Registracija ili reformacija

piše: Dragutin Dimitrijević Apis

Ni vanredno stanje, zavijani drumovi i puti, a ni polarni uslovi nijesu zasmetali našem Rodniju da potpiše ugovor sa još jednom vjerskom zajednicom. Nakon katolika sa kojima je potpisao konkordat, uredio je odnose sa Mešihatom, na red dođe i jevrejska zajednica sa svih 12 vjernika u Crnoj Gori. Ugovor sa pravoslavnom zajednicom nije još ni na vidiku, a kako stvari stoje neće ga ni biti dok je u vrhu zakonodavne i izvršne vlasti Katunski Gebels i njegovi jurišnici. Vjerovatno Rodni, koji je inače kršten baš u Srpskoj pravoslavnoj crkvi čeka da se smire Pljevljaci, urede odnosi sa bogumilima ili patarenima, amišima, Hare Krišna zajednicom i poštovaocima reda Džedaj vitezova, slovenskih božanstava Peruna i Vesne, pa će do tada na red doći i Mitropolija.
Zanimljivo je kako državni provizorijum zapaljive retorike planira da postane dio zajednice evropskih naroda sa ovakvim odnosom prema religiji, istoriji i najvećoj vjerskoj zajednici. EU se na veliku žalost aktuelnog titogradskog režima temelji na hrišćanskim vrijednostima, što je bila dominantna vjera i njene preteče, Austro Ugarske. Zbog toga pa je interesantan i tragikomičan taj postkomunistički diskurs koji Crkvu i Boga gleda kroz prizmu marksizma i materijalizma. Ideolozi dukljanstva još u političkoj školi u Kumrovcu slušali su lekcije Milke Planinc, Staneta Dolanca i drugova o religiji kao „opijumu za široke narodne mase“, pa je Pravoslavlje u zavijanom Montenegru došlo u koliziju sa glavnom državnom privrednom granom. Pored opasnosti na spoljnom, osam vjekova stara crkvena institucija i njenih 450.000 vjernika za režim predstavljaju krupnog unutrašnjeg neprijatelja koji im ometa posao na fabrikovanju narodnog identiteta. Baš kao majka Ćopićevog Nikoletine Bursaća ili likovi iz Pekićevih i djela Miodraga Bulatovića.

Kako bi zbog praroditeljskog grijeha kaznili Srpsku pravoslavnu crkvu i okupatorsko Svetosavlje titogradske birokrate smislile su jednostavno rješenje. Crkva treba da se „registruje“, a sa registracijom će doći sve na svoje mjesto.

Zamislite scenu u dukljanskom parlamentu. Katunski Gebels u prisustvu novoproizvedenih akademika, LGBT zvaničnika i diplomatskog kora prima crkvene velikodostojnike i uručuje im ganc novi tomos. Istom prigodom uručuje im i registraciju „MNE 1“, dozvolu za širenje hrišćanstva, uredbu o pričešćivanju i ispovijedanju, izvode iz matičnih ureda Morače, Banjana, Cuca odakle su mitropolit Amfilohije, vladika Joanikije, rektor Bogoslovije Gojko Perović i arhijerejski namjesnik Momčilo Krivokapić sa unaprijed ispunjenim glasačkim listićima, maketu Meštrovićevog mauzoleja na Lovćenu, vijenac „Njegošu od Blaža“, akcizne markice za prodaju vjerskih suvenira kao i najvažniji akt o registraciji u policijskoj stanici na Cetinju. Onoj istoj u kojoj je registrovano i klerikalno krilo budućih dukljanskih unijata, pa je samim tim cetinjska ispostava podignuta na nivo Vaseljenskog sabora koji izdaje potvrde koja Crkva ima registraciju, a koja kod njih nije zavedena u službenom djelovodniku. Na svakom pravoslavnom bogosluženju pominjali bi se prije Očenaša aktuelni predsjednici države, vlade i parlamenta, crkvena zastava imala bi neutralne Beneton boje ljubavi, episkopi bi na kamilavkama nosili grb sa kokošijom heraldikom, a ispovijedanju vjernika prije pričešćivanja pored sveštenika bio bi prisutan službenik ANB sa magnetofonom ili Mirashev prodavac indulgencija (što mu dođe jedno te isto). Vremenom bi se iz crkvi izbacio i Časni Krst jer je Montenegro multi-kulti tvorevina, a hrišćanski simbol bi mogao da pomuti međureligijski sklad ili izazove negodovanje i duševne boli kod biračkog tijela drugih obreda kao i bratskog Abu Dabija, Kosova i Avganistana.

Uz crkvenu registraciju, episkopi, monasi i prote dobili bi i prevedeno Sveto Pismo i Njegošev opus na službeni crnogorski jezik, vaterpolo kapice „crnogorskih ajkula“, navijačke „Montenegro“ šalove, godišnju pretplatu na „Glas Čepuraka“, sabrana djela Ževrema Brkovića i Nikolaidisa i državni paket akcija u KAP-u, Željezari i Elektroprivredi.

Teško je odoljeti takvim izazovima i iskušenjima pa čudi konzervativan stav Crkve i njenih velikodostojnika o ovim pitanjima o kojima bi sa ateistima, drugovima iz Kominterne i UDBE prisutnim u aktuelnom režimu trebali postići istorijski kompromis koji bi maleni Montenegro lansirao u orbitu evro integracija i širom otvorio dukljanska vrata raja. Ako dukljanstvo kao sebi dovoljan materijalistički cilj uopšte ispovijeda raj.

Izvor: http://www.in4s.net/