Hrvatska je dokaz da se zločin isplati

Piše Ratko Dmitrović

Posle boravka Angele Merkel u Zagrebu i Beogradu valjda je i poslednjem Srbinu jasno da za položaj malih naroda u međunarodnom poretku uopšte nije važna istorija, fašizam i antifašizam, uloga zločinca ili žrtve zločina tih naroda u prošlosti… važno je nešto drugo

Lepo je to što su Srbi kao narod u poslednjih, uzmimo, 200 godina konstantno bili na strani slobode, pravde, antifašizma, humanizma…što su se zarad večnih vrednosti tukli protiv neuporedivo jačih neprijatelja, žrtvovali, prinosili milione žrtava na te „svete oltare“ međunarodnih odnosa i poretka. Zaista, to jeste lepo. A da li je sve to Srbima bilo na korist. Nimalo. Naprotiv.

HANS DITRIH GENŠER
Šta je Srbima doneo njihov antifašizam? Ništa, bukvalno ništa. Kako se dogodilo da su drugi narodi, konfesije, narodi u nagoveštaju, budući narodi… koji su Drugi svetski rat proveli boreći se za ideje fašizma i nacizma, danas u međunarodnoj zajednici prihvaćeni kao svetao primer među „malim, časnim narodima“, dok su Srbi, jedini istinski antifašisti na Balkanu, danas ruglo među narodima, „genocidna nacija“, narod nad kojim se i dalje najviše iživljavaju oni sa kojima su se Srbi, antifašisti, u vreme velikog drugosvetskog ratovanja gledali preko nišana.
Najnoviju uvredu Srbima, gde god da žive, nanela je Angela Merkel, kancelar Nemačke, rekavši pre neki dan u Zagrebu, a uoči poletanja za Beograd, da Hrvatska Srbiji može da posluži kao primer. U čemu? Hajde da nagađamo.
Na primer; u mržnji, etničkom čišćenju, ubijanju, paljenju, rušenju, zatiranju i najmanjeg traga onih koji nisu Hrvati, prekrajanju istorije, falsifikovanju svega i svačega, otimanju tuđeg… u tome Hrvatska, zaista, može da posluži kao primer. Svakome ko namerava i hoće da se bavi takvim rabotama.
Dokaze gore iznetog valjda ne moram da prinosim i u ovom tekstu, jer to svake nedelje na stranicama „Pečata“ radim evo već treću godinu.
Hrvatska je pred odškrinutim vratima Evropske unije. Tu državu stvorila je Nemačka. Tuđmanova Hrvatska priznata je kao nezavisna država posle snažnog, ultimativnog pritiska Nemačke.
Sve do danas Nemačka je glavni zaštitnik Hrvatske, kao što je bila glavni zaštitnik i Hrvatske koju je osnovao Ante Pavelić. Ta ustaška Hrvatska počinila je strašni genocid nad Srbima i fizički sa ovoga sveta uklonila milion Srba. Najstrašnijim zverstvima. Pred očima Nemaca, uz njihovo prećutno odobravanje.
Ova druga Hrvatska proterala je 400 hiljada Srba, ubila nekoliko hiljada pripadnika tog naroda, sa zemljom sravnila više desetina hiljada sela i naselja sa srpskom većinom, otela oko 30 hiljada stanova iz kojih je prethodno isterala Srbe…i sve to pred očima Nemaca i Nemačke kao vodeće zemlje u Evropskoj uniji.
Ali, zaboga, kakve veze – reći će neko ko čita ovaj tekst – imaju Nemačka i Hrvatska iz Drugog svetskog rata sa Nemačkom i Hrvatskom sa početka devedesetih godina? Onaj ko postavi takvo pitanje ili je mnogo kvaran, ili je mnogo naivan. Da ne kažem neobrazovan i neobavešten.
Podsetiću samo na jednog čoveka koji i te kako spaja dva navedena vremena i dve spomenute Hrvatske: Hans Ditrih Genšer.
Sećam se još dramatičnih nedelja s kraja 1991. godine, u kojima je Nemačka, ekonomski moćna do divovskih razmera, politički bahata do neukusa, redom lomila kičmu i ruke evropskim državnicima toga vremena koji su odbijali da priznaju nezavisnost Slovenije i Hrvatske, odnosno razbijanje Jugoslavije, upozoravajući da to neminovno vodi u rat. Taj posao obavljao je ministar spoljnih poslova Nemačke Hans Ditrih Genšer, uz potpunu saglasnost kancelara Helmuta Kola.
Kada je video da su otpori neočekivano jaki, Genšer je neke zemlje počeo da ucenjuje, da im preti ekonomskim pritiskom moćne Nemačke, čak je nedvosmisleno dovodio u pitanje ujedinjenu Evropu kao koncept ako se Sloveniji i Hrvatskoj ne prizna nezavisnost. Pri tome nije krio da su mu Hrvati mnogo bliži i draži.
Na kraju se Genšer sastao sa papom Ivanom Pavlom Drugim, koji je samo za nijansu (valjda zato što je duhovnik) bio suzdržaniji u zalaganju da Hrvatska postane samostalna država. Taj susret okončan je stavom da Nemačka i Vatikan priznaju samostalnost Hrvatske i Slovenije, a ostali kako hoće. Bilo je to polovinom decembra 1991. godine. U januaru 1992. godine Nemačka je službeno priznala Hrvatsku kao samostalnu državu.

„DANKE DOJČLAND“
U potrazi za odgovorima na nesvakidašnja pitanja, racionalan čovek uvek će krenuti od logike. Dakle, koja logika je rukovodila Genšera i Kola da ruše Jugoslaviju (u danima kada se Nemačka ujedinjuje) i na ruševinama podižu novu hrvatsku državu.
Ekonomski interes? Neće biti. Velika Jugoslavija bila je interesantnija Nemačkoj kao tržište, nego male, siromašne države nastale na ruševinama SFRJ. Prodor na istok? Malo verovatno da bi zbog toga Nemačka išla na rasturanje Jugoslavije, a i zbog čega da se na taj način kreće prema Istoku kad je taj istok, u vidu milionske turske ekonomske emigracije, već ušao u meko tkivo nemačke države. Izlaz na topla mora? Ne, Nemačka je svojom ekonomskom snagom u svakom višestranačkom društvu mogla da kupi šta poželi i ekonomski okupira svaki prostor. Za taj izlazak na Jadran nije im bio potreban rat u Jugoslaviji, niti razbijanje Jugoslavije.
Ako su ovi odgovori iole utemeljeni, a čini se da jesu, onda bi se u žestokom pritisku Nemačke da se uspostavi nova hrvatska država, moglo pronaći i nešto ličnih motiva. Čak sentimentalnih. Naravno, mislim na Genšera.
Hans Ditrih Genšer, rođen 1927. godine u Rajdenburgu, kod Halea, posle završene gimnazije postaje član organizacije „Hitlerjungend“ („Hitlerova omladina“), a kasnije, 1943. i 1944. godine služi u jedinicama Nemačkog vazduhoplovstva. U jednom od predgrađa Berlina, nekoliko dana pre pada tog grada, Amerikanci zarobljavaju nacističku jedinicu u kojoj je bio i mladi Genšer. Odvode ga u zarobljeništvo gde ostaje kratko vreme, a posle rata jedno vreme bio je pomoćni radnik na građevini. Kasnije završava Pravni fakultet, posvećuje se politici, i od 1969. do 1974. godine obavlja dužnost ministra unutrašnjih poslova. Prvi čovek u spoljnoj politici Nemačke bio je skoro dvadeset godina, sve do druge polovine 1992. godine kada neočekivano podnosi ostavku i povlači se sa javne scene.
U znak zahvalnosti Genšeru Hrvati su u nekoliko gradova ulicama dali njegovo ime, dok su u Šibeniku i Selcu, na Braču, podigli spomenik tom „velikom prijatelju Hrvatske“.
Nije zabeleženo da je neko od uticajnih nemačkih političara, s početka devedesetih godina, ukazivao na činjenicu da nova hrvatska država niče na temeljima ruševine NDH; da je terminologija identična, simbolika skoro identična, da je odnos prema Srbima istovetan, da se veliča ustaštvo, najcrnji oblik fašizma u Evropi, da ulice i trgovi Hrvatske dobijaju imena ratnih zločinaca iz Drugog svetskog rata. Mnogi pripadnici ustaške emigracije – ovo ne bi smelo da se zaboravi, delovali su u Nemačkoj i otuda se vratili u Hrvatsku, neretko na značajne državne funkcije.
Koliko je u celoj ovoj priči značajna biografija Hansa Ditriha Genšera i njegova nacistička prošlost?
Kako tumačiti činjenicu da se nikada niko od savremenih nemačkih političara nije zauzeo za nacionalna i građanska prava ono malo preostalih Srba u Hrvatskoj?
Posle „Bljeska“ i „Oluje“ kada je Hrvatska, proteravši Srbe, ubrzano krenula ka stvaranju etnički najčistije države u Evropi, Nemačka se našla da pripomogne. Uprkos svega što je urađeno Srbima ili baš zbog toga, Hrvatska je 2003. godine – posle prikrivenog ili često otvorenog pritiska Nemačke na ostale zemlje članice – postala kandidat za člana EU. Potom su Nemci potpuno preuzeli kormilo Hrvatske i taj brodić doveli do cilja. Usput je Hrvatska morala da uhapsi nekoliko ljudi zvučnih imena, na čelu sa Ivom Sanaderom, a sve po diktatu iz Berlina.
Hrvatska je iz Drugog svetskog rata – u kojem je bila perjanica monstruoznih zločina i najvernija sledbenica Hitlerove Nemačke – izašla očišćena od svih grehova, sa pretpostavkama za buduću državnost, površinski uvećana za Dalmaciju i ostrva, gotovo celu jadransku obalu. Znam, to je priča o ciljevima i učincima hrvatskog i srpskog komunizma. Nemačka je u to vreme trpela poziciju zemlje zločinca, stavljene pod međunarodnu kontrolu, ali kako drugačije objasniti ponašanje savremene Nemačke prema savremenoj hrvatskoj državi nego kroz biografiju Hansa Ditriha Genšera.
Nema u Evropi sličnog primera da je jedna država, kao što je Hrvatska, nagrađena za počinjena zlodela i genocid sproveden nad narodom. U ovom slučaju srpskim.
Neodoljivom silinom nameće se zaključak: Hrvatska je dokaz da se zločin isplati.
Angela Merkel čak smatra da Hrvatska drugima treba da služi za primer. Pesmu „Danke Dojčland“ Hrvati su otpevali još 1992. godine. Ako u sebi imaju iole zahvalnosti trebalo bi to da urade i ovog leta.