7. JULI Hrabra prošlost i kukavna sadašnjost

Prenosimo delove govora predsednika SUBNOR-a Srbije prof. dr Miodraga Zečevića sa obeležavanja 70. godina od donošenja odluke i početka oružane borbe srpskog naroda protiv fašističkog okupatora i kvislinga

Srbija je u ova dva veka novije istorije imala nekoliko ključnih događaja koji su opredelili istorijsko trajanje Srbije kao države. To su po istorijskom značaju Karađorđev  1804, Milošev 1815, i partizanski ustanak 1941. godine; Balkanski i Prvi svetski rat. Dinastičke promene, ubistva vladara, promene političkog sistema i režima vladavine, savezi i njihovo raskidanje, unutrašnje krize i sve drugo samo su deo trajanja i ostvarivanja Srbije kao države. Ovi bitni događaji opredelili su njenu istoriju i prepoznatljivost Srbije kao države u njenom trajanju.

DRŽANJE NARODA U POKORNOSTI
Kapitulacijom Kraljevine Jugoslavije, aprila 1941. godine, ona je kao država prestala da postoji. Rasparčana je od nemačkih, italijanskih, mađarskih i bugarskih fašističkih osvajača. U granicama koje je odredio nemački okupator obrazovano je srpsko kvislinštvo, zajedno i u ime okupatora upravljalo je takvom Srbijom. Srpsko kvislinštvo u periodu formiranja vlasti oličeno je u Komesarskoj upravi Milana Aćimovića, specijalnoj policiji, žandarmeriji, Ljotićevom zboru i njegovom Dobrovoljačkom korpusu, upravno-sudskom aparatu u službi okupatora i Pećančevom četničkom pokretu koji je ubrzo oformljen.
Vladanje Srbijom, držanje naroda u pokornosti, ekonomska eksploatacija i uključivanje društvenih i ekonomskih potencijala u potrebe Trećeg Rajha i politike nemačkih okupacionih snaga, obezbeđivana je pomoću raznovrsnog srpskog kvislinškog aparata i organa. Političke partije su prestale da postoje, ceo društveni, politički i ekonomski život je stavljen u funkciju vladanja nemačke okupacione vlasti. Ubrzo je počelo čišćenje Srbije od nepokornih i onih koji su predstavljali potencijalnu opasnost po interese fašističkog okupatora i srpskog kvislinštva.

PROTIV KVISLINGA
Politbiro CK KPJ čiji je generalni sekretar bio Josip Broz-Tito, inače zabranjene partije u Kraljevini Jugoslaviji, 4. jula 1941. godine doneo je Odluku o dizanju narodnog ustanka i pozvao narode i narodnosti Jugoslavije na oružanu borbu protiv fašističkog okupatora i domaćih kvislinga.
Nepokoren narod Srbije na zov istorije, svoje savesti i samobitnosti krenuo je u borbu za slobodu i oslobođenje svoje zemlje od fašističke sile koja je već bila pregazila celu Evropu. Sreća je većine od vas što tada niste bili rođeni i ne nosite sećanje na surovo vreme Davida i Golijata, već imate samo saznanje kako se završila pobeda malog Davida u kojoj je zalog bio život.
Partizanski Valjevski odred u Beloj Crkvi započeo je 7. jula 1941. godine oružanu borbu protiv srpskih kvislinga i fašističkog nemačkog okupatora. Taj dan je istovremeno početak i oružane borbe protiv brojnih okupatora Jugoslavije i domaćih kvislinga, jer će ubrzo uslediti  ustanak i oružane borbe u Crnoj Gori, Bosni i Hercegovini, Hrvatskoj i Sloveniji, a nešto kasnije u jesen 1941. godine i u Makedoniji. Taj dan 7. juli je uzet kao Dan ustanka naroda Srbije i početak oružane borbe naroda Srbije i  Jugoslavije protiv fašističkog okupatora i domaćih kvislinga.
Narodi Srbije u XIX i  XX veku imali su tri ustanka i vodili mnogo nametnutih odbrambenih ratova u kojima je Srbija razarana, ali je uvek, mada sa ogromnim gubicima, izlazila kao pobednik. Karađorđev ustanak 1804, Milošev 1815, partizanski 1941. godine imaju istu nameru i cilj. Oslobođenje Srbije od okupatora i domaćih kvislinga, nezavisnu državu, narodu slobodu, i bolji i srećniji život ljudi od onog koji su do tada imali. Danas su ovde zajedno još živi sedmojulski ustanici i savremenici, u sebi nose iste porive i ideje koje su nosili učesnici ovih ustanika i ratova. Iz tih razloga zaslužujete naše veliko hvala.
Od dizanja Ustanka naroda Srbije, 7. jula 1941. godine, prošlo je 70 godina. Ove godine obeležavamo jubilarnu godišnjicu kada su hrabri sinovi Srbije krenuli u neravnopravnu borbu i neizvesnost, i posle četiri godine borbe izvojevali pobedu i slobodu narodu Srbije.
Država Srbija ima formalni i faktički odnos prema Narodnooslobodilačkom pokretu i 7. julu, datumu ustanka naroda Srbije 1941. godine. To nije više državni praznik, niti ga država Srbija zvanično priznaje i obeležava, kao i narodnooslobodilačku borbu. Međutim, nadležni državni organi sa SUBNOR-om učestvuju i pomažu njegovo obeležavanje na svim nivoima pravno-političkog organizovanja Srbije, kao i većinu drugih obeležavanja u organizaciji SUBNOR-a. Postoji i široko učešće organa Lokalne samouprave u obeležavanju datuma i događaja iz NOB-a na području toga kraja. Srbija priznaje i obeležava 9. maj 1945. godine, Dan pobede nad fašizmom i završetka Drugog svetskog rata u Evropi.

MEĐUNARODNI UGLED
Mislimo da država Srbija treba da preispita svoje formalne odluke donete u političkoj i ideološkoj euforiji u odnosu na 7. juli, Dan ustanka naroda Srbije 1941. godine protiv fašističkog okupatora i domaćih kvislinga, odnos prema Narodnooslobodilačkom pokretu i NOB-u 1941-1945, u Srbiji, koji je vodila KPJ, da uvaži i vrednuje rezultate koje je svet priznao tom pokretu u doprinosu pobedi antifašističke koalicije i prihvati istorijsku istinu kao istinu. Sve drugo trebalo bi da ostavi toku istorije i objektivnijim istoričarima i političarima, koji će vremenom sigurno doći. Naravno, ne postoji ovozemaljska sila koja može da izbriše ovaj datum iz istorije i svesti naroda dokle god postoje narodi Srbije i Srbija kao država. Borcima i SUBNOR-u više ne smeta ovakav odnos, ali iskreno nam je žao zbog ovakvog formalnog odnosa Srbije prema Narodnooslobodilačkom pokretu i Sedmojulskom ustanku, jer mislimo da on pre svega šteti međunarodnom ugledu Srbije na njenom demokratskom putu.