Mučni hrvatsko-srpski paradoks

Piše Igor Ivanović

U Hrvatskoj je Srbija tema koja lebdi iznad svakog pedlja teritorije, u Srbiji Hrvatska postoji kao tema samo kod „hrvatskog lobija“. Na našu nesreću, ovaj lobi je utemeljen na mnogim moćnim pozicijama u medijima i državnim institucijama…

Kada je, u vreme velike ofanzive protiv korupcije u državi, „Pečat“ objavio tekst o nesavesnom poslovanju u RT „Vojvodina“, krenula je masovna paljba na ovaj nedeljnik. Pucalo se rafalno, ali niko nije govorio u prilog odbrane od Zarkovićevih optužbi za malverzacije, već su svi dvoglede usmerili prema „hrvatskom lobiju“. Preko noći se podigao organizovani korpus kroatofila koji je, uvredljivom paljbom po „Pečatu“, jasno naznačio koordinate hrvatskog lobija. Uz obilato korišćenje mantre o ljudskim pravima i resurse koje im je ova država ustupila, hrvatski lobi je pokazao da njegova snaga ne leži u etničkoj koncentraciji, niti u kulturnoj dominaciji, već u jezuitskoj politici. Interesi ove politike su da se ona u srpskoj javnosti što manje vidi, jer bi je svako isterivanje na čistinu izvelo na klizav teren istorijskih i kulturno-etičkih činjenica.

DRUGOSRBIJANCI – IZVORNI TITOISTI Sudeći po neopreznoj i nervoznoj reakciji, očigledno da ih je autor „Pečata“ pogodio pravo u srce kada je obelodanio njihovo postojanje i delovanje. Kao u onoj narodnoj: „Ne pada sneg da pokrije breg, već da zveri ostave tragove“…
Prirodno je da svaka država ima svoje lobiste u susedstvu, da bi ostvarila uticaj i pribavila ekonomsku korist. Ali, hrvatski lobi u pritaji ima, pored navedenog, i mnogo složeniju ideološku ulogu. To je rekonstrukcija jugoslovenskog državno-kulturnog prostora, ovog puta sa hrvatskom dominacijom. Ovakva doktrina se izvodi uz podršku svih značajnih država Zapada, pa ne čudi da hrvatski lobi baštini iste domaće „agente od uticaja“ koje koriste i velike zapadne sile. Istorijski posmatrano, tvorci ove doktrine su Vatikan i Velika Britanija, čiji su projekti Dunavske konfederacije i Intermarijuma predviđali zajedničku državu Južnih Slovena sa katoličkim vođstvom. Vremenom i pod diktatom nepredvidljivih okolnosti, doktrina se prilagođavala i menjala, ali je zadržala bazičnu postavku sakaćenja svake ideje stvaranja snažne srpske demokratske države na Balkanu, koja bi zaokružila životni prostor srpskog naroda. Iako Brozova vladavina nije izvorno na tragu predmetne doktrine, uzet je istorijski predah u kojem je Brozov režim korak po korak stvarao uslove za njenu kasniju implementaciju. Zato je današnji neotitoizam ključna šifra za obnovu jugonostalgičarskog kulturnog prostora i kadrovska baza političke elite u budućem neojugoslovenskom regionu. I zato su drugosrbijanci (kao izvorni titoisti) izvođači tih grubih radova, sa plaćenim zadatkom da se obračunavaju sa srpskim kulturnim i političkim stanovištem. Jer, svaka nova jugoslovenska ideja mora da sputa srpsku kulturnu dominaciju i spreči srpski remetilački slobodarski faktor kroz učitavanje „srpske krivice“. Ali gde je tu, pored služenja zapadnom faktoru, hrvatski interes?

[restrictedarea]

TRNOVIT JE TO PUT Proces pridruživanja EU je osakatio Hrvatsku, podelio joj teritoriju, naterao je da zapadnim kompanijama proda sva zdrava i konkurentna preduzeća, i zadužio je do pucanja. Samim činom prijema plen postaje i obala na Jadranu. Hrvatska inteligencija se polako trezni, posle „europejskog“ bančenja, shvatajući da 1.000 km obale ne mogu da brane, a posle toga njihova uloga u EU ne postoji. Postaće kulturna zabit na marginama katoličanstva, nemačka kolonija sklona asimilaciji. Zato im je kulturno-politička rekonstrukcija jugoslovenskog prostora jedini izlaz u očuvanju identiteta i integriteta. Vraćaju se na Krležine pozicije, koji je ovu strategiju dobro razumeo: hrvatski narod nije u istorijskom smislu evropski već balkanski, i njegova uloga je da uz pomoć zapadnih sila dominira tim južnoslovenskim prostorom. Trnovit je put do tog cilja, posebno ako se ima u vidu da je hrvatska kultura i pored jezičke podudarnosti hermetična i neprijemčiva za ostale narode u regionu. Kada je reč o Srbiji, postoji i doza inferiornosti nastala iz permanentnog i histeričnog osećanja negacije, kao i saznanje o superiornosti srpske kulture. U Hrvatskoj je Srbija tema koja lebdi iznad svakog pedlja teritorije, u Srbiji Hrvatska postoji kao tema samo kod „hrvatskog lobija“. Na našu nesreću, ovaj lobi je utemeljen na mnogim moćnim pozicijama u medijima i državnim institucijama. Najjače političko uporište je imao u politici Borisa Tadića koji to nije krio, već se ponosio time.
U „nezavisnim“ medijima koji su u vlasništvu zapadnih korporacija („Blic“) ili se dotiraju od zapadnih vlada (B92) primetna je promocija hrvatske kulture, kao stožera budućeg jugoslovenstva. Paradoks leži u činjenici da su se kroz istoriju balkanski narodi različitih vera nekada ujedinjavali u zajedničkoj borbi za slobodu protiv zapadnih okupatora, dok danas pomenuti mediji promovišu zajedničku okupaciju nad tim istim narodima od strane istog okupatora!

[/restrictedarea]