoriti oci i pokusava da pokaze na zabludu koji je rezim nametao ” da su četnici isto što i ustaše” javljaju se razni “Kure i Jure “da pomognu ” Lune”tu da nas jos vise ubija u pojam. Pa ko je ovde lud?
Vidi, Lune vas, kako ste ovde javno *zanjekali* podrsku, peticiji Srba iz Hrvatske,maksimalno ih ses etite ali samo u Drugom svetskom ratu,potvrdili ste tvrdnju, i sami stavili znk jednakosti izmedju, ugrubo receno CETNIKA I USRASA. Jer, Srbi iz Hrvatske, nisu debili kako ih predstavljate,znaju za poruke Ercegovackih,Crnogorskih i Kninskih *vojvoda*, jos 1941. godine..*ko nije sa nama, ostavicemo ih ustasama da ih pokolju*.., *naslonite istorijski zakljucak*, 1993. godine SDS RS i SDS RSK..*parce Knina i Korenice*..*da su Lika,Kordun,Banija crveni i da oni tu nista ne mogu da urade*, pa po preporuci, svoji *slavnih predaka*, izdase narod RSK. Kome, Dmitroic da otvara oci…? Orsonu Velsu cetniku, ili Ricardu Bartonu marsalu…???. U ratnim uslovima, Milan Babic, imao je, deset sati nedeljno, otvorenu telefonsku liniju, Cikago-Knin..bez nekakve CIA, to je nemoguce, to je mislena imenica. Sta je mogao *ste mogli* da *naucite*, od izlapelog starca…??koji je zaboravio rodjeno selo…? ko je i kakve ideje i naloge mogao d da..?? Ali, i ako tesko, kao i 1941, bez vas, moze da se zivi. Strogo se vodilo racuna, da se, prognani i izbegli Srbi, *razbacaju po Srbiji, da ih nigde nema 30 na jednom mestu.
O čemu vi pričate draga gospođo, o identitetu hrvataskog i srpskog naroda. Srpski narod do početka 20 stoljeća bio je praktično nepismen izuzev onaj dio u Vojvodini koji je bio u sastavu AU. Ovaj dio u BiH i Hrvatskoj koji su sada Srbi tada (do Karadžića) i nisu bili Srbi nego Vlasi koji su krajem 19. stoljeća posrbljeni po sistemu pravoslavac=Srbin. Šezdesetih godina 19. stoljeća Srbi osnivaju svoje nacionalno društvo u Sarajevu od učitelja, popova, trgovaca itd. sa zadaćom da šire srpsko ime među Vlasima (pravoslavcima) da se ubuduće ne zovu “Vlasi”, “Rkači” ili “Rišćani”, nego da ubuduće budu “Srbi”. S time u vezi zanimljiva je direktiva Vase Pelagića upućena školama i učiteljima, tu između ostaloga stoji “Svaki učitelj treba da nauči prvo svoje učenike, a posle svu ostalu varošku dječicu koja god umeju govoriti: da kad ih kogod upita: šta si ti mladiću? pa da mladić na to pitanje odmah odgovori, ia sam Srbin. Dobro bi bilo kad bi se neki dobri ljudi našli koji bi diečici po koju kraicaru za to darivali, da se tim u njima još većma pobuđuje revnost k tome odgovoru. (obzor, br. 78, od 19. III. 1911.). To dovoljno govori o srpskoj samosvijesti u BiH i AU. Druga stvar što se tiče identiteta hrvatskog i srpskog naroda pogledajte kada koji narod ima svoj prvi riječnik i gramatiku jezika, kada koji osniva sveučilište, nacionalne kazališne kuće, bolnice, itd. i sve će vam biti jasno. Usput navedite mi predstavnike srpske renesanse. O čemu vi pričate, o turskom vilajetu.
Da je neki drugi Narod a ne Srbi (čisto hipotetički shvaćeno,npr.
Hrvati, Muslimani, Šiptari), imao četnički pokret, motivisan za
borbu protiv 2 prirodna neprijatelja, fašizma i komunizma, ta 2
najmračnija totalitarizma, bio bi to danas najslavniji Narod
opšteprihvaćen u Svetu, i privilegovan u svim aspektima.Mi smo
prihvativši kao istinite, titoističke dogme, prihvatili i tumačenja
koja iz njih proizilaze.Nije samo Bulatović slikao Četnike u
karikaturalnim krokijima, nego i Savo Mrmak sa beogradske TV.
Izgleda da je Beograd, još uvek prepun mrmaka.
Jure,svi su krenuli stopama Save Mrkalja,Kordunasa,Srbina, pa i nas Vuk, Karadzic. Pismen ili nepismen, Srpski narod je znao sta mu je kuca, sta mu je porodica,,da radi to sto radi da bi mogao da zivi. Taj, ubitacni scenario, je placao krvavo, od progona *vlaha* od strane Turaka, iz Crnegore, Hercegovine, Raske..relativan mir je bio pod Austrougarskom i njenim zakonima. Posle Austrougarske, usledio je pogrom,Musolini, Hitler, Pavelic, sa produzenim ratom 1990-1995.godine.Ogromnu ulogu je, odigrala Katolicka crkva,pocetkom klanice, i organizovanjem pacovskih kanala posle klanice. Isto to.*samo malo drukcije*, 1990-1995, tzv, druga faza, progon *one* 1/3 za proterati, pokrstavanje *manjine* u onih i ispod 5%, je u toku. Mrznja, opravdanja nema, pa sve i da su Vlasi..ljudi su !
Postoje polupismeni čistači bečkih štala koji iznose frizirane verzije nasuprot istine i činjenica. Pa isti ti čistači bečkih štala kažu da Srbi do 20. vijeka nisu bili pismeni, izuzev Srba iz Vojvodine koji su bili u sastavu AU.
E da osvježimo pamćenje pojedinim čistačima bečkih štala. Srbi su još u srednjem vijeku imali Rastka Nemanjića (Svetog Savu) koji je opismenio srpski narod i koji je saz’dao dragulj srpske pravoslavno hrišćanske kulture “HILANDAR”. U tom periodu današnje hibridne hrvatske nacije nije bilo, što bi naš narod rekao “ni u božićnoj plećci”. U tom periodu srednjeg vijeka Srbi su pripadali najrazvijenijim civilizacijama toga doba, pa su imali još tada gradove sa uličnom rasvjetom, kanalizacijom, popločanim ulicama i preko 30 000 stanovnika, npr. srpski srednjovjekovni grad Novo Brdo.
Takodje treba napomenuti pojedinim čistačima bečkih štala, koji usput budi rečeno lupaju ko maksim po diviziji, odnosno mlate praznu slamu, da su u srednjem vijeku postojale 4 srpske zemlje a to su: Raška, Zahumlje, Zeta i Bosna. Još tada je srpski vladar Raške, veliki župan Stefan Nemanja objedinio te 4 zemlje jednog istog (srpskoga) naroda u jednu državu a to je SRBIJA. To je notorna činjenica i istorijski fakat koji se i danas uči na Sorboni.
Kad smo kod Sorbone izuzetno je važno naglasiti, da su osnovni elementi na osnovu kojih se identifikuje jedna nacija istorija, crkva-kultura i JEZIK. E ovaj treći element tzv.hrvati nikad nisu imali i prema tome ta nacija i ne postoji. Jezik se ne može zamisliti bez pisma, i Srbi su jedan od rijetkih naroda u svijetu, koji imaju dva pisma: latinično i ćirilično (naravno primarno je i treba da bude ćirilično, koje je izvorno bliže Srbima).
Nego da iznesemo činjenice za srpsko latinično pismo, koje danas hibridni hrvati svojataju da je njihovo. Naime, postoje mnogi narodi koji nisu Latini, a koji su koristeći grafene latinskog pisma, stvorili svoja nacionalna pisma, npr. madjari i finci narod ugro-finskog (uralskog porijekla), turci (altajskog porijekla), poljaci-česi-slovaci (narodi slovenskog porijekla) su stvorili svoja nacionalna pisma koristeći grafene latiničnog pisma.
Takodje reformator srpskog jezika (slovenskog porijekla) Vuk S. Karadžić je koristeći grafene latinskog pisma stvorio Srpsku Latinicu, koju danas tzv. hrvati svojataju da je njihovo pismo, pa i tzv. bošnjaci. Takodje treba napomenuti da današnju gramatiku sa 7 padeža koriste i tzv. hrvati i tzv. bošnjaci i svojataju da je njihova, a ustvari je to gramatika srpskog jezika jer je utemeljio Srbin Vuk S. Karadžić. Do duše čistači bečkih štala se svim silama trude da izmjene to stanje, pa polako izbacuju iz upotrebe peti padež vokativ. Pa ko pijane budale mlateći praznu slamu prave budale od sebe izmišljajući “jajomlat, zrakomlat, itd”.
Nego preporuka za male hibride je da se vrate u stvarnost i da rade ono u čemu su najbolji, a to je čišćenje učmalih bečkih štala.
Ma, pismena je ona zena, samo nema vremena da svrati u Sarajevo..*meditira* po Aziji..
……………………………………………………………………………………………………………………
*Isidora Bjelica: Aziju treba doživeti
Isidora Bjelica, inače poznata kao ljubitelj dalekih i egzotičnih putovanja na koja odlazi kad god je u prilici, novogodišnje i božićne praznike provela je krstareći Tajlandom i Malezijom. Kako kaže, Azija je odredište koje treba posetiti brodom jer se tako mogu obići mesta koja ne biste mogli videti ako niste stalno u pokretu.*
Sve do avgusta 1944. SAD su se držale po strani, nezainteresovane za Balkan. Samo je Ruzvelt pokazivao nedovoljno jasan stav za srpsko pitanje uz podršku kralju Petru II. Pod uticajem izvesnih katoličkih krugova, nije mu bila strana ideja o obnovi neke vrste habzburške monarhije ili podunavske federacije u kom bi slučaju Srbija bila samostalna država. Iz te nedovoljno iskristalisane ideje Kralj Petar II je izvlačio zaključak da je Ruzvelt prosrpski orijentisan u razmatranju jugoslovenskih nacionalnih problema, zamišljajući neku vrstu rekonstituisane Srbije.
Amerika se bila složila sa politikom kompromisa, sa obavezom da pruža pomoć samo partizanima, pa je utoliko bilo čudnije što je odjednom počela da deluje nezavisno bez konsultovanja sa dva druga člana antifašističke koalicije. Ubrzo su usledili protesti, najpre Čerčila, a potom Tita i Ruzvelt je naredio da se povuče ova misija. Makdauel je, ipak, ostao kod Draže do 1. novembra 1944. pošto nije mogao da otputuje iz Jugoslavije.
DIJASPORA UZ PARTIZANE
Sjedinjene Američke Države izražavale su izvesne rezerve prema partizanima, bez obzira što je jugoslovenska dijaspora pretežno stala na stranu NOP-a, a misija Makdauela došla je kod četnika sa Ruzveltovim znanjem. Jedna takva vojno-obaveštajna misija u običnim ratnim okolnostima ne bi bila primećena, ali u zgusnutim i važnim događajima pri kraju rata kada se odlučivalo čija će biti Srbija izazvala je velika uzbuđenja u savezničkim vrhovima i kod NOP-a.
(Nastaviće se)
Orson Vels,Ricard Barton, jesu dobili *oskara*, ali Broz je dodeljivao *patku*, njihovim *reziserima*.
……………………………………………………………………………………………………………………
U periodu sve veće napetosti u odnosima britanske vlade i NKOJ-a, usledio je 18. septembra Titov put u Sovjetski Savez. Tajanstveni odlazak sovjetskim avionom bez prethodnog informisanja savezničkih misija delovao je kao bomba u savezničkoj komandi Sredozemlja i britanskoj vladi. Na sve njihove kasnije primedbe Tito je odgovarao: “Mi smo nezavisna država i ja kao predsednik Nacionalnog komiteta i vrhovni komandant nisam nikome van naše zemlje odgovoran za svoje postupke i rad koji je u interesu naših naroda.”
Rasplet ratne situacije na jugoslovenskom prostoru ubrzao je moskovski dogovor Staljina i Tita postignut u razgovorima od 21. do 29. septembra 1944. Bio je to prelomni događaj u jugoslovensko-sovjetskim odnosima. Za razliku od Čerčila, Staljin se nije cenkao i škrtario u obećanjima dok je ucenjivao Tita kraljem. Davao je više nego što je traženo. Nije priznao NKOJ kao privremenu vladu, ali je jasno stavio do znanja da NOVJ priznaje kao regularnu vojsku Jugoslavije i ravnopravnog saveznika Crvene armije. Na političkom planu u dogovoru sa Titom smislio je složenu diplomatsku igru da se sovjetska “komanda” obrati NKOJ-u i Vrhovnom štabu NOVJ sa molbom da daju pristanak za privremeni ulazak trupa Crvene armije na jugoslovensku teritoriju, koje će posle obavljenog zadatka biti povučene iz Jugoslavije.
U drugom delu ugovora komanda Crvene armije se obavezala da će poštovati civilnu administraciju NKOJ-a, dok to Tito nije uspeo potpuno da postigne u razgovorima sa komandantom Sredozemlja, generalom Vilsonom, kada je bila reč o Istri. Takvom obavezom otvorena je mogućnost da britanska i američka strana na isti način zatraže dozvolu za ulazak njihovih trupa na teritoriju Jugoslavije. Narodnooslobodilačka vojska Jugoslavije je od Sovjetskog Saveza dobila teško naoružanje, topove, tenkove i avijaciju, a obećano je kompletno naoružanje deset pešadijskih i dve vazduhoplovne divizije.
Od svih Staljinovih predloga, Tito jedino nije mogao da prihvati kralja i obavezu da Šubašić bude predsednik zajedničke jugoslovenske vlade.
Uvidevši da Britanija gubi uticaj na Balkanu pred brzim napredovanjem Crvene armije, Čerčil je 9. oktobra 1944. požurio u Moskvu da zaštiti britanske interese i da se sa Staljinom dogovori o podeli interesnih sfera u srednjoj Evropi i na Balkanu. Na predlog Čerčila, postignut je dogovor da uticaj u Jugoslaviji bude po 50 odsto. U zajedničkom kominikeu za Jugoslaviju kratko piše: “Obe vlade su se saglasile da u Jugoslaviji vode zajedničku politiku u cilju koncentracije svih snaga protiv Nemaca i u cilju rešavanja unutrašnjih teškoća Jugoslovena putem ujedinjenja jugoslovenske kraljevske vlade i Narodnooslobodilačkog pokreta”.
Kad smo kod bečkih štala, u svakom slučaju bolje je 10000 godina čistiti bečke štale, nego 500 godina davati ženu prvu noć Arnautima i Turcima. Nemam sad vremena za ove druge gluposti ću ti poslije odgovoriti. Živ mi bio 43% Turkmen.
jedan prilog
Nikola Tesla je bio veliki svetski naucnik,ali u isto vreme veliki osobenjak.Susta suprotnost isto tako velikog naucnika i Srbina Mihajla Pupina. “Kada si u Rimu,zivi i radi sto Rimljani rade”. On se nije i Americi snasao i na kraju je pao na prosjacki stap,usamljen i ostavljen od svih. Preko puta njegovog malog hotela bio je park gde je hranio svaki dan golubove. Tada u New Yorku nije ni bilo mnogo automobila,a bio je i rat.Svojom ne paznjom udario ga je auto. Od posledica tog udara umro je na Pravoslavni Bozic,7 Januara 1943 g.Imao je 87 godina.
Godinama ga je mesecno izdrzavala ambasada Kraljevine Jugoslavije iz Washingtona i ambasador Fotic. Paradoks je bio da je 1943 g. dosao u USA Sava Kosanovic,Titov izaslanik i Teslin daljnji rodjak.On ga je naveo da potpise podrsku Titu i partizanima. Zadnja poznata slika Nikole Tesle je bila na jednom prijemu gde je na slici Tesla sa Kraljem Petrom Drugim,ministrom Ivanom Subasicem i Savom Kosanovicem.
Na skoro samim vodopadima Niagare Falsa otkriven je impozantan spomenik Nikole Tesle,rad mladog Hamiltonskog vajara Drajzdela. Drajzdel je pobedio na konkursu gde je bilo preko 20 raznih radova.Druga je bila vajarka iz Beograda(zaboravio sam joj ime) ciji je spomenik Tesle sada na Beogradskom aerodromu i oko koga se digla velika prasina jer nije bilo konkursa. Moja malenkost je poklonila Teslinu sliku,rad Beogradskog umetnika Tapija koja se sada nalazi u Niagarskoj gradskoj kuci obesena na vidnom mestu. Sam spomenik na Niagari Falsu je idejni prodjekt S.N.O., Niagarske Srpske crkveno-skolske opstine sv. Djordje. Srpska vlada je dala poklon od 50. hiljada dolara na dan samog otkrivanja spomenika. Spomenik kosta oko 250. hiljada dolara.Niagarska gradska opstina je poklonila zemljiste. Kako cujem jos se skupljaju novcani prilozi da se sve isplati. Spomen ploca ce biti na Srpskom i engleskom jeziku koje ce citati Milion ipo turista koji svake godine dolaze u poseti Nijagarinim vodopadima.
Doprinos *likova* koje je glumio Orson Vels
pozajmljen komentar
…………………………………………………………………
kao nije zločinac
svi vi koji veličate ”čiču” da li ste se zapitali koliko je ljudi nestalo pod njegovom komandom, komandom njegove desne ruke kalabića? Skoro da niko od moje najbliže familije nije preživeo čiču i kalabića pred kraj rata u aranđelovcu, zbog njih nikada nisam upoznao dedu čije ime nosim stričeve tetke i mnoge druge rođake. da se razumemo ni komunisti nisu cveće sve što su moglu oteli su nam nakon rata kuće zemljište, firme ma mnogo toga i oni su pubijali mnoge ali ne veličajte zločinca samo zato što se anti komunisti
Matija Reljkovic napisao jos 1761 .
Jer Slavonac ne da svoje dice,
da se idu učiti A, B, C,
nego ima običaj ovaki:
kad mu rekneš, odgovori svaki:
„Ni moj otac nije znao štiti,
al je mogo malo bolje piti;
naši stari nisu pisat znali,
al su bolje neg mi sastajali“.
O Slavonče! ti se vrlo varaš,
kojigod mi tako odgovaraš.
Naši stari jesu knjigu znali,
serbski štili, a serbski pisali;
al vi sada nikako nećete
neg za nemar svakoja mećete.
Osjecam obavezu da ostalim komentatorima Pecata navedem razlog sto se sada nazivam Senka II. Razlog je administrativne prirode. Naime, pod nazivom Senka sam bila napisala jedan komentar da je Petra I dosadan kao jedna fizioloska reakcija koju svi mi iskusimo kad jedemo npr nezrelo voce , pa onda moramo cesto posjecivati toalet.Priznajem da sam zasluzila da me administratori kazne zabranom da komentarisem pod tim imenom jer se nisam lepo ponasala. Dakle , s pravom su me izbacili iz pisma kad sam koristila pravi naziv te fizioloske reakcije iako jos uvijek tvrdim da je Petar I dosadan kao ta fizioloska reakcija.
Jure je opet polupao loncice kad kaze da su Srbi davali pravo prve bracne noci Turcima. Radi se u stvari o hrvatskim kmetovima i njemackim i madjarskim plemicima( nek ponovo pogleda film ” Seljacka buna” a moze slobodno i “ U registraturi” posto je pravi otac Ivice Kicmanovica bio onaj katolicki pop a ne onaj zagorski seljak koji ga je othranjivao )
A Srbi imaju istorijsko kazivanje o takvom problem ( Ture ,mlado kojeg je rodila Srpkinja Ropkinja ali je kao Turcin i priznat) u sledecoj pjesmi iz 14 veka :
Kad Lazaru odsekose glavu
Na ubavu na polju Kosovu,
Od Srblja se niko ne desio,
Vec se desi jedno Ture mlado, —
Jeste Ture, al je od robinje,
Rodila ga Srpkinja robinja ;
Pa besedi tursko momce mlado :
” Aoj, Turci, moja braco draga,
Ovo j’ glava jednog gospodara,
Grehota je od Boga jednoga.
Da je kljuju orli i gavrani.
Da je gaze konji i junaci.”
Uze glavu svetoga Lazara,
Zavi u skut kolaste adzije
Pa je nosi do vode kladenca,
Spusti glavu u vodu kladenac.
Stajala je glava u kladencu
Lepo vreme cetrdeset leta,
A ubavo na Kosovu telo, —
Nit ga jedu orli ni gavrani,
Nit ga gaze konji ni junaci.
A, el moze bez glumaca ?
Do početka oktobra 1941. godine K. Pećanac je imao 3000 četnika, a po izveštaju Feldkomandanture 809 od decembra 1941. godine, imao je 36 odreda sa oko 6100 naoružanih ljudi,131 od kojih su mnogi bili mobilisani. U svakom srezu bio je po jedan, a u Toplici, Kosanici i leskovačkom kraju i po više četničkih odreda. Sa malim izuzecima svi su revnosno izvršavali obaveze koje je Kosta Pećanac preuzeo u Pločniku. Ubijali su zarobljene partizane i masovno hapsnli saradnike NOPa, koje su predavali Nemcima, za šta su dobijali i nagrade. U pismu jednog četnika piše: „Iz Niša sam došao, posao završio, pa čak od Nemaca dobio 5.000 dinara, to mi je rskao da tražim vojvoda Čegarski, jer su i oni tamo dobijali”.132 Vojvode su takođe tražile da im se isplati pripadajuća nagrada.133
Kada se u Beogradu 6. jula 1942. godine razgovaralo o plaćanju četnika, komandant kvislinške žandarmerije je posebno pohvalio Korvinski i Vidovački četnički odred i izrazio spremnost da ih on plaća.154 Nemci su veliko povernje imali i u četničkog vojvodu Mihajla PopovićaMiku Jastreba, sveštenika, koji je počinio teške zločine u Blacu i okolini. On se hvalio da Je prvi počeo borbu protiv partizana, terao je narod da kulukom prevozi u Niš rekvirirano žito. Po nedelima su u kosaničkom srezu posebno upamćeni četnički odred Branka Mrđenovića, aktivnog konjičkog kapetana bivše jugoslovenske vojske, koji je u Pločniku sa Kostom Pećancem učestvovao u dogovoru o saradnji sa Nemcima, kao i odred Arse Maričića, koji je vremsnom sve više popunjavan nedićevcima i ljotićevcima, tako da je 1944. godine tretiran kao ljotićevski odred. Ova dvojica su izrekli više od 160 smrtnih presuda saradnicima NOPa. Ništa manje okrutni nisu bili ni vojvoda Mašan Đurović sa područja Ibarske doline i Kopaonika, zatim poručnik bivše jugoslovenske vojske Jordan Kimić iz Kozjačkog četničkog odreda u leskovačkom kraju i retkocerski vojvoda Sava Milovanović i mnogi drugi.135
Međutim, i pored tih karakteristika većine odreda, Pećančev četnički pokret se još od septembra 1941. godine počeo da raslojava, a broj odreda se smanjivao, jer su neke četovođe i vojvode, suočene sa zahtevom da služe okupatoru, počeli da sarađuju sa partizanima,136 dok su mnogi odredi nestajali pod snažnim udarcima partizana.
A može li Jure da nam objasni zašto misli da je bolje biti Hrvat,
nego Turkmen? A da pri tome ne poteže nacističko-genetske razloge
tako uobičajene u Hrvata.
Da nije bilo 20-og veka, možda bi i moglo da se kaže da su Hrvati
bili na dobrom putu. Taj vek, međutim, u kojem su počinili zločine
nad milionima vezanih civila, žena i dece,vratio ih je u krapinske
špilje, i definitivno zaustavio u razvoju.
Mi smo Srbi, Hrišćani, Pravoslavci, i pored Jermena, Sirijaca,
Kopta, a u manjoj meri Grka i Rusa, najbliži smo iskonskom hrišćanstvu. Mi verujemo u prvih 1000 godina hrišćanstva.A vi
Hrvati verujete u politikantske dogme, i to nazivate katoličanstvom.Mi Srbi, bili bismo najsrećniji, da prema vama
Hrvatima možemo da izgradimo kineski zid, i tako zaustavimo uticaj
Huna i Avara na one slabije obrazovane i neuke delove srpskog
Naroda, oličene u “drugosrbijanskoj” “intelektualnoj””eliti”.
O PRAVU PRVE NOĆI u zapadnoj civilizaciji gdje je nedvojbeno za razliku od Srbije Hrvatska uvijek pripadala Encyclopædia Britannica piše i zaključuje da je taj običaj postojao u nekim primitivnim društvima, ali da nikad nije bio raširen u srednjovjekovnoj Europi, te da je možda samo nakratko postojao u nekim područjima Francuske i Italije u ranom srednjem vijeku. Gospođo draga nešto ste pobrkali, rani srednji vijek nije vrijeme Franje Tahija. Seljačka buna je bila koliko ja znam u 16. stoljeću. Naravno da kasni srednji vijek na zapadu ne znači to isto istočno od Drine tamo su turski vilajeti.
Komentar u stilu bla, bla, bla…………… što moj Vlado uglavnom ne zaslužuje odgovor. Što se tiče kineskog zida dobra ideja samo ju je trebalo ostvariti prije nego što ste bježeći od Turaka došli u hrvatske zemlje. “Tko o čemu kurva o poštenju” tako i oni nepismeni do 20. stoljeća o kulturi i pismenosti.
Izgleda da Jure nije gledao čak ni “Brave Heart”.
Da jeste, znao bi da su u srednjem veku Englezi
radili Škotima, sve potpuno isto, što su Turci
radili Srbima, jer je tada i nivo kulture,obrazovanja, pismenosti i humanosti, bio
isti svuda u Evropi, pa i čitavom svetu.Španski
su Konkvistadori, namećući katoličanstvo ognjem i
mačem, starim kulturama Inka, Maja i Asteka,
razapinjali “konjma na repove”, potpuno isto što su
i Turci nama radili.I nismo mi osvajali hrvatske
prostore. Dapače,Jure.Naši su Manastiri, Krka,
Krupa i Dragović, izgrađeni na našoj ličkoj zemlji
mnogo pre dolaska Turaka na Balkan, u vreme kada
tamo nije živeo nijedan Hrvat.I otkud ta potreba
da nas Hrvati sameravaju sa ” zapadnom kulturom ”
kad mi Srbi sa velikim ponosom baštinimo najveću
kulturu toga doba- vizantijsku.Nije ni za poredit.
*utrka* sa ustasama, ko ce vise…?
Postoje i primeri uništavanja partizanskih bolnica od strane četnika. Jedan od njih je sledeći:
Od svog jataka iz seoceta Krčana s Plješevice, jugoistočno od Udbine, Obrada Radočaja, saznao je da je u 16 kuća tog sela smješteno oko 90 teških ranjenika. Ti ranjenici su za vrijeme operacije “Morgenštern” bili desetak dana u jami, pod zemljom, s petnaest bolničarki. Djevojke, mahom skojevke, iz Kurjaka i okolnih sela iz podzemne bolnice su ranjenike na rukama prenijele u Krčanu. Grupa partizana — bolnička straža — bdjela je na Trnovoj poljani, čuvajući prilaz Krčani od Lapca preko Kuka i Visuća. Lukica Popović je na to bio upozoren, pa je četnike doveo zaobilaznim putem. Upali su u Krčanu oko 10 sati 2. juna. Zaklali su 36 ranjenih partizana. Žene i starci iz Krčane su na brzinu sakrili 56 ranjenika. Četrnaestogodišnja Pera Radočaj je legla na nekoliko ranjenika, i tako ih spasila. Lukica Popović je znao da je djevojčica bolesna, pa nije izvršio premetačinu. U Krčani su ubijena i dva liječnika, dr Josip Kajfeš i dr Zupe. U kući četničkog špijuna Obrada Radočaja zaklan je teško ranjeni komesar 8. divizije NOVJ Aleksa Backović.
Vojvoda Momčilo je pohvalio Lukicu Popovića, a tri mjeseca kasnije uručio mu je pismeno priznanje o odlikovanju Obilićevom zvijezdom.” (Jovo Popović: Pop izdaje)
Ljudi manite zajebanciju sa Juretom. Pa valjda imate neku bolju opciju večernjeg provoda od njega… Nespretno se isprojektovao, a vi udariste u dokazivanje nedokazljivog – nedokazljivom. Svojevremeno sam napisao da se ne treba upuštati u raspravu sa budalom iz dva razloga: Prvi – spustiće te na svoj nivo i Drugi – dotući će te svojim iskustvom…”DE FAKTO” i “DE IURE”
Pazite samo kakvi su “argumenti” čistačima bečkih štala, u tim “argumentima” svoje dokazane kvalifikacije kače drugima. To ne treba ni da čudi jer koeficijent inteligencije čistačima bečkih štala je ravan birtijskoj temperaturi. Pa čistači bečkih štala su hibridi koji se ničega ne stide, i što se tiče kurvanja od kako je svijeta svako zlo na planeti koje se pojavilo imalo je svoje vjerne degeneričke sluge, a to su čistači bečkih štala. Svako zlo, isti ti čistači bečkih štala su dočekivali sa baklavama i cvijećem. I naravno da su čistači bečkih štala kako to reče jedan mali čistač zavedeni u “Encycoplaedia Britannica” i to samo jednom sintagmom koja glasi: “sačuvaj me Bože kuge, gladi i hrvata”!
A koju krizu identiteta imaju hibridni hrvati najbolje pokazuje primjer u zapadnoj Hercegovini gdje i dan danas slave Božić sječom i loženjem badnjaka, a to im je ostalo od njihovih pradjedova Srba, koji su bili svetosavci.
Uopšte ne čudi što mali hibridi koji su od pamtivjeka čistači štala mlate praznu slamu, treba to i shvatiti jer jedino u čemu su eksperti je proizvodnja govana. Pa je očigledno i ovaj nesretni čistač bečke štale zaglavio u pun bazen govana zajedno sa jednim malim Brozovim pionirom, a nema ko da im kaže da ne talasaju, jer svašta se proguta.
Stoga bez talasanja u takvom bazenu.
Jure, ne mozes sada izbrisati cinjenicu da su Hrvati i u ranom i u kasnom a i u srednjem srednjem vijeku bili kmetovi. I da, to je bila zapadna civilizacija , tu si u pravu.
Kao kmetovi , oni nisu posjedavali vlasnistvo , nego su sami bili posjedovani, malo bolje tretirani i posjedovani nego sto je bila tretirana i posjedavana stoka. Vlasnik kmetova je bio plemic. Potrefilo se da na teritoriji koju sada nazivas novom drzavom Hrvatskom, plemici nisu bili ni Hrvati a ni Srbi nego su plemici bili Nijemci ili Madjari,( jedino Zrinski su bili plemstvo) . Srbi su bili vise svjesni svog identiteta i drzali su se cvrsce pa zato nisu bili kmetovi. Moje porijeklo vodi iz sela , srpskog sela u Slavoniji koje je u pisanim zapisima prvi put spomenuto 1422. Ti srpski seljaci nisu bili kmetovi nego slobodni seljaci. Posjedavali su zemlju koju su obradjivali i nisu imali obaveze o kojima ovde govorimo da su kmetovi imali. Kazem da pogledas ponovo Seljacku bunu, jer je u tom filmu ispravno prikazan polozaj hrvatskih kmetova i zasto su se pobunili i kako je ta buna zavrsila.
To sto uporno tvrdis da su Srbi dosli u Hrvatsku samo bjezeci od Turaka- nije istorijska cinjenica . Pravo stanje se moze naci u beckim arhivima ali novim hrvatskim istoricarima to izgleda ne pada na pamet jer se boje sta ce tamo naci .I stalno tupis da smo bili nepismeni – sto isto ne odgovara istini.
U prijasnjim komentarima dala sam na citanje pjesmicu Matije Reljkovica kojom je jos 1761 kritikovao svoj srpski narod zbog ignorancije sto se tice nepismenosti. Ali je kritika iz 18 st – urodila plodom . U 19 st grade se mnoge skole i tamo predaju srpski pravoslavni svestenici. Skole se nazivaju ” Opce pucke skole” U mom kraju prva skola otvorena je 1854. godine, prvi ucitelj je bio Jovan Mesterovic, svestenik Srpske pravoslavne crkve.
Kako je bilo u Zagorju- ne znam i ne mogu o tome da pisem.Ali kao sto sam rekla- becki arhiv sadrzi sve podatke.
To sto su ovakve cinjenice o kojima ja pisem- potisnute iz javnosti , sto zbog ustasa , sto zbog Tita , tebi ne daje pravo da izvrces i da pljujes po tome.
Zar nije dovoljno sto ste nas istrebili nego jos i dokaze o samom nasem postojanju hocete da unistite?
Time ste Vi, Hrvati nadmasili sve prijasnje genocide.
Amerikanci su istrebili Indijance ali nisu nametnuli svijetu ideju da Indijanci nisu ni postojali, Nacisti su istrebili 6 miliona Jevreja ali nisu uspjeli nametnuti ideju da Jevreji nikada nisu postojali na tlu Evrope.
A eto sad imamo trend u Hrvata da hoce da dokazu da Srbi nisu ni postojali u Hrvatskoj a ako i moraju priznati da jesu , onda se trude da umanje broj ili da dokazu da je to bila nevazna , nepismena i nesvjesna skupina ljudi koja nije imala neki vece znacenje u istoriji te teritorije. Sram Vas bilo.
Da su četnici đenerala Draža Mihailovića bili jedini antifašistički pokret tokom 2. sv. rata, najobjektivniji dokaz je knjiga slovenca, doktora Aleksandera Bajta koja nosi naziv “Bermanov dosije”.
Aleksander Bajt je bio čuveni slovenački ekonomista i najeminentniji makroekonmista bivših jugoslovenskih prostora. U Bermanovom dosijeu, Bajt je priznao da je bio četnik i jedan od najboljih Dražinih obavještajaca stacioniran u Rimu. Takodje Bajt je iznio činjenice gomile sklopljenih saveza Brozovih komunista sa ustašama i nacistima. I Brozove partizane je opisao kao fanatičnu, bolesno organizovanu sektu, a to smo mi Srbi itekako osjetili na svojoj koži u umobolnoj SFRJ.
Da su Broz i njegovi mlinari i livadari tjesno saradjivali sa ustašama i nacistima govori i sastanak 1943. godine u Zagrebu na kojem su ispred Brozovih komunista (seoskih varalica) sprorazum sa šizoidnim Pavelićem i nacistima sklopili Koča Popović, Đilas i Velebit. Na tom sastanku dogovorili su se o zajedničkim borbenim akcijama protiv saveznika ukoliko bi se oni iskrcali prvi na Jadransku obalu. Takođe vrlo važno je napomenuti i odlazak austrijskog kopileta Broza u Vatikan 1944. godine kada je sa tadašnjim papom sklopio sporazum o organizovanju “pacovskih kanala” za spašavanje šizoidnih ustaša i za amnestiranje ustaša i njihovih zločina prelaskom u Brozovu komunističku sektu. Naravno i u to smo se uvjerili, jer austrijsko kopile nikad nije posjetio Jasenovac, niti se poklonio sjenama jasenovačkih žrtava, stradalih od vatikansko-ustaških kama.
Orson Vels je takođe dao veliki doprinos borbi
protiv enormnog debljanja u Americi( nisam nigde u
Evropi video toliki broj grozno debelih,kao u
Americi).Jednog dana doneo je u studio, gde je pored njega radilo još mnogo debelih, veliku teglu
(500 kom.)sitnih zelenih pilula za mršavljenje.
Kad su ga pitali “How it works”,odgovorio je da
moraju svako jutro kad se probude, da prospu svih
500 kom.” all over the place “,ostave praznu teglu
na vrh ormara, i pokupe pilule “just one at the time”-jednu po jednu, i vrate ih u teglu.
JURE, ti i dalje pises gluposti i mislis da to ovde nekoga pogadja. Stvar je u tome sto mi ovde znamo istinu o nama i sto su nam poznati veliki kompleksi kod Hrvata zbog ogromne inferiornosti u odnosu na Srbe. S obzirom da je svo tvoje znanje proisteklo iz citanja “naucnih radova” hrvatskih “pisaca”, ne bi bilo na odmet da vidis sta se o istim temama pise u svetu i okruzenju.
– Treba da znas da se u Hrvatskoj pise i govori SRPSKIM knjizevnim jezikom i pise SRPSKOM LATINICOM. Ukoliko sumnjas u navedeno, pokusaj da saznas kako se u hrvatskim sredinama (a to nije teritorija danasnje Hrvatske, nego Sljeme i okolina) govorilo i pisalo do sredine 19. veka kada je usvojen srpski knjizevni jezik za knjizevni jezik i kod Hrvata. Do tada je narod ucio Nemacki i Francuski, sluzbeni jezik je u kraljevini bio ugarski, a na hrvatskoj teritoriji – LATINSKI (jedini u svetu ste se odrekli svog i koristili tudji, mrtav jezik). Svog narodnog jezika, hrvatskog (kajkavskog) su se uceniji Hrvati stideli i nisu ga koristili niti znali. Procitaj malo o ILIRSKOM pokretu i pisanje LJUDEVITYA GAJA (Nije Srbin ali je sagledao lepote i bogatstvo srpskog jezika). Pokusaj da pronadjes fantomske “recnike hrvatskog jezika” iz perioda pre druge polovine 19. veka. Recnike srpskog jezika iz perioda 15., 16., 17., 18. itd ces lako naci i lako ces se uveriti da je to isti onaj jezik kojim se svi ni danas zajedno sluzimo. To sto se danas srpski jezik negde naziva hrvatskim, bosanskim ili crnogorskim vise govori o bolesnim umovima vladajucih garnitura u tim republikama i o njihovoj potrebi da svemu daju nacionalno ime kako bi im drzave “imale jace temelje. Ovo ocigledno nece moci da traje jos dugo jer je proslo vreme titoistickog bratstva i jedinstva i bolesne tolerancije. Hrvatska je zahvaljujuci jednom jeziku pripojila sve one oblasti koje su bile pod austrougarskom vlascu, bez obzira sto Dalmacija i Slavonija niokada nisu imale veze sa malom Hrvatskom Pisuci i sireci lazi o Velikoj Srbiji stvarala je veliku Hrvatsku. Pokrenuta je ogromna masinerija “naucnika i pisaca” koji su stvarali temelje buduce drzave. Deo te price je svojatanje Dubrovnika i njegove knjizevnosti i pored toga sto su se svi ti dubrovcani osecali i izjasnjavali kao SRBI. Kome jae do istine lako ce u dubrovackim knjigama pronaci podatak da u njemu do drugog svetskog rata nije bilo deset Hrvata. Komunisticka vlast je nalozila da se na popisima svi katolici pisu kao Hrvati, bez obzira na veliki broj Srba katolika u Dalmaciji, Busni i ostatku Hrvatske. Stanovnici B i H se i danas medjusobno nazivaju pravoslavci, muslimani i katolici. Razlikuju se po veri ali znaju da su jsvi srskog porekla
JURE, ti i dalje pises gluposti i mislis da to ovde nekoga pogadja. Stvar je u tome sto mi ovde znamo istinu o nama i sto su nam poznati veliki kompleksi kod Hrvata zbog ogromne inferiornosti u odnosu na Srbe. S obzirom da je svo tvoje znanje proisteklo iz citanja „naucnih radova“ hrvatskih „pisaca“, ne bi bilo na odmet da vidis sta se o istim temama pise u svetu i okruzenju.
– Treba da znas da se u Hrvatskoj pise i govori SRPSKIM knjizevnim jezikom i pise SRPSKOM LATINICOM. Ukoliko sumnjas u navedeno, pokusaj da saznas kako se u hrvatskim sredinama (a to nije teritorija danasnje Hrvatske, nego Sljeme i okolina) govorilo i pisalo do sredine 19. veka kada je usvojen srpski knjizevni jezik za knjizevni jezik i kod Hrvata. Do tada je narod ucio Nemacki i Francuski, sluzbeni jezik je u kraljevini bio ugarski, a na hrvatskoj teritoriji – LATINSKI (jedini u svetu ste se odrekli svog i koristili tudji, mrtav jezik). Svog narodnog jezika, hrvatskog (kajkavskog) su se uceniji Hrvati stideli i nisu ga koristili niti znali. Procitaj malo o ILIRSKOM pokretu i pisanje LJUDEVITYA GAJA (Nije Srbin ali je sagledao lepote i bogatstvo srpskog jezika). Pokusaj da pronadjes fantomske „recnike hrvatskog jezika“ iz perioda pre druge polovine 19. veka. Recnike srpskog jezika iz perioda 15., 16., 17., 18. itd ces lako naci i lako ces se uveriti da je to isti onaj jezik kojim se svi ni danas zajedno sluzimo. To sto se danas srpski jezik negde naziva hrvatskim, bosanskim ili crnogorskim vise govori o bolesnim umovima vladajucih garnitura u tim republikama i o njihovoj potrebi da svemu daju nacionalno ime kako bi im drzave „imale jace temelje. Ovo ocigledno nece moci da traje jos dugo jer je proslo vreme titoistickog bratstva i jedinstva i bolesne tolerancije. Hrvatska je zahvaljujuci jednom jeziku pripojila sve one oblasti koje su bile pod austrougarskom vlascu, bez obzira sto Dalmacija i Slavonija niokada nisu imale veze sa malom Hrvatskom Pisuci i sireci lazi o Velikoj Srbiji stvarala je veliku Hrvatsku. Pokrenuta je ogromna masinerija „naucnika i pisaca“ koji su stvarali temelje buduce drzave. Deo te price je svojatanje Dubrovnika i njegove knjizevnosti i pored toga sto su se svi ti dubrovcani osecali i izjasnjavali kao SRBI. Kome jae do istine lako ce u dubrovackim knjigama pronaci podatak da u njemu do drugog svetskog rata nije bilo deset Hrvata. Komunisticka vlast je nalozila da se na popisima svi katolici pisu kao Hrvati, bez obzira na veliki broj Srba katolika u Dalmaciji, Busni i ostatku Hrvatske. Stanovnici B i H se i danas medjusobno nazivaju pravoslavci, muslimani i katolici. Razlikuju se po veri ali znaju da su jedan narod, srpski. To sto hrvatski istoricari pisu o Drini kao zapadnoj granici srpskog naroda to je neka prica za internu upotrebu. Odakle srpski manastiri Krka, Krupa i drugi u tim krajevima i iz kog su perioda. Pisati o nasilnom pokrstavanju Hrvata u pravoslavce iz kojih su nastali Srbi je smesno i bolesno. U kom periodu nase istorije je to bilo moguce na prostorima koji su vekovima bili pod austrougarskom vlascu i snaznim uticajem Vatikana. Ova prica sluzi samo za prikrivanje masovnog pokatolicavanja (istrebljenja, proterivanja i asimilacije) pravoslavnih Srba. Da citas malo vise znao bi da je Zagreb (u anticko doba) bio Servitium (srbinovo), Sarajevo (Serbino), reka Una (Srbica), Bihac (Srb) itd
Nadam se da ti ovo, za sada, dovoljno govori o pismenosti jednih i drugih i o tome ko je dosao kod koga i na ciju teritoriju.
Mi se odavde smejemo naucnim radovima hrvatskih “naucnika”, mada je ocigledno stvar vec postala ozbiljna, zbog velikog broja takvih kao sto si ti koji sve uzimaju zdravo za gotovo.
Sreca je samo u tome sto je cela ta prica iskljucivo za internu upotrebu i nece biti dugog veka.
postoje *doprinosi* ali i *samodoprinosi*…?
……………………………………………………………………………………………………………………
Premijer Rusije Vladimir Putin je savetovao Amerikancima da čitaju „poštene knjige”, koje bez laži i patetike pričaju o Drugom svetskom ratu. „Sećanje na Drugi svetski rat, na strahovite slike, tragični dah vremena – zauvek su zacrtana u memoarima očevidaca. U njihovim pismima, pričama” – govori se u članku premijera objavljenog u američkom časopisu „Drugi svetski rat”. Putin je pozvao da se čitaju knjige o velikim mukama običnog sovjetskog vojnika („A zore su ovde tihe” Borisa Vasiljeva, „Ubijeni kraj Moskve” Konstantina Vorobjova) i o teškim misijama vojne kontrabaveštajne službe („Momenat istine” Vladimira Bogomolova). On je naglasio…
Uzalud va trud svirači. Dokazujete nedokazivo. Evo malo podataka o prisustvu pravoslavaca preko Drine prije pada Bosne 1463. godine.
Sematizam Banjalucko-Bihacke Srpske mitropolije iz 1901. godine kaze: U Pounju, kao i u cijeloj Bosanskoj Krajini, nije bilo pravoslavnog naroda prije Turaka. Ti su krajevi potpadali pod Hrvatsku kraljevinu.
Arhimadrit Ruvarac kaze: Nema Srba u Bosanskoj Krajini.
Vladimir Ćorović kaze: Da nema dokaza da je u Bosni prije Turaka postojala jedna, znači iti jedna pravoslavna bogomolja.
M. Dinić srpski povjesničar kaze: Ne treba gubiti iz vida, da u Bosni nije bilo u Tvrtkovog doba pravoslavnih.Za nas je ovo pitanje definitivno rešeno.
A sta kazu ostali uceni ljudi u to doba.
Carigradski patrijarh Genadije Skolarious u pismu Sinajskim monasima kaze, da kadugeri(Bosanski krscani) Huma, nisu pravoslavne vjere. Sami Srpski historičari nam kazu, da nema pravoslavlja u Bosni prije Turske, a evo ga Skolarious Carigradski patrijars, kaze da nema pravoslavnih niti u Humu.
Pismo Ivana Kapistrana branitelja Beograda Papi Kalikstu III od 4.7.1455. godine u kojemu Kapistran kaze: Bosanski krstjani nijesu pripadnici Istocne crkve, dapace da oni radije vole umrijeti u nevjeri, nego prihvatiti vjeru Rasana.
Sava Nemanjic osniva 7 Biskupija SPC, a nijedna u Bosni.
Sava Nemanjic salje episkopa Hilariona u Ston da preobrati pripadnike Rimskog obreda tamo. Nakon 22 godine pravoslavni episkop se vraca, i kaze da nije preobratio nikoga, i da tamo vladaju “raskolnici”. Kako sam kaze: “Ni vrh’ovine n’ima, ni biri, ni jedinog dohodka niotkuder”. U 22 godine rada SPC koja je osnovana za Save, nijednog dukata nisu dobili iz Stona, a svi su bili katolici. Toliko za sad o prisustvu Srba u Bosni, a o Hrvatskoj da ne pričamo. Citirati Deretića, Milojevića i ostale novoromantičare je stvarno neozbiljno, pa vani vam se rugaju zbog njih.
pozajmljen komentar
Za ono sto sam vise nego siguran,odnosi se na muslimansko stanovnistvo sa prostora Crne Gore i Hercegovine. Bosna je vec malo slozenija po tom pitanju ali treba da znas da je u Bosnu doslo mnogo muslimana iz Srbije posle 1804. Ukljucujuci i Beogradjanina, efendi Aliju (govorimo o pretcima, naravno).
Ali vi oet po 1000000+ put zaboravljate jednu “minornu” cinjenicu….. cak i da su neki od danasnjih muslimana bili bogumili, oni su opet srpskog ETNICKOG poreka. Ukratko, svi oni koji su slavili krsnu slavu itekako imaju dodira sa Srbima. A sada vi malo potrazite, jesu li Bogumili slavili krsnu slavu ili nisu.
Ne mogu svaki put svakom od vas ponaosob da postujem podatke koji su vec objavljivani na forumu.
Ja za pokatolicene Srbe nemam sta da kazem,oni su odavno rekli sve o sebi. Kome nije svoja vera i nacija sveta takvima nista nije sveto,a i kako ce biti kad popljujes svoje. Oni su toliko glupi,a da nisu ne bi veru menjali,da misle da im germani ne znaju poreklo? Kojim i cijim jezikom govoris Jure? Taj tvoj “hrvatski postoji isto koliko i americki,australijski,austrijski,kineski,crnogorski,bosnjacki! Ali verujte braco Srbi da ovakvi nisu komentara vredni!
Nije to samo kompleks inferiornosti u Hrvata, njihovi kompleksi su daleko slozenije prirode.Vjerujem da prevladava kompleks krivice. Zato se ovakvi kao Jure i Kure i javljaju . Mora da je odvratno zivjeti u novoj drzavi Hrvatskoj danas . Nije lako opravdati cinjenicu da je samo prije 20tak godina drustvo bilo etnicki razlicito a sada nije. Da je komsija ili dalji rodjak bio Srbin a sad ga vise nema, da su stanovi i kuce bili od tih nekih sada nepostojecih Srba, da pravoslavne crkve i groblja koje hrvatski ” huligani” preko noci unistavaju – jos uvijek postoje pa makar i kao rusevine, da neobradjena zemljista imaju vlasnika koji vise ne moze da zivi medju njima( Znate li da su bili doneli zakon kojim se oduzima pravo vlasnistva na zemlju ako nije obradjena? Puno Srba je ostalo bez vlasnistva nad zemljom u zadnjih par godina upravo zbog tog zakona)Ona bijedna teorija da su svi Srbi -cetnici( sa meko c)se izlizala i pokazala kao nedostatna, teorije o istorijskom postojanju i identitetu Hrvata su pune rupa, izmisljaju nove rijeci u pravopisu tako da obican Hrvat ima problema da razumije nove rijeci( slicno kao sto je Gebels jedno vrijeme radio za Nijemce , ali su uvidjeli glupost i morali odustati zbog apsurdnosti takvog procesa)
Sto se tice ekonomije- sad vidimo da i nakon sto su od Srba pootimali sta su stigli- opet im nije dovoljno da lepo zive,pa protestvuju, kazu da su gladni i traze novu vladu.Pa, Kosorka im zivi u stanu otetom od srpske familije…
Sto se tice religije- tu se jos uvijek drze katolicke crkve, ali se mora priznati da ce ih kad tad stici ovaj proces koji se dogadja u svijetu. Katolicka crkva je u zadnjih nekoliko godina pretpila velike poraze zbog otkrivanja seksualnog zlostavljanja djece od strane katolickih popova po svijetu…doci ce to i do Hrvata eventualno.
Sto se tice istorije- nije lako novim hrvatskim istoricarima izmisliti poglavlja u istoriji a da barem podsjecaju na istinu. Imali su legendu o Kraljevini Hrvatskoj od prije hiljadu godina a u zadnjih sedamdeset godina samo imaju dokumentaciju o svojim zlodjelima i sto je najgore i svijet zna za njihova zlodjela.I kad pokusavaju da prikazu da su Ustase i Cetnici bili jednaki- ne moze se zaobici istina da Cetnici nisu drzali koncentracione logore za Srbe , Jevreje i Cigane a Ustase jesu , niti cinjenica da su Cetnici u Srbiji tamanili i Srbe a Ustase nisu dirale u nekoj vecoj mjeri svoje Hrvate…Ili njihova teorija da je Srbija izvrsila agresiju na Hrvatsku u devedesetim- kad nije istina jer se u svakom momentu moze dokazati da su se u Krajini i po Slavoniji sa hrvatskim braniteljima borili Srbi- branitelji koji su rodjeni na tom prostoru . Nesreca je sto Srbi-branitelji nisu imali podrsku medjunarodne zajednice pa su izgubili rat.Ali to opet ne dokazuje agresiju Srbije.
Sto se tice kulture – nije lako izbrisati u ljudima sjecanje na ” srpske ” stihove i muziku, svi oni pamte s nostalgijom povezanom sa dobrim starim vremenima kad se lepo zivelo : “Mile voli disko, disko a ja kolo sumadijsko…, po novohrvatskim svadbarskim video zapisima uvijek mozete naci isti model: dok su svadbari trezni- pjevaju hrvatske pjesme, kad se malo podnapiju i opuste cuje se : “Prokleta je Amerika i zlato sto sjaaaa..aaa.”i slicno.
Balasevica slusaju i kad su trezni….A znamo da Vasa Ladacki ni uz njihovu najbolju volju ne moze biti proglasen za Hrvata.
Draža opran
deterdžentom
Pukovnik u penziji i istoričar Jovan Radovanović navodi razloge protiv rehabilitacije Dragoljuba Mihailovića. Istoričari srednje generacije oprali su deterdžentom Dražu Mihailovića i misle da su očistili istoriju. Draža je izmislio crne trojke, mučio je svoj narod, sarađivao sa okupatorima i sastajao se tajno sa Nemcima
ISTORIČARI srednje generacije Kosta Nikolić i Bojan Dimitrijević, odgovarajući na tezu 20 istoričara protivnika rehabilitacije četnika, oprali su deterdžentom Dražu Mihailovića. Po njima niti je Draža sarađivao sa okupatorima, niti je “crnim trojkama” sprovodio teror nad sopstvenim narodom, niti je zarobljene partizane koje četnici isu ubili predavao Nedićevim i okupatorskim vlastima. Oprali su Dražu i, misle, očistili su istoriju!
Jovan Radovanović, pukovnik, istoričar i novinar koji je objavio više knjiga o NOB, među njima i “Draža Mihailović u ogledalu istorijskih dokumenata”, ovako odgovara istoričarima zagovornicima rehabilitacije Draže Mihailovića, u polemici koja se žučno vodi putem našeg lista.
– Ti mladi istoričari, kaže Radovanović, sami su sebe promovisali u sve znajuće i još su samouvereno bagatelisali istoričare od kojih su im neki bili mentori, nazivajući njihovo saopštenje “paskvilom”, pa čak tvrde da se niko od njih nije bavio Drugim svetskim ratom, što je notorna neistina.
Kralj Petar II odlikovao je Kragujevac 22. oktobra 1942. godine Ordenom Karadordeve zvezde sa macevima prvog reda.
U Londonu je 25. novembra 1942. godine održana svecana saveznicka komemoracija žrtvama kragujevackog pokolja.
Širom sveta, u srpskim udruženjima i klubovima, držane su komemoracije, a u srpskim novinama pisalo se o streljanju u Kragujevcu. U srpskim crkvama u rasejanju služen je parastos kragujevackim i drugim srpskim žrtvama.
Toplim i potresnim recima oglasio se i Nikola Tesla, jedan od najvecih sinova svoga roda. U pismu “Mojoj braci u Americi” aprila 1942. godine on, izmedu ostalog, kaže: “Naš narod pokazuje toliku moralnu snagu da nam svetla obraz pred svetom. Ono što cine naša braca u Starom Zavicaju dostojno je duha koji prožima našu narodnu pjesmu. Koliku duševnu snagu, cvrstu odluku, neprestrašenost i junaštvo imali su oni naši još nerazvijeni decaci kad su, pred nemackim puškama radosno klicali: ‘Mi smo srpska deca. Pucajte!’ Kako se svi mi možemo ponositi znajuci da u citavoj istoriji sveta nema tako velicanstvenog primera. Ovi divni mucenici živeti ce vekove u našoj uspomeni oduševljavajuci nas na besmrtna dela.”
Može se slobodno reci da je ovakav poseban odnos prema kragujevackim žrtvama nastavljen i posle rata. Vec 21. oktobra 1945. godine Josip Broz Tito, predsednik vlade DFJ, posetio je Kragujevac i odao poštu streljanim gradanima Kragujevca. Mada nikada nije posetio mnoga srpska stratišta iz Drugog svetskog rata, cak ni Jasenovac, Josip Broz je do kraja života još tri puta posetio Kragujevac i Šumarice.
Nešto kasnije, 1953. godine, osnovana je ustanova Spomen-park “Kragujevacki oktobar” ciji je zadatak bio izgradnja i uredenje memorijalnog prostora. Sredstvima Kragujevcana i države izgraden je memorijalni muzej koji nosi naziv Spomen-muzej “21. oktobar”. Muzej je otvoren 15. februara 1976. godine. Osnovni zadaci muzeja su istraživanje i prikupljanje grade o streljanju i streljanima, pedagoški rad, negovanje i cuvanje uspomene na streljane kroz više manifestacija razlicitih umetnickih formi i sadržaja. Do sada je kroz muzej prošlo oko 5 miliona posetilaca iz naše zemlje i sveta.
Posebno mesto u uzdizanju kragujevacke tragedije do simbola stradalništva ima umetnicka nadgradnja ove tragedije. Gotovo da nema oblasti umetnosti koja nije dodirnula ovu temu. Odazivajuci se secanju na kragujevacke žrtve nastale su mnoge poeme, na stotine pesama naših pesnika i pesnika širom sveta, dramska i prozna dela, dela likovnih i primenjenih umetnosti, dela muzic-ke i filmske umetnosti itd. Ali, možda je više od svih kragujevacku tragediju ucinila simbolom Desanka Maksimovic neponovljivom Krvavom bajkom, napisanom samo nekoliko dana posle streljanja, u nekoj nemirnoj noci okupacije.
O streljanju u Kragujevcu napisano je mnogo knjiga, ali vecina ovih knjiga ima publicisticki ili memoarski karakter. Njihovi autori nisu bili obavezni da se pridržavaju istorijskih izvora, cak ni onih dostupnih, mada su im mnogi izvori bili nedostupni. Njihov trud je vredan jer su oni sakupili i sacuvali od zaborava mnoga secanja, mnogo opisa i dragocenih detalja, bez kojih bi danas bilo teško složiti mozaik kragujevackog oktobra.
Istoricari su se takode bavili ovom temom. Pisci istorijskih sinteza samo su se u opštim naznakama doticali streljanja u Kragujevcu. Više istoricara obradivalo je streljanje u Kragujevcu u okviru širih tema o kojima su pisali. Vrlo malo njih posvetilo je svoje radove samo ovoj temi. I pored toga što su istoricarima bili dostupni, ili mogli i morali biti dostupni, svi istorijski izvori nemacke i naše provinijencije za prosudivanje o ovom dogadaju, oni to nisu iskoristili. Ostali su zarobljenici simbola i zbog toga su ostali dužni istorijskoj nauci i istorijskoj istini. Do danas nije napisana objektivna studija o streljanju u Kragujevcu, studija oslobodena stega i zabluda ideologija i mita, koja bi bila zasnovana na dokumentima i koja bi do kraja ispoštovala zahteve i principe istorijske nauke, piše Siniša Brkic u uvodu knjige Kragujevacka tragedija 1941. “IME I BROJ”.
“Podaci o broju streljanih su razliciti i krecu se od 2.300, prema nemackim izvorima, pa sve do 12.000. U narodu preovladjuje verovanje da je streljano oko 7000 ljudi. To je broj koji je prihvacen i u dosadašnjoj zvanicnoj istoriografiji. U Spomen-muzeju “21. oktobar”, posle višegodišnjih istraživanja do sada svih dostupnih izvora i istraživanja na terenu, sakupljeni su podaci za 2.796 streljanih ljudi i podaci o 61 preživelom”, zakljucak je rezimea knjige “Ime i broj”, autora Staniše Brkica, istoricara iz Kragujevca.
Brkic je poslednjih 25 godina života, i ceo svoj radni vek, posvetio, istraživanju kragujevacke tragedije, o kojoj se uvek tako mnogo govorilo, a tako malo znalo.
Brkic za nedeljnik “Svedok” kaže da je godinama sakupljao svaki podatak i cinjenicu do koje se moglo doci. Sada, kada je objavljena knjiga, kao kruna njegovog višedecenijskog rada, on ide i dalje. Želi da svaki streljani Kragujevcanin ima i svoju, posebnu, stranu na Internetu, cime ce istina o postojanju coveka u vremenu, o njegovom životu, porodici, prijateljima… ostati zauvek zabeležena. Pocetna ideja vodilja bila mu je da istraži istinu o tom dogadjaju i da upiše svako ime streljanog.
– Ti ljudi nisu bili brojevi, nego živi ljudi, koji su u odredenom trenutku imali zanimanje, porodicu, a u sledecem ih više nije bilo. O njima razmišljam kao o svojoj velikoj, nesrecnoj porodici. Sada su popisani svi streljani, imenom i prezimenom, i mislim da više nema neupisanih, kaže Brkic i dodaje da je spisak, objavljen u knjizi, izdatoj 2007. godine, vec pretrpeo neke izmene, jer se u meduvremeno došlo do saznanja da cetiri osobe nisu streljane.
Brkic insistira na tome da brojka od preko sedam hiljada streljanih nije ni komunisticka ujudurma, što se ponekad moglo cuti, te da je prva osoba koja je pomenula tu brojku, paroh Stare crkve u Kragujevcu, a potom se javlja u beleškama i dopisima nedicevog funkcionera, da bi je pred sudom u Nirnbergu kao deo svog svedocenja, potvrdio Živojin Jovanovic, koji je preživeo streljanje i bio svedok pred tim sudom. Takode, ne postoji saglasnost izmedu ovog svedocenja i zvanicne tužbe naše države protiv odgovornih za zlocin, jer se u izveštaju državne komisije pominje broj od 2.324 streljanih ljudi.
– Pa, ipak, naglašava Staniša Brkic, ni Živojin Jovanovic nije govorio o sedam, vec o osam hiljada mrtvih, a njegovo svedocenje je sud u Nirnbergu prihvatio, i na neobican nacin suprotstavio svedocenje jednog coveka izveštaju zvanicne državne komisije.
– Ima tu još mnogo neistina koje su morale da budu ispravljene. Recimo, cuvenu recenicu “Pucajte, ja i sada držim cas”, koja se pripisuje Miloju Pavlovicu, direktoru Gimnazije, nije izgovorio niko. Ni sam Pavlovic, iako je posle rata proglašen narodnim herojem, nije bio komunista, nastavlja Brkic, koji kaže da se u istraživanju nije vodio brojem streljanih, vec je ucinio sve što je mogao da pronadje svaki dostupan podatak, o svakom pojedinacnom coveku.
Na kraju, zakljucuje on, broj se sam pojavio, i on je 2.796.
Poseban odeljak knjige posvecen je istraživanju dogadjaja koji su prethodili streljanju, kako bi se na što sveobuhvatniji nacin javnosti predstavilo sve što se u Kragujevcu dogadjalo oktobra 1941. godine.
– Dosadašnja istorija bila je opterecena ideološkim predznakom, i trebalo je da prode vreme, da se stvore uslovi da bi se o toj temi istinito govorilo, kaže Brkic, dodajuci da ne osuduje kolege koje su podlegle mitu o tragediji.
……………………………………………………………………………………………………………………
Medju streljanim Kragujevcanima bio je i Mirko Cvetkovic, nastavnik u školi u mestu Novokorito, za koga saznajemo, a Brkic potvrdjuje, da je deda premijera Srbije, Mirka Cvetkovica.
******Ovo je molba za urednika ovih komentara samo:
Ucinite mi veliku uslugu i spojite me sa komentarkom ‘SENKA’, jer izgleda da smo iz istoga kraja samo razlicita generacija. Verujem
da to ona nece odbiti. Ja sa punim poverenjem dajem odobrenje i
nadam se da cete mi izaci u susret. Ja sam sada u SAD. Inace sto je Srbe snaslo nedavno, ja sam to prezivela u drugom svetskom ratu. Jos i dalje tragam za podacima o familiji i dogadjajima. Ja sam poreklom od Daruvara, Vocina i Grubisnog Polja – Zap. Slavonija, sa obe strane porodice.
Ovo gore nije za objavljivanje jedino za vas i SENKU.
Pozdrav i zelim vam uspeha kao medija u Slobodnoj Srbiji,
RADmila VUCKOVic
Jovan Ducic kralj Srbske poezije a koji je izveo tokom IIsr.u Americi cuvsi strasne uzase pokolj austasa nad Srbima napisao je Ducic ovu pjesmu.S tom pjesmom Ducic je u srz opisao ‘rvate ko su sta su i kakvi su.Evo tog opisa ‘rvata Vatikanskih hulja i Pestanskih stala.
Jovan Dučić
SINU TISUĆLJETNE KULTURE
Ti ne znade mreti kraj slomljenog mača,
Na poljima rodnim, braneći ih časno
Kitio si cvećem svakog osvajača,
Pevajuć’ mu himne, bestidno i glasno.
Slobodu si večno, zakržljala raso,
Ček’o da donesu tuđi bajoneti,
Po gorama svojim tuđa stada pas’o,
Jer dostojno ne znaš za Slobodu mreti.
Pokaži mi redom Viteze tvog roda,
Što balčakom s ruku slomiše ti lance,
Gde je Karađorđe tvojega naroda,
Pokaži mi tvoje termopilske klance.
S tuđinskom si kamom puzio po blatu,
S krvološtvom zvera, pogane hijene,
Da bi mučki udar s ledja dao Bratu,
I ubio porod u utrobi žene.
Još bezbrojna groblja zatravio nisi,
A krvavu kamu u nedrima skrivaš,
Sa vešala starih novi konop visi,
U sumraku uma novog gazdu snivaš.
Branio si zemlju od nejači naše,
Iz kolevke pio krv nevine dece,
Pod znamenje srama uz ime ustaše,
Stavio si Hrista, Slobodu i Svece.
U bezumlju gledaš ko će nove kame,
Oštrije i ljuće opet da ti skuje,
Čiju li ćeš pušku obesit’ o rame,
Ko najbolje ume da ti komanduje.
hteo bi samo da potsetim “gospodu”hrvatsku.kradete nasu vekovnu srpsku istoriju, zajedno sa svabama, vi proslost nemate. dosli ste u IX-tom veku u srpsku zemlju, jer se tad i 1.put spominje ime hrvata.a dva veka posle vas dolaze siptari iz sirije.na severnu siciliju i jug kalabrije a zatim u albaniju(isto srpska zemlja).dolaskom germana u evropu od srba,germani izmisljaju rec “SLAWEN “(sloveni)da bi smanjili,srpski zivalj u evropi. srbi su naj stariji narod evrope jer se spominje 2.000 godina pre nove ere.kroz lazi i falsifikate, pogotovo svabe,skrivajuci i kraduci srpsko bogatstvo(istoriju),lazima dosli ste sa KARPATA. mi nismo dosli u evropu jer smo tu vec vekovima,pre germana,hrvata,siptara i huna. osim toga srbi su poljaci,cesi,slovaci,luzicki srbi,baju waren (bavarci)i danas u nemackoj ima pogermanjenich srba(SLAWEN)izmedju 55-60%.jos nesto da nadovezem,dolaskom turaka na balkan hrvati su junacki pobegli i naselili se u okolinu beca.pa ih na danasnjim prostorima ima 3-4%.to se danas moze po genetici videti i utvrditi,vasi cuvari svabe o vama imaju super misljenje.kazu da ste uljezi, podmukli i dobri da za njih(svabe)radite prljave poslove.jer sad kazu uz pomoc vatikana,amerike a posebno hrvata koji su svoju zemlju izdali za 800.000 miliona maraka.vidite kako ste bedni i jeftini.austrijancii nemci kazu “boze sacuvaj me od kuge i hrvata”-gott beware mich von pest und croaten.super misljenje od saveznika.jos jedna sitnica da mi odgovore hrvati,zasto nemate svoj jezik,svoje pismo,nego se sluzite srpskim jezikom i pismom.dali znate da ste glasali,koim jezikom ce te govoriti.nemacki,madjarski i srpski.posto je najvise bilo pokatolicenih srba, srpski je izglasan,NAZALOST. POMOZ BOG SRBI.cao
“Iz ovog korpusa izvlačim još samo podatak da je Loznica prvi grad oslobođen u okupiranoj Evropi. Dogodilo se to 31. avgusta 1941. godine, a oslobodioci su bili četnici pod komandom potpukovnika Veselina Misite.”
Saša Janković nije simpatizer četničkog pokreta, ali je je kao i svi Lozničani slobodoljubiv. Daće sve od sebe da prekine ovu Tiraniju!