Terorizam u Temerinu

Piše Jovan Pejin

U noći između 11. i 12. septembra grupa ekstremista mađarske nacionalnosti brutalno je isprebijala petoricu srpskih dečaka u Temerinu. Mediji su dugo o tome ćutali, a političari su tek posle nedelju dana, suviše mlako, reagovali (o svemu tome pisali smo u prošlom broju „Pečata“, tekst Branka Raduna „Sme li se u Vojvodini govoriti srpski?“). Odsustvo želje države da u ovom događaju vidi više od izolovanog incidenta, dovelo je do toga da u ponedeljak, 26. septembra, isti mađarski ekstremisti, opet u Temerinu, nanesu teške telesne povrede još jednom mladiću srpske nacionalnosti – šesnaestogodišnjem Bojanu Oliću. Osumnjičenima za ovo krivično delo određen je pritvor u Novom Sadu, ali mediji i političari u Vojvodini i dalje relativizuju problem, ne želeći da priznaju kako su dešavanja u Temerinu mnogo više od „izolovanih incidenata“, te da predstavljaju izraz povećane nacionalne netrpeljivosti čije su žrtve poslednjih godina isključivo Srbi.

Ono što prati politiku, što se zove politički život u Vojvodini dobilo je oblik negiranja naroda – sada su „srpska nacionalna zajednica“ ni narodna nacionalna manjina!
Ovo negiranje propratili su lanci i gvozdene šipke u Temerinu, gde je pre nekoliko godina zbog istog povoda šovinističke mržnje nabijen Zoran Petrović na bejzbol palicu!
Uniformisanim (onako demokratski!) pripadnicima Omladinskog pokreta 64 županije zasmetao je srpski jezik! Desilo se šta se desilo i događaj je prikriven od javnosti pomoću vlasti i političara. Na kraju javio se Šandor Egereši, predsednik Skupštine Vojvodine sa osudom događaja. To je isti Šandor Egereši koji je zlurado, ali odlučno odbio da se ukloni spomenik podignut 15. marta 2011. godine u Adi, mađarskom generalu Damjanu Janošu, rođenom kao Srbin Jovan Damjanić, čija je vojska načinila pokolj Srba u bačkom i banatskom Potisju 1848. godine kada je stradalo i selo Sirig na ušću reke Moriše u Tisu, gde su njegovi vojnici između ostalih nedela posle silovanja nabili ženu na kolac!
Nemušto i neprihvatljivo reagovanje Šandora Egerešija kao elitnog pripadnika „mađarske nacionalne zajednice“ je politička kalkulacija, čak odbrana temerinskih terorista, članova Omladinskog pokreta 64 županija – koji imaju uniforme! Koje? Čije? Pa njihove!
Rečnik osude Šandora Egerešija je usmeren ka revitalizaciji prebijanja srpske dece gvozdenim šipkama i lancima. Ni reči o motivu napada – uniformisani pripadnici Pokreta 64 županija, Mađari, čuli su da neko govori srpski! Kako oni smeju da govore srpski u Temerinu?
Da postavimo pitanje otkud Mađari u Temerinu? Otkud Mađari u Vojvodini?

NACISTI NOVOG DOBA
Kolonizovani su krajem 18. i početkom 19. veka kao „novi Mađari“. Razlikuju se od „starodrevnih“ koji žive daleko na severoistoku današnje Mađarske i fizički se razlikuju od srpskih Mađara. Prostor nam ne dozvoljava da damo šire objašnjenje o dolasku Mađara u Panoniju. Dovoljno je reći da su se Srbi i Slovaci graničili u dolini reke Moriš do njenog ušća u Tisu i dalje prema severozapadu u predelu Blatnog jezera. Ugarska plemena pod vođstvom Mađara uništili su slovensku državu Veliku Moravsku u 10. veku i na njenoj teritoriji stvorili prvo Ugarsko-slovenski savez, a od 16. veka Mađarsku nacionalnu državu, dok su ostali koji su učestvovali u izgradnji Ugarske kao države Slovaci, Hrvati, Rusini i Vlasi bili „proste seljačine“, a kasnije pristigli Nemci – glupaci! Jedino su se Srbi izdvajali zbog vojničkog zanata koji su upražnjavali od 10. do kraja 19. veka, te su zvani „ divlji Raci“. Ovaj stav mađarskog plemstva stvorio je netrpeljivost i uzajamnu mržnju među narodima Ugarske. Mađarsko plemstvo radilo je od početka 18. veka na projektu mađarizacije svih naroda u Ugarskoj. Zbog idiotske mađarizacije ušla je u sukob sa svim narodima i Slovacima koji čine osnovni substrat savremene mađarske nacije – sa Nemcima, Hrvatima, Vlasima/Rumunima, Rusinima, sa svima su odnosi bili zategnuti. Srbi nisu bili izuzetak. Iskusili su prvi genocid 1703-1711, drugi 1848-1849, mađarizaciju od 1868, progon 1914-1918, i ponovo genocid 1941-1944. godine.
Zbog rečenog iskustva treba reći istinu o međunacionalnim odnosima u Vojvodini, tačnije rečeno o odnosu Srba kao naroda i kolonizovanih Mađara kao nacionalne manjine.
Teroristički akt uniformisanih omladinaca je proizvod tolerancije autonomaške Skupštine u Novom Sadu, gde su predstavnici mađarske nacionalne manjine – „mađarske nacionalne zajednice“ partneri u vlasti, ne kao građani, kao što je praksa na zapadu Evrope. Oni su predstavnici mađarskog naroda, a pojedinci državljani i građani Mađarske, i kao takvi narušavaju suverenitet Srbije!
Pogled Šandora Egerešija na teroristički akt uniformisanih pripadnika Omladinskog pokreta 64 županija pokazuje da u Srbiji posle sveg iskustva države i naroda ne postoji jasan stav o terorizmu. Apsurdno je govoriti o lojalnosti „mađarske nacionalne zajednice“ i njene političke i kulturne elite i korektnim međunacionalnim odnosima u Temerinu i Vojvodini. Očigledno Šandor Egereši ne zna (a možda i zna) šta govori kada pravda terorizam u Temerinu.
Velikomađarski Omladinski pokret 64 županija je nesumnjivo najorganizovanija neonacistička organizacija u Mađarskoj, a ima dobro organizovane sledbenike u Srbiji (gde već imaju uniforme), Slovačkoj i Rumuniji. Ne znamo šta imaju u Ukrajini! Najdosledniji su u rasističkoj mržnji prema Slovacima, Srbima i Rumunima. U Srbiji, ovi neonacisti novog doba mogu da deluju zahvaljujući bezglavom autonomaštvu i bljutavom i šarlatanskom „evropejstvu“ dela političkog Beograda.
Uniformisani teroristi Omladinskog pokreta 64 županija napali su srpsku decu. Destabilizacija međunacionalnih odnosa u Temerinu je destabilizacija Novog Sada, Subotice, Malog Iđoša, Sente, Ade, Kanjiže… Nasilje odobravaju Srbi autonomaši prisustvom velikomađarskim konvencijama… Vojvođansko odeljenje Demokratske stranke mora da se suoči sa pogubnim posledicama Korhec-Pajtićevog statuta!
U Temerinu su u pitanju ljudske žrtve, one su posledica antisrpske politike u Vojvodini vođene od 1945. do 1988. godine, i od Đinđićevog Omnibus zakona 2001, i Korhec-Pajtićevog statuta do danas.

PLJAČKAŠKI POHOD
Republika Mađarska ima uticaj na mađarsku manjinu u Srbiji, pogotovo sada kada im daje državljanstvo! Tepih karta Ugarske u Strazburu i državna politika u Briselu je pokazatelj i tumač ponašanja Šandora Egerešija, Balinta Pastora, Lasla Varge i drugih, pa i terorista Omladinskog pokreta 64 županija u Temerinu, ali i drugim mestima u Vojvodini gde postoje njihove polulegalne i ilegalne organizacije.
Šandor Egereši, predsednik Skupštine Vojvodine, veoma je zabrinut za prebijenu srpsku decu nedelju dana posle terorističkog akta. Njegova mlaka izjava nesvesno pomaže individue, članove Pokreta županija 64. Mlaka osuda je složen proces – prebijanje dece  nailazi na dobar odjek u delu „mađarske nacionalne zajednice“ koja podržava Omladinski pokret. Politička i intelektualna elita „mađarske nacionalne zajednice“ nema volju da osudi teroristički akt. Ne žele da izgube glasače koji ne glasaju kao građani, kao Srbi koji glasaju prema prihvaćenom političkom programu stranaka kao Mađari za Mađare i zatvaraju se u geta.
Što se tiče Trijanskog ugovora o miru iz 1920. godine, to je najpravedniji mirovni ugovor u Evropi sklopljen u 20. veku. Oslobođeni su svi narodi. Nijedan narod nije uzeo ništa mađarskom narodu. Svako je uzeo ono što mu je pripadalo od upada ugarskih plemena predvođenim Mađarima 896. godine u Srednje Podunavlje. Prestala je da postoji mnogonacionalna Ugarska i rođena je nacionalna država Mađara. Ona je zaokružena na teritorije koje su turkijska plemena osvojila i naselila među Slovene i odakle su kretali u pljačkaške i osvajačke pohode.
Da li se osvajački, pljačkaški i zločinački pohod ponavlja?