Dr Momčilo Subotić – Rasrbljivanje Srba

Razgovarala Biljana Živković

Srpski narod i njegova država u NATO planovima su „probni poligon“ i „kolateralna šteta“ u pohodu na Rusiju, kaže dr Momčilo Subotić

Identitet i geopolitička stvarnost Srba“ dr Momčila Subotića knjiga je koja predstavlja svojevrsnu istorijsko-politikološku, etnojezičku i geopolitičku sintezu. Dr Subotić, iz ugla politikologa i istoričara, bavi se srpskim pitanjem, srpskom političkom istorijom i savremenom srpskom politikom. Deo knjige posvećen je i pitanju srpskog identiteta posmatran kroz evropsku jezičko-etničku paradigmu.
Jezik je najjači stub jednog naroda, kaže između ostalog dr Subotić. Otuda je Vuk Karadžić izneo, u evropskoj slavistici potvrđenu tezu o „Srbima tri zakona“ ili tezu „svi Srbi su štokavci, i svi štokavci su Srbi“. Ovu tezu o srpskom etnojezičkom identitetu potvrdili su brojni Srbi katolici i Srbi muslimani, među njima i dvojica srpskih književnih velikana, Ivo Andrić i Meša Selimović. Takav je stav i Emira Kusturice. „Preuzimanje“ i prisvajanje, a zatim i preimenovanje srpskog jezika, kroz istoriju, od strane Hrvata, poslužilo je geopolitičkim ciljevima Habzburške monarhije, a omogućilo je i širenje trožupanijske kajkavske Hrvatske na širinu srpskog-štokavskog etnojezičkog prostora u Dalmaciji, Slavoniji, Bosni i Hercegovini, Dubrovniku… U jugoslovenskom periodu, srpske nacionalne institucije, pre svega filolozi i politička elita, prihvatili su Štrosmajerovu ideju jugoslovenstva koja je dalje radila na urušavanju srpskog identiteta, i sada smo tu gde smo. Između propalog jugoslovenstva i nedomišljenog, neizvesnog, kriznog i po Srbiju i srpske zemlje diskriminatorskog evrounijstva.

Ukazujete na to da bi srpsko političko vođstvo trebalo da se pozove na evropske standarde u zaštiti srpskog integralnog koncepta.
Srpski politički zvaničnici bi trebalo da svoje evropske sagovornike podsete na činjenicu da su se zapadnoevropske nacije-države formirale upravo na jezičko-etničkom principu. Da pitaju, zašto se istrajava na naopakoj praksi na srpskom etnojezičkom prostoru? Zašto je samo na Balkanu „religija vododelnica nacija“? Kada bi se postavilo ovakvo pitanje, teško da bi se dobio pravi odgovor. Stvarni odgovor bi glasio da je Jugoslavija razbijena, pre svega, zbog rasparčavanja srpskog faktora i onemogućavanja da Srbi naprave državu na svom etnojezičkom i istorijskom prostoru, te da se na tom prostoru konstituišu satelitske antisrpske državice. Srpska država, koliko god vlast u Beogradu bila servilna u svom prozapadnom opredeljenju, na Zapadu se posmatra kao produžena ruka Rusije na Balkanu, kao ruska strateška zemlja. Zapad je posmatra kroz formulu: jaka Srbija = jaka Rusija. Zapad ne želi jaku Srbiju, niti jedinstvenu srpsku državu. Stoga pomenute antisrpske državice imaju ulogu geostrateškog opkoljavanja Srbije. Iz tog razloga nam otimaju Kosovo i Metohiju. Evropska unija je samo demokratska maska, koja pod snažnim uticajem SAD-a uveliko sprovodi kolonijalnu politiku.

Ističete da je proces rasrbljivanja Balkana kulminirao otimanjem KiM.
Rasrbljivanje je obavljeno u „malom svetskom ratu“ protiv srpskog naroda i njegovih zemalja, i taj proces još traje. Bio je to svojevrstan nastavak Drugog svetskog rata u kojem su se tradicionalnim srpskim neprijateljima iz Srednje Evrope, na čelu sa Nemačkom i Vatikanom, pridodali i moćnici sa Zapada na čelu sa SAD-om. Srbi su izgubili rat za „jugoslovensko nasleđe“, iako su svoju politiku zasnivali na principima međunarodnog prava i ustavnog prava sopstvene države, ne samo zbog moćnijeg protivnika, koji je svesrdno pomagao protivpravni i nasilni secesionizam Hrvata, muslimana, a zatim i kosovskih Albanaca, nego i zbog katastrofalnih grešaka sopstvenog političkog establišmenta.
Srbi za ovim „gubitkom“ ne bi trebalo da žale. Jer je Jugoslavija, i prva i druga, pogotovo Titova, predstavljala za Srbe diskontinuitet u svakom smislu, istorijskom, etničkom, jezičkom, geopolitičkom, kulturnom… Srbi su se poistovetili sa jugoslovenskom ideologijom i državom. Jedino oni. Zato se u postjugoslovenskom periodu srpska politika našla u čudu.
Mnogo je primera koji ukazuju da su spoljni faktori vršili rasrbljivanje Balkana, tačnije prostora bivše SFRJ, a zatim i teritoriju same Srbije, otimajući KiM, njen identitetski najvažniji deo. Rasrbljivanje je bio primarni cilj razbijanja druge jugoslovenske države. Zapad je u tom cilju koristio sva sredstva. Podsticao je genocid i etničko čišćenje Srba iz Republike Srpske Krajine. Neiscrpna je propaganda satanizovanja srpskog naroda u jugoslovenskom sukobu, a Haški tribunal i američki NATO Bondstil postali su dva strašna simbola čerečenja Srba. Hag predstavlja nastavak rata protiv srpske države u kojem se sudi srpskoj ideji i srpskoj politici, pravu Srba na sopstvenu državu na razvalinama SFRJ. Hag je vrhunac zapadne politike rasrbljivanja. To je obuzdavanje srpske politike na Balkanu.

[restrictedarea]

Proces rasrbljivanja u Crnoj Gori ukidanjem srpskog jezika naneo je težak udarac istorijskoj tradiciji. Kuda ide Montenegrina?
Crna Gora je dokaz da je podela Srba moguća ne samo po verskoj liniji, nego i u okviru pravoslavlja. Crnogorsko odmetanje od srpstva nije od juče, ali je i savremena antisrpska zanesenost Montenegrina došla sa strane, kao i uvek.
Poznato je da su Crnogorci u Titovoj Jugoslaviji promenili svoj nacionalni identitet. Sve do kraja Drugog svetskog rata bili su po nacionalnosti – svi Srbi, a posle komunističkog zaposedanja vlasti gotovo – svi Crnogorci! Na popisu 2004. oko 39 odsto stanovnika CG se izjasnilo kao Crnogorci, oko 32 odsto kao Srbi. Tom prilikom 64 odsto se izjasnilo da govori srpskim jezikom, nešto preko 20 odsto crnogorskim, ostali – bošnjačkim, hrvatskim i albanskim. Osim Albanaca, svi ostali govore jednim jezikom – srpskim, ali ga danas različito nazivaju. U CG se najbolje vidi sva apsurdnost nacionalne i jezičke politike iz jugoslovenskog perioda. Posredi je potpuno proizvoljno nacionalno opredeljivanje: u istoj porodici jedni se opredeljuju kao Srbi, drugi kao Crnogorci, jedni govore srpskim, drugi crnogorskim jezikom. Krunu na zajednički hrvatsko-crnogorski poduhvat u falsifikovanju istorije predstavlja doktorat o „crnogorskom“ jeziku, koji je Adnan Čigrić odbranio na Osiječkom sveučilištu.
Izmišljenoj naciji izmišljen je novi jezik – crnogorski, radi namicanja novog „crnogorskog identiteta“. Narodu novom i „nova“ – Crnogorska pravoslavna crkva. Kao što Hrvati ne mogu da se pozivaju na dubrovačke pisce: Gundulića, Držića, Palmotića ili one novije – Meda Pucića, Iva i Luja Vojnovića, Matiju Bana i druge, da bi utvrdili svoj etnojezički identitet, jer to su naprosto srpski pisci, tako ni Crnogorci ne mogu da se pozovu na Petra Cetinjskog, Njegoša, Nikolu Petrovića, Stefana Mitrova Ljubišu, Marka Miljanova, a da se odmah ne susretnu sa njihovim srpstvom.

Crnoj Gori u evroatlantskoj geopolitici namenjena je nova i posebna uloga.
To je više nego očigledno! Otuda, valjda, za potrebe nove geopolitike i stav aktuelnog crnogorskog režima, da je Srbija i srpska vojska 1918. okupirala CG, i to je ozakonjeno Podgoričkom skupštinom! Montenegrinski režim ne mari za istorijsku istinu: Velika narodna skupština srpskog naroda u CG održana u Podgorici 26. novembra 1918, donela je odluku da se CG ujedini sa Srbijom u jednu državu. I „bjelaši“ i „zelenaši“ smatrali su se Srbima; niko u CG od pravoslavnih drukčije se nije osećao ili opredeljivao. Iako ima i drugačijih mišljenja, istorija crnogorskog odmetanja od srpske nacije počela je sa Sekulom Drljevićem. Ona se može prikazati kao inadžijski vid srbomržnje i kao tipičan primer „turčenja iz inata“. Poznato je da je Sekula Drljević u godinama Prvog svetskog rata, i po njegovom završetku, veličao srpstvo i aktivno radio na ujedinjenju srpskih država, ali je nezadovoljan svojim položajem u nekom ministarstvu odjednom postao žestoki mrzitelj Srbije. Zatim je pristupio HSS i poveo borbu za afirmaciju „crnogorske nacije“, a onda je ratne godine proveo u NDH, kao politički prijatelj srbožderskih hrvatskih nacista ustaša. Drugi Crnogorac koji će poći tim putem bio je Savić Marković Štedimlija koji je, kao i Drljević, živeo pod ustaškim režimom u Zagrebu i pisao u njihovoj štampi zadojenoj patološkom srbomržnjom.
Crnogorska nacija nastala je u političkoj kuhinji Kominterne i KPJ na čelu sa Brozom. Đilas je 1. maja 1945. u „Borbi“ izašao sa člankom „O crnogorskom nacionalnom pitanju“. Učinio je to po nalogu Tita i „za potrebe KPJ“. Posle je, posebno po padu Rankovića 1966, proradila crnogorska antisrpska filijala. Milovan Đilas je u knjizi o Njegošu i sam priznao sledeće: „Baš sam ja, ponajpre pozvan svojim položajem u oblasti ideja i vlasti, izvršio neodrživa teoretska obrazloženja crnogorske nacije. Ali ni tada nijesam mislio da Crnogorci nijesu Srbi – varijetet srpske nacionalnosti, kao što i danas mislim da je još opravdana njihova administrativna posebnost… Izučavanje Njegoša može svakog nepristrasnog – ako takvih ima, uvjeriti u nepostojanje posebne crnogorske narodnosti… Za Njegoša – a tako u stvarnosti jeste, Crnogorci su lokalni varijetet velikog srpskog plemena.“
Danas bismo montenegrinskim suverenistima i separatistima mogli postaviti pitanje: jesu li to oni isti Crnogorci koji su se 1992. plebiscitarno izjasnili za zajedničku državu sa Srbijom? Ovde je primerena jedna paralela; za razliku od Nemaca i Italijana, Srbi su narod sklon regionalizmu i separatizmu. To je primetio Benjamin Kalaj još u vreme okupacije BiH od strane Austrougarske, zatim su Austrija i druge kolonijalne sile vršile rasrbljivanje balkanskog prostora, igrajući na kartu srpskog regionalizma i regionalne svesti. Kao pandan CG istoričar Slavenko Terzić ističe Bavarsku „koja je bila vekovima zasebna nemačka država, sa dvorom i dinastijom, pa nikome ne pada na pamet u Nemačkoj i Evropi da danas govori o ‚bavarskoj naciji‘ ili bavarskoj kulturnoj baštini izdvojeno iz nemačkog kulturnog nasleđa“. Nezavisna CG u evroatlantskoj viziji zamišljena je kao instrument geopolitičkog opkoljavanja Srbije, kao prethodnica koja bi Srbiji trebalo da otvori vrata NATO-a. Slična uloga, kojom bi se izvršio pritisak na Srbiju da uđe u NATO, namenjena je BiH i RS. Po tom scenariju susedne zemlje trebalo bi da podstaknu Srbiju da i sama postane članica zapadne vojnopolitičke alijanse. Jer, neće se valjda Srbija naći na drugoj strani „barikade“, protiv svojih sunarodnika. Sam čin prevarnog i nasilnog sticanja nezavisnosti CG u maju 2006. bio je, prevashodno, dugoročni projekat mnogih srpskih geostrateških i geopolitičkih protivnika. Mimo svih demokratskih pravila, Venecijanska komisija je dozvolila da svega 55 odsto izašlih birača izglasa crnogorsku nezavisnost. Pri tom je pravo glasa dozvoljeno svim crnogorskim državljanima iz dijaspore, ali ne i onima iz Srbije – a njih je više od 260.000! Crnogorsku nezavisnost tako nisu izvojevali Crnogorci, već Šiptari i Hrvati.

Napominjete da Kalajev koncept „bosanske nacije“ danas ima idealne promotore.
Benjamin Kalaj je za potrebe austrougarske kolonijalne politike, posle povlačenja „bolesnika sa Bosfora“, nastojao da bosanske muslimane otuđi od srpske identifikacije. Trebalo je onemogućiti Srbiju da pređe Drinu, kako se ne bi ujedinio narod istog jezika i porekla. Isto danas čine zapadne sile. Poznato je da su BiH sve do Berlinskog kongresa u evropskoj nauci smatrane za srpski etnojezički prostor; i to središnji deo srpske etnografije, kako je isticao Cvijić. To je u svojoj knjizi „Istorija Srba“ (1882) zapisao i sam Benjamin Kalaj. Ali je austrijska geopolitika nalagala „drugačija“ rešenja. Usledili su Kalajevi falsifikati o „bosanskoj naciji“ i „bosanskom jeziku“, kojima je potpuno proizvoljno vezao bosanske muslimane za bogumile tražeći kontinuitet jedne konstruisane nacije. Da bi takva politika dala rezultate Kalaj je bio prinuđen da zabrani srpske listove, časopise, knjige, pa i svoju knjigu o Srbima. Na toj Kalajevoj kolonijalnoj konstrukciji „bosanske nacije“ i „bosanskog jezika“ današnji muslimanski-bošnjački intelektualci (Muhamed Filipović, Adil Zulfikarpašić, Omer Ibrahimagić, Nijaz Duraković…) grade svoj nacionalni i državno-politički identitet.
Povlačenje Turske iz Evrope budilo je nadu da će se muslimani vratiti u krilo srpske nacije, a onda je jedan drugi osvajač, Austrougarska, učinio sve da ih potpuno otuđi od srpske identifikacije. Austrougarska okupaciona uprava podsticala je i bosanske katolike (Srbe katoličke vere) da se izjašnjavaju kao Hrvati, te je tako u BiH uspostavljen istorijski projekat bosanskog geopolitičkog trougla, koji je i danas aktuelan.
Posle Drugog svetskog rata u političkom vođstvu bilo je onih koji su zagovarali da se BiH uredi kao autonomna pokrajina u okviru Srbije, ali su takvi predlozi eliminisani Titovom odlukom da BiH postane samostalna republika – svojevrsni srpsko-hrvatski hinterland, u pravljenju državne ravnoteže, zasnovane na platformi „slaba Srbija, jaka Jugoslavija“. S jačanjem republičkog „suvereniteta“ slabila je savezna država. To je period nacionalizovanja bosanskih muslimana, kao i većeg uticaja Hrvatske i svojevrsnog koaliranja rukovodstava dveju republika, naspram Srbije i srpskih stavova u jugoslovenskoj državi. Dolazi do pojačane identifikacije muslimana sa BiH, i današnja bosanska politička i intelektualna elita tvrde da su jedino Bošnjaci (kao potomci bosanskih bogumila, što je istorijska podvala) vekovni stanovnici BiH, a da su Srbi (i Hrvati) „došljačke i agresorske nacionalne manjine“.
Istorijsko iskustvo je pokazalo da je „bosanski geopolitički trougao“ mogao da egzistira samo u okviru neke šire državne zajednice (Osmanskog carstva, prve i druge Jugoslavije). Teško je verovati da je na duži period moguć opstanak Dejtonske BiH sa stalnim pokušajima spoljnih i unutrašnjih (muslimanskih i hrvatskih) činilaca na njenoj unitarizaciji.

Utisak je da politička elita mudrije vodi srpski narod u RS (i pored svih pritisaka međunarodne zajednice, EU, SAD) od lidera u Srbiji!
Imajući u vidu prirodu, uzroke i ciljeve građanskog, verskog i etničkog rata u BiH, samo stvaranje i očuvanje Republike Srpske predstavlja najveću tekovinu srpskog naroda u borbi za jugoslovensko nasleđe. Republika Srpska ima svojstvo jednog etnopolitičkog i državotvornog fenomena, imajući u vidu moćno savezništvo njenih unutrašnjih i spoljnih neprijatelja. Zapadni kreatori „Dejtona“, na čelu sa SAD-om, za sve nedaće nedovršene države BiH optužuju vlasti RS. Bliži im je koncept koji zagovara muslimansko Sarajevo o unitarnoj BiH, nego hrvatski koncept sa trećim entitetom. Stoga su njihovi „gaulajteri“ u Bosni, svi odreda, neki više, neki manje, od Vestendorpa, Petriča, Ešdauna do Lajčaka, otkidali parče po parče suverenosti srpskog entiteta i prenosili ga na BiH. Više od sedamdeset nadležnosti RS preneto je na BiH, sve pod izgovorom implementacije Dejtonskog sporazuma. Samo Ešdaun smenio je na stotine srpskih političara koji su stvarali Republiku Srpsku. I pored niza napada na njene osnovne postulate, koji su zagarantovani Dejtonskim sporazumom, RS je uspela da se očuva kao prepoznatljiv srpski entitet. Pokazalo se da je srpski entitet ekonomski vitalniji i politički održiviji i funkcionalniji nego što je to Federacija. Razume se, tu nije kraj, slede nova iskušenja, predstoje „bitke“ oko ustavnih promena. Vlast u RS na čelu sa Dodikom, a ponajviše sam Dodik, često ističe da „Dejton“ nije bio srpska želja, nego obaveza, da je Srbima bliža ideja ujedinjenja sa Srbijom ili samostalna država, od bilo kakve veze sa Sarajevom. A ono što Dodik govori, narod misli i oseća, a isti je stav i drugih političkih stranaka u RS. Srbija je, nažalost, marginalizovana sa stanovišta svoje uloge garanta i potpisnika Dejtonskog sporazuma u jednom važnom regionalnom pitanju. Vlast u Beogradu se koristi samo za pritiske na rukovodstvo RS. Takvoj marginalizaciji doprinela je i sama vlast u Beogradu. Setimo se samo Deklaracije o Srebrenici, koja je bila nepotrebna i krajnje štetna, kako za mentalno zdravlje srpske nacije, tako i za geopolitički položaj Srba uopšte. I dok se RS uspešno suprotstavlja evroameričkom državnom inženjeringu, vodeći prevashodno računa o sopstvenom interesu, Srbija na svom evroatlantskom putu „bez alternative“, na izvestan način ignoriše i podriva tu nacionalnu borbu Republike Srpske.

I pored cepkanja Srbije, upozoravate, Zapad na čelu sa V. Britanijom, SAD-om, Nemačkom… za Srbiju ima poseban zadatak na pohodničkom putu prema Rusiji?
Imajući u vidu iskustvo sa NATO-om i njegove strategijske i geopolitičke ciljeve – a to je pohod na Istok – cilj i meta je Rusija, Srbi su označeni kao instrument ruske politike na Balkanu, i koliko god srpska vlast bila evroatlantska i servilna, NATO nikada neće biti na strani Srba. Bez obzira na to kakva je vlast u Beogradu. Srpski narod i njegova država u NATO planovima samo su „probni poligon“ i „kolateralna šteta“ u pohodu na Rusiju. Ali, trebalo bi imati u vidu značajnu geopolitičku promenu na globalnom planu – Rusija je „ustala“, a NATO osujećen, i da se pojavljuju novi i prihvatljiviji modeli kolektivne bezbednosti. Na bezbednosnom planu to je ODKB, a na geopolitičkom Putinova geopolitika Evroazije. Srpska vlast trebalo bi da se okrene prema Rusiji, jer je ova bratska zemlja i narod proveren istorijski oslonac; kad je Rusija bila snažna i Srbi su bili snažni, kad je Rusija bila slaba, Srbi su stradali. Tek oslonjen na Rusiju, naš narod postaje značajan faktor na Balkanu i u Evropi.

[/restrictedarea]