Krvavi mač partije

Besmislice o srpskom patriotizmu Udbe u funkciji pranja biografija: Tragikomično je danas tvrditi – u stilu filmova o akcijama Mosada – da su ustaše bile na meti kako bi bio „naplaćen“ Jasenovac. Pa što su onda bili na udaru četnici? Zbog zločina nad Hrvatima? Kojih zločina? U kom su to oni logoru ubijali Hrvate? Jasno je da su pitanju prazne i otužne priče

Bivši funkcioner Državne bezbednosti komunističke Jugoslavije ovih dana je, uz nakaradno veliku medijsku pažnju, ustvrdio da je njegova služba osvetila srpske žrtve iz Jasenovca. Kako je rekao – sve odgovorne za njih „pobili su kao pse“. Uz to je napomenuto, valjda da bi posredno bilo istaknuto da se u onome što su udbaši radili nalazio srpski motiv, da je ustašama koje su bile na udaru „puštano užičko kolo“.

PREKORNI DARIN POGLED Film „Dara iz Jasenovca“ je bolno nametnuo mnoga pitanja koja su u širim razmerama dugo bila ignorisana. Jedno od njih je: kako je moguće da jugoslovenska država nije mnogo ozbiljnije – i to baš zbog toga a ne nečeg drugog – radila na privođenju pravdi svih onih koji su tokom postojanja NDH bili uključeni u sprovođenje genocida nad Srbima?
Odgovor je nedvosmislen: Titova Jugoslavija nikada nije jasno definisala masovne zločine nad Srbima kao pokušaj genocida od strane hrvatskog režima koji je imao većinsku podršku svog naroda. Sve je, netačno, predstavljano kao niz strašnih zločina (što je samo po sebi tačno) koje je počinila šačica ustaških „sluga okupatora“ protiv kojih je, kao, bila većina Hrvata (to je već bezočna konstrukcija). Oni su, stoga, tretirani ne onako kako su zaslužili, tj. kao poražena strana – slična Nemcima ili Austrijancima – već kao važan segment u antifašističkoj borbi.
Brojne hrvatske partizanske brigade, u kojima su Srbi bili većina (do 1943. ogromna), iskrivljeno su predstavljane kao dokaz „masovnog“ hrvatskog otpora fašističkom okupatoru. Uz to, stvarana je nakaradna simetrija između četnika i ustaša, odnosno zločina koje su počinili pripadnici Jugoslovenske vojske u otadžbini (JVO) i strukture NDH. Trebalo je sve da ispadne kao da su genocidne namere imali svi osim jugoslovenskih boljševika, koji su svojom pobedom spasli Srbe od ustaškog, ali i, navodno, Hrvate i muslimane od četničkog noža.
Pri tome se namerno i sistematski zanemarivala činjenica da su četnici bili jugoslovenska (ne i antisrpska) vojska. U tome, kao i u opredeljenosti za demokratiju i u poštovanju srpske tradicije, a ne u jugoslovenstvu (nažalost), razlikovali su se od boljševičkog vojnopolitičkog vođstva. U redovima JVO bio je i ne baš zanemarljiv broj Hrvata i Slovenaca (pogotovo mlađih oficira i podoficira). Tim pre, što se tiče državotvornih namera Ravnogorskog pokreta za poratni period, one su, uz sve varijacije, podrazumevale obnovu jugoslovenske zajednice s tri (kon)federalne jedinice. Da su četnici pobedili, Srbi ne bi bili etnički i teritorijalno raskomadani kao što se desilo, ali daleko je od toga da bi npr. Hrvati dospeli u sedmi krug zemaljskog pakla. Odgovorni za zločine nad Srbima bili bi eliminisani, ali nikakvog srpskog osvetničkog Jasenovca ne bi bilo.

[restrict]

TITOISTIČKA NEDELA Bilo je, naravno, i na četničkoj strani zločina (mada mnogo manje nego na strani boljševičkih vojnih, političkih i policijskih struktura). Neki su bili i na nacionalnoj osnovi. Radilo se o povremenim osvetama zbog pokolja nad srpskim civilnim stanovništvom. No, do 1943, dok duh autentičnog srpskog otpora definitivno nije ukroćen i ideološki ukalupljen, takvih odmazda je bilo i od strane partizana u krajevima gde su njihove porodice bile izložene ustaškim pokoljima.
Ali bitno je da se naglasi: sve hrvatske i muslimanske civilne žrtve partizanskih ili četničkih osvetničkih akcija tokom Drugog svetskog rata ne dosežu broj srpskih stradalnika u jednom mesecu u vreme dok je ustaški genocid bio na vrhuncu! Međutim, po okončanju rata, komunističke vlasti su se u vezi s učešćem u tzv. Narodnooslobodilačkoj borbi jednako odnosile prema poraženim Hrvatima i pobedničkim Srbima. Svi su postali prevashodno antifašisti s izvesnim brojem svojih „domaćih izdajnika“. Nema veze što tako nije bilo, to je represivno nametano. Kao i koncept „rešavanja nacionalnog pitanja“, koji je nagrađivao one koji su bili uz naciste, a gazio interese Srba što su im se suprotstavili.
Da šire ne ponavljam priču o stvaranju hrvatske federalne jedinice u čijem sastavu je bila cela Dalmacija (uključujući i njen istorijski srpski južni deo) i pride Istra, dok je Srbija dobila pokrajine a Crna Gora obnovljenu državnost (što samo po sebi nije problematično) i veštački proglašen konstitutivni narod od tamošnjih Srba (što je već bio svojevrsni identitetski genocid). Krajina nastanjena Srbima nije dobila autonomiju u sastavu Hrvatske, a Bosna i Hercegovina je polako pretvarana u muslimansku republiku (njima je nešto kasnije dat status nacije). Srpske pokrajine su u nekoliko koraka pretvorene u neimenovane republike.

CRVENA DROGA Sve u svemu vođena je antisrpska politika. Onda nije ni čudo što odnos prema ustašama nije bio ni nalik onome koji je Izrael imao prema nacistima. Jugoslavija je bila Titov feud, a ne srpska država. To što su Srbi u njoj bili relativna većina, odnosno što su imali ulogu nosećeg stuba vojske i policije, malo je značilo. Hipnotičkom propagandom onima koji su bili deo sistema mozak je bio ispran i nisu ni primećivali da rade za račun crvenog hrvatskog diktatora koji razara sve srpsko.
Jugoslovenska maska je mnogima delovala kao dovoljno pokriće za tako nešto sve dok se država Južnih Slovena nije raspala. Onda je polako i njima počelo da biva jasno šta su činili i čemu su doprineli. Ipak, bilo je kasno makar se i iskreno pokajali. Ali nisu se baš svi koji su pripadali raznim nivoima tadašnjeg establišmenta probudili iz titoističkog sna. Tu je koren tzv. druge Srbije koja i posle J. B. Tita i raspada SFRJ vodi kominternovski rat (u evroatlantskoj ambalaži) protiv svog naroda.
Uz one koji su i dalje odani Titovoj nacionalnoj politici (i njihov podmladak) postoje i njegovi nekadašnji jurišnici koji nisu više antisrbi, ali sujeta im ne dopušta da priznaju da su bili na strani zla što je satiralo naciju kojoj pripadaju. Tu istinu nastavljaju da zaklanjaju lažima o pozitivnom karakteru SFRJ, Udbe i svega drugog što je zapravo predstavljalo antisrpski mač zločinačkog titoističkog režima. Najbolji dokaz da je tako je sve ono šta je on uradio Srbima. Ojadio nas je za pedeset godina gore nego Turci za četiri veka. I šta je tu patriotsko u srpskom smislu?

RITUALNA UBISTVA Sada da se vratimo ustašama. Da li je titoistički režim likvidirao ustaše u emigraciji? Jeste! Da li je to radio s albanskim pripadnicima tzv. „neprijateljske emigracije“? Svakako! Ali kako su prolazili Srbi koji su bili u redovima raznih ravnogorskih i drugih antikomunističkih organizacija? Isto! Surovo su ubijani. Pri tome su Hrvati i Albanci koji su se našli na meti obično bili uključeni u pripreme terorističkih akcija protiv organa vlasti ili civilnog stanovništva Jugoslavije. S našim sunarodnicima stvari su, najčešće, stajale drugačije.
Uglavnom su, kada se radilo o Srbima, likvidirani ljudi samo zato što su svojim tekstovima i javnim nastupima revoltirali režim (često i stoga što su osvetljivali njegovu nacionalnu politiku, tj. komadanje srpskog naroda i njegovih zemalja), a ubistva su neretko bila nalik scenama iz najkrvavijih horor filmova. Tako je novinar i publicista Dragiša Kašiković 1977. godine u Čikagu iskasapljen sa šezdeset i četiri udarca nožem, a s njim je s pedest i tri uboda nemilosrdno usmrćena i njegova osmogodišnja poćerka (čak su joj unakazili i oči). Tokom svojevrsnog satanističkog ritala oni su bili žrtvovani na oltaru titoizma!

LAŽI UMESTO POKAJANJA Politička policija komunističke Jugoslavije pobila je mnogo srpskih, hrvatskih i albanskih emigranata. Oni su često, kao što smo videli, veoma brutalno likvidirani zato što su bili protivnici titoističkog režima. Najmanje je bilo bitno šta su radili tokom Drugog svetskog rata. Titoistički vrh nije previše plakao zbog srpskih žrtava a tim pre radi pogaženih srpskih nacionalnih interesa (koje je i sam razarao ništa manje posvećeno od ustaša).
Tragikomično je danas tvrditi – u stilu filmova o akcijama Mosada – da su ustaše bile na meti kako bi bio „naplaćen“ Jasenovac. Pa što su onda bili na udaru četnici? Zbog zločina nad Hrvatima? Kojih zločina? U kom su to oni logoru ubijali Hrvate? Jasno je da su pitanju prazne i otužne priče. Radilo se jedino o tome, da to ponovim, da je DB kama u titoističkom režimu ubijala one za koje je komunistička partija smatrala da su na bilo koji način bili opasni za poredak koji je stvorila. Potpuno je bilo nebitno da li su Srbi ili Hrvati, fašisti ili antifašisti, zločinci iz razdoblja 1941–1945 ili kritički nastrojeni intelektualci koji nikoga nisu klali.
Pojedincima koji su u tim udbaškim strahotama učestvovali, a danas nam pričaju besmislice, bolje bi bilo da od Gospoda zatraže oproštaj za ono šta su činili. Bili su deo zločinačkog mehanizma, suštinski usmerenog protiv nacionalnih interesa sopstvenog naroda. Tu činjenicu ne potire ni to ako su nekom ustaši „puštali užičko kolo“, u šta inače sumnjam, jer su služili sistemu čija je nezvanična himna bila: „Druže Tito, mi ti se kunemo da sa tvoga puta ne skrenemo“.
Taj put je bio trasiran preko srpskih grobova i interesa, te je vodio novim stradanjima. Pre je rezultat delovanja Udbe, koja je lomila kičmu srpstvu, ono što se kasnije desilo s mučeničkom Krajinom (gde je Titov general Tuđman završio posao koji je otpočeo „poglavnik“ Pavelić) ili raspetim Kosovom (krst na koji ga je NATO razapeo postavili su titoisti kao što su i eksere za to iskovali), nego osveta zbog ustaških zločina nad Srbima u Drugom svetskom ratu!

[/restrict]