Pečat – List slobodne Srbije Politički nedeljnik, aktuelna politička dešavanja, društvo, svet, kultura.
Piše Radmila Nakarada
Srpska država je dospela u kategoriju onih država (slabih) koje se smatraju da su onesposobljene da same (autonomno) preuzmu odgovornost za vlastito funkcionisanje. Međutim, u slučaju novouspostavljenog partnerstva, mehanizmi spoljne regulacije nastavljaju da reprodukuju srpsku državu kao slabu (a samim tim i neodgovornu), da je redefinišu, evropeiziraju posredstvom desuverenizacije
Ako se između opredeljenja Srbije da postane članica EU i osmišljavanja vlastite strategije razvoja stavi znak jednakosti, pitanje iz nadnaslova može izgledati suvišno. U tom slučaju, zanemarljiva je činjenica da nismo i ne možemo učestvovati u osmišljavanju sadržaja evropskog projekta, da nismo u poziciji da ga propitujemo i prilagođavamo specifičnim okolnostima koje odlikuju naše društvo, jer sam model EU nadilazi zaplete koje kulturne, ekonomske, političke razlike mogu stvoriti. EU sebe predstavlja kao tvorevinu koja je ovladala sposobnostima da sa nadnacionalnog, takoreći, transpolitičkog nivoa, zastupa interese svih građana, bez obzira na nacionalnu državu kojoj pripadaju. Odgovori/znanja, mehanizmi/instrumenti su osvojeni, preostaje dobrovoljno usaglašavanje i primena standarda onih koji teže njenom pridruživanju. Razlike između unutrašnjeg i spoljašnjeg, nacionalnog i transnacionalnog se u tom slučaju sve manje raspoznaju, ili sasvim brišu. Spolja definisani nalozi, prioriteti, brzina promena su upravo ono što i mi sami želimo, čemu težimo, kako u sferi ekonomije, obrazovanja, sudstva, tako i u sferi medija, manjinskih prava itd.
ŠTA NAM GOVORI „STANJE NACIJE“
Pitanje iz nadnaslova, međutim, prestaje biti suvišno kada pogledamo „stanje nacije“, učinke privatizacije, rasprostranjenost korupcije, političke raskole, rastuće socijalne nejednakosti, narasla nezadovoljstva i nepoverenje građana, izostanak odgovora na ključna pitanja državnog ustrojstva. Odgovornost za sve krupne unutrašnje zapretenosti možemo pripisati karakteru političke (i intelektualne) elite, njihovoj nedoslednoj posvećenosti evropskom projektu, ali time bismo pružili samo deo objašnjenja za situaciju u kojoj se nalazimo. Potpuniji odgovor zahteva da se i širi, strukturalni temelji unutrašnjih zapleta razmotre, da se što je jasnije moguće rasvetli i razluči lokalni prostor odgovornosti od karaktera globalnih tokova, naddeterminanti. Ukoliko se u tom pravcu uputimo, onda bi odgovor na postavljeno pitanje bio ne samo da Srbija nema svoju vlastitu strategiju, nego i da ne može da je ima. Ne može da je ima zbog prirode srpske države i izostanka unutrašnjeg konsenzusa.
Strukturalni razlozi se odnose na transformaciju norme suvereniteta do koje je došlo posle završetka Hladnog rata. Ranije proklamovana pravna jednakost država bez obzira na njihove različite kapacitete se sada bitno sužava, aktivnom spoljnom intervencijom i široko uspostavljenom spoljnom regulacijom (od određivanja strukture budžeta, cene energenata, tipa vlasničkih odnosa, sadržaja obrazovnih programa, vođenja spoljne politike, načina rešavanja unutrašnjih sukoba) kojoj su izložene slabe države. U posthladnoratovskom periodu, činjenica da države raspolažu različitim kapacitetima se upravo uzima kao osnova za narušavanje prava na državni suverenitet, autonomiju. Narušavanje prava na suverenitet se pretvara u novi nalog za one koje predstavljaju jake i moćne države – preuzimanje odgovornosti za redefinisanje/ izgradnju država. Izgradnja države se opravdava bezbednosnim rizicima i pretnjama koje slabe (neuspešne) države mogu proizvesti, ali i novoproklamovanom etikom o zajedničkoj odgovornosti jakih i razvijenih za upravljanje slabim državama. Navodna racionalna procena nove opasnosti i moralna odgovornost za sudbinu pojedinih država u eri globalizacije vodi novom partnerstvu (između neravnopravnih aktera), tj. podeli suvereniteta, novim oblicima potčinjavanja, intervencionizma, dominacije. Drugim rečima, novolansirani projekat izgradnje države predstavlja, kako ukazuju, V. Robinson, D. Čandler, novi oblik intervencionizma. Države se izgrađuju na novim pravilima podređivanja. Otuda servilnosti, o kojoj se ovih dana mnogo govori u nas, predstavlja opšte mesto, konstitutivnu odrednica nove norme suvereniteta, tj. desuverenizacije. To je posledica postvestfalskog projekta koji je na delu, a on počiva na drastičnoj asimetriji moći, (novo)uspostavljenim zavisnostima i redefinisanju rizika i pretnji koji sad uključuje slabe i neuspešne države. Slabe države nemaju potrebne kapacitete da upravljaju vlastitim društvom, da obezbede potrebnu stabilnost neophodnu za bezbednost velikih i moćnih država. Na osnovu toga, suverenitet se mora deliti, „partnerski“ odnos između spoljašnjih i unutrašnjih aktera uspostavljati kako bi takve države postale sposobne da se ponesu sa postojećim izazovima.
PRIZIVANJE PROTEKTORATA
Srpska država je dospela u kategoriju onih država (slabih) koje se smatraju da su onesposobljene da same (autonomno) preuzmu odgovornost za vlastito funkcionisanje. Međutim, u slučaju novouspostavljenog partnerstva, mehanizmi spoljne regulacije nastavljaju da reprodukuje srpsku državu kao slabu (a samim tim i neodgovornu), da je redefinišu, evropeiziraju posredstvom desuverenizacije.
Činjenica da značajan deo lokalne elite ograničavanje autonomije, „predstavlja kao akt suverenosti“, da se unutrašnji akteri uzdižu/opstaju na temelju spoljnjeg legitimiteta, da je njihova odgovornost prema spoljašnjim nosiocima moći često veća nego prema vlastitim građanima (na temelju ovog zapažanja mnogi autori su objašnjavali razlike između izbornih obećanja partija i programa sprovođenih posle osvajanja vlasti), govori da je spoljašnje postalo konstitutivno za unutrašnje, spoljni akteri sastavni deo unutrašnje konfiguracije vlasti. U takvim okolnostima je teško postići ublažavanje, prevladavanje unutrašnjih podela. Naprotiv, one se pojačavaju, jer je „internacionalizovan način vođenja unutrašnje politike“, unutrašnjih transformacija. Na taj način se slabe države inkorporiraju u globalne tokove i integrišu u gustu mrežu spoljnih regulacija.
Spoljni akteri nemaju cilj da grade konsenzus između zastupnika različitih, a realnih interesa, već ih eliminišu, potiskuju, delegitimiziraju. Umesto da se stabilnost gradi na temelju unutrašnjeg konsenzusa, njegove pretpostavke se poništavaju, a uslov stabilnosti postaje spoljne uslovljavanje, spoljna regulacija. Lokalni akteri se tretiraju kao nesposobni da postignu stabilnost i razvoj bez spoljne pomoći. Takav odnos prema samima sebi izražava se i posredstvom svih onih glasova koji govore da Srbiju samo i dalje treba pritiskati, uslovljavati, kažnjavati da bi se privela evropskoj civilizaciji. Time se zapravo učestvuje u desuverenizaciji i prizivanju (neformalnog) protektorata.
Na osnovu navedenog, naš zaključak je da u uslovima desuverenizacije (a ona je propraćena i deindustrijalizacijom) Srbija nema svoju nacionalnu strategiju (kao što je i mnoge druge slabe države nemaju), a da je i ima ne bi mogla da je sprovede.
______________
Izlaganje profesorke FPN – za okruglim stolom o temi „Da li Srbija ima svoju strategiju”, u Francuskoj 7, u organizaciji UKS, Centra za nacionalnu strategiju i NSPM
Trenutno, Srbija ima strategiju u *rikverc*…*do Zemuna*..ali, uskoro sa promenom vlasti, bice promenjena i *nacionalna strategija*, propracena odgovarajucim *respektivnim sadrzajima*, jer *koga zmija ujede i gustera se boji*..ako nista drugo. Garancija ce da bude, srpski oficir,podoficir,vojnik skolovani u Srpskoj vojnoj akademiji na Banjici,i sa zavrsenom skolom *nacionalne odbrane*. Pozajmicemo i staro pravilo..*zivimo u miru, a naoruzavajmo se kao da ce sutra da bude rat*…*geopoliticko obrazlozenje u prilogu*..*na lokalu*.
————————————————————————————————————————–
Boris Tadić kao general Daglas Makartur prilikom povratka na Filipine krajem Drugog svetskog rata. Prizor skoro isti, sličan feribot-desantni čamac, istina onaj Makarturov na Pacifiku bio je sivkaste boje, a ovaj na Dunavu plavo-beli sa imenom „Golubica“. Protokol je očito o svemu vodio računa, pa i o toj simbolici mira.
Dakle, nije bilo lako biti srpski, ali ni hrvatski predsednik prekjuče u Vukovaru. Odmeriti težinu reči, ton i boju glasa, pokrete glave i očiju. I sve to pred nemilosrdnim objektivima kamera i javnosti. Dvojica predsednika preuzela su na sebe istorijski zadatak srpsko-hrvatskog pomirenja, ali sam uveren da je upravo na tom mestu bilo prostora i za još neke bivše, a još žive lidere iz nekadašnje nam zajedničke države. U redu je da se predsednik Srbije izvini za zločin počinjen na Ovčari, ali taj su zločin učinili u najvećem broju pripadnici Teritorijalne odbrane Vukovara, odnosno Srbi građani Hrvatske nad svojim komšijama Hrvatima.
Tragedija na Ovčari počela je tragedijom grada Vukovara u kojem su do početka rata živeli predstavnici najmanje desetak raznih nacija i nacionalnosti, naravno, najviše je bilo ipak Hrvata i Srba. Hrvatski novinar Drago Hedl u „Transitions Online“, Prag, od 8. decembra 2005. piše o „miniranju prodavnica, kafića i kuća vukovarskih Srba u proleće i rano leto 1991.”, kao i o tome „kako su pripadnici Zbora narodne garde, prethodnice hrvatske vojske pod komandom Tomislava Merčepa u Vukovaru, odvodili i ubijali tamošnje Srbe“. To nisu otkrića beogradskih medija, već hrvatskog novinara Drage Hedla, koji je zbog tih i takvih tekstova prošao svojevrsnu golgotu. Jer, u vreme Tuđmana zvaničan je stav u Hrvatskoj bio „da Hrvati nisu mogli da počine ratne zločine, jer su vodili odbrambeni rat“. Tvorac te teorije bio je niko drugi nego gospodin Milan Vuković, tadašnji predsednik Vrhovnog suda.
Dakle, po pisanju hrvatskog novinara, u Vukovaru je u proleće i rano leto 1991. bilo zločina prema vukovarskim Srbima. U Vukovaru je od 1948. postojao i garnizon JNA, 14. pontonjerski bataljon JNA. Kasarna JNA bila je u gradu. Od avgusta 1991. kasarna je pod blokadom, bez struje i vode, pod vatrom hrvatskih tada paravojnih snaga. U to vreme između Zagreba i Beograda traje maratonski telefonski proces dogovaranja između Franje Tuđmana i saveznog sekretara za narodnu odbranu generala armije Veljka Kadijevića o primirjima, kako da se izbegne veliki rat. Vukovar je teritorijalno Beogradu i najbliži garnizon JNA u Hrvatskoj. Garnizon koji se pod opsadom još jedva drži. Petnaestog septembra 1991. Zbor narodne garde Hrvatske kreće u otvoren i masovni napad na skoro sve garnizone JNA u Hrvatskoj. Izuzetak je bio grad Karlovac, gde je rat kasnio sedam dana, po priznanju i kasnijem pravdanju gradonačelnika – Zbor narodne garde nije tada još imao prikupljene adekvatne snage za rat. Izuzetak gde nije bilo rata bili su i gradovi u Istri, Pula, Umag, Pazin, gde su bili garnizoni JNA koji nisu napadani, i garnizoni JNA na Visu, Lošinju i na Lastovu, koji takođe nisu napadnuti, pa se iz tih garnizona JNA mirno povukla bez opaljenog metka.
Vukovar je bio relativno blizu Beograda i Generalštab JNA je naredio deblokadu kasarne JNA u tom gradu. Gardijske oklopnomehanizovane jedinice JNA krenule su u Vukovar da izvuku pripadnike 14. pontonjerskog bataljona, ali se to odmah pretvorilo u bitku za grad, u bitku za vojni prestiž. Nisu, dakle, tenkovi krenuli od Novog Beograda na Vukovar pod cvećem da osvajaju taj grad, već da izvuku svoje opkoljene drugove. Da, to se posle pretvorilo u osvajanje grada, tako je to na kraju ispalo i to samo potvrđuje staro pravilo da nijedan ratni plan ne preživi sudar sa stvarnošću. Ali, da nije bilo opkoljene kasarne ne bi bilo ni bitke za Vukovar. Kao što je nije bilo ni u Puli, ni na Visu. Ne diraj me, ne diram te.
Zašto je na feribotu „Golubica“ bilo mesta i za još neke bivše jugoslovenske lidere? Zato što je zločin na Ovčari pre svega zločin jednih hrvatskih državljana prema drugim hrvatskim državljanima, a sama bitka za grad Vukovar bitka je između tada legalne oružane sile JNA sa tada paravojskom – Zborom narodne garde. Jer, Vukovar nije samo srpsko-hrvatska priča. Ne zaboravimo, Hrvatska je samostalnost proglasila 8. oktobra 1991, a međunarodno je priznata 15. januara 1992. Tada, u jesen 1991. u sastavu JNA u Vukovaru bili su predstavnici svih naroda i narodnosti SFRJ, osim Slovenaca koje je Predsedništvo SFRJ otpustilo iz JNA odlukom od 18. jula 1991. Dakle, JNA su u Vukovaru činili i Srbi i Hrvati i Makedonci i Crnogorci i Bošnjaci i Albanci i Mađari.
Za njihove duše u Vukovaru sveće ne pale. JNA i oni su očito kolateralna šteta novih država…
Miroslav Lazanski
Srbi su u Hrvatskoj bili konstitutivni narod i imali su pravo na razdruživanje i proglašenje svoje države baš kao i Hrvati , sve ostalo su laži.Hrvatska je pobjedila u ratu uz pomoć Nemačke ali najviše služeći se Gebelsovom propagandom. A to je ako više puta ponavljate laž ona u svjetu postaje istina i to im je odlično uspelo. Napravili su najgori zločin posle II svetskog rata i genocid nad Srpskim narodom , što su radili pod Pavelićem i u II svetskom ratu. Uništili su Republiku Srpsku Krajinu koja je bila proglašena voljom njezinog naroda koji je bio konstitutivni narod znači imao je pravo da se osamostali baš kao i hrvatski narod. Kod nas u srpskoj politici se o tome uredno šuti i prešućuje misleći se dodvoriti Hrvatskoj i svetu ne mi tako samo padamo još niže i od stvarne žrtve ( protjerivanje 280 000 Srba i genocid nad onima koji su ostali zabilježio kamerama UNPROFOR ) mi šutnjom postajemo agresori. Sve nade polažem u Savu Štrpca i njegovo zalaganje za Krajinu. Srpski narod nikada se nesmije pomiriti s činjenicom da Krajina ne postoji. Postojala je na oko 35 % teritorije današnje Hrvatske sve su to bili srpski etnički prostori i mi se za njih moramo boriti makar čekali 900 godina kao Hrvati svoju državu
Hrvatskoj treba postaviti pitanje Baranje koja pripada Vojvodini .Početak | Vijesti | Regija | Jelinčić: „Hrvatska Baranja pripada Vojvodini!“
Jelinčić: „Hrvatska Baranja pripada Vojvodini!“
14. 12. 2010. • 13:36 S. B.
Veličina slova:
Zmago Jelinčić / 24sata.info
24SI – Član Vijeća Evropske komisije Zmago Jelinčić, koji je i poslanik u slovenačkom parlamentu, smatra da se pitanje granica između bivših jugoslovenskih republika mora riješiti, navodeći primjer Baranje u Hrvatskoj koja je, prema njegovom mišljenju, četvrti region Vojvodine.
„Do sada nikada nije bilo riješeno pitanje granica unutar bivše SFRJ, ali na osnovu bitnih historijskih činjenica Baranja, koja je uvuhek bila srpska teritorija, mogla bi da pored Sruhema, Banata i Bačke bude četvrti region u Vojvodini, odnosno dio Srbije“, izjavio je Jelinčić za novosadski list „Nacionalni građanski“.
Jelinčić, inače predsjednik desničarske Slovenačke nacionalne stranke, objasnio je da se nakon raspada Austrougarske monarhije o Baranji nikad nije govorilo kao o dijelu hrvatske teritorije.
„Nakon raspada Monarhije nikada se nije govorilo o Baranji kao hrvatskoj teritoriji, nego o dijelu koji pripada Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca. Baranja, zajedno sa ostalim dijelovima današnje Hrvatske priključena je kao vojni plijen Srbiji. To je, uostalom potpredsjedniku Narodnog vijeća iz Zagreba Anti Paveliću rekao prestolonasljednik Aleksandar Karađorđević, 1. decembra 1918. godine prilikom ujedinjenja“, naveo je Jelinčić.
Tezu o Baranji kao četvrtom regionu Vojvodine, odnosno pripadajućem dijelu Srbije, Jelinčić je iznio i krajem prošle sedmice u Novom Sadu na okruglom stolu posvećenom regionalizaciji i decentralizaciji Srbije, koji su organizovali Reformisti Vojvodine.
1994, godine imao sam priliku da u ruci držim vojničku knjižicu jednog penzionisanog lekara iz Trpinje izdatu 1947. godine u kojoj, poreg ostalih podataka stoji:
– Mesto rođenja – selo Trpinja,
– Kotar Vukovarski,
– Republika Srbija.
Za one koji ne znaju, Trpinja je selo u opštini Vukovar, udaljeno od Vukovara 15-ak kilometara na putu prema Osijeku.
A način na koji je Baranja pripala Hrvatskoj, samo govori o našim, srpskim političarima.