NAČELA ZAPADNE PROPAGANDE U UKRAJINSKOM SUKOBU

Već je primećeno da je dok je američka ambasada u Srbiji promovisala spot o Milunki Savić koja je oprostila život okupatorskim vojnicima u Prvom svetskom ratu, shvativši da su i oni „samo ljudi“, paralelno trajala kampanja zapadnih medija koja je prikazivala naoružane ukrajinske žene-civile, spremne da pruže otpor Rusima, koji, naravno, nisu „samo ljudi“.

Piše: dr Vladimir Kolarić

 

Pored dehumanizacije Rusa, ovakvo predstavljanje žena trebalo je da sugeriše odlučno neprijateljstvo ukrajinskog naroda prema Rusiji i implicira očekivanu i neupitnu surovost ruske vojske u tada tek samo najavljivanom sukobu, kao i podrazumevajuću apsolutnu nelegitimnost ruske intervencije.

Kampanja je nastavila da se razvija u smeru gotovo perverzne heroizacije žena, u uniformama ili bez njih, često lepotica po zapadnim standardima, uz vizuelni i verbalni tretman tih ličnosti po uzoru na proizvode zapadne popularne kulture. Kasnije se krenulo sa heoroizacijom borbenih jedinica, koje udlučno pružaju otpor Rusima žrtvujući se, uz sasvim filmske replike tipa „jebite se“, kao i hrabrih civila koji ne prezaju od žrtve za svoj narod. Onda se čak prešlo na herozaciju mladih pripadnika LGBT zajednice koji dobrovoljno stupaju u borbene jedinice kako bi se uprotstavili „anti-LGBT nastrojenoj“ Rusiji. Ovo prati i izrazita seksualizacija takozvanij „junaka“ (i posebno „junakinja“)otpora, pa i samog predsednika Zelenskog, koji navodno lično stupa u borbu, uz afirmatovne mimove o „veličini“ njegovih „muda“.

Važna tačka propagande bila je od ranije već patentirana identifikacija Putina sa Hitlerom, koja sugeriše diktatorsku, imperijalnu, osvajačku i genocidnu, načelno nelegitimnu prirodu njegovog režima, postupaka, ciljeva i namera. Na Zapadu je identifikacija ruskog predsednika sa Staljinim bila manje raširena, zbog asocijacija koje zapadnjačkoj publici ne bi bile automatski prepoznate, a ruskoj bi mogle da deluju čak i privlačno, zbog identifikacije Staljina sa jačanjem i suverenizacijom zemlje posle revolucionarnog meteža. Ovakva identifikacija donekle je bila prisutna u Srbiji, na primer u tekstu u kom Teofil Pančić Putina naziva „hazjainom“, što je bio jedan od Staljinovih nadimaka.

Ruski mediji su kao neupitnu činjenicu aktivirale čitav niz klasičnih rusofobnih predstava, o kojima sam opširnije pisao u tekstu MALA ANATOMIJA  RUSOFOBIJE . Ruska intervencija je predstavljena kao apsolutno nalegitimna i kao apsolutni predsedan u međunrodnim odnosima, bez podsećanja na slučajeve nelegitimnosti vojnih intervencija NATO ili presedana u vezi sa Kosovom i Metohijom, koji je nesporno predstavljao narušavanje prava suverene i međunarodno priznate države. Podrazumeva se da nije bilo ni govora o uzrocima krize, o tome da sukob nije počeo sad nego pre osam godina, uz ogromne i sistematske zločine činjene od strane ukrajinskih vojnih snaga prema sopstvenim građanima ruskog identiteta i nespremnosti ukrajinskih vlasti da poštovanjem sporazima iz Minska dođu do mirnog rešenja.

Svi ruski, proruski ili makar racionalni argumenti od strane dominantnih medija na Zapadu bili su automatski odbacivani, uz negiranje prava na njihovo iznošenje, te su mediji masovno podržali cenzuru i „isključivanje“ ne samo informacija i interpretacija nego i ljudi koji nisu bili spremni da usvoje dominantni zapadnjački narativ od događajima u Ukrajini, tako što bi osudili rusku intervenciju i slično.

Cilj zapadnjakih mejnstrim medija, koji su ovim potvrdili da više nemaju ni minimum samostalnosti u radu i prava na poštovanje standarda svoje profesije, bila je stvaranje slike o apsolutnoj neprihvatljivosti ruske intervencije, apsolutnom neprijateljstvu ukrajinskog naroda prema Rusiji, apsolutnom i globalnom otporu Rusima, koji legitimiše svaku vrstu represije i kriminalizacije onih koji misle drugačije. Ova apsolutizacija predstave o sukobu u Ukrajini govori o izrazito destruktivnom, prokonfliktnom i ratnohuškačkom odnosu zapadnjačkih centara moći prema ovoj krizi, koji javno demonstrira da je cilj Zapada produbljivanje konflikta i njegovo što trajnije održavanje, čak i po prestanku borbenih dejstava. Ovo je posebno nastrano u kontekstu zapadnjačkog odricanja od spremnosti da se vojno uključi u sukob, cinično huškajući Ukrajince da što duže pružaju otpor. Što razotkriva i prirodu ukrajinske elite koja je pristala da žrtvuje sopstveni narod zbog interesa sila kojima je Ukrajina potrebna ne kao slobodna i uređena zemlja nego kao oružje protiv Rusije i potencijalno drugih konkurenata u širem regionu Bliskog istoka i Centralne Azije.

U medijskoj strategiji Zapada posebno su zanimljiva dva momenta: ona je očigledno usmerena gotovo isključivo prema zapadnjačkoj publici i ona se do sada najesplicitnije odriče svakog pokušaja da makar i simulira objektivnost i istinitost. Usmerenost ka zapadnjačkoj publici služi legitimizaciji postupaka sopstvenih vlada prema Rusiji, ali mislim da su ovde bitniji interesi koji se tiču kontrole i preprogramiranja sopstvenog stanovništva, kao još jedan stepen u njegovom (poželjno je dobrovoljnom) odricanju od normi i standarda koji su do sada makar deklarativno služuli kao osnove za legitimizaciju zapadnjačkih političičkih poredaka. Rusija se ovde, u najboljoj rusofobnoj tradiciji, predstavlja kao negativno ogledalo samog Zapada, kao nosilac vrednosti koje i sam Zapad mora da prevlada, a koje se obično smatraju tradicionalnim. Zločinačko lice Rusije predstavljno u medijima, zapadnom posmatraču treba da sugeriše zlikovačku prirodu tradicionalnih idejno-vrednosnih sistema, među kojima samostalnost, nezavisnost i suverenost naroda, kao i sloboda i autonomija ličnosti, nisu na poslednjem mestu.

Drugi momenat, potpuno i otvoreno odbacivanje kriterijuma istinitosti, objektivnost i proverljivosti možda ima posebno važan i globalni značaj, do krajnosti dovođenu idejuo post-istini, koja ne samo da prenabregava i poriče, nego se i otvoreno izruguje svakoj ideji o mogućnosti postojanja proverljive, činjenično utvrdljive istine, a samik tim i stvarnosti kao takve. Čovek se ponekad čudi, kako je moguće da toliko mnogo informacija sa ukrajinskog fronta moraju da budu lažne, jer mrtvih i povređenih svakako ima, svakako ima i onih koji su hrabro umrli sa ukrajinske strane, i zbog čega mora da se koristi toliko lažnog materijala, toliko slika iz filmova ili pokupljenih kojekuda po internetu, a koji bi trebalo da predstavljaju istinite ljude i događaje, tim pre što je to danas lako proverljivo i što se i proverava i razobličava, izazivajući podsmeh prema samoj zapadnoj propagandi i njenim nosiocima. Ovo liči na trening čiji je cilj potpuna desenzitvizacija zapadnjačke publike prema medijski posredovanoj istini, ovladavanje totalnog siimulakruma koji se više ne trudi ni oko elementarne uverljivosti, raskidanje svake veze između medijske predstave, stvarnosti i ljudske svesti.

Kada se završi ovaj rat, a završiće se pre ili kasnije, ovako ili onako, šansa slobodnih država, naroda, pojedinaca i grupa biće u tome da iskoriste slabosti koje je imperijalni Zapad ispoljio u ovoj krizi, a koje se pre svega tiču potpune ravnodušnosti prema pojmu i praksi istine i time jasno ukazane namere ka potpunom prekodiranju čoveka i izmeni ljudske prirode, ionako već sugerisane u osnovi eugeničkom idejom onih koji stoje uza osnivača Svetskog ekonomskog foruma Klausa Švaba o „četvrtoj tehnološkoj revoluciji“. Šansa je u idejnoj i delatnoj odbrani ljudske prirode i ljudskih drušatva od strane onih koji su namerili ne samo da ih bitno izmene nego da ih suštinski ukinu, pretvarajući ih u mravinjak, mehanizam i simulakrum. Zapadnjačke elite nose ogromnu istorijsku odgovnost zbog toga što su dopustile da njihova društvava i države krenu ovakvim (samo)desktruktivnim putem, a odgovornost elita ostalih delova sveta, uz saradnju „zdravih snaga“ sa Zapada, biće u izgradnji jednog drugačijeg, slobodnijeg i pravednijeg sveta, alternativa čemu može biti jedno totalno uništenje koje će više nego bilo kakvo globalno zagrevanje dovesti u pitanje opstanak čovečansta i same planete.

Do tada treba preživeti, a da bi se preživelo mora se na sebe preuzeti teret borbe. A ima li lepšeg, svetlijeg i punijeg života od borbe za istinu?