PODGREVANJE KRIVICE

RAZMIŠLJANJA NAD SLIKOM SRBA U OČIMA ZAPADA (1)

Šta se to desilo sa Srbima na kraju 20. i početkom 21. veka? Kako se to istorija okrenula protiv njih? Zašto su nekadašnji saveznici postali protivnici? Zašto plamti antisrpska mržnja u nekim krugovima regiona, nekadašnjeg „bratstva i jedinstva“, ali i nekim centrima na Zapadu? Kako je „mehanizam istorije“ na višestruk način razapeo nacionalno biće srpskog naroda na kraju drugog milenijuma?

U novu državu (1918) Srbi su ušli kao pobednička i slavom ovenčana vojska, a iz te iste države su izašli (1992) s političkom i medijskom slikom kao demoni, zlikovci, zveri, abnormalni, varvari! Kako objasniti ovaj srpski tragizam?
Velika je tragedija srpskog naroda u HH veku, a posebno ova na njegovom kraju. Poslednjih trideset godina srpske političke i nacionalne istorije uokviruju pojmovi koji su definisani na Zapadu, a potom preuzeti u regionu (bivše republike SFRJ) nacionalizam, Slobodan Milošević, krivica, sankcije, NATO bombardovanje, Haški tribunal, „srebrenizacija Srba“. Slika srpskog čoveka bojena je u zapadnoj javnosti, političkim i vojnim centrima, starim i novim medijima i završena (?) haškim suđenjima i presudama.
Pogledajmo početak srpskog raspeća. Zapadni geopolitičari su uzeli stvar u svoje ruke: u raspadajućoj SFRJ svi će dobiti što su tražili, a Srbi će izgubiti. A zatim na scenu stupa Haški tribunal. Ravno 25 godina u kancelarijama ovog suda se sudi Srbima za ratne zločine (i za genocid) počinjene na ratnom prostoru SFRJ. Pojedini predmeti se rešavaju po deset i petnaest godina. To nije slučajno. Srpsku krivicu treba podgrevati dok se ne namire regionalni i geopolitički zapadni interesi. U pomoć im priskaču rezolunaši u neprijateljskim parlamentima regiona koji sinhrono s nekim zapadnim antisrpskim centrima (nije valjda da ne postoje?) već četvrt veka, tajno i javno, s dva lica, uz osmeh i mržnju, govore o Srbima. Nije to novost. I u prošlosti su postojali takvi centri. Pođimo redom. Da pogledamo konstruisanu zapadnu i regionalnu sliku Srba na kraju drugog milenijuma. [restrict]

PRELOMNA 1985. GODINA Srpski nacionalizam. Ova sintagma se širila Zapadom sve jače i brutalnije od 1985. godine. Zašto od te godine? Setimo se javne pobune Srba s Kosova i Metohije zbog diskriminatorskog položaja u Pokrajini Republike Srbije. Razni oblici pritisaka od vladajućih kosovskih Albanaca omogućeni su ustavnim rešenjima iz 1974. godine, po kojima su pokrajine postale pararepublike. A kada su srpski komunisti pokrenuli 1987. godine pitanje neravnopravnog položaja Srbije u jugoslovenskoj federaciji, aktiviran je antisrpski nacionalizam u SFRJ. Zapravo on je uvek bio aktivan, samo prilagođen okolnostima. Nacionalizam iz Kraljevine Jugoslavije (Slovenci, Hrvati) preselio se u socijalističku Jugoslaviju u drugim formama i s drugim akterima i pri tome umnožen za tri nove nacije: muslimanska (nacija od 1971), crnogorska, makedonska, i manjinski albanski narod na KiM. Srbi u Hrvatskoj nisu imali autonomiju, a Srbi u Vojvodini su dobili autonomiju. Albanci u Makedoniji nisu imali autonomiju, a dobili su je na KiM. Svi ovi nacionalizmi su težili širenju svojih kolektivnih prava, interesa i konstruisanih identiteta, a kada su Srbi postavili pitanje neravnopravnosti u SFRJ, smišljena je odbrana nacionalnih separatizama: srpski nacionalizam ugrožava sve druge nacije!
Taj vergl prihvata politički i medijski Zapad. Od 1985. do 2000. godine dominira u najvećem delu zapadne javnosti slika o srpskom nacionalizmu uz sistematsko prenebregavanje antisrpskih nacionalizama. Nešto je razblažena posle 2000. godine, ali daleko od toga da je izmenjena. Crna Gora se odvojila 2006. od Srbije, kosovski Albanci su 2008. protivpravno proglasili nezavisnost.
Politički Zapad i politički region u horu su optuživali srpski nacionalizam na način poništavanja srpskih nacionalnih prava i sloboda. Srbima se uskraćuju ona kolektivna prava koja se podstiču i brane kod drugih nacija bivših republika (i pokrajine!). Pri tome, razumni srpski nacionalizam je tražio jednakopravne odnose između nacija u SFRJ, a nesrpski nacionalizmi su bili separatistički.
Činjenice bodu oči, ali to nije briga političke volje i interese geopolitičkih planera sa Zapada i njegovih regionalnih pomagača. Antisrpske strasti su upravljale zapadnim i regionalnim političkim ponašanjima.

KO JE POKRENUO RATOVE Izbili su ratovi u SFRJ 1991. godine. Neko ih je pokrenuo. Ko? Srpski nacionalisti, govorio je hor zapadno-regionalnih političara i medija, izazvali su ratove na prostoru SFRJ 1991. godine. A šta kažu činjenice? Počeli su Slovenci, zatim ilegalno naoružani Hrvati, pa takođe ilegalno naoružane „zelene beretke“ u BiH, da bi ih nastavili tajno naoružani kosovski Albanci protiv države Srbije.
Verbalni rat se širio prostorima socijalističke Jugoslavije od 1987. do 1991. godine, u kome su, zbog brojnosti, srpski politički govori prednjačili. U 1990. godini održani su parlamentarni izbori u svim republikama. Naredne godine u svim republikama, osim Srbije i Crne Gore, parlamenti donose odluke o otcepljenju i nezavisnosti. Srpski narod u Hrvatskoj i BiH odbija da legitimiše akta o suverenosti. Za sve te godine vodi se verbalni rat između pripadnika svih naroda, zapravo politički aktivnih delova naroda, ali još nema faktičkog rata. Taj korak od verbalnog rata prema stvarnom nisu učinili Srbi nego Slovenci. Napad slovenačkih teritorijalaca na Vojsku SFRJ, 27. jula 1991, bio je faktički početak rata u socijalističkoj Jugoslaviji.
Hrvatska u to vreme užurbano radi na ustavnoj secesiji i tajno uvozi oružje. Oružani incidenti se šire na prostorima na kojima su vekovima živeli Srbi, ali glavna meta napada je Vojska SFRJ. Rasplamsavanje rata u jesen 1991. u srpskoj Krajini, bio je faktički nastavak započetog rata hrvatske (i slovenačke) politike protiv ustavnog poretka jedne međunarodno priznate države i njenih branilaca.
Treći rat se pripremao u BiH jugorepublici koja nije imala baš nikakvu državnu memoriju, niti politički konsenzus svojih građana. Alija Izetbegović je Lordu Karingtonu otvoreno rekao da će ratovati protiv Srba, a javno je izjavio da će „žrtvovati mir zarad celovite Bosne“. (Stvar je političke fantastike da šef jedne zajednice koja broji manje od 50% u strukturi stanovništva republike BiH pokazuje pretenziju da vlada političkom voljom druge dve nacionalne zajednice.) Dokaze o pokretačima rata u BiH nude sami bosanski muslimani. Prva paravojna muslimanska vojna jedinica formirana je u malom mestu na obali Drine, u Ustikolini, 2. 8. 1990. godine. U Tuzli, na jednoj zgradi, Socijaldemokratska partija Tuzle je istakla ploču 18. 4. 1994. na kojoj piše da je među njenim zidovima 21. aprila 1992. doneta odluka da se „ustane protiv fašizma“. A fašisti su bili odlazeći mladi vojnici JNA, a njihova kolona je podmuklo masakrirana.

MISIJA VILIJAMA VOKERA Kosovski Albanci se u Pokrajini Republike Srbije tajno naoružavaju i od 1997. do 1999. napadaju institucije srpske države i ubijaju civile. Blokiraju puteve i pucaju na policiju i vojsku. Odakle im oružje? Iz nekih zapadnih država koje su to morale da znaju. Snage bezbednosti uspevaju da ih savladaju, ali na scenu stupaju Račak (16. 1. 1999) i Vilijam Voker. „Misija“ Vilija Vokera, šefa verifikacione misije na Kosovu i Metohiji, ostaće trajno zabeležena u istoriji političkog zločina stranca protiv države u kojoj se službeno našao. Takvo ponašanje stranca (Amerikanca) belodano pokazuje da uoči trećeg milenijuma vodeća svetska sila gazi po tekovini koja je izgrađivana vekovima – da svaki narod živi po svojim zakonima i da čuva državu da bi sačuvao svoju slobodu. Takvo nipodaštavanje dostojanstva i pravnog poretka države retko se viđa.
Činjenice su neumoljive: u jednoj međunarodno priznatoj državi – SFRJ, slovenačka, hrvatska, muslimanska i kosovoalbanska politika se tajno naoružava i sprema za rat. Šta je u takvoj situaciji preostalo srpskoj strani? Politička tela jugoslovenske države su zapala u krizu funkcionisanja. Vojska je mogla da izvrši državni udar s punim opravdanjem „državnog razloga“ (činjenica je, međutim, da je i JNA bila višenacionalnog sastava). Srpska politika je, kako pokazuju činjenice, odustala od uloge vojske u nametanju političke volje Sloveniji i Hrvatskoj, ali nije mogla da učini ono što je nalagao elementarni nacionalni interes. I da Srbi nisu pre samo 40 godina satrti u genocidu hrvatskih i muslimanskih ustaša, politika koja bi pokazala nehaj za delove svog naroda u situaciji raspada države po nacionalnim šavovima ne bi bila dostojna političkog posla. U ovoj stvari, naravno, pitali su se i Srbi iz Krajine, a ne samo Beograd.
Rat je, prema tome, jasno kao na dlanu, počeo u Sloveniji i Hrvatskoj 1991. godine. On se može legitimisati pravom na političku nezavisnost. Po istom pravu, Srbi su morali da brane vlastita politička prava.
Diplomatske kancelarije Zapadne Evrope i nekih vanevropskih država nisu budistički posmatrale šta se zbiva u jugoslovenskoj političkoj areni. Naoružavanje Slovenije i Hrvatske teklo je iz više država sveta, a nagomilano oružje nije bilo spremano za sajam već za secesioni rat. To isto važi i za muslimane (Bošnjake) i Albance na Kosovu i Metohiji. O diplomatskoj podršci separatističkim težnjama u SFRJ jasno svedoče dela. Evroamerička politička odluka je bila da se ove dve nacije pomognu u svojim državotvornim nastojanjima. Ubrzo zatim, 1992, njima je pridodata i višenacionalna tapiserija Bosna i Hercegovina. A kasnije, protiv svih međunarodnih normi, i srpska Pokrajina s albanskom većinom.
Sve ove činjenice ratnih događanja na prostoru SFRJ deo zapadne političke javnosti (političari, intelektualci, mediji) tumačio je u skladu sa svojom voljom, strastima i interesima. To je ona faustovska kultura o kojoj piše Špengler. Volja je glavna sila koja upravlja političkim stvarima. Po tom zapadnom voluntarističkom mišljenju o ratnim sukobima, Srbi su ratovali protiv nesrba u SFRJ. Nisu ratovali da bi odbranili svoje nacionalne interese, već da bi druge osvajali. (A ti drugi su valjda bili mirotvorci?) Taj stereotip je, raznim sredstvima, puštao koren na Zapadu. A u regionu laž je zamenila činjeničku istinu.

NEKO MORA BITI KRIV ZA RATOVE U SFRJ, A TO SU… U tim ratovima desilo se nemoguće: Srbi su označeni kao krivci, a pri tome su etnički očišćeni iz Hrvatske (400 hiljada) i Kosova i Metohije (300 hiljada).
U čemu je srpska krivica? Zaista, šta su Srbi skrivili? Ali volja u središtu zapadnog mišljenja kazivala je da neko mora biti kriv za ratove u SFRJ, a to su Srbi. Oni su bili agresori, a drugi su bili žrtve. Ovaj stereotip je imao jednu od najvažnijih funkcija u zapadnoj i regionalnoj demonizaciji Srba.
Najfrekventnija sintagma je bila, bez sumnje, „srpska agresija“. Rat u Hrvatskoj i BiH je u političkom jeziku predstavljen kao „srpska agresija“, čime se prikrivala, na dalekosežan način, prava namera evroameričke i regionalne politike. Podlost ovakvog imenovanja je u tome što skriva činjenicu da Srbi žive na prostorima svojih vekovnih predaka u Krajini i Bosni i Hercegovini. Stvar je politički providno antisrpska. Zapadna Evropa (i Amerika) napravila je nove države koje u trenutku stvaranja srpski narod nije hteo da prizna na svom delu teritorije. Suočena s tom možda neočekivanom reakcijom Srba, evroamerička diplomatija (i regiona) eksploatisala je tezu o „Srbima agresorima“ i time zapravo pripremala svoju javnost na proterivanje srpskog naroda iz Hrvatske (oko 400.000). Ono što nije uspeo da uradi Pavelić u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, legitimisala je evroamerička demokratija! Tokovi istorije su doista nepredvidljivi.
„Srpska agresija“ imala je široko jezičko društvo: recimo „oružana pobuna protiv Hrvatske“ nosi poruku da su se Srbi pobunili protiv stare države u Evropi, a ne da su išli za svojim političkim pravima. Napravljen je za tu priliku, s hrvatsko-germanske strane, medijski marketing o hrvatskoj demokratiji i srpskom komunizmu, pri čemu je svako iole obavešten morao da zna činjenice o hrvatskom nacionalizmu (šovinizmu) u obe Jugoslavije i o hrvatskim komunističkim gospodarima posle 1945. godine. Bošnjaci (bosanski muslimani) srpsku „agresiju“ prebacili su na teren genocida. Srpska krivica je što nisu pristali na muslimansku Bosnu i Hercegovinu, a možda su krivi i zbog stvaranja Dejtonske Bosne.
Skloni izmišljanju događaja, kosovski Albanci su se setili, u državi koju im pravi Zapad, da i oni zalepe etiketu o „srpskoj agresiji“ na KiM. Oni koji su uzeli oružje u srpskoj Pokrajini protiv Republike Srbije.
Slika o srpskoj krivici je proizvod politike Zapada i regionalnih separatizama. U svakom sukobu postoje dve strane. Jedna prva počinje. Činjenice su nedvosmislene kada je reč o počecima ratnih sukoba na prostoru bivše SFRJ. Ali šta su činjenice u odnosu na voljni i medijski konstrukt o srpskoj krivici? Slika o „zlim Srbima“ i „srpskom nacionalizmu“ forsirana je u državama Zapada i novostvorenim u regionu svim raspoloživim sredstvima. Činjenice su bile poražene. Trijumfovao je stereotip brižno negovan u centrima zapadne geopolitike.

Nastavak u sledećem broju

[/restrict]