SVETIONIK – Obalni pogled na srpsko nacionalno pitanje danas

Ako pak kolektivno izaberemo potpunu zavisnost i legalno ropstvo, opet postoji mogućnost da se rodi majčin sin koji će na način neshvatljiv danas, ali shvatljiv sutra, reći: Vostani, Serbine!

Cijeli svijet polako odlazi k vragu.

Tražimo li mi to, sa svima ostalima, upravo Junaka našeg doba?

Deboto tražimo.

Jasno je da on ne smije da nalikuje nekom od lidera režimske opozicije, vlasti još manje, niti da bude NVO karakter, s obzirom na to da znamo po čijem nalogu oni konja svezuju.
Junak našeg doba mora da nikne nov. Da bude bez pčele na kapi i bez masla pod pazuhom.
Pitanje je na mjestu: a po čemu bi se taj – u vazda pretpostavljenim predizbornim obećanjima – Junak razlikovao od ma kod političara do sada?!
Po tome, držim, što bi za obnoviteljsku i ujediniteljsku ideju bio spreman i da pogine.
Razmaknimo prostor oko nekih misli. Utopija je porodilište ideologije.
Jer nam nema druge, niti nam treba drugi. Nego onaj ko će veoma dokazati da je zaista spreman umrijeti za zaista samostalnu, zaista suverenu, cjelovitu državu Srbiju, sa sve Kosovom, Crnom Gorom, Republikom Srpskom – time što bi poginuo u atentatu. Da je slučaj Đinđić rasvijetljen, kazao bih: kao Đinđić.

Ne biva Junaka koga ne žele da ubiju. Sistem – na nekim geografskim širinama, Matrix – na nekim geografskim dužinama.
I to je gotova formula.

Nekadašnji činovnik Evropske unije Herman van Rompej podvukao je kako griješi svak ko misli da danas na bilo kom pikselu može postojati suštinska samostalnost unutar Ujedinjenih zemalja. O: jasno je to nama kao dan, šjor Hermane. Ali se kao poslovično slobodarski narod s tim baš i ne slažemo.
Zovimo Junaka našeg doba uvijek Lazarom. Što bi on bio po definiciji? Vlasnik autorske ideje, imalac nedozvoljene količine političke personalnosti, fatalistički pomiren da neće on nego tek treći… ili možda tek hiljadu tristo osamdeset deveti nastavljač kodnog naziva Lazar – dobiti šansu da opstane do kraja mandata na demokratskom tronu. Bez Junaka našeg doba nema suverenosti. Nema samostalnosti. Nema lijepe, drage, slatke slobode, dara što nam ga je dao Bog.
Ako pak kolektivno izaberemo potpunu zavisnost i legalno ropstvo, opet postoji mogućnost da se rodi majčin sin koji će na način neshvatljiv danas, ali shvatljiv sutra, reći: Vostani, Serbine!
Pazimo…

Sve što je napisano u nastavku neće biti bazirano ni na jednom istraživanju, niti na bilo kakvom statističkom podatku.
Svak ko bi onda postavio pitanje kakva težina leži iza poslednje tačke ovog teksta, odgovor će naći u imenu i prezimenu što iza te tačke slijedi.
Jedanaesta sam generacija obalnih Srba koji su se u Boku doselili 1694. godine iz stare Hercegovine (zapadni dio današnje kontinentalne Crne Gore) na teritorije netom oslobođene od Turaka.
Moji preci, dakle, i ja, imamo iskustvo življenja u ovim državama i pod ovim upravama:
Mletačka Republika, do 1797.
Austrija, prva okupacija, do 1806.
Pod upravom Rusije, do 1807.
Pod upravom Francuske, do 1813.
U zajedničkoj državi sa Crnom Gorom, 1813–1814.
Pod Austrijom, drugi put, do 1918.
U Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca, od 1918. U Kraljevini Jugoslaviji, od 1929.
Pod Italijom i Njemačkom, tokom
Drugog svjetskog rata.
Od avgusta 1945. u Demokratskoj Federativnoj Jugoslaviji, a od novembra 1945. u Federativnoj Narodnoj Republici Jugoslaviji.
Od 1963. u Socijalističkoj Federativnoj Republici Jugoslaviji, od 1992. u Saveznoj Republici Jugoslaviji, od 2003. u Srbiji i Crnoj Gori, a od 2006, ah, u Crnoj Gori.

Iz života jedne obalne familije u petnaestak država za 329 godina šta može proizaći osim ogromnog iskustva? To iskustvo s jedne strane govori da lista država nije konačna, s druge da se mora živjeti u suživotu, a s treće da je biti pravoslavni Srbin pod neprijateljskim režimima teško, ali moguće.
Svi koji su do 1850. bili Srbi rimokatolici, osim nekoliko preživjelih izuzetaka, postali su vremenom Hrvati, usljed takove politike Rimokatoličke crkve. Boka Kotorska stoga ima duhovni istok na zalivskom zapadu (Herceg Novi), i duhovni zapad na zalivskom istoku (Kotor). Mnoge katoličke porodice znaju za svoje pravoslavno porijeklo, oni imaju slavu, unose badnjake (24. decembra), ali Srbima nisu naklonjeni, što zbog fenomena konvertitstva, što zbog istinske promjene koda, uz amin katoličke crkve.
Svaka stara srpska familija, a pod starom se računa ona koja je utemeljena na obali ne kraće od 150 godina, ima nekog rimokatolika u venama, kao što je to slučaj i obratno, čime se može protumačiti da je Boka i u najgorim vremenima, kada umalo nije pripala Nezavisnoj Državi Hrvatskoj (1943), tokom 90-ih godina prošlog vijeka ili za vrijeme vladavine Mila Đukanovića – prošla kudikamo bolje od najbližih komšija. U Boki je podignut prvi i jedini oružani ustanak u Austrougarskoj (Krivošijski ustanak, 1869), bilo je borbi i s Francuzima i s Italijanima i s Nijemcima, ali ne i bratoubilačkog rata koji je uvijek najgori i najkrvaviji.
O srpskom karakteru Boke Kotorske govori more podataka, od činjenice da je Stefan Nemanja Kotor nazivao svojim „slavnim, stonim i ljubljenim gradom“, preko toga da je Sveti Sava lično 1219. u Zalivu osnovao Zetsku episkopiju – preteču današnje Mitropolije crnogorsko-primorske, do fakta da je katolik iz Kotora fra Vita u 14. vijeku svome, a ne nekom tuđem kralju sazidao Visoke Dečane – najveći spomenik srpskog srednjeg vijeka… do danas, kada se na teritoriji nekadašnje Bokeljske eparhije nalazi najveći broj crkava posvećenih Svetom Savi (čak osam), više nego u bilo kojoj drugoj eparhiji SPC, što ne čudi pogledamo li kartu štampanu 1689. u Rimu na kojoj iznad Boke i zaleđa na latinskom piše Ducato di San Sabba – vojvodstvo Svetog Save.
Nakon pokradenog crnogorskog Referenduma od 21. maja 2006. g., (o čemu svjedoči postojanje gabaritne „Bijele knjige“ koju je doslovno od dokaza o pokradenosti sastavio cetinjski istoričar Jovan Markuš) – položaj Srba se drastično pogoršava: ukida se srpski jezik u školi, izbacuju se iz programa srpski pisci, sa zidova škola skida se Sveti Sava, Srbi nemaju više pristup mjestima odlučivanja, nema ih procentualno među privrednicima, živi srpski pisci su skrajnuti, intelektualci se okupljaju po kružocima i na mjestima koja su kudikamo nedostojnija od institucija i sala u kojima stoluju odnedavni nacionalni Crnogorci. Režim Mila Đukanovića počinje da progoni viđene Srbe, da bi vremenom postao otvoreno nacionalistički, srbomrziteljski i po opstanak našeg naroda veoma prijeteći.
Čak i ona obalna prezimena koja zarad lagodnijeg života nisu u svoje doba primila katoličanstvo, sada se otvoreno montenegrizuju. Potomak jednog viđenog Srbina, čija je familija u Zaliv došla u 17. vijeku, kaže: Otac za oca, a sin za sina. U značenju: neka se otac izjašnjavao kao Srbin u njegovo vrijeme, ja ću kao Crnogorac u moje.
Svak ko misli da su danas Srbi i Crnogorci u Crnoj Gori i Boki Kotorskoj jedan narod, griješi. Svako ko je zarad sistemom stimulisanih benefita postao nacionalni Crnogorac (pri čemu ovdje ne uzimam u razmatranje stanoviti cetinjski fenomen po kome u rodonačelnom srpskom gradu danas živi i djeluje znatan procenat otvorenih crnogorskih ustaša) – inficiran montenegrinstvom, varijantom drugosrbijanstva u Srbiji, ne vraća se lako u kod predaka, jer do koda više ne drži. Montenegrini su ljudi nevjerujući. Njihova nastojanja „za vrtanje“ crkava je ostrašćena i ideološka, nema veze sa vjerom u Boga, o čemu svjedoči sljepilo spram svega što misli da predstavlja raspop Miraš Dedeić.
I kada se činilo da je procesu davljenja Srba pod režimom Mila Đukanovića došao kraj, kada su se već iz usta ginisovskog premijer-predsjednika Mila pojavili traktori kao aluzija na genocid u hrvatskoj „Oluji“, u Boki Kotorskoj su se začele litije, proširile se po Crnoj Gori, i trajale – dok režim nije ustuknuo, a Montenegrini se nakratko primirili.

Valja još jednom podvući da je na litije (2019–2020), taj prvi hrišćanski ustanak u dehristijanizovanoj Evropi, izašla većinska Crna Gora. Ako je na litijama dnevno znalo da bude 250.000 stanovnika, u svim gradovima istovremeno, i u Boki odasvud – iz zaleđa i s poluostrva Luštica, dakle preko mora! – to će reći da je, sa onima koji su iz raznih razloga ostali kod kuće, ustao svaki pravoslavac da brani i svoje crkve kad i pravo na svoje fizičko postojanje.
Ako se i crkva iznenadila masovnošću i odlučnošću (bilo je litija dugačkih desetinama kilometara!), još se više iznenadio režim Mila Đukanovića.
Umjesto da iskoriste političku loptu na volej, evidentan sunovrat Đukanovićevog režima, strančarenju skloni srpski političari iz Crne Gore ponovo su se – neštedimice stimulisani sa strane u gradnji svog ega – podijelili u previše tabora, ali su i pobijedili na izborima od 30. avgusta 2020.

Srbi su toga dana bili presrećni.
Ali avaj.
Iz istog razloga što smo kao narod dopustili da budemo izmanipulisani tokom Referenduma, pa smo 2006. podvili rep i „prihvatili realnost“, kasnije i ulazak u NATO bez referenduma, tako smo i sada, sa sve odrođenijim političarima, shvatili da nikakve pobjede od 30. avgusta 2020. nije bilo.
Ko dugo na obali ako imalo stoji ponekad više vidi nego onaj na brdu.
Više je u stanju da politički konstelira jedan engleski lord nego kita lidera srpskih političkih stranaka u Crnoj Gori.
Ako je tačan podatak da je prosječan IQ u Crnoj Gori 86 (što može biti zapadnjačko podmetanje), onda ne čudi što su i srpske plavuše skapirale da je bolje biti pragmatičan. Život je kratak.
Pa su mnogi obalni Srbi na prošlom popisu (2011) prešli u nacionalne Bokelje (njih oko 600) i time smanjili srpski nacionalni korpus u Zalivu, em su intenzivnije počeli da se prodaju opskurnim lokalnim strankama za suštinski ništavne, no za osrednji i loš kadar dobre pozicije.

Ne bih rekao da na osipanje srpstva ne utiče veleizdaja u najavi oficijelnog Beograda, ekumenističko ponašanje modernog patrijarha, ali i nepostojanje prave opozicije Vučićevom režimu unutar Narodne skupštine Republike Srbije.
Oči svih Srba koji se pred ogledalom vide kao patriote, bilo da su iz Srbije, Republike Srpske, Crne Gore ili iz dijaspore, nemaju konfidencu u srpsku opoziciju. Svi opozicionari koji su u Skupštinu ušli preskočivši, uz očiglednu asistenciju Vučićevog režima, spuštenu cenzusnu prečku, ma koliko bili narodu mili, ma koliko uvijek u emisijama pričali priču koju Srbin želi da čuje, oni samo to i rade, nude priču bez operativnog djelovanja.
Srpski narod je, nažalost, destimulisan da vjeruje u to kako je pozitivna selekcija moguća. S Anom Brnabić kao instalacijom premijera, s katalogom Vučićevih ministara i silikonskih ministarki koje imaju kolekciju afera, sa Marićem kao izdajnikom struke, sa Mitrovićem – izumiteljem svih opačina ružičaste boje, sa lažima koje se pretvaraju u infuziju medijskog otrova, šta da radi od vlasti i sluđene i razjedinjene srpske opozicije jadni i sve neobrazovaniji srpski narod? Od mora do Dunava, šta da radi preostali srpski narod?
Neko će prevjeriti tako što će postati Montenegrin, neko tako što će postati drugosrbijanac, neko tako što će strančarenjem raditi protiv svoje zemlje. U NATO koloniji, pokazuje primjer Crne Gore, na izbore mogu izaći i crveni i plavi i bijeli i žuti i zeleni. Napraviće se način kako da pobijedi onaj koga hoće Kolektivni zapad. Nema tu demokratije. Isto je i u Srbiji, u koju su uprte sve nadajuće oči iz regiona. Ne prvi put u istoriji.
Vučić ako veleizda – postaje novi Branković. Ako zbog mogućeg nuklearnog sukoba što ga je Zapad inicirao u Ukrajini, ili ga je predvidio oko Izraela, uopšte bude budućnosti koja će zapamtiti Vučića kao novog Brankovića.
No kako smo svi koji čitamo ove redove još uvijek živi, znamo da je odgovornost patriotske opozicije tim veća. Uvijek u hercegnovskoj Knjižari „So“ kažem mladima kod kojih opazim političku ambiciju: Ako nemaš strast da jednog dana vladaš, čemu uopšte ulazak u politiku?
Nije svako ko je mlad ušao u Knjižaru „So“ dok se nije inficirao politikom dobio savjet od vrste koja se ne dobija svakog dana. Opstanak naroda što u Boki Kotorskoj živi na jedinom mjestu na kome Srbi i dalje rodonačelno žive na moru – umnogome zavisi od današnjih opozicionih političara u Srbiji.
Ukoliko Vučić bilo kakvom formulacijom suprotnom Preambuli Ustava Republike Srbije defakto prizna Kosovo, ili zubima odgrize pupčanu vrpcu s Rusijom, šta da radi od svih srpskih parlamentarnih stranaka izdan potpisnik ovog teksta?
Sa introspektivnim saznanjem stečenim na vrijeme, da nemam liderskih strasti, nisam se nikad bavio politikom, iako mi vjera, u šali kaže li se, nije branila političko promišljanje.
Od predstavnika patriotske opozicije očekujem žrtvu, jer kad dođu odsudna vremena, a sada su takva, na samo riječima ne može da ostane. Kosovo ne smije da ode ni za milimetar. Da ja sjedim u Skupštini Srbije, možda bih „ovim kamenom zemlje Srbije, što preteć suncu dere kroz oblak“, lupio umjesto šakom o klupu i na njoj ostavio traga. Potom bih, možda, i nešto drugo učinio s tim kamenom.
Jer neko mora da upozori na vrijeme kako da se spasi jedino što imamo, a to je država koja još nije pustila NATO vuka u srpski kokošinjac. I ne samo da upozori nego i da se pobije. I ne samo da se pobije nego i da pogine, samo da bi majčica Srbija ostala samostalna i suverena.
Nemam ambiciju da vladam, i da u skladu s tim živim na dvoru, ali i nemam obavezu da mrem kao Lazar. Kao najnagrađivaniji srpski obalni pisac, bijem druge bitke. Za četvrt vijeka, tokom 25 godina plodonosne karijere, nisam postojao u Crnoj Gori, niti znatnije postojim danas, biće zato što sam deklarisani srpski pisac. Kako glasi najkomentarisanija prva rečenica u savremenoj srpskoj književnosti, iz romana „Lutajući Bokelj“ (Laguna, 2007, 12 izdanja): „Još uvijek mislim na srpskom.“
Narod je žedan junaka našeg doba.
Svakog ko na političkoj sceni pokaže bijele bubrege, ali da ne laže i da nije inficiran izdajom koja se u politici kanda podrazumijeva, čeka podrška nade što stanuje u milionima Srba.

Programski format Svetionika jeste da bljeska s upravo bokokotorske nulte nadmorske. S jedine geografije na svijetu na kojoj naš narod i dalje živi uz more