„Pevanje“ romana kao repertoarski pogodak

Piše RAŠKO V. JOVANOVIĆ

Premijera „Rebeke“, dramatične priče o ljubavi i ubistvu, koju je kao polistiličnu kompoziciju koja proširuje horizonte savremenog mjuzikla sazdao tandem Mihael Kunce-Silvester Levai, šest godina posle svetske premijere u Beču – sa tekstom prevedenim na srpski – izvedena na sceni „Madlenianuma“

Premijera dramskog mjuzikla „Rebeka“ u Operi teatru „Madlenianum“ na samom kraju ove više nego skromne pozorišne godine u Beogradu bila je njena lepa završnica.
Najpoznatiji roman engleske spisateljice francuskog porekla Dafne di Morije „Rebeka“, objavljen 1938. godine, sadrži zanimljivo nijansovanu analizu psihologije jedne misterije, zapravo rasvetljava jednu intrigantnu storiju o ljubavi i ubistvu, koje je nastavilo da pritiskuje glavnog aktera.Tekst romana „Rebeka“ stvaralački je inspirisao Mihaela Kuncea da napiše libreto za mjuzikl. Naravno, izrazito dramska tematika (pojedini gledaoci predstave pitali su se zašto ovaj mjuzikl nije veseo?) omogućila je stvaranje novog žanra – dramskog mjuzikla.

[restrictedarea]

Zaista, gledali smo i slušali mjuzikl koji se od trilera mestimice približavao psihološkoj drami sa neizvesnim ishodom. Potpuno u skladu sa libretom, Silvester Levai, mađarski kompozitor, rođeni Subotičanin, koji je dvadeset godina delovao u Holivudu stvarajući filmsku muziku, da bi se, počev od devedesetih godina prošlog veka, zajedno sa Mihaelom Kunceom posvetio mjuziklu, sazdao je polistiličnu kompoziciju koja proširuje horizonte savremenog mjuzikla. Na tekst Mihaela Kuncea komponovao je dramu mjuzikl „Rebeka“, koji je 2006. godine sa uspehom izveden u Beču. Posle šest godina, to delo sada gledamo sa tekstom prevedenim na srpski (prevodilac Husnija Kurtović) na sceni „Madlenianuma“, što je svakako odličan repertoarski potez. Muzika Silvestera Levaija stilski se kreće između različitih žanrova obuhvatajući klasiku, džez, pop i rok, ponekad uz citate tema iz Diznijevih filmova. Zato orkestar – ovo navodimo zbog toga što Levai u programu predstave posebno potpisuje orkestraciju – ponekad dobija simfonijski zvuk, ali i na odgovarajući način svira džez i druge savremene stilske pasaže.
Reditelj Nebojša Bradić ostvario je atraktivnu i dinamičnu predstavu dramskog mjuzikla „Rebeka“. Prizori – kako oni tajanstveni u kojima kao da se naslućuje prisustvo Rebekino, tako i oni iz svakodnevice zamka Menderlej, posebno kada nastupa posluga ili dolaze gosti, što je bio slučaj sa scenom maskenbala – inventivno su rešeni: solo ili duo-partije bili su lišeni monotonije. Posebno bi trebalo naglasiti da je režija uspela da niz od dvanaest scena sa prologom i epilogom diferencira svaku pojedinačno, mizanscenski uvek oživljavajući na nov način.
Scenograf Geroslav Zarić zaslužan je za inventivno i funkcionalno scenografsko rešenje, koje je jednostavnim sredstvima najčešće samo naznakama pojedinih detalja u punoj meri oživljavalo brojne različite ambijente, što je u isti mah omogućavalo i njihove brze promene. Branislava Podrumac kao Naratorka, odnosno nova Misis de Vinter, pevački sigurno i ubedljivo je oživljavala taj lik, bez obzira na to što joj je glumački izraz bio nešto skromnijeg dijapazona. Ivan Bosiljčić, iako premlad za poverenu mu ulogu, glumio je energično dočaravajući unutrašnje lomove Maksima de Vintera, dok se pevački, kako nam se učinilo, „otvorio“: punim glasom i sigurno odgovarao je zahtevima širokog vokalnog sloga na kojima je počivala ova uloga. Katarina Gojković kao Misis Denvers autoritativno glumački i moćno pevački dočarala je demonski karakter namrštene domaćice Menderleja, koja drži u svojoj glavi sve tajne dvorca. Dejan Lutkić kao Džerk Fevel efektno je glumački, pevački, pa i pokretima i plesom oživeo jednu karakterističnu figuru. Istakao se i Žarko Stepanov, koji je tumačio uloge Bena i Hondža, posebno kao dobričina Ben. Zafir Hadžimanov kao Fren Krouli, upravnik imanja, umeo je da ispolji prostodušnost i privrženost. I ostali interpreti – Nataša Marković (Misis van Hoper), Dušica Novaković, Goran Daničić (Pukovnik Džulijan) i Zoran Leković (Džil) stilski su se skladno uklopili i doprineli ujednačenosti izvođenja.
Više je nego očigledno da se predstava veoma solidno i studiozno pripremala kako što se rediteljske postavke tiče, tako i kada se radi o muzičkoj strani izvođenja. Zasluga za to svakako pripada dirigentu Đorđu Stankoviću, koji je pored preciznog dirigentskog vođstva, sa Vladimirom Gligorićem i Srđanom Markovićem, pripremao soliste, kao i čitav horski ansambl od dvadesetak članova. Bez obzira na to što je bio prejako ozvučen, može se reći da je muziciranje orkestra bilo na veoma solidnom nivou.

[/restrictedarea]