NATO projekat za ovladavanje Balkanom

USTAŠIZACIJA HRVATSKE

Ako Zapad ni nakon Svetskog prvenstva u fudbalu nije prepoznao ustaški fašizam, vreme je da jasno kažemo da su saučesnici u projektu rehabilitacije ustaških zločinaca i terorista zbog vlastitih interesa

Preko fudbalera, stručnog štaba, novinara, političara, navijača, pa i građana na masovnom dočeku i proslavi, vrhunski uspeh hrvatskog fudbala prošaran je ustaškim simbolima i tradicijom i doveden u direktnu vezu sa zločinačkim formacijama iz Drugog svetskog rata i građanskog rata u Jugoslaviji. Nastup je dobro smišljen radi psihološkog dejstva na široke mase ljudi, tako da ga oni neupućeni u detalje ustaške simbolike teško mogu prepoznati. Pa su za Hrvatsku naivno navijali i pripadnici nacija koje su stradale od fašizma, jer im crni dresovi nisu ništa značili. Većini Srba, kao i većini Hrvata, sve je jasno na prvi pogled, jer prepoznaju poruku poslatu na ovaj način.
Hrvati su većinu utakmica igrali u crnim dresovima. Crne majice su obukli i hrvatski vaterpolisti prilikom dodele medalja na Evropskom prvenstvu u vaterpolu. Zašto su se i u čijem interesu u vreme najveće gledanosti odricali nacionalnih boja i fanatično forsirane „šahovnice“? Zato što je crna boja simbol najelitnije zločinačke ustaške formacije – 1. ustaške pukovnije, koju niko ne zna pod tim službenim nazivom, ali svi znaju za zloglasnu Crnu legiju. Ova jedinica je, pod komandom Jure Francetića, legendarnog ustaškog generala, izvršila stravične zločine nad srpskim civilima širom bivše NDH, posebno u istočnoj Bosni. Crna boja kao simbol te zločinačke ustaške postrojbe promovisana je sasvim slučajno, jer u ustaškim skladištima nije bilo platna zvanične svetlozelene boje, pa su uniforme sašivene od crne tkanine zaplenjene u jednom manastiru SPC. Po crnim uniformama narod ih je prozvao Crna legija, dok su ustaše iz ove jedinice zvali „Francetićevi crnjci“. Hrvatsku fudbalsku reprezentaciju nakon promene dresova zovu malo drugačije, savremenije, „crnci“.
Crnu tradiciju crne boje u građanskom ratu u Hrvatskoj i BiH simbolično su nastavile zapadnohercegovačke formacije HVO, koje su otvoreno prihvatile ustašku zločinačku tradiciju i njihove simbole. Oni su u stvari nastavili tradiciju svojih dedova i očeva jer je Crna legija uglavnom bila regrutovana od primitivnih ljudi iz zapadne Hercegovine. Zbog toga je simbolična boja HVO crna, kakva im je i zastava, sa čuvenim ustaškim pozdravom „Za dom – spremni“. Crnim dresovima hrvatski politički vrh ne samo da pokazuje naklonost ka ekstremnom ustaštvu nego se dodvorava ustaškim ekstremima iz HVO koji ne shvataju da je ustašizacija Hrvatske proces koji se ostvaruje postepeno, i da je postavljanje spomen-ploče poginulim pripadnicima HVO u Jasenovcu, na kojoj dominira ustaški pozdrav, preuranjeno.

[restrict]

Muzika u funkciji popularizacije ustaša

Naravno da je izbor pevača Marka Perkovića Tompsona, javno deklarisanog ustaše, da bude jedina ličnost koja daje ton pompeznom dočeku fudbalera, jasna poruka svima u Hrvatskoj i van Hrvatske. Njegovi koncerti, javni nastupi i neke njegove pesme počinju ustaškim pozdravom „Za dom – spremni“. Njegovi tekstovi veličaju ustaškog upravnika logora Jasenovac Maksa Luburića, koji je često predvodio ustaške zločince u masovnim masakrima nad Srbima („Jasenovac i Gradiška stara, to je kuća Maksovih mesara“). U njegovim pesmama otvoreno se preti Srbima („Stići će vas naša ruka i u Srbiji“). Zapad ne reaguje, iako se dobar deo proslave pretvorio u antisrpsku histeriju.
Tužno je što su i neki fudbaleri svetske klase svesno i oduševljeno učestvovali u svemu tome. Neki drugi, intelektualno ograničeniji fudbaleri i članovi stručnog štaba, kao što su Domagoj Vida i Ognjen Vukojević, sve su pobrkali i svoje fašističke izjave prebacili na ukrajinski front pokličima „banderaša“ – „Slava Ukrajini“ i tako umesto Srba provocirali Ruse kao domaćina. To se brzo ispravilo u koordinaciji sa Zapadom i sve je vraćeno na standardni i prihvatljivi antisrpski kolosek. Čak je i Rusima odgovaralo da se ovaj fašistički ispad zabašuri, kako na odlično organizovanom Svetskom prvenstvu u fudbalu ne bi bilo nijedne mrlje.

Pretvaranje terorista u heroje

Fudbalska euforija bila je odlična prilika da se medijskim manipulacijama veliki uspeh fudbalera poveže sa zločinačkim vojnim akcijama proustaških postrojbi. Fudbalski uspeh se izjednačava sa zločinačkom „Olujom“ a fudbaleri s „braniteljima“. Tako se ovih dana po lokalnim televizijama u Hrvatskoj (Osječka TV i druge) ustaški teroristi i ubice pretvaraju u nacionalne heroje. Zapad to ne primećuje niti tome pridaje važnost. Sada znamo i zašto – zato što su ustaški pokret upravo oni sačuvali, a ratne zločince i teroriste sramotno pretvorili u političke borce.
Javno se u medijima veliča Bugojanska ustaška teroristička grupa, obučena u vojnim logorima australijske armije, da bi se 1972. godine s oružjem ubacila u Jugoslaviju iz Austrije. Pre nego što su likvidirani ili uhapšeni ubili su 13 ljudi. U novoj Hrvatskoj oni više nisu teroristi, jer tako sugeriše „dokumentarac“ snimljen po knjizi tajnika ustaškog Počasnog blajburškog voda, deklarisanog ustaše i ubice Bože Vukušića („Hrvatsko revolucionarno bratstvo – rat prije rata“). Ustaški teroristi pod komandom Adolfa Andrića prikazuju se kao nacionalni heroji najvišeg ranga, a državni organi koji su ih likvidirali i pohapsili prikazani su kao bezdušni zlotvori i ubice. Hrvatsko revolucionarno bratstvo (HRB) osnovale su ekstremne ustaše bliske Paveliću, opredeljene za klasični terorizam kao način delovanja.
Drugi film, po knjizi istog autora, veliča ustaške emigrante, ubice ambasadora Rolovića u Švedskoj, a koji su pored toga izvršili otmicu aviona s putnicima i mnoge druge klasične terorističke akcije. Miro Barešić i njegova ustaška ekipa prikazuju se kao borci za slobodu. Nije loše pogledati ovaj TV pamflet, jer otkriva neke važne veze s državama i ličnostima na Zapadu. Na primer, nismo znali da je bivši generalni sekretar NATO Havijer Solana, koji je naredio zločinačko bombardovanje Srbije, svojevremeno bio u zatvoru s nekim ustaškim emigrantima iz Barešićeve terorističke grupe, da se s njima tamo sprijateljio i vodio svakodnevne političke razgovore o borbi za nezavisnu Hrvatsku.
Miro Barešić, kao jedan od najpoznatijih svetskih terorista, u vreme navodne intenzivne potrage za njim bio je šef obezbeđenja ambasade Paragvaja u Vašingtonu. Ako se zna koliko pažnje se posvećuje stranim ambasadama, što zbog njihove bezbednosti, što zbog obaveštajnog rada, onda postaje jasno da su Amerikanci znali da se Barešić nalazi u SAD i da su se s tim saglasili. Zato nema primedaba sa Zapada što je ovaj ubica u Hrvatskoj odlikovan za „junačka djela“, što je „promaknut“ u čin bojnika HV i što mu se dižu spomenici.
Tajne veze nekih zapadnih vlada s Barešićem polako izlaze na videlo. U filmu pojedina objašnjenja daje Nikola Štedul, šef ustaške emigrantske organizacije Hrvatski državotvorni pokret (HDP). On je, kako kaže, tada intervenisao kod švedskih vlasti da Barešića puste iz zatvora i objasnio im da on nije ni zločinac ni terorista. Štedul sada javno tvrdi da mu je švedski zvaničnik rekao: „Ni mi ga ne smatramo zločincem i teroristom, ali to nikada nećemo javno reći.“ Niko sa Zapada nije demantovao Nikolu Štedula, a odnos Zapada prema ustašama sugeriše da govori istinu. U stvari to je suština svega, bili su svesni koga podržavaju i podržavali su ih tajno.
Ovih dana u toku je dešavanje koje treba posmatrati s posebnim oprezom. Španski portal „Eldiario“ objavio je vest da bi grobovi ustaških zločinaca iz NDH najvišeg ranga, poglavnika Ante Pavelića i upravnika i koljača iz ustaškog logora Jasenovac, ustaškog generala Maksa Luburića mogli biti premešteni na manje vidljiva mesta ili vraćeni u zemlju njihovog rođenja. Špancima smeta što su grobovi ovih monstruma u Madridu i Valensiji postali mesta hodočašća ustaških fanatika. Bilo bi dobro da se ova namera ostvari jer bi to bila jasna poruka celom svetu da Španija osuđuje ustaške zločince kojima je Frankov fašistički režim pružao utočište i zaštitu.
Naravno da sadašnja španska vlada nema nikakve veze s fašizmom i takav potez bi bio razumljiv, ali ne treba zanemariti moguće tajne aktivnosti ustaša da vrate posmrtne ostatke ovih zločinaca, svojih idola, u Hrvatsku ili zapadnu Hercegovinu gde su rođeni. Ti grobovi i nesumnjiva masovnija hodočašća ustaša poslužila bi kao deo konačne rehabilitacije ovog zločinačkog pokreta i zločinačke NDH. Takva procena je logična ako se zna ujdurma s ustaškim ministrom NDH Andrijom Artukovićem. To jedino izručenje ustaškog zločinca (1986), od brojnih koji su mirno živeli u SAD, danas se smatra ustaškom akcijom, kako bi nepokretnom Artukoviću pred smrt ispunili želju da umre u Hrvatskoj.

Nova hrvatska istorija i njeni idoli

Iz političkih nastupa hrvatskog političkog vrha i revizionističkih poteza vlade jasno se vide konture „novokomponovane“ hrvatske istorije. Hrvatska istorija treba da izgleda kao „herojska“ borba hrvatskog naroda protiv izmišljenog srpskog hegemonizma i agresije. Istovremeno sve to treba da izgleda kao borba protiv komunizma, za očuvanje katoličke vere, gde su stubovi te borbe bile ustaške vojne formacije NDH i ustaška emigracija nakon Drugog svetskog rata. Ratne ustaše se rehabilituju pompeznim komemoracijama u Blajburgu i prikazuju ne kao zločinci nego kao žrtve komunističkog režima. Ustaška emigracija nakon Drugog svetskog rata se izjednačava s ekonomskim emigrantima, i naziva se „iseljeništvo“ koje je jugoslovenska Udba iz čista mira ubijala po svetu. Perfidna medijska podmetanja sugerišu da se zločinačke i terorističke metode NDH i ustaške emigracije, u borbi za nezavisnu Hrvatsku, mogu razumeti i opravdati.
Ova matrica zasnovana na lažima i čistoj propagandi postala je osnova za medijsko utemeljenje nove istorije i novih nacionalnih heroja. Tako danas u Hrvatskoj nema heroja niti idola koji nije potekao iz ustaških ili proustaških redova. Ličnosti levog krila HDZ, koji potiču iz komunističkog miljea su počišćene iz hrvatske nove istorije, bez obzira što su neki od njih dali veoma veliki doprinos u građanskom ratu. Izuzetak je Franjo Tuđman, kao bivši general JNA. Međutim, nije on popularan kod Hrvata zato što je bio general ili predsednik, nego zato što je ustašama otvorio vrata Hrvatske i omogućio im preuzimanje vlasti.
Bez ustaškog pokreta i ustaške emigracije sadašnja Hrvatska je država bez identiteta i istorije. Zato je rehabilitacija ustaških zločinaca, pa i same NDH, neophodna za savremenu Hrvatsku. U ovom trenutku Hrvatska nema tradiciju i istoriju koju bi svet prihvatio i „ratifikovao“, jer posao lažiranja nije zaokružen i nije završen. Ustaše koje su ubile kralja Aleksandra, ustaše NDH i posleratna ustaška emigracija su osnova svega. Zato su prinuđeni na težak i odvratan posao rehabilitacije zločinaca i terorista. Naravno da to nije ostvarivo bez prećutne, ali i otvorene podrške SAD i NATO država, koji su ustaše kao „prevaspitane“ i pouzdane saveznike, uklopili u tajni projekat ovladavanja Balkanom i NATO širenja na Istok.

Opasnost po svetski poredak

Vojna pomoć proustaškim snagama u Hrvatskoj od strane SAD i NATO bila je ogromna i presudna za ishod građanskog rata, tolika da su Amerikanci bili direktni saučesnici u zločinačkim vojnim akcijama nad srpskim stanovništvom. Toga se i ne stide. Sve otvorenije se dive zajedničkim prljavim vojnim akcijama, koje se kao „savršene operacije“ izučavaju u brojnim vojnim akademijama NATO država. Ministar odbrane Hrvatske, general Damir Krstičević čest je i uvažen gost Pentagona, uz redovna podsećanja na zločinačka dejstva protiv srpskog naroda i ushićenja „zajedničkim uspehom“.
Američki ministar odbrane Džejms Matis u julu ove godine je s velikim zadovoljstvom posetio Hrvatsku i obećao sve i svašta u pogledu naoružavanja i podrške Hrvatskoj u budućnosti, kao dokazanom američkom savezniku. Njihova vojna saradnja i uvažavanje na najvišem nivou imaju svoj kontinuitet. Bivši američki ministar odbrane Vilijem Peri je 1998. godine došao na sahranu hrvatskog ministra odbrane Gojka Šuška, ustaškog emigranta iz Kanade i sive eminencije ustaškog pokreta u celini. Iz njegovog govora se videlo da nije Tuđman zaslužan za povezivanje SAD i nove Hrvatske nego upravo Šušak i ustaški pokret. Ne treba objašnjavati da poseta američkog ministra odbrane nije samo deo vojne saradnje već pre svega politička podrška. Naravno da je to jasna poruka brojnim državama na koje SAD imaju uticaj da proustašku hrvatsku vlast tretiraju isto.
Jevreji, koji su najviše stradali od fašizma, pa su time najkompetentniji da ga prepoznaju i osude, nisu usaglašeni kada je ustaški fašizam u pitanju. Dok ga Jevreji u Hrvatskoj jasno prepoznaju i osuđuju, državni organi Izraela nastupaju drugačije. Primaju aktuelne hrvatske političare, nosioce ustašizacije Hrvatske, u zvanične i prijateljske posete, dok Jevreji u Hrvatskoj protestuju. Dozvoljava im se da posete memorijalni centar Holokausta „Jad Vašem“ u trenutku kada se u Hrvatskoj nasilno prekida izložba o stradaloj jevrejskoj devojčici Ani Frank i dok Jevreji u Hrvatskoj odbijaju da učestvuju u državnoj komemoraciji u Jasenovcu.
Bilo bi pogrešno zaključiti da Izrael ignoriše ustaške zločine u Drugom svetskom ratu zbog jednog poslovnog poteza – prodaje eskadrile lovaca F-16. Po svemu sudeći, u pitanju je nešto drugo – uloga Izraela kao države u realizaciji NATO projekta na Balkanu. Izrael nije član NATO, ali ima silnu želju da to postane i svojim ponašanjem i aktivnostima pokušava da to zasluži. Jer ko može uverljivije i jače da doprinese rehabilitaciji ustaškog pokreta i afirmaciji sadašnje Hrvatske od Izraela i Jevreja? Ako oni smatraju da sadašnja Hrvatska nema veze s fašizmom, mnogima u svetu će to biti presudno za sopstvenu odluku i odnos prema ovoj i ovakvoj državi.
Izraelski predsednik Ruven Rivlin nedavno je boravio u službenoj poseti Hrvatskoj i njegova osuda ustaškog režima NDH nije izostala. Međutim, očekivali smo više oštrine i otvoreniju osudu sadašnjeg režima u Hrvatskoj koji pravi spektakularne komemoracije ustašama u Blajburgu, a komemoraciju u Jasenovcu otaljava i omalovažava. Naša očekivanja nisu realna ako se ima u vidu sudbinska vezanost i zavisnost Izraela od SAD (i obratno). Tako ne treba očekivati da pogled Izraela na novu hrvatsku državu i njen državni vrh bude mnogo drugačiji od američkog stava. Otvorena podrška Izraela proustaškoj vlasti u Hrvatskoj najbolje je demonstrirana na ovogodišnjoj proslavi zločinačke „Oluje“. Dva izraelska lovca F-16, sa izraelskim pilotima, uveličali su proslavu zločina nad Srbima tako što su u zvaničnoj ceremoniji leteli krilo uz krilo s hrvatskom pilotima u migovima 21. Nismo verovali hrvatskim najavama da će se to dogoditi, jer ovaj potez je direktno svrstavanje Izraela u ešalon protiv Srbije i srpskog naroda.
Ustašizacija Hrvatske nije samo hrvatski projekat. U taj proces uključene su NATO institucije za vođenje specijalnog rata i oblikovanja javnog mnjenja. Najveća opasnost po Srbiju i srpski korpus je spremnost Zapada da zbog nekih strateških interesa pristaje na reviziju istorije i postepenu rehabilitaciju ustaškog fašizma. U nastupu prema Srbiji menja se samo diplomatska taktika, a krajnji cilj je uvek isti – da nas posvađaju i odvoje od pravih prijatelja i partnera i podrede NATO, kao što su to već učinili s većinom država i naroda na Balkanu. Ako su SAD i NATO odlučili da im je najodanija i najpouzdanija proustaška vlast u Hrvatskoj, Srbija to ne može promeniti. Koliko sutra Hrvatska za nacionalne heroje može proglasiti i umobolne sadiste kao što su Luburić ili Merčep, ali to ne znači da treba odustati od borbe protiv ustaškog fašizma. I kada drugi odustaju ili posustaju u toj borbi, Srbi i Srbija zasigurno neće. A tolerancija ustaških zločina od strane NATO je najbolji dokaz da Srbija s tom vojnom alijansom nema ništa zajedničko.

[/restrict]