Svetionik – Crnogorska će opozicija

Da li crnogorski izlaz valja zamisliti u potpunom resetovanju opozicione scene i prelasku na ilegalan način borbe? Sve zavisi od toga kada će se zbog sveopšteg osiromašenja dogoditi krah svih institucija i službi čiji su, decenijama, vodeći ljudi listom iz vladajuće partije Mila Đukanovića

Rekao sam jednom Englezu kad mi je bio u butigi, da u našem, srpskom narodu postoji poslovica po kojoj kad vidiš da se u akvarijumu svađaju dvije ribice – pogledaj bolje, sigurno se tu mota neki Englez.
Pa se Englez, iako urođeni diplomata, iznenadio, nenaviknut da mu se u koloniji u lice kazuju istine, taman i vicem. Ali je ostao kolonizator i džentlmen, te smo nastavili da pričamo o drugim stvarima ako takvih iz kojih se ne može ubrati politički stav uopšte ima.
Zaista, današnju Srbiju i Crnu Goru valja zamisliti kao države oko kojih Englezi kolo vode – koliko se samo mi dijelimo i svađamo, umjesto da se ujedinjujemo i slažemo.
U Srbiji su se tokom nekoliko junskih dana u kojima je proglasom kazano da ne postoji bojazan od virusa korona, održali izbori, a u Crnoj se pak Gori spremaju za konac avgusta, iako broj zaraženih raste, pa su sva vjerska i politička okupljanja zabranjena.
Iako sve računice pokazuju da je u maloj Crnoj Gori ne manje od 55 hiljada fantomskih glasača, ni to za sada ne sprečava opoziciju od učestvovanja na unaprijed pokradenim izborima. Situacija može da bude copy-paste, kao u Srbiji od 21. juna 2020. Paradoks se koti u tome što su marta 2019. godine svih 39 opozicionih poslanika potpisali Izjavu da neće učestvovati na izborima: „Potpisnici neće učestvovati ni na jednim izborima, lokalnim, državnim ili predsjedničkim koji budu zakazani prije ispunjenja osnovnog zadatka Vlade građanskog jedinstva.“
Ali avaj, kao i svi štrajkači političkom glađu što jednom popuste da ne bi finansijski umrli, i crnogorski su se lideri mnogih stranakah u neka doba predomislili i ušli u Skupštinu, ako tom opsjednutom teatru i dalje naziv treba pisati velikim slovom. Ah, čitaocima van Montenegro okvira valja natuknuti kako se poodavno najveća srpska stranka u Crnoj Gori fuzionirala sa strankom koju vodi deklarisani Crnogorac koji je glasao za preimenovanje srpskog jezika, što do danas njegovom muškom političkom partneru nije smetalo da se smatra „liderom Srba u Crnoj Gori“.
Umjesto da ljeto bude politički vrelo, da litije popune i vjerujući turisti iz nama bratskih geografija, te da zajedno osveštamo oblast primorsko-crnogorsku, masovnih okupljanja nema, turista nema, privreda crkava, granice su skoro pa hermetički zatvorene, što ne destimuliše crnogorske opozicione stranke (većinski, gle, raspoložene za NATO i EU) da ipak izađu na izbore, čak i sa prednošću vladajućeg DPS-a od najmanje 55 hiljada glasova, što je, ugrubo oteše li se, 10 odsto.
Ili se iza brda nešto valja, a da mi ne znamo?
Jer zašto bi bilo ko ko se pred ogledalom u stranoj ambasadi drži za opozicionog lidera srljao u (još jedno) političko samoubistvo, zašto bi se ginisovski izblamiran, ginisovski blamirao još?
Pazimo…
Cijela je Crna Gora deboto po-pi-zdi-la. Bivša jugoslovenska republika, a od 2006. samostalna i suverena*, ključa. Turističke sezone prvi put u istoriji nema, nema privrednog zamajaca, nema finansijske akumulacije, osim za ljude bliske vlasti, čije se ekonomisanje ionako zasniva na otimanju.
Da je crnogorska vlast u ropcu čini se samo liderima onih opozicionih partija koje ne bi da koaliraju sa vladajućim DPS-om, iako su za koaliranje spremni – i manjinski Hrvati, i Bošnjaci i sve satelitske stranke DPS-a. Izbori će 30. avgusta pravno gledano biti legitimni čak i ako se nerežimska opozicija ujedini (a neće) jer uvijek preostane dovoljno kolaboracionističkih stranaka da daju legitimitet izborima.
Niti jedan opozicioni lider nije potpisao ostavku u slučaju poraza koji je vjerovatan. Čak i da su se stranke koje je jače nego ikad uzeo da pritiska očajan narod ujedinile oko toga da je sistem zreo da otpadne, opet ne bi bile u povoljnom položaju jer opoziciono ujedinjenje nije dovoljan razlog za smjenu vlasti. Pokušavali su oni i ranije. I? Milo je i dalje na vlasti…
Ono o čemu narod koji u Crnoj Gori promišlja o politici uprkos činjenici da se u politiku ne razumije (jer se niti jedan narod množinom ne razumije u politiku) tiče se činjenice da član 92 Ustava predviđa gadnu jednu začkoljicu. Predsjednik republike, a to je Milo Đukanović, ima neograničeno pravo na imenovanje mandatara za sastav nove vlade. Čak i u teoretskom slučaju da ujedinjena i za sve ove decenije jalova opozicija finalmente odnese pobjedu – da li bi onaj koga snishodljivo zovu gospodarem Crne Gore dao blagoslov opozicionom kandidatu da postane mandatar?
Nikada ne bi.
Time bi Milo Đukanović, po pravu koje mu daje Ustav, opstruisao izbor nove vlade, i za 90 dana indukovao nove izbore. Može mu se.
Da opoziciona opcija ima podršku sa Zapada već bi se vidjelo, kao što bi se i na mjesec od izbora osjetio dašak vjetra iz Srbije, ili pak ruska ruka na mediteranskom geopolitičkom ramenu.
No ničega od svega toga nema.
Narod na ivici opstanka, izbezumljen od korona-eksperimenta koji ad finitum podrazumijeva nasilnu vakcinaciju, sirak je „tužni bez nigđe nikoga“, jer mu decenijama nedostaje autentično opoziciono liderstvo, jer mu se godinama ambiciozni politički amaterizam nudi kao ruka spasa.
Društvene mreže vrve od snimaka na kojima ljudi iz naroda veoma ljutito poručuju opoziciji da ako i treći put omanu – idu na politički „blok“.
Pri tome, svi zaboravljaju da je crnogorska opozicija više nego tri puta prokockala svoju šansu, i da će opet. Jer je, ponoviću, ne samo ginisovski nesposobna nego i ginisovski egoistična. Na mjesec pred izbore ona nije odgovorila na vitalna pitanja većinskog srpskog naroda: da li odmah po pobjedi u koju vjeruje vraća srpski jezik kao jedini službeni, da li vraća trobojku kao državnu zastavu, da li se zalaže za najbliže moguće odnose sa Srbijom, da li će povući priznanje Kosova*, da li se zalaže za zajednicu Srbije, Crne Gore i Republike Srpske; kako će se odnositi prema narativu Velikog reseta 2021. i svenarodne vakcinacije, da li će podržati uvođenje opšteg video-nadzora? Kako planira da živimo od proizvodnje i kupovine domaćeg, jer se na drugo i ne možemo osloniti kao na sigurno, pouzdano i zdravo?
Ne odgovori li opozicija kojoj su upravo litije dale infuziju na ova pitanja, ne bih rekao da ću biti stimulisan da me na +40 stepeni Celzijusa opaze na biralištu u avgustu. Svejedno mi je da li me u noviji poredak uvodi Milo Đukanović ili onaj koji se iza njega obavezao da nastavi da poštuje međunarodne obaveze koje je potpisao prethodnik. Ko naslijedi Milove obaveze, Milo je. Tadić je Đinćić. Vučić gori od obojice.
Kada su se početkom jula 2020. projavila dva britanska poslanika, Tim Faron i Stiv Bejker, konzervativac i laburista, mnogi su pomislili gdje njihov apel u uticajnom „Njuzviku“ ima neke veze sa scenarijem da se na brzinu pred Crnogorce isturi ma koja neodvratna a javnosti poznata ličnost iza koje bi pak stale stranke iz opozicije (makar iz „srpskog bloka“, ako se bude išlo u dvije kolone), ali pod obavezom da ta javnosti nova i neodvratna ličnost ne cvrkuće kontra EU i NATO-a, ali da pjeva iz svega glasa kako joj je do jedine prave i apostolske crkve, kako joj je do veza s bratskom Srbijom, može i Rusijom. Jer bi to, bez sve šale, bila jedna od mogućih formula opozicionog uspijeha. Britanski poslanici Faron i Bejker pozvali su NATO i Veliku Britaniju da podrže vjerni narod i sveštenstvo Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori, ocijenivši da crnogorski Zakon o slobodi vjeroispovijesti nije donesen u skladu sa demokratskim i parlamentarnim normama, vladavinom prava, i tako dalje i tako dalje. Istakla su, ova dva generalno nebitna Britanca laktovima naslonjena na naš geopolitički akvarijum, da skoro 80 odsto građana Crne Gore priznaje Srpsku pravoslavnu crkvu, te da ona baštini 801 godinu trajanja u kontinuitetu.
Crna Gora sada u sasvim nepravilnoj rečenici prebija hapsi iz Hrvatske doprema šlepere policijske opreme kojima će šta nego da kidiše na opravdani narodni gnijev jer će doći do krađe izbora 30. avgusta ali se time Englezima mio Milo neće smijeniti budući da je kita opozicionih lidera trebalo o tome da misli prije makar tri poraza unazad i zaista može da dođe do građanskog rata.
Od početka godine digao se u Crnoj Gori litijski duh, i nastavio da lebdi ponad zemlje. More ljudi premrežilo je geografiju u kojoj su počela da se događaju čuda jer su i tek prohodali hodali kilometrima sa svojim đedovima, pod crkvenim trobojkama, od mjesta jednog do crkve ili manastira, i s blagoslovom natrag.
Činilo se nekoliko puta da se Crna Gora umiriti ne može, i da litije koje su rođene da bi ukinule sporni Zakon o slobodi vjeroispovijesti ukidaju taj zakon, ali avaj, dogodio se svima nametnut korona-narativ pa je i crkva, uvijek snishodljiva prema vlasti, obustavila mnoge svoje tokove.
Doslovno svi čija imena imaju mjerljivu težinu na kantaru koji mjeri težinu bijelih bubrega stavila su se potpisima na stranu Srpske pravoslavne crkve, a kontra do strva kompromitovane crnogorske vlasti. To su katalogom ove profesije i grupe: profesori, književnici, ljekari, inženjeri, advokati, policajci i vojnici hrišćani, sportisti, studenti, novinari, kapetani duge plovidbe…
Da li crnogorski izlaz valja zamisliti u potpunom resetovanju opozicione scene i prelasku na ilegalan način borbe? Sve zavisi od toga kada će se zbog sveopšteg osiromašenja dogoditi krah svih institucija i službi čiji su, decenijama, vodeći ljudi listom iz vladajuće partije Mila Đukanovića.

Programski format Svetionika jeste da bljeska s upravo bokokotorske nulte nadmorske. S jedine geografije na svijetu na kojoj naš narod i dalje živi uz more