1%

Piše Nikola Malović

Pitanje svih pitanja glasi: ako već stigosmo do toga da sve što vidimo da kao materijalno postoji posjeduje svega 1% imalaca Svijeta – možda oporavak i nije programiran?

I prije Džulijana Asanža naslućivalo se da postoje megatone političkog prljavog veša.

I prije Edvarda Snoudena naslućivalo se da Veliki brat može da nadgleda svakog i da čuje sve.

Pa su ova dvojica modernih Prometeja, Asanž i Snouden, vlastita saznanja podijelili s ostatkom svijeta. No nije svijet – za razliku od medija – njihove dokaze doživio kao revolucionarne. Jer, kada za tajnu znaju i vrapci na grani, da li se onda uopšte može da priča o tajni?!

Tokom protesta „Okupiraj Volstrit“ (2011) artikulisano se počelo govoriti o neodrživom odnosu po kome 1% ljudi ekonomski vlada nad globalnim ostatkom od 99 odsto. U okolnostima koje ne bi bile anestezirane žutilom medija, grafit s procentom od 99 odsto mogao je da postane simbol opšte pobune, logo globalne revolucije!

Ali, avaj, ljudi negoduju, pobune nema.

Fejsbuk bi ionako potkazao vođu u povoju.

Narod, kanda, ne postoji. Niti spontan lider.

Izgleda da je tokom istorije svako okupljanje koje nije bilo oko Hrista bilo okupljanje oko đavola.

Hoću da kažem kako nam ne treba domaći Asanž, Snouden ili grafit koji otvara oči da vidimo gdje je vlast nad nama odnarođena.

U pravu je državnik kad misli da mu je narod stoka.

U pravu je podanik kad kaže da su na vlasti govna.

I sad: analize se razvezuju razne, u vezi s tim do kog trenutka je uopšte održiv poredak 1 naprema 99 odsto? Većina analitičara pretpostavlja da se nekim društvenim mehanizmom (niko ne kaže kojim tačno, u vremenima u kojima je moguće da Nobelovu nagradu za ekonomiju podijele tri međusobno neusaglašena eksperta), proporcija imetka može da razdijeli na ravnije časti.

Globalni mediji generišu našu intuitivnu nadu u to da je humanija raspodjela kapitala u moći demokratije, ili nekog oblika evoluiranog kapitalizma.

Sve nade polažu se – isprva – u 2 odsto ljudi koji će vladati nad svima nama, pa da to bude 3 odsto kad kriza umine, pa 4-5 odsto, sve do neke utopije, novog socijalizma, ili čega sličnog. Do finalnog, bajkovitog odnosa: 50:50 odsto. No…

Ni dinar ne dajem da je pomijeranje s 1 odsto, prema 2 odsto, i prema 3 odsto… uopšte moguće.

Naprotiv. Na naše se oči događa nešto preužasno. Iz časa u čas, posjeduje nas sve manja procentualna grupa, 0,9 odsto, njih 0,8 odsto njih, 0,7 odsto njih…

Pitanje svih pitanja glasi: ako već stigosmo do toga da sve što vidimo da kao materijalno postoji posjeduje svega 1 odsto imalaca Svijeta – možda oporavak i nije programiran?

Nego je možda programirano da se nastavi, da se požuri, manirom grudve niza stranu, te da Svijet uskoro legalno stekne jedan jedini čovjek. Onaj čije se ime ne spominje iz teoloških razloga.

Na pragu Novih godina, one mrsne koja pada u post i one pravoslavne, sasvim smo na tankom ledu. Nek je sretnje! – što bi rekli Moravci Radoša Bajića, ali razloge za divertimenat – što bi rekli Bokelji, nemamo.

Treći svjetski rat se sve češće pominje kao sintagma na internetu. U romanu „Jedro nade“ koji je prije vremena opazio kako Ujedinjene zemlje, simbolično SAD i Evropa, ratuju s Rusijom – pominje se činjenica da je Rat deboto počeo 1999. bombardovanjem Srbije. Ko još pamti da je tom prilikom prekršeno 26 povelja Ujedinjenih nacija?

Ja pamtim. Rusija, i sve manji procenat Srba(h) – pamti. Od tada počinju, i do danas traju, sve veće i sve intenzivnije bitke Trećeg svjetskog rata.

Svijet se definitivno rašnirava i taj je proces kanda nezaustavljiv.

Ruski geopolitički analitičar Aleksandar Dugin uvodi naučni termin „enantiodromija“ kojim se želi opisati dva aktivna procesa u potpuno suprotnim pravcima, čime se bave SAD, ne samo na Bliskom istoku gdje pomažu i odmažu Islamskoj državi već i u Evropi, kojoj pomažu i odmažu, na način da je ukinuta distinkcija prijatelj-neprijatelj, a uvedena kategorija vječitog napredovanja u zlu. Kroz enantiodromiju.

U vremenima kada Imperija može napredovatri samo u zlu, gorki su ukusi onog leba i one soli koju je kao znak Vučićeve dobrodošlice u očima srpskog naroda pojeo u Beogradu generalni sekretar NATO-a Jens Stoltenberg.

Ali je i to manje važno od – za početak – pominjanja kako se u matematici, uprkos logici, dvije paralelne prave ipak sijeku u beskonačnosti…

Ako smo, dakle, shvatili iz ovog teksta da u teoriji sasvim realno postoji opasnost da jedan jedini čovjek stekne sva blaga zemaljska (pri čemu ono pominjanje Asanža i Snoudena na početku nije bilo slučajno) – i ako povjerujemo da se svake Velike subote (pred Uskrs, po pravoslavnom kalendaru) samozapaljuju svijeće u rukama jerusalimskog patrijarha (lakše je vidjeti na Jutjubu negoli povjerovati) što je fenomen koji se na naduman način dešava bez izuzetka svake godine vjekovima – tada će biti lakše povjerovati u priče upućenih da je jerusalimska džamija Al Aksa – muslimanska svetinja treća po važnosti nakon onih u Meki i Medini – već potkopana.

Naime, ona je sagrađena na mjestu na kome je nekad bio Solomonov hram (Zid plača iliti Zid molitve jedini je sačuvani dio Solomonovog hrama), gdje, u skladu s jevrejskim vjerovanjima jedino može da bude sagrađen novi hram – prorokovan vjekovima – u kome se ima da zacari finalmente mesija.

Pravoslavni imaju drugačiji pogled na imenovanje dotičnago, jer je za ljude novozavjetne u vjeri, Mesija bio i ostao Isus Hrist.

Ali, kaže Pavić, nije isto grčko ne i jevrejsko ne. Istine se račvaju, pa se tako razilaze pogledi oko pitanja mogućnosti da muslimanska svetinja Al Aksa sa sve Kupolom na Stijeni (koja zato što je sva zlatna, i tako pozicionirana, i tako velika, i koja dominira svakim kadrom iz Jerusalima) – uopšte opstane ad finitum. Internet vrvi od dokumentacije da je kamen za zidanje novog hrama oklesan, da su sašivene svešteničke odore, da je sve spremno za finale maestozo… samo još da čudom nestane džamija Al Aksa. Jer se nalazi na jedinom mjestu na kome ne bi trebalo. Jer baš tu, i samo tu, i jedino tu, može da bude izgrađen novi hram da bi se u njemu zacario spasitelj svijeta.

U trenutku kada bi – u nedoumici sam da li da kažem ne daj Bože jer se oko ove rečenice kovitlaju mnoge ravni – iz medija čuli da je u prah i pepeo potonula Al Aksa (bez obzira kakve razloge iz istih medija čuli da je razlog njene duhovne dislokacije), valja sve pare dati za konzerve. Upaljače. Baterije. Takve jeftine stvari…

Potom, što nam svima 1odstovjere u Boga, Bog da.

Članovima Redakcije „Pečata“, i glavnom uredniku, čestitam 400. jubilarni broj, sa željom da nastavimo da pišemo i da čitamo tekstove koji raskrinkavaju generisanu stvarnost, domaću i stranu, te da ne zanemarimo nove snage koje postoje i koje bi rodonačelne ideje mogli da nakaleme možda na bolji način negoli što smo to mi umjeli, ili što to mi trenutno umijemo.
Biti živ u baš 400 brojeva, sa sve silesijom autora od autoriteta, nije mala stvar. „Pečatovih“ 400 brojeva je zgrada institucije podignute uspravno među brojnim položenim dnevnicima, sedmičnicima, tabloidima i ostalim medijskim prerađevinama, što se svakog dana mogu naći među pisanim udžericama na obodu svakog kioska.