Kad glumci prikazuju glumce

PUTUJUĆE POZORIŠTE ŠOPALOVIĆ – PREMIJERA U JDP-u

Tumači likova iz stvarnosti bili su ravnopravni s protagonistima putujuće trupe: šteta što su vanredne prilike u kojima se nalazimo prekinule život ove predstave i pozorišnu sezonu uopšte

Još 1985. godine pesnik, esejista, dramatičar i pozorišni kritičar Jovan Hristić konstatovao je nakon praizvedbe Putujućeg pozorišta Šopalović Ljubomira Simovića da je u pitanju jedna od najboljih drama što su napisane trideset godina posle nastanka Nebeskog odreda Lebovića i Obrenovića. I danas možemo reći da se ovo delo nalazi u vrhu srpske dramske književnosti, jer se radi o savršeno napisanom tekstu koji nam pruža poetsku viziju delanja jedne putujuće trupe koja jedva životareći u tmini surove nemačke okupacije želi da u Užicu prikaže Razbojnike Fridriha Šilera, nemačkog pesnika koji je slobodu smatrao autentičnom čovekovom težnjom i kao takav opredeljivao se za borbu protiv svake tiranije, što je i tema njegovih drama Razbojnici, Don Karlos i Vilhelm Tel. Zato Simovićevu dramu možemo smatrati i činodejstvovanjem u slavu veličine i moći pozorišta uopšte, a u teškim vremenima osobito.oš 1985. godine pesnik, esejista, dramatičar i pozorišni kritičar Jovan Hristić konstatovao je nakon praizvedbe Putujućeg pozorišta Šopalović Ljubomira Simovića da je u pitanju jedna od najboljih drama što su napisane trideset godina posle nastanka Nebeskog odreda Lebovića i Obrenovića. I danas možemo reći da se ovo delo nalazi u vrhu srpske dramske književnosti, jer se radi o savršeno napisanom tekstu koji nam pruža poetsku viziju delanja jedne putujuće trupe koja jedva životareći u tmini surove nemačke okupacije želi da u Užicu prikaže Razbojnike Fridriha Šilera, nemačkog pesnika koji je slobodu smatrao autentičnom čovekovom težnjom i kao takav opredeljivao se za borbu protiv svake tiranije, što je i tema njegovih drama Razbojnici, Don Karlos i Vilhelm Tel. Zato Simovićevu dramu možemo smatrati i činodejstvovanjem u slavu veličine i moći pozorišta uopšte, a u teškim vremenima osobito.U drami nasuprot niskom rangu umetnosti trupe, čega su njeni članovi svesni i što im je zadavalo više teškoća u zlom vremenu okupacije, nalazi se mladi prvak Filip, koji u pozorištu vidi svoj jedini svet i sve što se događa podseća ga na uloge i scene koje je igrao u raznim predstavama. Budući da se u gradu koji su pohodili desi ubistvo, njihova predstava se otkazuje, a monolog Oresta iz Euripidove Elektre koji je Filip recitovao prativši iznošenje tela žrtava okupacionim vlastima je bio dovoljan dokaz da je mladi glumac ubica, te su ga odmah likvidirali, a glumce proterali.Reditelj Jagoš Marković smestio je događanje radnje na pozornicu: predstava počinje montažom dvokrilne crvene somotske zavese, a glumci su se pojavljivali uglavnom na sceni omeđenoj tom zavesom, mada je bilo i prizora koji su se odigravali na proscenijumu. Vasilija Šopalovića, predvodnika trupe, tumačio je Milan Gutović ponašajući se prilično indiferentno, čak i nezainteresovano za sve što se događalo na pozornici. U sceni legitimisanja, pred pandurom Milunom – karikaturalno-komična figura Miloša Samolova – i krajskomandantom Majcelom – dosledan u strogom stavu i nadmen u sveukupnom ponašanju Irfan Mensur – Gutović se ponašao otuđeno: nijednog trenutka nije odavao zabrinutost i strah upućujući na trenutak pokoji prezrivi pogled prema organima okupatorske vlasti. Marko Janketić, kao mladi glumac Filip Trnavac koji obuzet pozorišnim zanosom često izgovara fragmente velikih uloga iz svoje karijere, u tom kazivanju bio je sugestivan i veoma ubedljiv. Jelisavetu Protić, nekadašnju prvakinju putujuće scene, igrala je Olga Odanović kao veoma govorljivu osobu kojoj je vrlo stalo da sačuva, makar i malo, od svoga negdašnjeg umetničkog autoriteta. Jovana Belović predstavila je mladu glumicu početnicu trudeći se da prikaže neodoljivost svojih čari.Tumači likova iz stvarnosti bili su ravnopravni s protagonistima putujuće trupe. Ginu je glumila Anita Mančić pokazujući mnogo strogosti prema pijanom suprugu Blagoju Babiću, koga je sa poprilično elementarnosti u izrazu igrao Ljubomir Bandović. Nenad Jezdić, kao batinaš Drobac, i pored toga što je neprestano mahao kamdžijom umeo je da se razneži slušajući mladu glumicu kako izgovara tekst davno odigrane uloge za koji on misli da su njene reči. U ostalim rolama uspešno su nastupile Sanja Marković (Simka), Milica Sužnjević (Dara) i Miona Marković (Tomanija). Hor građanki činile su: Ana Lečić, Teodora Tomašev, Tara Milutinović, Vanja Radivojević i Nađa Ristić. Pozama i kretnjama izazivale su asocijacije na Žene u crnom kad prolaze beogradskim ulicama. Kostimografija Lane Cvijanović manje-više prikladna.Svakako da je šteta što su vanredne prilike u kojima se nalazimo prekinule život ove predstave i pozorišnu sezonu uopšte.