Kosovizacija Hercegovine (drugi deo)

Piše Uglješa Mrdić

Danas, Srpska Hercegovina ostaje bez privrede, puteva, infrastrukturnih projekata, a polako i bez srpskog naroda

Srpska Hercegovina će polako postati opustošena. Prvo će preduzeća biti uništena, narod moralno i duhovno razbijen, a potom će početi da se prazni i na taj način postati lak plen za moćnike sa Zapada i iz susedne Hrvatske. Srpskoj Hercegovini preti sudbina Kosova i Metohije, preti kosovizacija Hercegovine. Sve se polako dešava po istom šablonu. A prema najnovijim informacijama uskoro će uslediti kupovina srpskih preduzeća od strane hrvatskih i evropskih tajkuna. U zgradama koje se grade u Srpskoj Hercegovini ili u onima već izgrađenim, stanove kupuju neki novi ljudi, čija prezimena uglavnom nisu srpska, a naročito ne hercegovačka.
Žalosno je bilo gledati kako po tri, četiri autobusa mladih ljudi dnevno odlazi iz srpskih hercegovačkih gradova u pravcu Srbije. Dobro je što su Hercegovci došli za nedavne novogodišnje i božićne praznike u svoj rodni kraj, a loše je što se skoro niko od njih neće zauvek vratiti.

Naročito ako se ostvare pretnje da će poslednji privredni bastioni, koji zapošljavaju hiljade Srba, završiti u rukama zapadnih i hrvatskih tajkuna. Pri tom samo u toku proteklih nekoliko godina broj stanovnika srpskih opština u Hercegovini se drastično smanjio. Trebinje je pre rata imalo oko 30.000 stanovnika, posle rata sa izbeglicama i blizu 40.000, a danas oko 25.000. Uništenjem i prodajom nekoliko preduzeća u Trebinju je proteklih godina bez posla ostalo oko 2.000 građana.

Plan iz devedesetih godina hrvatskog rukovodstva se polako ostvaruje. Nažalost sve što je zacrtao Vatikan, EU i njihovi poslušnici među Hrvatima, postaje stvarnost. Nije reč ni o kakvoj teoriji zavere, već o spletu istinitih događaja koji se kriju od javnosti.
Dok čelnici, kako sadašnji tako i bivši, Republike Srpske povodom 9. januara, Svetog Stefana – Dana Republike Srpske daju izjave da „Republika Srpska nikada nije bila jača“, Srpska Hercegovina nikada nije bila slabija.
Odnos Banjaluke i političkog rukovodstva prema Hercegovini je kao prema slepom crevu. Kada je Pale bila srpska prestonica u RS, sve je bilo drugačije. Ravnomerno se razvijala čitava Republika Srpska. Koliko je glavni grad – Pale bio blizu Banjaluke, isto toliko je bio blizu i Trebinju i Bijeljini i Doboju. Danas, Srpska Hercegovina ostaje bez privrede, puteva, infrastrukturnih projekata i polako i bez srpskog naroda. Ono što i funkcioniše, milioni evra koji se i zarade zahvaljujući HET-u, TE „Gacko“ i „Elektroprivredi Srpske“, čije je sedište u Trebinju, odlaze za ulaganja u zapadnim i severnim delovima Republike Srpske. Osećaju se poslednji talasi ekonomske krize. Narod je u beznađu. Bez podrške Beograda, Banjaluke, a već odavno i Podgorice. Ima li spasa za srpski narod u Hercegovini? Ima li spasa za srpsku Istočnu Hercegovinu? Naravno da ima, ali na potezu su srpski čelnici u Srbiji i Republici Srpskoj, i potrebna je pomoć srpske dijaspore. Ko čita „Pečat“ od prvog broja dovoljno zna koliko je bitno da se očuva nukleus srpskog naroda, kako onaj na Kosovu i Metohiji, tako i onaj u Raškoj, Šumadiji, staroj srpskoj Crnoj Gori i Hercegovini, Krajini…
Naravno da ima nade. Jedino što je još preostalo i u šta se uzda srpski narod u Hercegovini je vera i nada.

SRPSKA HERCEGOVINA KAO SLEPO CREVO
S druge strane zvanična Hrvatska i čelnici Federacije BiH, hrvatski i bošnjački političari, gaze užurbanim stopama ka ostvarenju svog konačnog cilja kada je u pitanju Istočna Hercegovina – i u tom delu BiH da svedu ponositi srpski narod na podanički i podređeni položaj bez perspektive, bez istorije, kulture i samopoštovanja.
Kako su zapadni moćnici sa Albancima i šakom Srba, koji podržavaju sve što dolazi sa Zapada, uradili na Kosmetu, tako su i Hrvati uradili sa zapadnim partnerima i Vatikanom u Krajini, u zapadnim delovima BiH i Centralnoj i Zapadnoj Hercegovini, a to isto nameravaju da urade i u Istočnoj Hercegovini.
Hrvatski plan je da njihovi tajkuni kupe sve privredne gigante koji strujom i vodom snabdevaju pola Republike Srpske, deo zapadne Crne Gore, Boku Kotorsku i Dubrovačku rivijeru, ne bi li s jedne strane ostavili srpski narod bez hleba, struje i vode, a s druge strane stekli monopol nad strujom i vodom, što će iz godine u godinu biti sve skuplje. Suvišno je govoriti da će vremenom voda biti skuplja od nafte.
Jedan od planova je da posle kupovine HET-a, Hrvati prodaju struju i vodu preko Hercegovine i Dubrovnika Italijanima.
To jest, da pod hrvatskom kontrolom bude krak vodovoda koji iz Hercegovine izlazi kod Plata, mesta na teritoriji dubrovačke opštine, kao i da nastavak tog kraka kroz Jadransko more završi u Italiji i dalje u zapadnom delovima Evrope. To znači da je cilj da sva bogatstva koja Srbi imaju u svom delu Hercegovine budu eksploatisana za zapadne potrebe, kao što je reč o struji, vodi i drugim bogatstvima Hercegovine, a da ona druga, duhovna, kulturna i istorijska budu ili uništena ili svedena, po mišljenju Vatikana, na razumnu meru.

EPARHIJA ZAHUMSKO-HERCEGOVAČKA
Sada je kao što smo rekli sedište Eparhije Zahumsko-Hercegovačke u Mostaru. To je dobro, prema oceni većine žitelja Srpske Hercegovine, da je urađeno po završetku rata, recimo 1996. godine, kada je postojao tračak nade da se na desetine hiljada Srba vrati u Mostar, nekadašnji duhovni, kulturni, istorijski i univerzitetski centar Hercegovine, koja je uglavnom bila srpska. A sada kada su Srbi odlučili da se ne vraćaju u Mostar, kada su rasprodali zemlju i imovinu, kada je srpski centar postao Trebinje u Hercegovini, prebačeno je sedište Eparhije Zahumsko-Hercegovačko- Primorske. Ova Eparhija, kao organizovana Humska Episkopija, u sastavu autokefalne Arhiepiskopije Srpske, potiče iz 1219. godine, od Svetoga Save, sa episkopom Ilarijem, učenikom Svetog Save, i daljim naslednicima, visokouglednim i svetim Jerarsima, kao što su bili: sveti Sava Drugi, sveti Danilo Drugi i dalje do svetog Vasilija Tvrdoškog i Ostroškog i sveti novog sveštenomučenika Petra (Zimonjića, bio Zahumsko-Hercegovački od 1902. do 1920. godine, a onda premešten u Sarajevo). Ova je Eparhija bila na trećem ili četvrtom mestu u rangu Episkopija i posle Mitropolija Pećke patrijaršije i nikad nije prestajala da postoji ili da radi na prostoru Primorja, Zahumlja i Hercegovine, dosežući nekada i do Foče, Goražda, Čajniča i Mileševe. Sedište Humskog Episkopa i kasnije Mitropolita Zahumsko-Hercegovačkog bilo je najpre u Stonu na Pelješcu, zatim u Trebinju, u manastiru Sv. Petra i Pavla na Limu, manastiru Tvrdošu i Dužima, kraće vreme u manastiru Savini kod Herceg Novog, zatim u Blagaju na Buni, u manastiru Žitomisliću i u Mostaru, a sada je, usled razaranja svega crkvenog središta i života u Mostaru, opet u manastiru Tvrdošu, kraj Trebinja.
Novim potezom čelnika SPC i vladike Zahumsko-Hercegovačkog Grigorija, Trebinje je oslabljeno kao srpski duhovni i kulturni centar, a s druge strana jača se unitarna BiH, jer tobože eto i Mostar je postao jedini grad u Federaciji BiH, gde je sedište jedne pravoslavne eparhije, pa je to postalo dokaz da zajedno mogu lepo da žive Hrvati, Bošnjaci i pet hiljada Srba. A zaboravljaju se zločini nad Srbima u dva rata na području Hercegovine, masovne grobnice, stradanja, i progon i do sto hiljada Srba sa područja Zapadne i Centralne Hercegovine…
Zar tu nije reč o klasičnom genocidu nad Srbima? Ali zvaničnici hoće da se zaboravi istorija i da se počne neki novi multietnički život, ali sa Srbima kao manjinom na njihovim vekovnim ognjištima. Tako je urađeno u Krajini, Crnoj Gori i na Kosmetu, tako se sada radi u Hercegovini. Šta je sledeće? Raška? I onda Srbi više neće imati niti kontrolu, niti će biti većina u starim srpskim zemljama. Setimo se da su stare srpske zemlje bile Raška, Duklja, Zeta, Zahumlje i Travunija, koje su obuhvatale područje sadašnjeg Kosmeta, Raške oblasti, Crne Gore i Hercegovine.
Zapadno-vatikanski plan se nažalost polako ostvaruje.
Kad nema nade ima principa, slogan je mnogih Srba iz tih krajeva, ali politički moćnici ne daju da se ti principi sprovode…
Istraživanje o „Kosovizaciji Hercegovine“ završićemo rečima najpoštovanijeg vladike na pomenutoj teritoriji, mitropolita Amfilohija, koje je izrekao na Dan Svetog Ignjatija, 2. januara ove godine u Mostaru, na ruševinama nekadašnjeg najvećeg pravoslavnog hrama u Jugoslaviji:
„Mojim venama teče srpska krv Morače i srpska krv Neretve“.

_____________________

Natpis sa kamenog groba iz porušene Nove Saborne crkve u Mostaru: Mitropolit Leontije Radulović 1835 – 1889.

Stopama mučenika za vjeru i slobodu
Stupaše hrabrom dušom pregorev zemna blaga
Spasenje i blaženstvo iskaše Srpskom rodu
Golgotu za se primi, ona mu bješe draga.
Patničkom prahu spomen, a vječnost svojoj duši
Sljedbenik Spasa steče i ovo hladno stijenje
Strošiće ljuto vrijeme, al’ Srpstvo dok ustraje
Njegovo ime svijetlo slaviće Vaskrsenje
BLAGODARNA HERCEGOVINA“