Antisrpski konsenzus

Interes države Srbije je da se na ludilo i histeriju odgovara terapeutski mirno i s ljubavlju. Ako ni zbog čega drugog, onda zbog hrabrog i borbenog srpskog naroda, zarobljenog u aparthejdu Montenegra

Piše Nevenka Stojčević

Kroz istoriju, najžešća mržnja prema Srbima dosad je dolazila iz Hrvatske. Kulminaciju je dostigla u genocidu Jasenovca i inih jama iz Drugog svetskog rata, i etničkom čišćenju konstitutivnog srpskog naroda iz nezavisne Hrvatske tokom 90-ih godina 20. veka. Besprimerna antisrpska histerija Hrvata, međutim, već poodavno ima konkurenciju u mržnji Šiptara, ali sve više i u mržnji koja sve ogoljenije stiže iz onog dela Crne Gore koji sledi ideju kontroverznog Sekule Drljevića, najpre žestokog „velikosrbina“ a posle ustaškog saveznika i borca za nezavisnu Crnu Goru od navodne okupacije srpskih vlasti, koja se sada ovaploćuje i kroz montenegrinsko zakonodavstvo.

Sve to, i mnogo šta još, ukazuje na neskriveni konsenzus protiv Srba i Srbije.

O aktuelnim događajima u „razbraćenoj“ državi razgovarali smo sa istaknutim intelektualcima, crnogorskim Srbima dr Vladimirom Božovićem, Gojkom Raičevićem i Milanom Kneževićem.                

Dr Vladimir Božović / predsednik Matice srpske za Crnu Goru /

Hronika ludila i beščašća u spirali omraze

O vladavanje čistim, razgraničenim pojmovima je neophodan uslov u tumačenju društvenih fenomena na koje se ti pojmovi odnose. U tom smislu, ono što nam stvara nelagodu, vrlo neprijatan šum u pitanju – otkud antisrpska histerija u Crnoj Gori, zapravo je sam pojam „Crna Gora“. Mi više ne znamo kako da njime „upravljamo“ u javnom diskursu. Po nekoj obrazovnoj, duhovnoj i kulturnoj inerciji, pri pomenu Crne Gore naviru romansirane slike o istorijskom izvoru slobode, zemlje i ljudi koji su bili „čuvari vatrice“ srpskog nacionalnog buđenja. I njegoševskog, kosovskog vaskrsnuća. Zato je javnost zaprepašćena porukama koje danas dolaze iz hronike ludila i beščašća savremene Crne Gore. Posebno javnost izvan Crne Gore. O čemu se radi? Iako je ovo tema za opsežniju socio-psihološku, politikološku analizu, najjednostavniji odgovor je da savremeni Montenegro u vrijednosnom smislu nema nikakve veze sa istorijskom Crnom Gorom. Stoga, mislim da je sam pojam Crna Gora, u smislu javne upotrebe, potrebno zaštiti od pogubnih, čak nepristojnih asocijacija na današnji Montenegro. Govoreći bez eufemističkih intelektualističkih ograda, Montenegro je mafijaški feud, sa svim karakterističnim elementima takvog „društvenog uređenja“. Na potemkinističkom paravanu Montenegra imate nasmiješeni privid, fotošopirani život, a u mračnim hodnicima stvarnog života su represija, strah, potpuni slom sistema vrijednosti, korupcija, neviđeni kriminal… Ovakvo stanje je najmanji zajednički sadržalac zapadnih geopolitičkih interesa i praktične potrebe crnogorskog diktatora da očuva sve ono što je „skućio“ u tranzicionom rudniku prethodnih, tričavih tridesetak godina.

Diktatorski režim je u postupku pravljenja mafijaškog feuda, a do kojeg se moralo doći rušenjem zajedničke države sa Srbijom, i to na osnovu čistog antisrpskog konsezusa, okupio razne političke i parapolitičke organizme. Takva pojednostavljena formula rodila je jednostavnu ideologiju, a time i efikasnu, djelatnu politiku. Ona se sastoji od brutalnog gušenja srpskog interesa i, prije svega, „čišćenja“ bića Crne Gore od njenih istorijskih, srpskih identitetskih naslaga. Jedan od karikaturalnih izraza za političke groteske je i zakonsko utvrđivanje istorijskih „činjenica“. Naime, u zakonu koji tretira prava potomaka dinastije Petrović uvršćen je stav po kom je Srbija 1918. okupirala Crnu Goru. Takvih primjera ludila, inače endemičnih u svjetskim razmjerama, u Montenegru imamo pregršt. Đukanovićevi saveznici su poslovična crnogorska snishodljivost, „ideološka fleksibilnost“ ogromnog činovničkog aparata, desetak procenata tradicionalnog antisrpskog biračkog tijela pravoslavnih Crnogoraca (pravoslavnih samo u nekom tradicionalističkom viđenju), kao i nekih dvadesetak procenata biračkog tijela koje pripada nacionalnim manjinama. Nacionalne manjine su čak prihvatile da svoje legitimne zahtjeve odlože na određeno vrijeme, u nadi da će Đukanović informbiroovskom represijom i ekonomskim iscrpljivanjem riješiti „srpsko pitanje“. Međutim, Srbi su pokazali izuzetnu žilavost.

Kreatori potpunog zatiranja srpskog identiteta Crne Gore najviše priželjkuju fenomen viđen na utakmici „Zvezde“ i „Budućnosti“. To znači – razbuktavanje strasne, navijačke i iracionalne mržnje. Takvu mržnju ne možete „gasiti“ argumentima i istorijskim činjenicama. Oni je vještački izazivaju i predimenzioniraju kako bi izazvali u Srbiji sličnu reakciju, i time nastavili spiralu omraze. Zato, važno je da predstavnici javnog i političkog života Srbije prepoznaju ovaj perfidni i zlokobni naum. Da shvate da je interes i države Srbije da se na ludilo i histeriju odgovara terapeutski mirno i s ljubavlju. Ako ni zbog čega drugog, onda zbog interesa hrabrog i borbenog srpskog naroda, zarobljenog u aparthejdu Montenegra.

Gojko Raičević / glavni urednik podgoričkog portala IN4S /

„Montenegrinski srbijanci“ u fokusu rastućeg antisrpskog narativa

Temeljne vrijednosti Crne Gore izložene su unakrsnoj vatri, a paljba jednakim intenzitetom stiže iz Srbije koliko i iz Crne Gore. Sudeći po sinhronizovanom dejstvu političara, univerzitetskih profesora i analitičara, nameće se zaključak da je u pitanju organizovana akcija koja ima za cilj udar na same temelje Crne Gore, njenu tradiciju, duhovnu vertikalu, kulturno-istorijsko nasljeđe i nacionalnu misao.

Šovinistička histerija, koja osvaja udarne termine i naslovne strane medija, nije imanentna samo prestonim gradovima Cetinju i Beogradu. Najsnažniji intenzitet dolazi iz Srpske Atine, pa je tako baražnu vatru na Crnu Goru prvi otvorio novosadski univerzitetski profesor Milenko Perović, široj javnosti poznat po pravosnažnoj presudi za mobing. Perović je u više navrata uputio teške uvrede na račun Mitropolije crnogorsko-primorske i vladiku Amfilohija lično, nazivajući njegove izjave „političkom patologijom“ i „kleptomanskom manipulacijom“, vrijeđajući i ogroman broj vjernika u Crnoj Gori.

Da Perović „ne trči sam“, postalo je jasno odmah nakon njegovog nastupa. Ulogu jednog od pratećih vokala preuzeo je njegov sugrađanin Čanak Nenad koji, kao i Perović, ima višedecenijski staž propagandnog ratovanja protiv SPC, a posebno Mitropolije crnogorsko-primorske. U intervjuu za „Dnevne novine“, ovaj nekadašnji kafanski svirač flaute održao je crnogorskoj javnosti skroman čas iz istorije, uz nespretne pokušaje stručnih intervencija u tumačenju istorijskih odnosa Crne Gore i Srbije. Čanak se nije proslavio, pa mu je veliki dio javnosti dobronamjerno preporučio da muzika, koju proizvodi po narudžbi Mila Đukanovića, pretjerano štipa uši.

Vjetar u leđa propagandi redovno pruža i Čankov partijski kolega istoričar Milivoj Bešlin, koji je, gle čuda, stupio u radni odnos na Filozofskom fakultetu u Nikšiću, u isto vrijeme kad je ugledni istoričar Vasilj Jovović otpušten sa Katedre za istoriju. Da li su Bešlina za ovaj angažman kandidovali njegovi tekstovi s naslovima poput „Amfilohijeva istorija beščašća“ ili je posrijedi nešto drugo iz njegovog političko-analitičkog opusa, ostaje u domenu pretpostavki.

U napadima na Crnu Goru, Mitropoliju i vjerni narod nije izostao ni „veteran“ i „maratonac“ ovakvih trka Dušan Janjić, koji se u medijima proslavio savjetom državnom vrhu Srbije da, kroz preispitivanje odnosa prema Srbima u regionu, istima uskrati bilo kakav vid pažnje ili podrške.

Barjaktar ove srbofobne družine je istoričar Nikola Samardžić, gospodar Odjeljenja za istoriju Filozofskog fakulteta i jedan od osnivača Liberalno-demokratske partije Čedomira Jovanovića. Samardžić važi za agresivnog portparola Mila Đukanovića u Srbiji i regionu. U izjavama za medije ne propušta da opjeva Đukanovićev lik i djelo, ne štedeći dlanove u dugim aplauzima politici DPS-a. A prepoznatljive su i njegove izjave za crnogorske medije u kojima ugledne Crnogorce, čitaj Srbe, iz Beograda naziva „intelektualnom mizerijom“, „dronjavim peticionašima“, „virtuelnim kvislinzima“, udovoljavajući time malograđanskom ukusu domaćih šovinista i zajedljivaca. Samardžićeve višegodišnje kolumne za štampane medije, u koje ubrizgava jake doze prezira prema srpskom narodu, najbolji su uvid u problematiku kompleksa ovog autora, koji u maniru sveznajućeg autsajdera stalno ima potrebe da dijeli lekcije Srbima. Zbog toga ne čudi što je uvijek rado viđen gost na privatnim fakultetima u Podgorici čiji je osnivač Milo Đukanović, ali duboko zabrinjava što mu je u Srbiji omogućeno da progoni sa katedre istoričara prof. dr Miloša Kovića.

Najnoviji primjeri antisrpske histerije u Crnoj Gori, personifikovani u ekstremnim izlivima mržnje jedne diplomatske predstavnice i glumca Crnogorskog narodnog pozorišta, očekivani su rezultat propagande koju Đukanović, uz manje ili veće oscilacije, vrši još iz vremena od neferenduma (nefer referenduma, op. aut). A agresivno djelovanje „montenegrinskih Srbijanaca“ predstavlja posebnu vrstu impulsa za rastući antisrpski narativ u Crnoj Gori.      

Milan Knežević / poslanik Demokratskog fronta u Skupštini Crne Gore /

Montenegrini iz „ciganskog“ Beograda najviše mrze Srbe iz Crne Gore

Da je kojim slučajem antisrpstvo sportska disciplina, Crna Gora bi prvu olimpijsku medalju osvojila upravo u ovoj disciplini. Kad Milo Đukanović za patrijarha srpskog izjavi: „Pišite mu pamet“, onda nam biva potpuno jasno čemu možemo da se nadamo mi kojima su već osakatili srpski jezik, istjerali naše pisce iz udžbenika, silovali istoriju, prefarbali trobojku i najavili novog Boga koji će biti rođen na Kongresu DPS-a, i to u jaslama u obliku glasačke kutije.

Srbi u Crnoj Gori su državotvorni narod, ali sa svim elementima kurdskog narativa. Postalo je krivično djelo reći da vam je prađed ranjen na Bregalnici ili Mojkovcu, ili da ste navijač „Crvene zvezde“ i „Partizana“, a još ako znate koji Njegošev stih, odmah režimski očevi i još režimskiji sinovi kreću u javni linč i egzekuciju svakog ko iskoči iz montenegrinskog klišea, nešto nalik odsijecanju ruke u Rijadu, gradu pobratimu Podgorice. Ali dok su im gradovi pobratimi Tirana i Priština, režimski očevi i njihova još režimskija djeca redovno obilaze svoje nekretnine po „okupatorskom“ i naglašeno „ciganskom“ Beogradu. Na Vračaru i Starom gradu više je Montenegrina nego u biračkom spisku pred referendum. Njihova zajednička osobina je da iz Beograda najviše mrze Srbe u Crnoj Gori. Njihova mržnja je srazmjerna kvadraturi nekretnine. I onda kad nas slučajno sretnu u Njegoševoj ili Dositejevoj, bivaju vidno šokirani kako smo se usudili da zađemo u djelove „njihovog“ grada u kojima oni suvereno vladaju od referenduma.

Mada, zbilja ima nečeg mitskog u tome da sestrić onog koji patrijarhu mjeri pamet, neimariše zgrade u krugu dvojke, a nepismeni tajkuni koji su otkupljivali glasove za otcjepljenje od Srbije vrlo brzo će otcijepiti i Zlatibor, koji inače smatraju za predgrađe Podgorice.

Srećna je država koja ima mudre diplomate i kulturne poslenike. To je negdje davno, u nekom od svojih patetičnih obraćanja izjavio premijer Duško Marković. Ako je mjeriti po Mirni i Zoranu, za našu sreću se nadaleko čulo. Možda u budućnosti bude snimljen i film po FB postovima nemirne Mirne, u kojoj glavnu ulogu igra nepoznati Zoran, koji ulijeće u manastir Dajbabe za vrijeme liturgije, i sve sveštenstvo i vjernike ubija maljem poput „goveda“ , dok je za igumana (koji je Rus) spremljeno posebno mučenje. Njega polivaju benzinom kako bi lakše zapalili manastir i na njegovom zgarištu izgradili stambeno-poslovni kompleks.

Od svih tih saučesnika u eskalaciji antisrpske histerije najopasniju ulogu imaju organi tužilaštva i sudstva, koji po direktnom nalogu predsjednika i premijera Crne Gore progone i izriču zatvorske kazne svima koje vrh vlasti označi za nepodobne, pokušavajući da utjeraju strah i spriječe svaki vid otpora i pobune. A jedini kontinuirani i beskompromisni otpor godinama pruža Demokratski front, najjači i najveći protivnik režima Mila Đukanovića, zbog čega se nad njegovim liderima sprovodi svaki vid pravnog nasilja i državnog terora. Za te radnje odabrani su pojedinci u tužilaštvu i sudstvu koji za usluge progona i pokušaja nasilnog hapšenja dobijaju obilate bonuse i privilegije sa ciljem da odstrane iz političkog života jedinog ozbiljnog suparnika i stvore nesmetani prostor za doživotno vladanje Đukanovića i nepovratni sunovrat države i njenih građana. A treba li napomenuti da je ministar pravde Zoran Pažin nekadašnji Srbin iz Šibenika.

Svaki potez aktuelnog režima sve ove godine bio je usmjeren protiv Srbije i srpskog naroda, od širenja mržnje i istorijskih neistina do ataka na suverenitet države priznanjem i neprimjerenom saradnjom sa tzv. Kosovom i njenim predstavnicima. Zato građane Crne Gore često zbunjuje odnos države Srbije prema svim ovim dešavanjima. Zbunjuje izostanak reakcije vrha Srbije u odnosu na presude srpskim državljanima i srpskim liderima u Crnoj Gori na pet godina zatvora, posebno jer je specijalni državni tužilac javno priznao da je čak i optužnica protiv njih potvrđena bez dokaza. Ali možda je zdravo da budemo neko vrijeme zbunjeni, kako se posle više ničemu ne bismo čudili. I najave otimanja crkvene imovine od strane režima ukazuju na pokušaj uspostavljanja presedana koji treba da otvori put za primjenu istog modela na Kosovu i Metohiji.

Ukoliko dopustimo da nam otmu i preknjiže naše svetinje u Crnoj Gori i na Kosmetu, onda je poštenije da pređemo svi u Albance, jer ne zaslužujemo ni običnu uspomenu od onih što će se roditi posle nas.

Teško zemlji u kojoj su pokojnici njena budućnost. 

     unshaven girl zaйm sberbankzaйm sročno denьgibыstro zaйm irkutsk