OPSESIJA ZAPADA: PROMENA IDENTITETSKE PARADIGME SRBA

U SUSRET DVADESETOJ GODIŠNJICI NATO AGRESIJE NA SRJ

Piše General Radovan Radinović

Oružana agresija je bila prioritet Severnoatlantske alijanse: kao pokriće za trajno baziranje američkih trupa (Bondstil), i za postizanje geopolitičkog cilja – vojne ekspanzije ka Istoku, ka granicama Rusije

Beogradski forum za svet ravnopravnih, u saradnji sa Klubom generala i admirala Srbije, SUBNOR-om Srbije i Društvom srpskih domaćina, uskoro će obeležiti dvadesetu godišnjicu oružane NATO agresije na Srbiju. Iako su u to vreme Srbija i Crna Gora bile ujedinjene u zajedničku državu (SRJ), bez preterivanja se može reći da je agresija od starta bila prevashodno usmerena na Srbiju, manje na Crnu Goru i to u graničnom pojasu prema Srbiji. Od trenutka kada se Crna Gora vidno distancirala od zajedničke odbrane sa Srbijom, a to je učinila ubrzo posle početka agresije, bila je pošteđena od vojnih udara NATO-a.

DIREKTNA ŠTETA – STO MILIJARDI DOLARA Izvesno je da će dvadeseta godišnjica agresije biti dostojanstveno obeležena u celoj našoj zemlji, na državnom i društvenom, odnosno narodnom nivou. Cilj je da se ne zaborave brojne žrtve branioca otadžbine, vojske i policije, ali još više one civilne, naročito deca i stari. Dakako, ne smemo zaboraviti i masovna rušenja i razaranja civilne infrastrukture, stambenih zgrada, energetskih i privrednih objekata. Posebno treba naglasiti upotrebu municije sa osiromašenim uranijumom, grafitnih i kasetnih bombi i zapaljivih ubojnih sredstava, sve ono što je dovelo do visokog stepena zagađenosti životne sredine i masovno ugrožavanje zdravlja građana na dugi period. Koliko je ljudi izgubilo život od odloženih posledica trovanja vode, zemljišta, šuma i posebno od osiromašenog uranijuma – teško da će se ikad pouzdano utvrditi. Tokom 78 dana intenzivnih avio i raketnih udara agresor je izvršio ukupno 26.100 letova avijacije, lansirao 415.000 projektila ukupne težine 22.000 tona, napao 2.300 objekata, uništio je 38 mostova, 28 radio i TV stanica i repetitora, 11 energetskih postrojenja, onesposobio je 470 km puteva i 595 km železničkih pruga, 25.000 stambenih objekata. Direktna materijalna šteta od agresije procenjena je na oko 100 milijardi dolara. Zbog razaranja privrednih objekata bez posla je ostalo bar milion ljudi, a direktno egzistencijalno je bilo ugroženo preko dva miliona stanovnika. Pored toga treba zauvek pamtiti više od hiljadu poginulih vojnika i policajaca i preko 2.500 civilnih gubitaka. Ne sme se zaboraviti ni novo evropsko varvarstvo sa SAD na čelu – oni su jednu malu zemlju i njen ponosan i pravdoljubiv narod izložili zločinačkom napadu isključivo zato što je branio svoje i to na svojoj teritoriji i što nije bio spreman da bez pogovora prihvati ultimatum moćnih. To su iste one zemlje koje nam danas otimaju 12,3 odsto naše državne teritorije da bi na njoj uspostavili drugu albansku državu na Balkanu, a pri tome su besni što mi na to dobrovoljno ne pristajemo i što se ne divimo njihovim lažnim prijateljstvima i navodnim strateškim partnerstvima.
Danas, 20 godina posle te zločinačke agresije, moramo se zapitati koju vrstu krivice učinismo te zaslužismo da se nađemo pod udarima najmoćnije vojne sile na planeti i njenih evropskih poslušnika i saveznika, u jednom posve asimetričnom ratu, sa krajnje asimetričnim odnosom vojnih i svih drugih snaga i elemenata moći? Šta smo to zgrešili da bi nam deceniju pre oružane agresije Zapad uveo sankcije počev od maja 1992. do kraja 1995. i time razorio našu privredu i ekonomski sistem, diskreditovao novoformiranu državu (SRJ), njen državni i društveni sistem, vlast i vođstvo države? Šta smo zgrešili da od sredine 1997. godine do samog početka oružane agresije prema nama primene brojne mere i aktivnosti iz domena doktrine sukoba niskog intenziteta kao oblika unutrašnje agresije, čiji je cilj bio potpuno razaranje svake moći države i njena destabilizacija, da bi unutrašnje snage bile stavljene pod spoljnu kontrolu?

NIJE „DEMOKRATSKO“ VEĆ GEOPOLITIČKO PITANJE Kulminiralo je oružanom pobunom albanske nacionalne manjine 1998. godine, a jedini cilj ove pobune bio je secesija Kosova i Metohije od države Srbije. Ta secesija je svestrano potpomognuta, podržana i podstrekavana spolja, od strane Zapada i to tako da se spreči rešavanje dijalogom, mirnim metodama unutar države, u isključivoj nameri da se dobije alibi za spoljnu oružanu intervenciju, odnosno agresiju. Oružana agresija je bila prioritet Severnoatlantske alijanse kako kao pokriće za trajno baziranje američkih trupa (Bondstil), tako za geopolitiku vojne ekspanzije ka Istoku, ka granicama Rusije.
Dugo vremena, pre i posle agresije, sa raznih strana, spolja i na unutrašnjem planu, ubeđivali su nas da se radilo o demokratskom pitanju, da se kriza može rešiti onog trenutka kada se „autoritarna vlast Miloševića“ zameni „demokratskom vlašću DOS-a“, odnosno kada se legitimna vlast obori prevratom. Kako, navodno, SRJ, odnosno Srbija, sprečava da Albanci na Kosovu i Metohiji koriste svoja prava, onda „demokratskom Zapadu“ nije ostalo ništa drugo osim da povede rat protiv naše države i naroda. Za taj rat niti su tražili, niti su dobili saglasnost SB UN koji je jedino vlastan da pozivom na glavu 7 Povelje OUN naloži primenu sile.
Napali su zemlju osnivača Ujedinjenih nacija, prvi put posle Drugog svetskog rata poveli rat protiv jedne nezavisne miroljubive evropske države, pod izgovorom da sprečavaju humanitarnu katastrofu na Kosovu i Metohiji. A humanitarna katastrofa i masovni egzodus stanovništva u susedne zemlje izazvali su, upravo, agresijom.
I tako dolazimo do ključnog stava da Kosovo i Metohija nije demokratsko već prvorazredno geopolitičko pitanje. Iz tog razloga i rat, odnosno oružanu agresiju NATO-a prema Srbiji treba posmatrati i razumeti isključivo u geopolitičkom ključu. Danas to priznaju čak i funkcioneri Klintonove administracije, koji su aktivno pripremali uslove za agresiju. Bio je to rat vođen na relativno malom geoprostoru, ali rat koji je imao globalne geopolitičke ciljeve: 1. neposredni cilj je bio svestrano oslabiti srpski faktor u okviru tzv. balkanskog geopolitičkog čvora do te mere da on ne bude u stanju da igra bilo kakvu političku ulogu; 2. srednjoročni cilj je bio da se redefiniše misija operativne doktrine NATO-a nakon gubitka globalnog neprijatelja (Varšavski ugovor i Sovjetski Savez), tako da taj pakt više ne bude isključivo odbrambena alijansa već da kao ofanzivna snaga postane sredstvo hegemonističke politike SAD i njihove globalne strateške dominacije; 3. dugoročni strateški cilj bio je uspostavljanje doktrine globalne dominacije, odnosno strategije globalnog intervencionizma, koja svaki kutak na planeti tretira kao područje vitalnih nacionalnih interesa SAD. Upravo takvoj viziji sveta i uloge SAD u njemu primerene su vojne baze koje je Amerika rasejala po celom svetu, odakle nastoje da taj svet kontrolišu i uređuju po sopstvenim merilima. Tom cilju je podređeno i nekontrolisano širenje NATO-a na Istok, odnosno vojno okruženje Rusije koja je dosada jedina bila u stanju da vojnim putem ospori američki koncept globalne dominacije.

KONTROLA EVROAZIJSKOG MOSTA NATO, sa SAD na čelu, planirao je oružanu agresiju na Srbiju još od sredine 1998. godine, tj. od vremena kada su terorizam proglasili za borbu za oslobođenje, a terorističku paravojnu organizaciju za oslobodilačku vojsku, uz istovremeno osporavanje suverenog prava Srbiji da svim dozvoljenim sredstvima državne prinude brani svoj ustavni poredak i teritorijalnu celovitost. Da bi onemogućili Srbiju da se primenom vojne sile odbrani od oružane pobune albanske nacionalne manjine, čiji je cilj bio secesija teritorije KiM od Srbije i stvaranje na tom delu Srbije druge albanske države na Balkanu, NATO, odnosno Zapad, predvođen SAD, oružanu agresiju planirao je sa sledećom operativnom zamisli: 1. masovni udari avijacije i krstarećih raketa u trajanju od dva do tri dana kako bi sasvim uništili vojsku Jugoslavije; 2. s početkom NATO udara pokrenuti masovnu oružanu pobunu Šiptara u formi terorističke paravojne organizacije OVK, koju će svestrano podržati i pomoći kao legalnu oružanu silu oslobodilačkog pokreta; 3. ovladati prostorom KiM, prinuditi SR Jugoslaviju na bezuslovnu kapitulaciju i u državno-političkom smislu osamostaliti KiM pod potpunom dominacijom Amerike.
Uspostavljanjem potpune kontrole nad KiM kao svojevrsnom geopolitičkom tvrđavom Balkana SAD, Zapad, NATO, ostvarili su kontrolu nad glavnim strateškim koridorima „evroazijskog mosta“ koji vode ka Bliskom i Srednjem istoku, Crnom moru i Kavkazu, te Sredozemlju i Africi. Time je dugoročno kompromitovana svaka ozbiljnija geopolitička ambicija Rusije prema Balkanu i Sredozemlju, ali i zaposednuta „odskočna daska“ i sigurno zaleđe za buduća angažovanja u crnomorskoj, kavkaskoj, kaspijskoj i srednjeazijskoj zoni.
Eto najopštijeg krokija glavnih geopolitičkih motiva i uzroka oružane NATO agresije na Srbiju 1999. godine, te istih tih motiva kojima se Amerika i njeni sateliti (čitaj EU) vode u pritiscima koji u kontinuitetu, već 20 godina, ispoljavaju prema Srbiji da je prinude da prihvati i ozakoni ilegalnu secesiju kao trajno stanje. Nije, dakle, agresija Zapada na Srbiju pokrenuta da se kosmetski Albanci odbrane od navodnog nasilja srpske države nego da Zapad sa SAD na čelu ostvari sopstvene geopolitičke ciljeve. Upravo zato je iluzorno očekivati da će se odnos Zapada, a to znači i EU, prema državnim i nacionalnim interesima Srbije promeniti sve dok te svoje dugoročno zacrtane interese ne ostvari. Zapadu je po volji poslušna, vazalna i kooperativna, a ne suverena i nezavisna Srbija. Ako to nije dovoljan razlog da Srbija razmisli ozbiljno o promeni svojih državno-nacionalnih prioriteta kada je reč o odnosu prema EU i Zapadu uopšte, ne znam šta bi drugo moglo biti. Alternativa je trajni gubitak Kosova i Metohije, a možda i mnogo više, i nije reč samo o otimanju državne teritorije i daljem fizičkom drobljenju srpskog naroda. Radikalna promena kulturno-civilizacijske, identitetske nacionalne paradigme srpskog naroda sastavni je deo geopolitičke strategije Zapada. Da li je u Srbiji iko spreman na to?

Autor je član UO Beogradskog foruma