Njeno plavo veličanstvo u carstvu vedrine

Povodom izložbe ruskog umetnika u beogradskoj Blok galeriji

Slikar Anatolij Ivakin tumači srpski milje na sebi svojstven, ruski način, toliko drugačiji od hladnog zapadnjačkog

Anatolij Ivakin (1950) je ruski slikar koji se trajno nastanio u Beogradu. Izložba u Blok galeriji na Novom Beogradu obeležila je njegov uspešan izlazak pred beogradsku publiku. U poslednje dve godine imao je tri samostalne izložbe u dobrim galerijama – Ruskom domu, Galeriji Doma vojske i Blok galeriji. Reč je o slikaru čiji je kolorit harmonizovan, tonovi su nalik pastelnim, njeno veličanstvo plava boja, boja neba i tajne, uzdignuta je u visoke sfere, u carstvo vedrine. Sve kod njega odiše radošću, punoćom i životom. Na slici se vidi poverenje u ljude i optimizam koji nestaju sa umornih lica građana velikih nekropolisa, gradova-monstruma što proždiru planetu. Ljubav i ljupkost nestaju i iz umetnosti postdemokratskog sveta, iz sirove i sive postmoderne distopije. Zato Anatolij Ivakin vraća točak istorije unazad, ka zdravom, celovitom i isceljujućem – tamo gde su se sreli realizam i impresionizam, tradicija i neiskvareni, rani modernizam. Stoga sliku rešava ne dramom svetlo-tamnog, napeto i bolno, barokno, već u gornjem ključu, u svetlim registrima tonaliteta. Na sliku unosi polutonove, podslikava prelaze pomoću sivkastih nijansi, ujednačujući boju i kompoziciju. Uočava se da potiče iz velike i duge slikarske tradicije, škole jasnih i doslednih pravila, ali sveta Rusija, međutim, nije samo u slikarskoj tehnici i širokom, panoramskom prizoru beskrajne zemlje i plemenite prirode.

[restrict]

Ivakin tumači srpski milje na sebi svojstven, ruski način, toliko drugačiji od hladnog zapadnjačkog. Ono što vezuje njegove prizore iz Žitorađe, koje naziva „Koreni“, vedute Skadarlije, slike srpskog sela dražesnog pejzaža ili Kalemegdana sa tipično ruskim predstavama zime, reke, manastira i crkava sa zlatnim krovovima, nisu realistički, stvarnosni slikarski način predstavljanja već unutrašnja toplina i intima. U tome je duhovno središte ovakvih ostvarenja. Likovne podsticaje pronalazi u otadžbini isto kao i u novoj sredini, postavši jedan od nekolicine ruskih slikara koji žive u Srbiji ne samo fizički već i duhovno. Vidi je našim očima, možda i poletnije od nas samih, sa mnogo osećajnosti i vedrine koji ne prelaze u anglosaksonsku melodramatičnost ili romansku teatralnost. Njegove slike su svetlosne, on ističe dnevnu svetlost u prvi plan, možda i u simboličkom smislu. Možemo na tim platnima uporediti nebo nad Beogradom i Srbijom sa onim iznad Rusije, oba se na slici spajaju u jedno. Ivakinov pogled na svet podrazumeva ljudskost, uvažavanje svakog čoveka, brigu za pojedino drvo i celu prirodu, po čemu su Rusi hrišćani i onda kada su ateisti.

Anatolij Ivakin je došao u Srbiju kao poštovalac našeg naroda, a otkrio je slikara u sebi i svoju rusku dušu. Zato se utišajmo kada stajemo pred njegova kamerna dela, formatom saobražena posmatraču i dopustimo da nas ona prva oslove.               

[/restrict]